05-01-2005, 23:40
|
|
Verwijderd
|
Dit vervolgverhaal is geen vervolgverhaal, maar zes korte stukken met eenzelfde thema. De komende dagen zal ik elke dag een fragment plaatsen. Het is, waar mogelijk, gebaseerd op waargebeurde feiten, maar de meeste personages zijn ofwel door mij verzonnen, ofwel door mij ingekleurd.
- - - Frankrijk, 1887 Een beul ademt zwaar onder zijn gezichtskap. Talloze misdadigers heeft hij al naar de guillotine geleid en vaak bracht hij hoofd en lichaam zelf naar de doodgraver. Zonder de minste trilling in zijn hand dweilt hij achteraf de vloer en slijpt hij het mes voor de volgende executie. Maar ditmaal is hij niet alleen. Een groep van drie wetenschappers loopt achter hem aan, door de donkere krochten van een kerker. Hun verzoek is ingewilligd en ook hij is in vertrouwen genomen. Hij rilt. Voor de cel van de veroordeelde staat hij stil. "Is dat hem?" De beul knikt. Hij kan geen woord uitbrengen. Ook hij vindt dood door onthoofding een goddeloze straf, maar het is verdiend. Een natte klap van het mes, een bons van het hoofd, wat gorgelende lucht uit de longen en dat is het. Maar de mannen in deftige jassen willen nog een vreselijk hoofdstuk aan vastmaken aan dit ritueel. Zijn hand trilt als hij het touw loslaat. Klap, bons, gorgel. Hij denkt achter zich te horen hoe handen gretig gewreven worden. "Ik laat u alleen", zegt hij nederig, en loopt achteruit door de poort. Een aantal uren later wordt hij geroepen. De wetenschappers komen bedroefd naar buiten, hun handschoenen en jassen onder het bloed. De beul pakt zijn dweil en emmer en torst zich naar binnen. Als eerste ziet hij het afgesneden hondenhoofd. Daarna het lichaam van de veroordeelde. Op een tafel ligt het lichaam van de hond, het hoofd van de man erop genaaid. Hij tikt er met de stok van zijn dweil tegen. Geen reactie. - - - LUH-3417 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
06-01-2005, 00:01
|
|
|
 Ik kan niet wachten op 't volgende 'deel' 
__________________
In love with my oven glove. <3
|
|
06-01-2005, 11:04
|
||
|
Citaat:
.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
|
06-01-2005, 14:36
|
||
|
Citaat:
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
|
|
06-01-2005, 15:34
|
|
|
grappig.
Tja, meer kan er voorlopig niet gezegd worden...
__________________
Recht voor je raapje!
|
|
06-01-2005, 19:35
|
|
Verwijderd
|
Bedankt voor de reacties.
Zoals jullie zullen merken is deel twee geen vervolg op deel één. - - - Rusland, 1912 Zijn armen leunen op een zware tafel en zijn hoofd zakt ertussen. Juist op deze laatste avond krijgt Alexeij last van wroeging. De anderen zien dat hij slecht slaapt. Ze maken zich zorgen, want ook Alexeijs deskundigheid is morgen nodig. "Alexeij...", probeert één van hen voorzichtig. "Maar wat als het ons lukt!", veert hij opeens op. Zijn armen gebaren trillend. "Stel dat het ons lukt! Wat bereiken we dan?" "Een vooruitgang voor de wetenschap", klinkt het trots vanachter een baard. Een belerende vinger. "Jonge vriend, je moet niet twijfelen of het ons lukt. Jij weet net zo goed als ik dat het ons zal lukken." "Och," zucht Alexeij, "Daar ben ik ook niet bang voor. Maar,... ergert het jullie dan totaal niet dat het zo onnatuurlijk is wat we doen? Ik bedoel... Wat als er een God is, hoe kun je dit dan in 's hemelsnaam verantwoorden op de Laatste Dag?" "Je weet dat ik overtuigd atheïst ben, Alexeij", zegt de baard. De ander knikt beslist. "Maar ik moet op je kunnen rekenen. Zet je twijfels aan de kant en doe morgen je werk. Voor de eer van Moeder Rusland, voor de zegeningen van ons volk." Alexeij knikt langzaam, maar zijn hoofd zakt weer weg. Het vuur vreet aan de kaarsen. Hij heeft de hele dag niet gegeten, maar honger heeft hij niet. De kamer ruikt naar draaiende machines. Hij pelt de smerige handschoenen van zijn bezoedelde handen. Bloed en smeerolie. Hij voelt dat hij bijna huilt. De baard slaat op zijn schouder. Samen kijken ze. De logge machine vult een hoek van de kamer. Door de dunne buizen ziet hij het rode bloed zwak stromen. Als in een ader, in een warm lichaam. Maar nu in het de koude leegte van een ziekenhuiszaal. Hij volgt de buizen tot ze op de operatietafel uitkomen. Aan een zijkant geschoven ligt het lichaam van de hond. Restmateriaal. Het hoofd is aan de buizen verbonden en leeft. Bloed gaat naar binnen, bloed gaat naar buiten, en het hondenhoofd leeft. Alexeij rent de kamer uit en huilend braakt hij zich leeg. Hij verliest het bewustzijn en pas na enkele uren wordt hij wakker. "Het is dood", zegt de baard hem, als hij bijkomt. "Maar het leefde een paar uur. Mijn God. Heb je gezien... hoe het leefde?" Alexeij ziet de waanzin uit de ander zijn ogen schitteren en veegt zijn gezicht schoon. "Ja," antwoordt hij, "ik heb het gezien." - - - LUH-3417
|
|
06-01-2005, 20:10
|
|
|
|
Nou... kijken hoelang de volgende hond het volhoudt
 ook weer grappig.
