De schrijver en zijn rode roosje

[Tovenaar]

Just for the fun geschreven, was wel eens benieuwd hoe het hier wordt ontvangen.

Zuchtend legde Marco zijn pen neer. ‘Met die schokkende trein krijg ik toch geen fatsoenlijk verhaal op papier’ mompelde hij. Marco wist dat hij nu tegen zichzelf loog. Dit gevoel kende hij maar al te goed om te weten dat het krakkemikkige spoor niet de reden was dat hij zijn deadline niet zou halen. Zijn vierde writers-block in een maand tijd. Het zweet brak hem uit bij de gedachte aan de priemende ogen van zijn uitgever. ‘Wat heb ik aan een schrijver die bang is voor zijn eigen griezelverhalen?’ Opnieuw overwoog Marco om zijn uitgever als hoofdpersoon te gebruiken. Het idee toverde een glimlach op zijn vermoeide gezicht. Van dat monster zouden de kinderen zeker nachtmerries van krijgen. Nachtmerries. Hij had er veel de laatste tijd. De verhalen leken ook zo echt…Met veel moeite schoof Marco het raam open. Even frisse lucht, even afkoelen. Zijn ogen volgden de bliksem. Buiten onweerde het dus
nog steeds. Hij deed het raam weer dicht, geeuwde en zakte uitgeput terug op de bank. Marco’s oogleden werden zwaar, en hij droomde van weerwolven, vampieren, en een uitgever die met zijn klauwen mislukte verhalen verscheurde.

Een plotselinge windvlaag deed Marco opschrikken. ‘Goedenavond meneer, heeft u misschien een zakdoek voor mij?’ Hij had haar niet horen binnenkomen, hij had zelfs de trein niet horen stoppen. Een leren jack, groene ogen en een rode lippenstift, duidelijk uitgelopen in de wolkbreuk. Ze kwam hem bekend voor. ‘Meneer, een zakdoek, alstublieft?’ Van binnen kon Marco zichzelf wel een knal verkopen. Tegenover hem een mooie dame, die een beleefde vraag stelde, en hij, een overspannen schrijver, die zijn eigen fantasie belangrijker vond. ‘Natuurlijk mevrouw, alstublieft, regent het nog steeds zo hard?’ Langzaam veegde ze haar mond af. Haar peinzende ogen deden Marco rillen, al wist hij niet waarom. Plotseling knikte ze. ‘Weet u dat ik me al een half uur afvraag of u inderdaad de schrijver Marco van Lapou bent?’ Iemand kent dus toch nog mijn naam, glimlachte hij. ‘Ja dat ben ik, en ik begrijp dat u mijn verhalen leest?’ De dame sloot het raam even, en knipoogde toen. ‘U schrijft niet meer, dus kan ik ook niets lezen.’ Marco’s blik verstarde even. Ze mocht dan een fan zijn, een mooie fan zelfs, die opmerkingen moesten mensen die hem niet kenden voor zich houden. Blijkbaar raadde ze zijn gedachten, want glimlachend sprak de vrouw: ‘We weten waarom u niets meer schrijft, we vervelen ons alleen zo, dat kunt u ons toch niet kwalijk nemen?’ Marco voelde zich gevleid. Zonder het te beseffen hadden zijn verhalen een trouwe aanhang ontwikkeld. Zouden ze een fanclub hebben opgericht? De vraag rolde bijna over zijn lippen, maar zijn beleefdheid won het op tijd van zijn ijdelheid. Hakkelend vroeg hij tenslotte: ‘Wat vind u mijn mooiste boek?’ Haar reactie verbaasde hem. Dat zijn verhalen zo intens werden beleefd had hij nooit durven hopen. Zacht snikkend antwoordde de vrouw: ‘Toen Loentje gedood werd heb ik nachten wakker gelegen. Ik mis mijn Loentje nog steeds.’ Hij kroop naast haar, streek haar tranen weg en fluisterde: ‘Ze komt vast nog wel een keer terug, weerwolven zijn taai weet u’ Ondeugend knipoogde de dame naar hem, ‘dat heeft Igor gemerkt ja’ Ze kent werkelijk elk verhaal, dacht Marco. ‘Zeg, heeft u misschien zin om met mij nog wat te gaan drinken in de restauratie?’ Het kwam er minder stoer uit als hij had gehoopt. Opnieuw die peinzende ogen, ze leken al bijna vertrouwd. Fluisterend zei ze: ‘Natuurlijk, dat zal u en ons weer wat leven inblazen.’ Marco liep naar de deur, liet haar voorgaan en zijn ogen vielen op de rode roos in haar hals. Grijnzend moest hij weer denken aan zijn uitgever. Die had de roos in de nek van Lydia maar niets gevonden. ‘Veel te romantisch voor een vampier’ had hij gegromd. Gelukkig konden zijn trouwe fans deze uitspatting wel waarderen.

