Ken je die niet,
van die meisjes die altijd,
altijd klein lijken te blijven?
Altijd zijn ze bleek en moe,
vaak hebben ze een strikje in.
Wanneer je ze dan ’s avonds zegt:
‘weet dat ik je ziel bemin’
rennen ze weer naar moeder toe.
Want van mannen niets te weten,
dat is niet als in de prentenboekjes,
die ze doorkijken en dan eten ze
wel vijf pakken rozijnenkoekjes.
Net als je denkt ‘wat is dat toch,
kleine meisjes, wat moet je ermee?
Worden die dan nooit eens groot?’
gaat hun lieve moeder dood,
ben je voortaan verplicht met twee.
__________________
I'M NOT YOUR MOTHER'S FAVORITE DOG
Laatst gewijzigd op 14-12-2004 om 21:13.
|