__________________
Recht voor je raapje!
|
|
06-01-2005, 20:16
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
|
06-01-2005, 21:12
|
|
|
|
Ik blijf bij m'n 1é reactie
__________________
In love with my oven glove. <3
|
|
07-01-2005, 00:45
|
|
|
|
Howdy!
Ik vind het niet al te goed geschreven. Je lijkt steeds een logische stap te missen. A wordt niet gevolgd door B. Zijn armen leunen op een zware tafel en zijn hoofd zakt ertussen. Juist op deze laatste avond krijgt Alexeij last van wroeging. De anderen zien dat hij slecht slaapt. Ze maken zich zorgen, want ook Alexeijs deskundigheid is morgen nodig. "Alexeij...", probeert één van hen voorzichtig. "Maar wat als het ons lukt!", veert hij opeens op. Zijn armen gebaren trillend. "Stel dat het ons lukt! Wat bereiken we dan?" Bovenstaand stuk barst van de onlogische stappen. Van de verwarring. Het is chaos. Zie jij een lijn? Hak - Tak - Hak - Tak. Sorry, maar zo zie ik het echt. Normaal niet zo heel erg hoor, maar hierbij toch wel. Bij de dingen die je zelf meemaakt, zie ik dat niet. Ook in de rest van de tekst lees ik onregelmatigheden.
|
|
07-01-2005, 09:48
|
|
|
|
Walgelijk, maar grappig
 Ik begrijp wel wat Raakvlak bedoeld, maar vind het toch niet echt storend... Maar kun je jezelf huilend leegbraken?
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
|
07-01-2005, 10:43
|
|
Verwijderd
|
Ik begrijp wat je bedoelt, Raakvlak. Ik hoop dat het er aan ligt dat deze tweede voor mij het meest lastig was. In eerste instantie wilde ik het verhaal laten beginnen na de operatie, dat Alexeij enthousiast een kamer binnenkwam om hun succes uit de roepen en de twee anderen van de tafel opsprongen. Alexeij kreeg een compleet andere rol (wat hem gammel maakt) en de tafel bleef staan. Misschien daarom, en weinig motivatie, dat het inderdaad stottert.
En jawel, je kunt jezelf huilend leegbraken. Ik kan het weten. Het schot tussen mijn keel- en neusholte is te kort en daardoor braak ik ook door mijn neus. Althans, toen ik vier jaar terug voor het laatste het porcelein achterstevoren toesprak was dat nog zo. Sorry voor de smerige details.LUH-3417
|
|
07-01-2005, 17:03
|
|
|
Leuk, meer kan ik nu nog niet zeggen.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Laatst gewijzigd op 08-01-2005 om 15:20.
|
|
07-01-2005, 17:20
|
|
|
Dat van die hond heb je van roald dahl, William and Mary
Zelfs het land is hetzelfde, Rusland, in William and Mary is het een russische film waarin met een hond hetzelfde gebeurt, daar gaan ze ook nog een stapje verder. Een doktor heeft die film gezien en wil hetzelfde met een mens (Wiliam) doen. Ik weet neit het ergert me dat ik het verhaal eigenlijks al ken, het kan natuurlijk ook komen doordat ik het verhaal helemaal uit mijn hoofd ken omdat het een van mijn lievelings verhalen is ( ja ik hou wel van lugubere dingen) Het is wel leuk geschreven maar ik denk dat je er meer uit zou kunnen halen, maak het schokkender met wat meer details, we schrikken neit meer van een beetje bloed, messen en ziekenhuisslangetjes.
