Kort verhaaltje

[Saarah]

Langzaam slenterde Britt door het verlaten park. Gedachten die haar bekend voorkwamen, zweefden door haar hoofd. Gedachten die haar altijd teisterden als ze hier, in dit park, rondliep. Gedachten die dus, met andere woorden, elke avond door haar hoofd rondcirkelden.
Ja, elke avond liep ze hier. Elke eenzame avond.
Wat had ze tenslotte te verliezen? Niks. Haar moeder? Haar débiele moeder, die elke week met een andere vent in haar slaapkamertje met dunne muren, die geen geluid tegenhielden, zat te flikflooien? Nee, bedankt. Dan zwierf ze liever wat rond door het park. Hier kwam ze tenminste af en toe nog wel eens iemand tegen. Misschien wel iemand interessant.
Door de schemering wandelde ze verder. Ze liep en liep, keek om zich heen, proefde de koude geur van winteravonden. Fantaseerde over die éne jongen die ze hier al wel eens had zien rondlopen, probeerde haar gedachten te kneden tot opwindende fantasieën. En ondertussen liep ze maar verder.
Maar haar gedachten gehoorzaamden haar niet. Haar gedachten leidden een eigen leven. Haar gedachten lieten haar beelden zien die ze niet wilde zien, liet haar dingen horen die ze niet wilde horen. Zoals de kreten van haar moeder, lang geleden. Héél lang geleden.
“Rotzak, laat me gerust!”
Natuurlijk hoorde ze die kreten thuis wel meer, zelfs nu nog. Maar die waren niet gemeend. Of beter, die kwamen niet zo hard aan bij Britt zelf. Want die kreten, die éérste kreten die ze van haar moeder hoorden, die werden tegen haar vader geschreeuwd. Haar vader, haar ‘rotzak van een vader’ zoals haar moeder niet genoeg kon benadrukken. Haar vader, die ze stiekem nog wel eens wilde zien. Tenslotte was het al zo’n twaalf jaar geleden dat ze hem voor de laatste keer gezien had. Dat haar moeder voor de laatste keer tegen hem geschreeuwd had: “laat je dochter met rust, vuile rotzak! Zit niet met je gore handen aan haar!”
Hij had haar met droevige ogen aangekeken en in haar oor gefluisterd: “geloof niks van haar, lieverd. Ik heb je nooit kwaad willen doen. Ooit zal ik terugkomen, ooit wel. Maar voorlopig niet. Dag, schat.”
Hij had haar niet meer gekust, had zich gewoon omgedraaid en was weggelopen. Haar moeder hysterisch in de huiskamer achterlatend. Haar moeder, die hem hysterisch achterna schreeuwde: “ja, trap het nu maar af, laat mij maar alleen met haar. Nu je haar niet meer kan bepotelen ga je wel weg hé?!”
Ze had daarna haar dochter nog dikwijls gevraagd wat hij toen in haar oor fluisterde. “Weet ik niet meer, mam”, had Britt zo onschuldig mogelijk gezegd.
Britt schudde even kort met haar hoofd, alsof ze de gedachten wilde verjagen. Ze versnelde haar pas een beetje. Ondertussen was het al donker, maar dat vond ze niet erg. Dan was het lekker rustig, geen mensen die haar stoorden.
Plotseling zag ze een schim, een paar meter voor haar. Geïnteresseerd probeerde Britt de schim wat beter te bekijken, hopend op een interessant iemand, maar dat lukte pas toen hij op haar afstapte.
“Hé schat”, zei een oude vent van een jaar of 50. Hij had kort, bruin haar, droeg een veel te spannende broek en een zwart hemd. “Zin in een avontuurtje?”
Verlangend keek hij naar haar gezicht en liet zijn ogen dan afdwalen naar beneden.
“50€?” stelde hij voor.
Ontzet deed Britt een stap achteruit. Maar ja, interessant was de man zeker. Belachelijk interessant dan wel.



Gewoon een kort verhaaltje, net ff geschreven.
Ik vind het zelf niet goed ofzo, maar ik dacht: "ik post het ff, kritiek & tips kan ik altijd gebruiken "

En mss kan er nog iets uitkomen, ik ben erover aan het denken om die man in het park weg te laten, nuja, dat ze wel een man ontmoet maar die man is dan haar vader. Ofzo.

