Wereldwijs

[Vogelvrij]

De man ging op het bankje zitten en pakte het beduimelde boekje op. Iemand had het daar achtergelaten, zoals zovaak gebeurde. Eigenlijk was het ongelooflijk hoe vaak mensen hun spullen veraten. Hijzelf vergat nooit wat. Hij mocht dan wel oud en stram zijn en wat last van jicht in zijn knie hebben, aan zijn geheugen mankeerde niets.
De man opende het boek en begon er voorzichtig doorheen te bladeren. Een aantal woorden flitsten op en bezorgden hem een glimlach op zijn gezicht. Zonvakantie, zeewater, wereldwijs… Hij stopte met bladeren en las aandachtig. Wereldwijs bn, bw –wijzer, -t over levenservaring beschikkend
Was hij wereldwijs? Ja, hij was natuurlijk oud en hij had veel gereisd, maar was dat genoeg? Zijn gedachtes gingen vijftien jaar terug, naar toen hij in Berlijn woonde. Hij had er de val van de muur meegemaakt, wat erg veel indruk op hem had gemaakt. Meer dan ooit had hij gewenst familie te hebben, al was het maar een tante of een achterneef. Het leek hem geweldig om, net als de mensen om hem heen, na zoveel jaar zijn familie weer te ontmoeten. Hij had gezien hoe mensen elkaar omhelsden en hoe ze huilen, omdat ze elkaar bijna dertig jaar lang niet hadden gezien. Heel de stad was doordrenkt met blijdschap, maar hij had zich eenzaam gevoeld. Want hij wist dat hij zijn familie nooit kon zien, dat de meeste van zijn bloedverwanten dood waren. Normaal gesproken miste hij ze niet zo, maar die weken in Berlijn had hij zich erg alleen gevoeld.
Hij was terug naar Nederland gegaan. Eerst naar Amsterdam, daarna naar Scheveningen. Hij hield van de zee, die gaf hem een vrij en vredig gevoel. De jaren dat hij in de buurt van de zee had gewoond, waren de gelukkigste jaren van zijn leven geweest. Elke dag lopen op het strand, gewonde vogels verzorgen en een beetje strandjutten... Hij had er veel meegemaakt, elke dag gebeurde er wel iets. Natuurlijk was de verveling wel eens toegeslagen, dan kreeg hij een rusteloos gevoel dat hij niet kon negeren. Als dat gevoel de overhand kreeg, wist hij dat het tijd was om te verhuizen. Ja, hij had op veel plaatsen gewoond en hij had veel meegemaakt. Langzaam deed hij het boek dicht. Zijn glimlach verbreedde zich toen hij bedacht dat hij typisch een wereldwijs persoon was. Nu hij er even over had nagedacht, vond hij dat hij uitstekend aan de voorwaarde voldeed. Hij beschikte over reusachtig veel levenservaring.
“Mama, die man stinkt!” klonk een klagerig stemmetje. De glimlach bevroor op zijn gezicht toen hij in het ontevreden gezicht keek van het meisje dat voor hem stond. Naast het meisje stond haar moeder, een pinnige vrouw die met woedende ogen op hem neerkeek. “Dat is een zwerver, schat.” De man keek snel een andere kant op, hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. “Zeg, kun jij niet weggaan?” De vrouw richtte zich nu tot hem. “Wij willen op dit bankje zitten en dat gaat niet als er nog een vieze, oude zwerver zit die hier alles aan het besmeuren is.” De man knikte kort en stond op. Wat had je eraan wereldwijs te zijn als je er geen waardering voor kreeg?

[Roosje]

Wat een trut van een mama.

En om de een of andere onverklaarbare reden deed het woordenboekstukje me erg aan mezelf denken.

Ik denk dat ik hem wel mooi vind.

[Zut Alors!]

De man opende het boek en begon er voorzichtig doorheen te bladeren. Een aantal woorden flitsten op en bezorgden hem een glimlach op zijn gezicht. Zonvakantie, zeewater, wereldwijs… Hij stopte met bladeren en las aandachtig:

• Wereldwijs bn, bw –wijzer, -t over levenservaring beschikkend

Was hij wereldwijs? Ja, hij was natuurlijk oud en hij had veel gereisd, maar was dat genoeg? Zijn gedachtes gingen vijftien jaar terug, naar toen hij in Berlijn woonde.

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 16-01-2005 @ 15:42 :
Wat een trut van een mama.

En om de een of andere onverklaarbare reden deed het woordenboekstukje me erg aan mezelf denken.

Ik denk dat ik hem wel mooi vind.

Heel onverklaarbaar inderdaad En bedankt

Zut Alors, wat wil je met die quote zeggen?

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 16-01-2005 @ 16:13 :
Zut Alors, wat wil je met die quote zeggen?

Staat mooier, toch?

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 16-01-2005 @ 16:18 :
Staat mooier, toch?

*zucht*

Het moet wel een verhaal van tussen de 500 en 700 woorden zijn, hoor

[Zut Alors!]

Vogelvrij schreef op 16-01-2005 @ 16:20 :
*zucht*

Het moet wel een verhaal van tussen de 500 en 700 woorden zijn, hoor

ehh?
Ik heb toch ook geen woorden toegevoegd?