__________________
Het is niet af maar er komt geen vervolg.
|
|
07-01-2005, 17:22
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Het is niet af maar er komt geen vervolg.
|
|
|
07-01-2005, 17:24
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Het is niet af maar er komt geen vervolg.
|
|
|
07-01-2005, 17:27
|
|
|
|
maar goed, gezoen men reacties vind ik het leuk dus ik w8 gretig op een vervolg
__________________
Het is niet af maar er komt geen vervolg.
|
|
07-01-2005, 17:50
|
|
Verwijderd
|
Nee, de hond heb ik niet van Roal Dahl. Op een site die hersentransplantaties probeerde commercieel te exploiteren vond ik een historisch overzicht van hersentransplantiatie-gerelateerde experimenten en daar dat heb ik als bron gebruikt. De site zelf is zo louce als het maar kan (vooral de gallery waar je een 'nieuw lichaam' kan kiezen is vrij luguber), maar goed. Ik weet nog steeds niet in hoeverre het een practical joke is.
In ieder geval was het historische overzicht wel correct. Naar aanleiding van die korte teksten heb ik de stukjes geschreven. Dit zijn de 'bronteksten' van de twee voorgaande stukken: 1887 -- French scientists attach the heads of executed prisoners fresh from the guillotine onto the bodies of large dogs. The heads do not respond. 1912 -- Russian scientists kept a severed dog head alive for several hours with an artificial circulation machine. Ik heb opzettelijk geen details gebruikt omdat ik me niet als doel stel walging op te roepen. Denk ik. Hoewel het gegorgel van de luchtpijp in het eerste stuk wel als 'shocker' gezien kan worden. Ik vind hersentransplantaties op zich een interessant onderwerp (daarom heb ik er wat mee gedaan), maar ik wilde iets anders dan 'Ieh! Bah!' Wat ik er precies wel mee wil weet ik niet, hoewel het zesde stuk, dat nog gaat komen, wel een zekere boodschap heeft, denk ik. LUH-3417
|
|
07-01-2005, 18:07
|
|
|
ik vind het origineel gekozen. bij je eerste stukje dacht ik wel even dat de volgende ook zo "vies" zou zijn, maar dat viel mee. je maakt me nu wel nieuwsgierig naar de volgende stukjes.
*wacht nu op een nieuw stukje*
__________________
omdat we engelen zonder vleugels geen engelen kunnen noemen, noemen we ze vrienden
|
|
07-01-2005, 19:35
|
||
|
Citaat:
*euh... linkje naar die site?* edit: site gevonden, ik geloof er geen bal van, ook niet van die geschiedenis
__________________
-= I Kick the Lyrics so Hard, People get Injuries =-
Laatst gewijzigd op 07-01-2005 om 19:38.
|
|
|
07-01-2005, 21:40
|
||
|
|
Citaat:
__________________
In love with my oven glove. <3
|
|
|
07-01-2005, 21:54
|
|
|
Ik wil een nieuw stukje!
Origineel, en ik zie ook wel iets van wat Raakvlak zegt, maar zo erg vind ik het niet.
__________________
Wark!
|
|
07-01-2005, 22:01
|
|
|
|
Ik heb 'm nog eens nauwkeurig doorgelezen. Ik vind wat raakvlak opnoemt nogal meevallen. Alleen dat 'veert hij opeens op' is niet helemaal op zijn plaats. Iets te opgewekt.
Verder viel me dit op: 'De baard slaat op zijn schouder.' Pas later begreep ik dat 'de baard' een persoon was. Hij had zelf ook een baard kunnen hebben die heen en weer wapperde.
__________________
Recht voor je raapje!
|
|
08-01-2005, 01:17
|
|
Verwijderd
|
Ik had geen zin om nog een Russische naam te verzinnen.