[Zut Alors!]

Die man is wel een beetje teveel inderdaad, aangezien het al schokkend genoeg is dat je de suggestie wekt dat ze wat met haar vader had...

(...) die elke week met een andere vent in haar slaapkamertje met dunne muren, die geen geluid tegenhielden (...)

Deze zin viel me op, één lang stuk met tweemaal het woordje 'die'. Er kan eventueel nog een kommaatje tussen, dat leest wat makkelijker. Ik zou hem plaatsen (heb ik hier al even strategisch gedaan) tussen 'muren' en de tweede 'die'. Mee eens?

Al met al is het zeker een leuk stukje, alleen het begin is wat te algemeen. Is wat te dit-lees-ik-hier-de-laatste-tijd-heel-vaak.

[Saarah]

Zut Alors! schreef op 09-12-2004 @ 20:48 :
Die man is wel een beetje teveel inderdaad, aangezien het al schokkend genoeg is dat je de suggestie wekt dat ze wat met haar vader had...

Deze zin viel me op, één lang stuk met tweemaal het woordje 'die'. Er kan eventueel nog een kommaatje tussen, dat leest wat makkelijker. Ik zou hem plaatsen (heb ik hier al even strategisch gedaan) tussen 'muren' en de tweede 'die'. Mee eens?

Al met al is het zeker een leuk stukje, alleen het begin is wat te algemeen. Is wat te dit-lees-ik-hier-de-laatste-tijd-heel-vaak.

Ja ik vond hem ook al wat lang, maar ik wist niet goed hoe ik hem beter kon maken. Is veranderd

[Saarah]

Ik heb er nog een zin tussengezet ook.
(Ze had daarna haar dochter nog dikwijls gevraagd wat hij toen in haar oor fluisterde. “Weet ik niet meer, mam”, had Britt zo onschuldig mogelijk gezegd.
Dikwijls vroeg ze zich ook nog af, of haar moeder eigenlijk de waarheid had verteld. Had haar vader haar écht bepoteld, of niet? Misschien had haar moeder het gewoon verteld om haar een afkeer te bezorgen van haar vader, maar toch…
Britt schudde even kort met haar hoofd, alsof ze de gedachten wilde verjagen. )

[Zut Alors!]

Nee, die kant moet je juist níet inslaan, dat ze misbruikt is. Dat is niet origineel meer. Ik had het idee dat jou verhaal een iets andere weg insloeg. Misschien een beetje taboe-sfeer, maar ik koppelde bijvoorbeeld:
Haar vader, die ze stiekem nog wel eens wilde zien.
en:
“geloof niks van haar, lieverd. Ik heb je nooit kwaad willen doen. Ooit zal ik terugkomen, ooit wel. Maar voorlopig niet. Dag, schat.”
Hij had haar niet meer gekust, had zich gewoon omgedraaid en was weggelopen.
aan een heel ander element, wat eerlijk gezegd ook voor wil komen, maar wel zeer controversieel is.
Toch leek het mij juist een zeer origineel verhaal op te leveren.

[Saarah]

Zut Alors! schreef op 09-12-2004 @ 21:50 :
Nee, die kant moet je juist níet inslaan, dat ze misbruikt is. Dat is niet origineel meer. Ik had het idee dat jou verhaal een iets andere weg insloeg. Misschien een beetje taboe-sfeer, maar ik koppelde bijvoorbeeld:
Haar vader, die ze stiekem nog wel eens wilde zien.
en:
“geloof niks van haar, lieverd. Ik heb je nooit kwaad willen doen. Ooit zal ik terugkomen, ooit wel. Maar voorlopig niet. Dag, schat.”
Hij had haar niet meer gekust, had zich gewoon omgedraaid en was weggelopen.
aan een heel ander element, wat eerlijk gezegd ook voor wil komen, maar wel zeer controversieel is.
Toch leek het mij juist een zeer origineel verhaal op te leveren.

Uhu, ben ik ook van plan. Maar tis normaal dat ze het zich afvraagt, niet?

[Zut Alors!]

