Ik zit er even helemaal doorheen

[Nebel]

Ik ben momenteel echt een wrak. Het gaat al 2,5 jaar behoorlijk klote, maar nu slaat het echt alles. Ik heb nogal een lange voorgeschiedenis, ik weet niet of het nodig is alles te vertellen. Ik zal maar het meest recente vertellen. In april 2004 ben ik aan mn hart geopereerd, voor de derde keer. Deze keer is het eens goed gelukt, en heb ik er geen trauma aan overgehouden. Het gevolg van mijn operatie is dat ik voor het eerst in mn leven mag sporten, en dat het zeker is dat ik elke 10 jaar opnieuw geopereerd moet worden. Maar van die tien jaar ben ik dan ook hetzelfde als anderen, grotendeels. Ik heb alleen sneller last van hartkloppingen en als ik ziek ben gaat mn conditie meer achteruit. Ik wordt pas vlak voordat een nieuwe operatie nodig is ziek en daarna heb ik natuurlijk een revalidatieperiode, maar dit valt in het niets bij de gezonde jaren. Als ik dit zo opschrijf, denk ik mens, wat zeur je dan, kijk nou eens hoe je leven is verbetert!
Maar wat mijn operatie ook met zich meebracht, was het geestelijke deel. Ik heb onder ogen moeten zien dat er een kans was dat ik zou overlijden. Ik heb mn angsten moet overwinnen die zijn ontstaan door trauma's van de vorige operatie en mijn vaders operatie (hij heeft hetzelfde als ik). Ik ben hiervoor bij een psycholoog geweest die me ook heeft geholpen die trauma's te verwerken. Het is allemaal goed gegaan. Het is volgens haar ook volstrekt logisch dat ik er nog veel mee bezich ben, het is een heftige gebeurtenis en het kost tijd het te verwerken. Dat verwerken gaat redelijk goed, maar ik ben nog wel vaak verdrietig, omdat ik me zo anders voel dan anderen. Ik heb nooit kunnen uitgaan en kunnen sporten. Ik weet nu simpelweg niet hoe ik dat moet doen!
Daarbij komt dat ik me vreselijke zorgen maak om mn ouders. Mn moeder was burn out, maar heeft daar nooit vrij voor genomen. Ze is er een half jaar tussenuit geweest, omdat ze voor mij moest zorgen. In die periode is ze ook wel herstelt, maar eigenlijk niet genoeg om weer aan het werk te gaan. Dat merk je nu dan ook wel, want ze is weer heel erg gestresst, heeft slapeloze nachten. Ze is wel bij een psychiater omdat ze vroeger ook heel veel heeft meegemaakt en heeft nu anti-depressiva, wat wel helpt. Waar ik me het meest zorgen om maak ik is dat als het duidleijk is dat er lichamelijk iets niet okay is en dat ze daarvoor naar de dokter moet, dit simpelweg weigert. Ik ben gewoon bang dat ze nog eens ernstig ziek wordt, en pas naar de dokter gaat als er nix meer aan te doen is.
Ook maak me zorgen om mn vader, die ook te hard werkt en zo moe eruit ziet. Ik kan erverder niet zoveel over zeggen.
En dan mezelf, ik stort me nogal op mn schoolwerk, heb erge faalangst, maar ik wil per se hoge cijfers. Mn broer is cum laude geslaagd, gymnasium, maar ik doe atheneum. Ik heb nogal veel studielast: n&g + n&t + frans2+ ec12 + vertrouwensleerling. Maar ik wil er allemaal hoge cijfers voor, terwijl ik gewoon de capiciteiten mis, denk ik. Ik ben vaak erg gestressd en kan daarom niet slapen. Ook heb ik in de periode dat ik vorig jaar ziek was veel gewicht verloren. Onbewust, ik wou niet afvallen, was niet dik, ook absoluut niet dun, maar toen het er af was vond ik het wel wat mooier. Ik had een bmi van precies 20. Na mn operatie viel ik natuurlijk nog wat meer af. Daar schrok ik wel van, dus ik vond het okay toen ik wat moest aankomen. Maar toen de getalletjes op de weegschaal opliepen (het bleef minder dan mn originele gewicht) werd ik verdrietig en ging stiekem afvallen. Dat is nu nog zo. Ik ben nu op het punt dat ik inzie dat ik te weinig weeg en dat ik te weinig eet. Dat dat heel ongezond is. Dat mn ouders er verdrietig over zijn en dat ze me willen helpen. Maar ik voel me zo lelijk, en ik voel me zo anders dan anderen. Ik wil meer eten, maar als ik honger heb lukt het me niet om te eten. En als het me wel lukt ben ik verdrietig omdat ik die dag niet sport. Ik loop 3 keer per week hard met mijn moeder, maar dit komt er wel eens niet van, zoals gisteren, omdat zij zich te moe voelt en ik niet alleen mag. Het gevolg hiervan was dat ik de hele avond heb liggen huilen als een klein kind, simpelweg omdat ik die dag 1800 kcal op had, en niet mocht sporten. Terwijl die 1800 eigenlijk te weinig is.
Mijn hoofd weet dat ik fout zit, maar mn lichaam luistert niet naar mn hoofd.
Ik wil niet weer naar een psycholoog, ik wil dit zelf op kunnen lossen. Heeft iemand tips of ben ik gwoon een vreselijke aanstelster?