Het typische van die site is dat ze volgens mij wel verbonden zijn aan Dr. White, die later in de reeks nog terugkomt, die flink wat medische bagage heeft en stellig meent klaar te zijn voor hersentransplantatie. Alleen is de manier waarop de site het voorstelt wel onzin. Volgens mij is het nog altijd een probleem om alle zenuwen goed te verbinden, waardoor iemand in zijn 'nieuwe lichaam' compleet verlamd zal zijn. Maar goed. Eerlijk gezegd weet ik niet zeker of de eerste twee tijdstippen van die teksten hierboven kloppen, maar alles van hierna komt, van Demikhov en White klopt in ieder geval. Daarom nam ik aan dat die eerste twee ook wel correct waren. - - - Rusland, 1950 Vladimir Demikhov is een gevierd man. Gekleed in dure kleding en met grote ringen aan zijn vingers stapt hij statig hij door de straten van de koude stad. In de zomer van 1946 had hij het hart en een long van één hond naar de andere getransplanteerd. Het dier had nog ruim negen uur geleefd, genoeg om Vladimir een groot man te maken. De fantasie in de wetenschappelijke wereld was op hol geslagen. Geërgerd las Vladimir hoe mensen beweerden dat binnen vijftig jaar menselijke hersenen getransplanteerd zouden worden. Sommigen schreeuwen Godslastering en willen hem het liefste aan de schandpaal zien, anderen aanbidden hem in hun eigen onkunde. Van allemaal heeft Vladimir de buik vol. Allemaal zou hij verbaasd doen staan. Zijn volgende experiment zou alle verwachtingen en voorspellingen te boven gaan. Zijn koude handen aaien de twee honden. Ze liggen slap op zijn opereertafel. Zijn tafel, inderdaad. Hij werkt alleen en zal alle anderen ver achter zich laten. Hij pakt de kleine hond op en bevoelt de ribbenkast. Het beestje piept zacht. "Maak je geen zorgen, je krijgt nog meer verdoving", lacht Vladimir. De Duitse herder gromt zachtjes, zonder te weten waarom. "Ja, jij ook, mof. Ha!" In een donkere waas werkt hij de hele nacht door. Wanneer de zon boven de bergen verschijnt valt hij achterover in zijn stoel. Met grote ogen wacht hij tot de verdoving uitwerkt. De kleine hond wordt als eerste wakker. Zijn kop schommelt zwak, zijn voorpootjes kunnen zijn lichaam niet meer ondersteunen. Een lichaam dat ophoudt na de voorpoten. Daar begint de nek van de Duitse herder, die nu ontwaakt. Vladimir glimlacht. Hoeveel later het is weet Vladimir niet. Verslagen kijkt hij naar het verdoofde schepsel. Door hem gemaakt, en nu door hem afgemaakt. Gevoed door een waanzinnige pijn blijven de honden elkaar aanvallen. Het gaat om het recht wie waar mocht likken, vertelde een collega hem. Vladimir haalde zijn schouders op en drukte de spuit in het lichaam. Het maakt niet uit waar, er was maar één bloedsomloop. “Stomme honden”, prevelt hij. - - - LUH-3417
|
|
08-01-2005, 09:37
|
|
|
|
Ik vind het wel interessant
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
| Advertentie |
|
|
|
08-01-2005, 11:16
|
|
|
|
Gruwelijk, maar wel tof
.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
08-01-2005, 15:23
|
||
|
|
Citaat:
Maar ze gebruikten toch geen guillotines meer in die tijd  ?Dat was ruim honderd jaar ervoor, tijdens de Franse revoltutie.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
|
08-01-2005, 15:29
|
|
|
|
Laatste stukje is ook best wel leuk
. Je taalgebruik aan het begin is wel wat stroef.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
08-01-2005, 20:58
|
||
|
|
Ik vind 'm niet mooi, in ieder geval zeker niet vergeleken met de andere twee. Ik heb gekeken of ik niet iets verkeerd had gelezen, maar dat was niet zo. De kop van de herder zit op het lijf van het schoothondje?
Hoe kunnen ze in godsnaam een gescheiden bewustzijn hebben? Hoe kunnen ze vechten, en sterker nog, vechten om wie waar mag likken. De twee zinnen die hij zegt vind ik ook niet veel toevoegen, ze leiden me eerder af. oja, hier botste ik ook nog tegenaan: Citaat:
__________________
Recht voor je raapje!
|
|
|
08-01-2005, 21:59
|
|
|
|
Volgens mij zijn het de twee koppen tegen elkaar aan
.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
08-01-2005, 22:07
|
|
Verwijderd
|
Ja, het is wat gerommel met verleden tijd en tegenwoordige tijd, omdat ik er niet zo goed in ben, maar toch tegenwoordige tijd wilde gebruiken. Maar als ik in 1950 schrijf, moet ik iets uit 1946 weer met verleden tijd doen, dacht ik.