Ik doel erop dat ze een relatie had met haar vader.
Dat had origineel geweest.
Ik had in ieder geval het idee dat je die suggestie wekte, daarom vond ik het zo schokkend (in de zin van: sterk verhaal)

[Saarah]

Zut Alors! schreef op 09-12-2004 @ 22:03 :
Ik doel erop dat ze een relatie had met haar vader.
Dat had origineel geweest.
Ik had in ieder geval het idee dat je die suggestie wekte, daarom vond ik het zo schokkend (in de zin van: sterk verhaal)

Aah, zo bedoel je. Mja, ik weet niet... Dan zou ze nu al redelijk oud moeten zijn, aangezien het 12 jaar geleden is.

Maar je hebt me wel op ideeën gebracht . Ik ga de zin nog ff wissen en dan zie ik wel
'k Zal er een nachtje over slapen

[Saarah]

Nieuw begin. In het eerste deel van het verhaal is niet veel verandert, alleen heb ik van die 12 jaar 7 gemaakt. Dan is Britt nu 21, en was ze toen dus 14


Langzaam slenterde Britt door het verlaten park. Gedachten die haar bekend voorkwamen, zweefden door haar hoofd. Gedachten die haar altijd teisterden als ze hier, in dit park, rondliep. Gedachten die dus, met andere woorden, elke avond door haar hoofd rondcirkelden.
Ja, elke avond liep ze hier. Elke eenzame avond.
Wat had ze tenslotte te verliezen? Niks. Haar moeder? Haar débiele moeder, die elke week met een andere vent in haar slaapkamertje met dunne muren, die geen geluid tegenhielden, zat te flikflooien? Nee, bedankt. Dan zwierf ze liever wat rond door het park. Hier kwam ze tenminste af en toe nog wel eens iemand tegen. Misschien wel iemand interessant.
Door de schemering wandelde ze verder. Ze liep en liep, keek om zich heen, proefde de koude geur van winteravonden. Fantaseerde over die éne jongen die ze hier al wel eens had zien rondlopen, probeerde haar gedachten te kneden tot opwindende fantasieën. En ondertussen liep ze maar verder.
Maar haar gedachten gehoorzaamden haar niet. Haar gedachten leidden een eigen leven. Haar gedachten lieten haar beelden zien die ze niet wilde zien, liet haar dingen horen die ze niet wilde horen. Zoals de kreten van haar moeder, lang geleden. Héél lang geleden.
“Rotzak, laat me gerust!”
Natuurlijk hoorde ze die kreten thuis wel meer, zelfs nu nog. Maar die waren niet gemeend. Of beter, die kwamen niet zo hard aan bij Britt zelf. Want die kreten, die éérste kreten die ze van haar moeder hoorden, die werden tegen haar vader geschreeuwd. Haar vader, haar ‘rotzak van een vader’ zoals haar moeder niet genoeg kon benadrukken. Haar vader, die ze stiekem nog wel eens wilde zien. Tenslotte was het al zo’n zeven jaar geleden dat ze hem voor de laatste keer gezien had. Dat haar moeder voor de laatste keer tegen hem geschreeuwd had: “laat je dochter met rust, vuile rotzak! Zit niet met je gore handen aan haar!”
Hij had haar met droevige ogen aangekeken en in haar oor gefluisterd: “geloof niks van haar, lieverd. Ik heb je nooit kwaad willen doen. Ooit zal ik terugkomen, ooit wel. Maar voorlopig niet. Dag, schat.”
Hij had haar niet meer gekust, had zich gewoon omgedraaid en was weggelopen. Haar moeder hysterisch in de huiskamer achterlatend. Haar moeder, die hem hysterisch achterna schreeuwde: “ja, trap het nu maar af, laat mij maar alleen met haar. Nu je haar niet meer kan bepotelen ga je wel weg hé?!”
Ze had daarna haar dochter nog dikwijls gevraagd wat hij toen in haar oor fluisterde. “Weet ik niet meer, mam”, had Britt zo onschuldig mogelijk gezegd.
Britt schudde even kort met haar hoofd, alsof ze de gedachten wilde verjagen. Ze versnelde haar pas een beetje. Ondertussen was het al donker, maar dat vond ze niet erg. Dan was het lekker rustig, geen mensen die haar stoorden.