[Freestyler*]

jah
je wil niet opnieuw naar een psycholoog

drie keer per week sporten is toch prima, en als je moeder nou een keer niet gaat, kan je dan niet alleen?
of met een vriend/vriendin
sluit je aan bij een sportclub?
Je moet wel weer voldoende gaan eten hoor. Van afvallen wordt het allemaal niet beter. (1800 kcal lijkt mij prima overigens maarja)
Waarom wil je niet eten? Want je lichaam kan best eten, het is je hoofd dat het tegenhoudt.

Met uitgaan ook, heb je geen vrienden? Anders kun je die misshien maken op een sportclub? Dat je het nog nooit eerder gedaan hebt is toch geen probleem?

Je school. Gymnasium is niet beter dan atheneum joh. Daar kijkt niemand naar. Alhoewel latijn bij sommige studies wellicht van pas komt. Ik weet niet of je dat wel hebt. Maar dan nog. Je atheneum afronden is toch harstikke goed. Bovendien tellen niet al je extra vakken voor je gemiddelde, als het je om dat cum laude slagen gaat. Wat overigens ook niet echt een officieel iets is op de middelbare school.
Je kan niet in alles de beste zijn, en dat hoeft ook niet. Dat verlangen mensen niet van je. Het is niet realisitsch te denken dat je dat wel kan.

jah je moeder. Je kan haar vertellen dat je je zorgne maakt etc. Wat jij er van denkt. Maar jij bent niet verantwoordlijk voor haar problemen/gedrag.

Misschien moet je het niet allemaal zelf willen oplossen. Waarom wil je niet weer naar een psycholoog?

[vex]

wat ik uit je bericht vooral opmaak is dat je voor iedereen om je heen wil zorgen dat t goed met ze gaat en je wil (met mega veel studielast) hoge cijfers halen en je wil dun zijn (wat je al bent) en misschien kan ik nog wel even doorgaan...

stel je niet te hoge eisen aan jezelf? En omdat sommige eisen niet te halen zijn (oncontroleerbaar)... probeer je daarom niet stiekem controle te houden over je eetgedrag? Je kunt allicht proberen dat zelf op te lossen maar ik denk dat dat ingewikkelder is dan je denkt... Je zit ondertussen volgens mij al behoorlijk vastgeroest in je 'foute' eet en denkpatronen en het kost heel veel moeite om die te doorbreken. Bedenk wel dat als je zo doorgaat je je ouders er niet mee helpt (nog meer zorgen erbij) en je school ook niet! (te weinig voeding helpt je niet bij concentratie!) En dat was toch juist NIET de bedoeling? Ik lees uit je bericht dat je ongeveer een half jaar, misschien een jaar hiermee bezig bent... als je er nu iets aan doet heb je nog erg veel kans dat t helemaal overgaat... t lastige met eetproblemen is namelijk dat hoe langer je ermee zit, hoe moeilijker het te genezen is...