Zoals ik het begreep was de Duitse herder nog gewoon compleet, maar was de voorste helft van het schoothondje aan zijn nek vastgemaakt. Er waren daarvoor al andere experimenten geweest waarin alleen het hart of alleen het brein van een hond in de nek van een andere gemaakt was (daar ligt de slagader aan de oppervlakte). Dit om te kijken of het mogelijk was zo'n orgaan op de bloedsomloop aan te sluiten, geloof ik. LUH-3417
|
|
08-01-2005, 22:36
|
|
|
|
O zo!
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
09-01-2005, 00:17
|
|
Verwijderd
|
Bladiebla. Stukje! Yeah! Bladiebla. "Presentatie van je werk is alles", zei de goede man en hij deed zijn gulp weer dicht.
- - - Amerika, 1964 Dr. David Gilboe loopt door de gangen van zijn laboratorium, gevestigd in de universiteit van Wisconsin. Achter de volgende deur; zijn meesterwerk. Het leeft en drijft. Hij activeert het slot op de deur en tikt zijn wachtwoord in. Demikhov. Als een kind bij een schoolhek laat hij zijn hand langs de vijftien potten glijden. Vijftien. Hij laat het woord nogmaals over zijn lippen rollen. Vijftien hondenhoofden in vijftien potten, allemaal met een eigen mechanisme in leven. Hij droomt van de mogelijkheden. Dromen die Dr. White elders al voor een deel waar maakt. Samen met een man in een zwart pak en een schrijfplank onder zijn arm staan ze voor één van zijn werken. De man tikt met de pen tegen het glas. “En… u beweert dat dit leeft?” Sceptisch. Bang. “Leest u de meters maar af”, antwoord Dr. White vol zelfvertrouwen. We hebben elektrische activiteit kunnen waarnemen en het feit dat zuurstof en glucose geabsorbeerd worden, spreekt voor zich, dacht ik.” De man kijkt over zijn zonnebril naar White. “Dit doet me denken aan het hondenexperiment van Demikhov. Wanstaltig…” “Oordeel niet te snel over Demikhov. Zijn experimenten waren soms omstreden, maar zijn methode betekende een enorme sprong vooruit in ons wetenschappelijke gebied. Het was prachtig, een geweldige prestatie!” De man rilde. “Maar zo gruwelijk. Net als dit hier. Het moet een vreselijke pijn doen…” “Onzin! Dit heeft niets met pijn te maken!” “Hoe kunt u dat zeggen! Normaliter heeft het lichaam een verdedigingsmechanisme. Het sluit de bloedtoevoer naar de hersenen af om flauw te vallen wanneer de pijn of angst te erg wordt. Maar u ontneemt die mogelijkheid!” “En al zou het pijnlijk zijn”, verheft Dr. White zijn stem. “De pijn en het lijden van laboratoriumdieren is irrelevant in het wetenschappelijk onderzoek! We boeken vooruitgang!” Boos werkt hij de man zijn laboratorium uit, zijn huis uit. Als hij gekalmeerd is, komt hij terug. Hij laat zijn hand over de glazen pot glijden. De hersenen van een aap, aangesloten op een machine. “Ha!” zegt White lachend, “Mijn goede, oude Demikhov...” - - - LUH-3417
|
|
09-01-2005, 09:40
|
|
|
|
Ik blijf hem leuk vinden, hoor.. Ik vind het sowieso wel leuk als iemand een (origineel) onderwerp een beetje uitdiept en begrijpbaar opschrijft
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
|
09-01-2005, 10:59
|
|
|
|
Het begint nu eigenlijk wel een beetje eentonig te worden. Natuurlijk is het onderwerp in grote lijnen hetzelfde, maar je pakt het ook telkens weer op dezelfde manier aan. En ik vind die voorlaatste nog steeds onduidelijk. Je had de uitleg niet moeten hoeven geven...
__________________
Recht voor je raapje!
|
|
10-01-2005, 12:43
|
|
Verwijderd
|
Ja, ik vind ze zelf ook steeds minder worden. Als ik niet beloofd had de serie af te maken en als ik niet al bijna bij de laatste was, had ik ze niet meer geplaatst, denk ik.