Plotseling zag ze een schim, een paar meter voor haar. Geïnteresseerd probeerde Britt de schim wat beter te bekijken, hopend op een interessant iemand, maar dat lukte pas toen hij op haar afstapte.
Het was een man van rond de 45, 50 misschien. Om de één of andere reden kwam hij haar bekend voor. Waarvan, dat wist ze niet. Misschien had ze hem hier al wel vaker gezien, hoewel ze dacht van niet. Tenslotte prentte ze ieder gezicht dat ze hier zag zorgvuldig in haar geheugen.
“Dag jongedame”, zei de man met een kleine buiging. Hij klonk akelig bekend, en hij praatte akelig hoffelijk. Vooral omdat hij er eigenlijk nogal… Sjofel uitzag. Meer een zwerver dan een belangrijk iemand. Meer een onverzorgd, verwaarloosd iemand dan een nette, vriendelijke man.
Britt knikte even kort naar hem en liep hem toen voorbij.
“Hé, wacht even!” zei de man. In zijn stem klonk iets van wanhoop door. Britt verraste zichzelf ermee dat ze stopte en zich omdraaide. Ze had niks te zoeken bij deze man, maar toch, iets in hem trok haar aan. Ze probeerde hem wat beter te zien, want door de schemering kon ze zijn gezicht maar heel vaag zien.
Aarzelend zette de man een stap in haar richting. Nu stond hij nog amper een halve meter van haar af.
“Wat is er?”
De man schrok zichtbaar.
“Wat is er?” herhaalde ze, nu met een gefronst voorhoofd.
“Britt?” vroeg de man terwijl hij haar onderzoekend aankeek. Hij nam haar van onder tot boven op. Britt zweeg verbijsterd. Ze dacht dat ze nu wel wist waarvan ze deze man kende. Zou het…?
“Papa?” vroeg Britt met een zwakke stem. De man, haar vader, liep op haar af en wilde haar te omhelzen. Maar Britt deinsde achteruit.
“Wat dóé je hier?”
Haar vader glimlachte breed. “Wat denk je nou, schat? Jou zoeken, natuurlijk! Maar ik wilde niet naar je thuis gaan omdat… Je weet wel. Je moeder.”
Britt knikte. Ze was verbaasd, misschien was geschokt zelfs een beter woord.
“Maar… Hoe wist je dat ik hier was?”
Haar vader haalde zijn schouders op. “Dat wist ik niet. Hoe kon ik dat weten?”
“Oh… Waarom ben je hier dan?”
Het was raar, Britt had zich dikwijls voorgesteld dat haar vader haar zou komen opzoeken. In haar fantasieën was ze hem om de hals gevlogen, had gehuild, had gepraat. Maar ze had geen vragen gesteld, althans niet zoveel. En niet op zo’n verwijtende toon zoals ze nu deed.
Haar vader keek haar gekwetst aan.
“Vind je het dan erg, dat ik hier ben?” ontweek hij haar vraag.
“Nee… Nee, dat niet. Maar waarom ben je hier dan? Ik bedoel, híér, in het park? Wat doe je hier?”
“Niks speciaal”, zei hij schouderophalend, “eh… Ik zocht een slaapplaats.”
Britt staarde haar vader aan. Ze wist niet goed wat ze voelde. Medelijden? Ja, een beetje. Haat? Ook wel. Verwantschap? Tja, het bleef tenslotte haar vader.



Reacties & kritiek ajb?

[_mar]

Ik vind het laatste gedeelte een stuk beter nu. Maar gaat dit een deel van een verhaal worden, en is dit het eerste stuk? Ik zou het namelijk wel verder willen lezen, kijken hoe je het af laat lopen...

[Saarah]

*...Marjo...* schreef op 10-12-2004 @ 15:39 :
Ik vind het laatste gedeelte een stuk beter nu. Maar gaat dit een deel van een verhaal worden, en is dit het eerste stuk? Ik zou het namelijk wel verder willen lezen, kijken hoe je het af laat lopen...

Yep, ik was eerst van plan om er een kort verhaaltje van te maken (hetgeen in mijn eerste post staat dus) maar ik ga er een lang verhaal van (proberen te) maken.