Gearmd liepen ze naar de lege restauratie. De eenzame ober begroette Marco als een oude vriend. ‘Zo jongen, eindelijk je muze gevonden?’ fluisterde hij. Marco negeerde de opmerking, en vroeg om de wijnkaart. Geboeid zag hij hoe de vrouw tegenover hem haar lippen aflikte. Zeker dorst, mompelde hij. Heel zachtjes sprak ze, ‘U bent bang voor ons, is het niet? Daarom verwaarloost u ons, daarom geeft u ons geen bevelen meer. Wij kunnen niet zonder u, besef dat alstublieft mijn meester. Uw angsten laten mij geen andere keus.’ In een flits zag Marco hoe haar tanden flikkerden, tanden die hij zelf al tientallen malen in nekken had geschreven. Nu wenste hij dat hij zijn pen bij zich had, om zichzelf weg te schrijven. De rode vlek op het tafelkleed werd steeds groter. Ver weg hoorde Marco zijn Lydia de ober roepen. Hij sloot zijn ogen en voelde het lichaam dat hij zelf had bedacht.

De ober liep naar het enige bezette tafeltje toe. ‘Keus kunnen maken meneer en mevrouw?’ Lydia glimlachte. ‘Meneer voelt zich een beetje slapjes. Mag ik even afrekenen?’ Verbaasd staarde de ober haar aan. ‘Maar u hebt nog niets besteld’ Een bleke hand wees op de lege fles. ‘Die wijn was echt heerlijk, Marco heeft een geweldige smaak’ De hand pakte een briefje en legde dit op tafel. ‘Zo is het wel voldoende denk ik. We moeten nu snel terug naar onze coupé, Marco heeft weer inspiratie genoeg voor een hele reeks griezelromans. Lydia en de uitgever wordt absoluut een bestseller’ Ze knuffelde haar meester even en droeg hem de restauratie uit. Hoofdschuddend keek de ober ze na. Hij mompelde: ‘Wat een luizenleven, alleen maar een paar woordjes op papier krassen en je krijgt schitterende vrouwen die je om de hals vliegen.’ Hij pakte de lege fles en riep: ‘Jan, sinds wanneer schenken wij een wijn die Marceaux heet?’

Met een droge mond en een stijve nek opende Marco zijn ogen. Snel greep hij naar zijn pen. De slaap had hem blijkbaar goed gedaan. Grijnzend vroeg Marco zich af waarom hij hier niet eerder aan had gedacht. Zijn baas in de rol van een weerloos slachtoffer, die de boete moet betalen voor het jarenlange uitzuigen van arme schrijvers. Marco glimlachte even. Zijn schepping zou de vijand eens laten zien wat uitzuigen is. Langzaam trok de rode inkt in het schrift. ‘Lydia zette haar tanden in zijn nek en fluisterde, dan had je mijn roosje maar niet moeten afkeuren.’ Op een groot uitgeverskantoor schoof iemand het raam open.

[niam]

I'm impressed Het is goed, en zonder storende herhalingen geschreven. Netjes!


Het verhaal is ook amusing en ik vond het zelfs wel origineel.

Ik, als eeuwige criticus, kan even geen kritiek bedenken. So, nice job!

Adieu

[Soapsie]

Ben het helemaal eens met Niam, meer kan ik ook niet zeggen.

Toppie

-x- Soapsie

[Spanish rose..*]

niam schreef op 07-12-2004 @ 11:35 :
I'm impressed Het is goed, en zonder storende herhalingen geschreven. Netjes!


Het verhaal is ook amusing en ik vond het zelfs wel origineel.

Ik, als eeuwige criticus, kan even geen kritiek bedenken. So, nice job!

Adieu

Rolleyes is níet positief

[Nijn*]

Ik vind het wel aardig geschreven. Niet geweldig, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik niet van griezelverhalen houd. Af en toe een beetje verwarrend, en de spanning zit er niet echt in.. Maar al met al: niet slecht.

[Redhair]

Ik heb een hekel aan griezelverhalen en ik heb een hekel aan verhalen waar alles een droom blijkt te zijn.
Toch vond ik deze best vermakelijk.

[Tovenaar]

Redhair schreef op 07-12-2004 @ 17:16 :
Ik heb een hekel aan griezelverhalen en ik heb een hekel aan verhalen waar alles een droom blijkt te zijn.
Toch vond ik deze best vermakelijk.

Het was geen droom.

Edit: al had ik die ''stijve nek'' misschien wat anders moeten omschrijven, zodat duidelijker wordt dat Marco gebeten is en dus nu ook een vampier is geworden.

[Redhair]

Tovenaar schreef op 07-12-2004 @ 17:23 :
Het was geen droom.

Edit: al had ik die ''stijve nek'' misschien wat anders moeten omschrijven, zodat duidelijker wordt dat Marco gebeten is en dus nu ook een vampier is geworden.

Oke, sorry. Mijn fout. Toch is hij nog vermakelijk.

[I C U]

Leest lekker...

NICE!

[SiemdeCyper]

Tja, het is correct geschreven, maar spreekt bij mij niet echt tot de verbeelding.

[Tovenaar]

Simoen schreef op 07-12-2004 @ 22:20 :
Tja, het is correct geschreven, maar spreekt bij mij niet echt tot de verbeelding.

Kan je misschien uitleggen waarom? Onderwerp, stijl? Dan kan ik daar weer rekening mee houden de volgende keer.

[Zut Alors!]

Het is een beetje de langdradige vorm van een griezelbus-verhaal.