kort verhaal

[nlblue-eyes]

Het tikken van de klok. Het voorbij kruipen van de uren. Zonder betekenis, zonder doel. De wijzers veranderen elke keer van plaats maar alles blijft hetzelfde, niks veranderd. De stilte heeft een honingzoete klank in mijn oren en het vervuld mijn hoofd met mooie, rustgevende symphonieën, componistloos, auteurloos. Zo was ik misschien ook wel? Een meesterwerk zonder kunstenaar, zonder iemand om het te vormen en tot een geheel te maken. Het schilderij van mijn ziel viel uiteen in dezelfde hoeveelheid als de kleuren op het doek. Duizenden stukjes, duizenden kleuren. Elk met een eigen betekenis en een eigen doel…of doelloosheid. Elke streep een andere eigenschap maar niks hoort bij elkaar. Niks vult elkaar aan waardoor er nooit een eenheid kan ontstaan. Misschien lukt het daarom wel niet in mijn leven. Ik ben niet een geheel. Ik ben duizenden stukjes van een puzzel die nooit in elkaar zal passen. Hoe kan ik ooit gelukkig worden? Het enige wat kan helpen is het vinden van een lijm, sterk genoeg om mij te plakken en een ijzersterke verbinding over te houden. Maar vind ik zoiets? Is het een hij of een zij… of misschien wel een het? Wie weet het? Wie kan mij helpen? En wie hoort mijn schreeuw voor liefde en geluk en het daar bijbehorende gevoel van compleet zijn.

Zo zit ik daar, net als alle avonden hiervoor en alle avonden die nog komen. Denkend en peinzend over hoe ik mijn leven kan verbeteren, zonder een stap te verzetten. De klok geeft mijn patroon weer. Ik werk het af en begin weer opnieuw, elke keer opnieuw. Dagen en weken. Maanden en jaren. Wat gebeurt er als die klok stilvalt vraag ik me wel eens af. En heb ik de moed om de klok zelf stil te zetten? Soms ga ik even liggen, zonder van plaats te veranderen. Ik laat mijn hoofd rusten op de houten vloer, bedekt met vuil van anderhalf jaar. Mijn lichaam blijft gespannen terwijl mijn hoofd aangeeft dat het tijd is om te slapen. Nooit zal het rusten. Niet voordat het compleet is. Ik voel een gevoel van rusteloosheid opkomen. De drang om iets te doen. Mijn hoofd geeft natuurlijk iets anders aan: het is moe, wil rusten maar het bonken in mijn hoofd voorkomt die rust. Weer lig ik naar het plafond te kijken. Naar de gaten en kieren die er al die tijd al zaten, naar de vieze vlekken en de spinnenwebben in de hoeken.
Niets veranderd…

Als niets veranderd wordt er ook niets beter, maar niks wordt ook slechter; een gevoel dat met enthousiasme in mijn lichaam wordt ontvangen. Ik hoef niks te doen. Ik kan gewoon blijven wie ik ben, zolang als ik wil. Maar wil ik dat? Wil ik blijven hangen in een poel van ellende?
Een druppel positieve energie druppelt mijn gedachten binnen. Mijn benen werken tegen maar toch probeer ik ze met mijn weinige kracht te laten bewegen. Het is tijd voor actie. Tijd om iets voor mezelf te doen, voor mijn eigen leven en toekomst. Ik open de donkere gordijnen en haal het rolgordijn, dat al anderhalf jaar niet geopend is, omhoog. De ochtendzon schijnt in mijn gezicht. Het inluiden van een nieuwe tijd?

[Vogelvrij]

Ik vind hem mooi Hoewel er niet zo heel veel gebeurt (maar daar gaat het eigenlijk ook over), wordt het niet kei saai of zo. Alleen het begin vind ik niet echt heel fijn lezen, iets te veel ingewikkeld zinnnen na elkaar. Maar dat is mijn mening, misschien ben ik gewoon dom of zo
En ik vind het leuk dat het positief, maar niet té positief, eindigt

[niam]

Ik vind het wel aardig, maar niet meer dan dat. Het is niet echt veelzeggend.

In de eerste alinea leg je de puzzelanalogie te veel uit vind ik. Misschien was je bang dat mensen het niet zouden snappen, of vond je het gewoon mooi om te beschrijven, maar je gaat er nu erg lang mee door.

niam