[Saarah]

Hmmm.
Ik zit nu een beetje in de knoop met haar gevoelens t.o.v. haar vader. Houdt ze nog van hen, ondanks hun eerdere 'relatie', of verafschuwt ze hem eerder?
Als er iemand tips/ideeën heeft, PM of voeg me toe op msn: sarahbenyahia@hotmail.com !

[Redhair]

Je schrijfstijl is wel verbeterd, maar dit verhaal vind ik niks. Het is te cliche. Britt loopt door het park en denkt aan haar vader en wat haar moeder heeft gezegd, komt ze hem ineens tegen. Zo zijn tientalle verhalen. Hij is haar aan het zoeken in het park in het donker? Mmm. Daarnaast getallen onder de twintig graag voluit schrijven.

Je schrijfstijl vind ik wel beter, het begin van het verhaal is wel goed maar dat ze haar vader tegenkomt vind ik jammer.

[Saarah]

Redhair schreef op 10-12-2004 @ 16:03 :
Je schrijfstijl is wel verbeterd, maar dit verhaal vind ik niks. Het is te cliche. Britt loopt door het park en denkt aan haar vader en wat haar moeder heeft gezegd, komt ze hem ineens tegen. Zo zijn tientalle verhalen. Hij is haar aan het zoeken in het park in het donker? Mmm. Daarnaast getallen onder de twintig graag voluit schrijven.

Je schrijfstijl vind ik wel beter, het begin van het verhaal is wel goed maar dat ze haar vader tegenkomt vind ik jammer.

Mja, maar ze loopt altijd in het park. En ze heeft altijd die gedachten dus ja, 't is ook niet zó toevallig dat ze hem net daar tegenkomt. Vind ik

En dat van die getallen onder de twintig, idd ja, vergeten

Edit: oh ja, da's waar, in het vervolg geeft hij de reden waarom hij daar rondloopt en da's niet omdat hij haar zoekt ofzo.
Nog 'n edit : het stond toch al in het vorige deel?
“Niks speciaal”, zei hij schouderophalend, “eh... Ik zocht een slaapplaats.”

[Redhair]

xxxSarahkexxx schreef op 10-12-2004 @ 16:05 :
Mja, maar ze loopt altijd in het park. En ze heeft altijd die gedachten dus ja, 't is ook niet zó toevallig dat ze hem net daar tegenkomt. Vind ik

En dat van die getallen onder de twintig, idd ja, vergeten

Dan is het mooier als dit stuk wat later komt. Je eerst gewoon wat van haar leven meekrijgt. Dat parkwandelen steeds laten terugkomen en op een gegeven moment dit stukje. Lijkt mij mooier.

[Saarah]

Volgend stukje:

Het bleef een tijdje stil. Britt wist niet wat ze moet zeggen.
“Dat spijt me voor je”, zei ze tenslotte. Haar vader glimlachte wrang.
“Dat hoeft niet. Ik ben het wel gewend.”
Britt beet op haar lip.
“Britt, lieverd,” begon haar vader, “ik ben speciaal voor jou naar hier gekomen. Ik wil je terug wat meer zien. Ik heb je zo erg gemist, maar ik durfde niet terug te komen. Ik weet niet wat je moeder je allemaal verteld heeft over mij, maar… Geloof niks vaan haar, schat.”
Britt produceerde een flauw glimlachje. Ze wist niet goed hoe ze hierop moest reageren.
“Wat… Wat ga je doen?”
“Hoe bedoel je?” vroeg haar vader verward.
“Gewoon… Je kwam naar hier om mij te zien enzo, maar wat ga je hierna doen?”
“Weet ik nog niet”, zei hij onverschillig, “ik zie wel. Ik denk dat ik hier een job zoek, en een appartementje ofzo. Dan kan ik hier blijven wonen. Dat zou toch super zijn, niet?”
Britt knikte, maar ze durfde hem niet in zijn ogen te kijken. Oké, ze had er naar uitgekeken haar vader nog eens te zien. Maar ze had het niet echt verwàcht. En nu het zo ver was, leek het haar niet echt wat ze ervan verwacht had. Ze had ook nooit gedacht dat hij hier zou blijven. Ze was een leven zonder vader gewend. Een leven van een moeder met elke week een andere ‘vriend’, een leven waarin ze elke dag ’s avonds rondhing in het park, een leven waarin ze naar school ging en daar plezier maakte met haar klasgenoten. Maar ze was geen leven gewend waarin een vader voorkwam.