ik hoop dat je hier iets aan hebt... als je nog eens een keer iets kwijt wilt kun je me altijd pm-en...

xVex

[Nebel]

Bedankt voor jullie reacties..
@Freestyler, ik heb echt meer dan 1800 nodig en hier kom ik eigenlijk niet aan, gisteren zat ik op 1200 en vandaag waarschijnlijk iets van 1600. Ik ben 1.86 dus ik heb vrijveel nodig. Ik mag niet alleen sporten van mijn ouders.

Ik heb wel vrienden en ben een keer uitgegaan, maar ik vond er niet zoveel aan. Ik kan vanwege mn medicijnen niet tegen alcohol en ik voelde me daar alleen maar lelijk

Ik snap gewoon niet waarom ik niet meer eet. Ik schrik van mn gewicht en ik zie dat ik er anderen pijn mee doe maar ik ben gewoon te zwak om te eten.
Ik ben idd behoorlijk perfectionistisch ik wil gewoon ook ergens goed in zijn, iets kunnen. In sporten ben ik niet goed, mn broer is vele malen beter in school en ook in pianospelen (grote hobby) blink ik niet uit.
Ik heb net superslechte cijfers (wel voldoendes) teruggekregen voor profielvakken en ben nu gewoon al bang voor de reacties.

Ik wil niet naar een psycholoog omdat ik ... waarom.... ehm... ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar ik kan niet goed met die mensen praten. Ik speel altijd mooi weer, onbewust. Verder heb ik een hele slechte ervaring met een psycholoog gehad.

[Daantje_0705]

Je bent een keer uitgegaan maar je vond er niets aan. Je mag nu uit maar het betekent niet dat het moet nu, dat je het perse leuk moet vinden. Ik ga ook nooit uit maar heb absoluut niet het idee dat ik iets mis. Ik leid gewoon een ander soort leven in mijn vrije tijd.

Ik denk dat het voor jou het beste is om toch weer naar een psycholoog te gaan omdat de problemen zich bij jou gewoon opstapelen zodat je er waarschijnlijk niet alleen uitkomt. Je hebt er een slechte ervaring mee gehad maar dat hoeft niet te betekenen dat alle psychologen slecht zijn. Is er geen psycholoog aan het ziekenhuis verbonden waar jij ook geopereerd ben? Het lijkt me wel een goed idee om (als die er is) daar eens mee te gaan praten want jouw operatie en hartproblemen hebben een behoorlijke impact op je leven.

[Storm]

Daantje_0705 schreef op 12-01-2005 @ 16:33 :
Je bent een keer uitgegaan maar je vond er niets aan. Je mag nu uit maar het betekent niet dat het moet nu, dat je het perse leuk moet vinden. Ik ga ook nooit uit maar heb absoluut niet het idee dat ik iets mis. Ik leid gewoon een ander soort leven in mijn vrije tijd.

Ik denk dat het voor jou het beste is om toch weer naar een psycholoog te gaan omdat de problemen zich bij jou gewoon opstapelen zodat je er waarschijnlijk niet alleen uitkomt. Je hebt er een slechte ervaring mee gehad maar dat hoeft niet te betekenen dat alle psychologen slecht zijn. Is er geen psycholoog aan het ziekenhuis verbonden waar jij ook geopereerd ben? Het lijkt me wel een goed idee om (als die er is) daar eens mee te gaan praten want jouw operatie en hartproblemen hebben een behoorlijke impact op je leven.

