column

[Dionysos]

Mijn vriendje is een voetballer,
niet heel goed, maar wel fanatiek helaas.
En ik ben sinds kort één van de vele schreeuwende vrouwen aan de zijlijn. Niet dat ik dat leuk vind, ik werd gedwongen. Niet door hem hoor, maar door mensen die vinden dat een vriendin daar hoort te zijn op de zaterdag.
Hij is niet zo gek op mijn aanwezigheid bij voetbal. Niet na die rampzalige middag toen ik hem met een roos stond op te wachten na een dikke nederlaag. Ik had dat geweldig gevonden en erg lief, maar ja, hij is een man. En ik had het kunnen weten.

Na die middag van stelselmatig negeren was ik de voetbalgeest een beetje kwijt.
Tot een week of vier geleden.
Ik werd uitgenodigd (lees: vriendelijk doch dringend verzocht) voor een totaal onbelangrijke wedstrijd tegen een veel slechtere ploeg.
De wedstrijd begon om half drie. Om kwart voor vier was ik er. Op mijn naaldhakken en tot mijn knieën in de blubber. Het was koud, bitterkoud en ik voelde me moederziel alleen langs dat grote, groene grasveld. Natuurlijk stond ik naast de fan der fans die mij met veel enthousiasme en onnatuurlijke geestdrift vertelde wat de posities waren (op mijn vraag of er dan meer posities zijn dan aanval en verdediging reageerde hij niet eens!), wat de klotescheids allemaal verkeerd deed en dat ze eigenlijk veel beter konden voetballen dan ze nu lieten zien. Ik speelde interesse en met veel ooohs en aaahs van mijn kant praatte hij wel door.

Ik keek naar al die rennende macho mannetjes op het veld en zocht mijn eigen kerel. Ik zag hem terwijl hij heel gemeen getackeld (1e geleerde woord) werd door een grote reus van de tegenpartij. Diep in mij voelde ik iets dat verdacht veel leek op diepe verontwaardiging en voordat ik het besefte begon ik te schreeuwen en te schelden. Bewonderende blikken van de mannen naast me deden mij vergeten dat ik me gedroeg als een viswijf, want jee, wat is dit leuk! En ik begon te begrijpen waarom al die vrouwen kozen voor voetbal boven winkelen, werken of slapen. Ik kreeg de voetbalgeest…..

[Vogelvrij]

Het verhaaltje op zich is wel oké en ook wel prettig geschreven, alleen begin je in de eerste alinea drie keer een zin met "niet", wat erg storend is. Verder vind ik je eindzin niet zo geweldig, maar het idee is wel leuk

[Roosje]

Hm, ik vind het niet echt een column. Nou weet ik ook niet wat ik het wèl vind, maar goed. Ehm... getallen onder de twintig voluit schrijven, cijfers lezen niet lekker.
En verder... nja, ik vind het niet zo boeiend eigenlijk.