[Zut Alors!]

Ik vond het eerste deel toch een stuk beter in elkaar zitten. Het tweede deel leefde niet echt. Ik denk dat het komt omdat ze in het eerste deel veel denkt. Zodra haar vader om de hoek komt kijken krijg je geen gedachtes meer, maar enkel dialoog.

Maar ga vooral verder. Let wel op dat je niet alleen schrijft om het verhaal te vertellen, maar ook om het op een mooie manier te verwoorden.
(en ga eerst maar even verder met het vervolg. Hetgene wat je al geschreven hebt kun je later altijd nog herzien, dat gaat lastig als je elke dag weer door hetzelfde stukje heengaat.)

[Saarah]

Nog een klein stukje verdergeschreven (ik heb niet veel tijd, heb examens ):

Zo stonden ze een beetje onwennig tegenover elkaar.
“Wat ga je vandaag nog doen?” vroeg Britt om de stilte te verbreken, “je kan hier toch niet slapen! Kom mee naar huis ofzo, we hebben een logeerkamer. Mam zal het heus wel begrijpen!”
“Nee”, zei haar vader beslist, “ze zal het niet toelaten, en ze zal sowieso niet begrijpen waarom ik teruggekomen ben. Ze zal proberen me terug weg te krijgen ook, trouwens.”
Diep in haar hart wist Britt dat haar vader gelijk had.
“Ga dan naar een hotel?”
Haar vader nam haar hand. Britt moest zich beheersen om die niet terug te trekken.
“Britt, schat, blijkbaar ben je dan tòch een beetje bezorgd om me, en dat doet me goed. Maar ik slaap vannacht hier wel. Dat maakt me echt niks uit!”
“Oké dan”, zei Britt zacht. Ze deed alsof ze naar een punt ergens achter zijn hoofd staarde, maar stiekem bestudeerde ze zijn gezicht. Het was nog niet veel veranderd tegenover zeven jaar geleden. Ja, er waren een paar ondiepe rimpels bijgekomen, maar dat was alles. Of misschien waren zijn tanden nog een beetje meer vergeeld door het roken. Maar voor de rest was alles hetzelfde. Zijn helderblauwe ogen, zijn donkerbruine haar. Zijn gezicht, dat meestal nogal vrolijk stond, maar waarachter veel emoties schuilgingen. De haartjes op zijn bovenlip, die, hoe goed hij zich ook had geschoren, altijd nogal opvielen.

[Saarah]

Reacties en commentaar ajb?

[Anki]

Het laatste stukje vind ik een beetje raar. Omdat eerst Britt, haar vader niet herkend, en later wordt er beschreven dat hij nog precies hetzelfde is als vroeger. Dat is voor mij een beetje vaag..
Ik vond het ( herschreven ) eerste deel het leukste..
Anki

[Saarah]

Anki schreef op 14-12-2004 @ 22:12 :
Het laatste stukje vind ik een beetje raar. Omdat eerst Britt, haar vader niet herkend, en later wordt er beschreven dat hij nog precies hetzelfde is als vroeger. Dat is voor mij een beetje vaag..
Ik vond het ( herschreven ) eerste deel het leukste..
Anki

Mja, mss heb je wel gelijk. Maar eerst ziet ze haar vader dus niet goed ('t is donker enzo), en dan is ze veel dichterbij.
Thx voor de reactie!

[Zut Alors!]

xxxSarahkexxx schreef op 14-12-2004 @ 19:40 :
Zo stonden ze een beetje onwennig tegenover elkaar.

Dit sluit niet echt aan op het vorige stuk (als je het in een keer door zou lezen, is het beter als deze er niet staat)
Het is ook niet echt het gesprek wat ik zou houden als ik mijn vader na 7 jaar plotseling ('s avonds, in een donker park) zou tegenkomen.

Maar ga vooral verder, er moet meer gebeuren (en succes met je examens)