Sluit ik me helemaal bij aan. (Met als aanvulling: je kunt ook prima uitgaan zonder alcohol te gebruiken, maar als je uitgaan sowieso niet leuk vindt: het hoeft niet. )

[Freestyler*]

Sassiefje schreef op 12-01-2005 @ 16:21 :
Bedankt voor jullie reacties..
@Freestyler, ik heb echt meer dan 1800 nodig en hier kom ik eigenlijk niet aan, gisteren zat ik op 1200 en vandaag waarschijnlijk iets van 1600. Ik ben 1.86 dus ik heb vrijveel nodig. Ik mag niet alleen sporten van mijn ouders.

Ik heb wel vrienden en ben een keer uitgegaan, maar ik vond er niet zoveel aan. Ik kan vanwege mn medicijnen niet tegen alcohol en ik voelde me daar alleen maar lelijk

Ik snap gewoon niet waarom ik niet meer eet. Ik schrik van mn gewicht en ik zie dat ik er anderen pijn mee doe maar ik ben gewoon te zwak om te eten.
Ik ben idd behoorlijk perfectionistisch ik wil gewoon ook ergens goed in zijn, iets kunnen. In sporten ben ik niet goed, mn broer is vele malen beter in school en ook in pianospelen (grote hobby) blink ik niet uit.
Ik heb net superslechte cijfers (wel voldoendes) teruggekregen voor profielvakken en ben nu gewoon al bang voor de reacties.

Ik wil niet naar een psycholoog omdat ik ... waarom.... ehm... ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar ik kan niet goed met die mensen praten. Ik speel altijd mooi weer, onbewust. Verder heb ik een hele slechte ervaring met een psycholoog gehad.

Persoonlijk zou ik toch proberen een ander sportmaatje te vinden of een club ofzo. Ben je niet zo afhankelijk. Leer je vaak mensen kennen, hebben ze af en toe ook een feest.
Je hebt natuurlijk ook verschillende soorten uitgaan. Wat versta je eronder? Je kan met een groep ergens een drankje (hoeft niet per se alcohol, er zijn veeeel mensen die niet drinken) gaan pakken maar je kan ook naar een discotheek ofzo. Dat laatste vind ik ook afschuwelijk, ik ga wel eens, maar daar kom ik altijd slecht van terug. Idd dat lelijk voelen enzo. Niet iedereen houdt daarvan en niet iedereen gooit zich elk weekend vol. Dat hoeft ook niet. Het wordt vaak gek gevonden, maar das ook maar net in welke kringen je je begeeft.

perfectionistisch. Ja ik vind het maar niks. Hoor jezelf praten. <Ik heb net superslechte cijfers (wel voldoendes)>
je moet niet zo veel van jezelf eisen. Het is leuk als je goede cijjfers haalt hoor, maar je kan niet overal de beste in zijn. Dat je je hobby, pianospelen, leuk vindt is toch al een voldoening opzich? Moet je er ook nog eens in uitblinken?
Je kan gewoon niet overal de beste in zijn. Je hebt al die jarne niet kunnne sporten, en nu moet je opeens kampioen zijn?
Stel je net zulke hoge eisen aan je omgeving? Wat vind je er van als een vriendin een 6 (vind je dat slecht?) heeft gehaald voor een lastig proefwerk? Is het dan ook slecht?
Is er iemand die boos is omdat je nu eens een keer geen acht hebt gehaald? Dan is diegene niet helemaal goed.
Mensen zullen verrast zijn, maar daar heb jji niks mee te maken.
Relativeer het ook. Maakt het over 10,5,2 jaar ook maar iets uit of je nu een 8 of een 6 gehaald hebt? (jah als je een lotingstudie wilt gaan doen is de acht wel handig) Eigenlijk heb je er helemaal niks aan. Na je examen zijn er een paar mensen die hun bewondering uiten, maar that's it. Dan komt er weer een nieuwe studie en kan je weer opnieuw beginnen. Je kunt niet van jezelf winnen zo, alleen verliezen. Soms zijn je eigen normen te hoog.

Toch moet je proberen na te gaan waarom je zo weinig eet. Is het de controle? Is het een signaal naar de buitenwereld? Whatever
Hoelang is dat bezig btw?