[verhaal] Onmogelijke liefde

[dromendiefje]

Hij had me gevraagd voor school te wachten. We zouden even met elkaar praten. Wat ik er van denken moest wist ik niet. Ik voelde me vreemd van binnen. Het leek alsof m’n hart buiten mijn lijf klopte. Daar stond ik voor school. Ik schaamde me toen ik daar zo stond. Het leek of iedereen die langs me heen fietste dwars door mijn ziel kon kijken en al mijn gedachten zo kon lezen. Mijn gedachten leken zich bloot te leggen aan heel de wereld.
Ik had nog niemand durven vertellen van mijn gevoelens. Gevoelens die me van binnen opvraten. Gevoelens die ik niet kon bedwingen. Gevoelens die als maar sterker werden en die ik met brute kracht naar buiten wilde schreeuwen.
Op dat moment zag ik hem aan komen lopen. Op zijn gezicht was geen enkele emotie te bekennen. Langzaam kwam hij dichterbij. Hoe dichter hij bij me kwam, des te kleiner ik me voelde. Had hij iets gemerkt de laatste tijd? Zou hij weten dat ik diep in m’n hart zo’n intens gevoel voor hem koesterde. Neen, dat was niet mogelijk. Hij had gezegd gewoon te willen praten. Heel onschuldig.

Toen hij eindelijk naast me kwam staan,
Voelde ik een hand op m’n schouder,
Een arm om me heen.

Die arm was te veel. Alle heftige emoties van de laatste weken kwamen naar boven. Ik liet me gaan in zijn armen. Alles stortte in. Tranen liepen over mijn gezicht. Dikke, zoute tranen dropen tot aan mijn mond.
Ik zag het aan hem Hij had het geweten. Al die tijd. Het was hem opgevallen hoe graag ik in zijn buurt was. Dat ik vriendinnen liet lopen om een praatje met hem te kunnen maken. De laatste dagen had hij geprobeerd me te ontwijken. Maar dat was niet de oplossing. Hij wist wat ik voor hem voelde en dat gevoel werd wel beantwoord, maar niet in de zin hoe ik het graag gezien had. Liefde voelde hij, liefde voor een leerling die speciaal voor je is, maar compleet anders dan de liefde die hij voor zijn vrouw voelde. Ik was zo jaloers op zijn vrouw. Zijn vrouw mocht hem zoenen strelen, al dat wat ik zo ontzettend graag had gewild.

Dit was het eind. Het definitieve einde. Praten was niet meer nodig. Alles was duidelijk. Wat ik me in mijn hoofd had gehaald was niet meer dan een droom. Een droom die aan me voorbij vloog.

Nog een keer draaide ik me om voordat ik verder ging met mijn leven, en nog een keer zag ik die grijns van oor tot oor. Die zou voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.

[Anki]

In het begin moest ik er nog een beetje inkomen, beetje cliché maar later vond ik het zeker de moeite waard om verder te lezen.
Je schrijft als een meisje, maar er staat dat je een man bent? Is dat een foutje of ben je dan een beetje gay?
Anyway, het verhaal, is voor mij best herkenbaar. Hoe je de emoties beschreven hebt vind ik knap... Het stukje wat er tussen zit, van drie regels vind ik mooi, beetje anders dan normaal.
Ik snap alleen het stukje over zijn vrouw niet zo goed...
Laat vaker eens iets lezen..!
Anki

[dromendiefje]

Hij is haar leraar, zijn vrouw mag hem wel betasten zoenen enzovoorts, Wat zij zo graag zou hebben gewild. Dat stuk waar ik een meisje met een jongen verwar kan ik zelf niet terug vinden.

[Zut Alors!]

Het verhaal is in de 'ik'-vorm geschreven, en jij, een jongen, vertelt het. Alleen wekte het bij mij meteen de suggestie dat het toch écht om een meisje ging. Ik kan nou niet terugvinden waardoor ik dat wist, maar dat vind ik in ieder geval knap aan je verhaal (misschien als ik van tevoren had gezien dat jij 'm' bent, dat ik ook verward zou zijn, maar ik vind het een beetje vergezocht van Ankie. Een schrijver is niet altijd zijn verhaal)

[Roosje]

Nah, ik vind het niet zo, je hebt een beetje erg veel korte zinnen en dat leest vrij vervelend. Mja, dat komt meer voor. Er is ook niet echt iets dat me boeit, sorry.

[Anki]

Roosieh schreef op 31-12-2004 @ 14:54 :
Nah, ik vind het niet zo, je hebt een beetje erg veel korte zinnen en dat leest vrij vervelend. Mja, dat komt meer voor. Er is ook niet echt iets dat me boeit, sorry.

waarom zeg je eigenlijk sorry, Roosieh? het is toch jou mening? 'we leven in een vrij land met vrije meningsuiting..'

[Anki]

Zut Alors! schreef op 31-12-2004 @ 14:47 :
Het verhaal is in de 'ik'-vorm geschreven, en jij, een jongen, vertelt het. Alleen wekte het bij mij meteen de suggestie dat het toch écht om een meisje ging. Ik kan nou niet terugvinden waardoor ik dat wist, maar dat vind ik in ieder geval knap aan je verhaal (misschien als ik van tevoren had gezien dat jij 'm' bent, dat ik ook verward zou zijn, maar ik vind het een beetje vergezocht van Ankie. Een schrijver is niet altijd zijn verhaal)

Neej, klopt, maar dacht echt dat het non-fictie was..

[Roosje]

Oké, zeg ik voortaan geen sorry meer.

[Anki]

Roosieh schreef op 31-12-2004 @ 15:56 :
Oké, zeg ik voortaan geen sorry meer.

Doe dat... Mja..alleen als het nodig is..

[Roosje]

Oké, tante Anki.

[Anki]

Roosieh schreef op 31-12-2004 @ 16:00 :
Oké, tante Anki.

Lief nichtje..

[Zut Alors!]

Anki schreef op 31-12-2004 @ 14:53 :
'we leven in een vrij land met vrije meningsuiting..'

Dat is wel een riskante uitspraak die je daar doet

[Anki]

Zut Alors! schreef op 31-12-2004 @ 16:04 :
Dat is wel een riskante uitspraak die je daar doet

laten we het erop houden, dat het wel zou moeten kunnen....

[juliettebinoche]

Gniffel. Dit vind ik dan weer leuk en past precies in mijn straatje. Ik vind het best leuk geschreven.
Maar omdat het (zoals gezegd werd) een cliché iets dat je beschrijft, zou je het misschien net iets spannender aan kunnen pakken. (Dat de betekenis pas later duidelijk wordt, bijvoorbeeld.)
Verder is het goed hoor.

(Korte zinnen zijn niet per se simpel of saai -als mening natuurlijk wel- maar niet als literatuur opzichzelf.)

[janschepensfan]

ik vind het goed geschreven en ook wel beetje herkenbaar....

[Roosje]

Anki schreef op 31-12-2004 @ 15:02 :
Lief nichtje..

Lieve tante..