- - - Amerika, 1971 Dr. White werkt door. In 1965 transplanteert hij de hersenen van één hond in de nek van een andere, waar het een korte tijd leeft. Als bewijs dat de hersenen zelfstandig kunnen leven en altijd geaccepteerd worden door een ander lichaam. In de vijf jaar die daarop volgen maakt hij zich klaar voor de volgende stap. Hij vergelijkt zich soms met de grote Demikhov en lacht dan. “Je moet ook geen honden gebruiken, domme Rus. Apen werken veel beter.” Na een klein succes van vierentwintig uur in 1970, komt een jaar later de doorbraak. De media ruikt al een paar jaar sensatie op zijn werk en noemt hem, natuurlijk, de moderne Frankenstein. Dr. White, overtuigd katholiek, slaat soms met zijn handen op de tafel uit wanhoop. Elke dag weer gaat hij naar de kerk. Soms bidt hij om vergeving van wat hij doet, meestal om begrip bij zijn medemens. Wanneer hij volledig verlamde mensen een nieuw lichaam kan schenken, zullen ze hem erkennen. Maar de jaren kruipen voort. Voor hem ligt zijn laatste succes. Een aap. Niets meer en niets minder dan een aap. Maar het hoofd komt van de ene aap en het lichaam van de ander. White steekt zijn vinger uit en het aapje probeert die af te bijten. Gejuich. Maar meer dan proberen wordt het niet. De ruggengraat kon niet verbonden worden en het hoofd en het lichaam zijn beiden volledig verlamd. Wanneer het aapje na twee weken overlijdt, valt Dr. White in een korte depressie. Hij is blij dat het dier dood is. Het betekent het einde van een korte droom en nu pas is hij helder en wakker. Hij heeft een apenhoofd getransplanteerd en het de nieuwe aap twee weken in leven gehouden. Voor hem ligt een eindeloze leegte. - - - LUH-3417
|
|
11-01-2005, 18:18
|
|
Verwijderd
|
Amerika, heden
Dr. White is er klaar voor. Een verongelukte motorrijder die niets te verliezen heeft is al jaren zijn vriend. Zodra White en zijn team toestemming krijgen zullen ze een menselijk lichaam bemachtigen en de eerste, menselijke hoofdtransplantatie uitvoeren. Maar Dr. White moet blijven wachten, en wachten, en wachten. Nu is hij 78 jaar oud en heeft hij zelf een nieuw, jong lichaam nodig om zijn werk voort te kunnen zetten. Zijn laboratoriumjas doet hij alleen nog aan voor interviews en hij laat de ‘Frankenstein’-en van zich afglijden. Met lede ogen moet hij toezien hoe China of Rusland er met deze eer vandoor zullen gaan. - - - Zo. Dan zijn we daar tenminste ook van af. LUH-3417 Laatst gewijzigd op 11-01-2005 om 18:20.
|
|
11-01-2005, 22:15
|
|
|
|
Zonde dat 't afgelopen was, had ook liever een wat minder afgeraffeld einde gezien maarjah. Alsnog
voor 't geheel
__________________
In love with my oven glove. <3
|
|
11-01-2005, 23:26
|
|||
|
Ik heb je teksten nu twee keer gelezen. Puik werk, talent zat.
Citaat:
Citaat:
|
||
|
12-01-2005, 00:19
|
|
Verwijderd
|
Bedankt voor de reacties.
Wat bedoel je met je echte werk? Als je 'langere verhalen' bedoelt, kun je even zoeken naar 'Linda2', die moet hier ook ergens rondhangen. En verder naar omlaag staan er nog wel meer van me. Zelf vind ik die stukken beter dan deze, ook qua stijl enz. LUH-3417
|
|
12-01-2005, 01:13
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
12-01-2005, 01:19
|
|
Verwijderd
|
Heel smakelijk is het allemaal niet. Wel goed geschreven.
|
|
12-01-2005, 09:48
|
|
Verwijderd
|
Ik ben ooit tot 26.000 woorden gekomen, geloof ik. Misschien ga ik er ooit verder mee. Maar mijn stijl is in die twee jaar van daar niet aan werken zo veranderd, denk ik, dat ik weer opnieuw zou moeten beginnen.
LUH-3417
|
|
12-01-2005, 14:53
|
||
|
|
Citaat:
Ik moet zeggen dat ik je laatste stukje niet echt geweldig vond, beetje afgeraffeld misschien  Maar als ik het in zijn geheel bekijk, vind ik het toch wel heel erg leuk en goed geschreven
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
|
|
12-01-2005, 15:36
|
|
|
|
Ik tot 67 bladzijden, maar het ging nergens over en het was cliche, maar ja.
De verhaaltjes zijn tof .
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
|
|
12-01-2005, 16:00
|
||
|
|
Citaat:
Voor de rest best ok voor een afgeraffeld stukje. Chan
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 02:08.
Adverteren