[Vogelvrij]

Ik snap je!!

Laat maar, je hebt gelijk. In Word staat het in een ander lettertype, maar dat kreeg ik hier niet voor elkaar

[edit] Ik praatte even gigantisch langs je heen, sorry

[Roosje]

Volgens mij bedoelt hij dat je het woordenboekcitaat tussen witregels moet zetten.

En daarvoor liet hij alleen even dat stukje zien.

Jullie praten idd langs elkaar heen.

[Zut Alors!]

Oja, voor de rest vind ik 'm wel heel leuk enzo ('t was ook meer een uiterlijke toevoeging). Onbegrijpelijk dat die mama zo gemeen kan zijn in het bijzijn van haar eigen dochtertje. Schande!

[I C U]

Goed stukje! Ik kreeg gewoon zin om die mama te slaan...

[Vogelvrij]

Dank jullie wel voor de (positieve) reacties. Ik had er nog een stukje tussen geschreven, omdat ik in eerste instantie dacht niet genoeg woorden te hebben, maar dat is geloof ik geen verbetering, hè?


De man ging op het bankje zitten en pakte het beduimelde boekje op. Iemand had het daar achtergelaten, zoals zovaak gebeurde. Eigenlijk was het ongelooflijk hoe vaak mensen hun spullen veraten. Hijzelf vergat nooit wat. Hij mocht dan wel oud en stram zijn en wat last van jicht in zijn knie hebben, aan zijn geheugen mankeerde niets.
De man opende het boek en begon er voorzichtig doorheen te bladeren. Een aantal woorden flitsten op en bezorgden hem een glimlach op zijn gezicht. Zonvakantie, zeewater, wereldwijs… Hij stopte met bladeren en las aandachtig:
Wereldwijs bn, bw –wijzer, -t over levenservaring beschikkend

Was hij wereldwijs? Ja, hij was natuurlijk oud en hij had veel gereisd, maar was dat genoeg? Zijn gedachtes gingen vijftien jaar terug, naar toen hij in Berlijn woonde. Hij had er de val van de muur meegemaakt, wat erg veel indruk op hem had gemaakt. Meer dan ooit had hij gewenst familie te hebben, al was het maar een tante of een achterneef. Het leek hem geweldig om, net als de mensen om hem heen, na zoveel jaar zijn familie weer te ontmoeten. Hij had gezien hoe mensen elkaar omhelsden en hoe ze huilen, omdat ze elkaar bijna dertig jaar lang niet hadden gezien. Heel de stad was doordrenkt met blijdschap, maar hij had zich eenzaam gevoeld. Want hij wist dat hij zijn familie nooit kon zien, dat de meeste van zijn bloedverwanten dood waren. Normaal gesproken miste hij ze niet zo, maar die weken in Berlijn had hij zich erg alleen gevoeld.
Hij was terug naar Nederland gegaan. Eerst naar Amsterdam, daarna naar Scheveningen. Hij hield van de zee, die gaf hem een vrij en vredig gevoel. De jaren dat hij in de buurt van de zee had gewoond, waren de gelukkigste jaren van zijn leven geweest. Elke dag lopen op het strand, gewonde vogels verzorgen en een beetje strandjutten... Hij had er veel meegemaakt, elke dag gebeurde er wel iets. Zo had hij op een dag een prachtige armband op het strand gevonden. Hij was eerst naar een juwelier gegaan, waar ze hem hadden gezegd dat het een erg dure armband was. Hij had eerlijk verteld dat hij het sieraad gevonden had en de juwelier raadde hem aan naar het politiebureau te gaan. Toen hij de deur van het gebouw opende, kwam er net een vrouw aanlopen. Het bleek de eigenaresse van de armband te zijn, die aangifte wilde doen. Ze was zo blij dat ze haar armband weer terug had, dat ze hem beloonde met vijftig gulden. Deze gebeurtenis had de man geleerd altijd eerlijk te zijn en dat hij goed op zijn spullen moest passen.
En zo waren er nog meer gebeurtenissen geweest, meer dan hij zich kon herinneren. Natuurlijk was de verveling wel eens toegeslagen, dan kreeg hij een rusteloos gevoel dat hij niet kon negeren. Als dat gevoel de overhand kreeg, wist hij dat het tijd was om te verhuizen. Ja, hij had op veel plaatsen gewoond en hij had veel meegemaakt. Langzaam deed hij het boek dicht. Zijn glimlach verbreedde zich toen hij bedacht dat hij typisch een wereldwijs persoon was. Nu hij er even over had nagedacht, vond hij dat hij uitstekend aan de voorwaarde voldeed. Hij beschikte over reusachtig veel levenservaring.
“Mama, die man stinkt!” klonk een klagerig stemmetje. De glimlach bevroor op zijn gezicht toen hij in het ontevreden gezicht keek van het meisje dat voor hem stond. Naast het meisje stond haar moeder, een pinnige vrouw die met woedende ogen op hem neerkeek. “Dat is een zwerver, schat.” De man keek snel een andere kant op, hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. “Zeg, kun jij niet weggaan?” De vrouw richtte zich nu tot hem. “Wij willen op dit bankje zitten en dat gaat niet als er nog een vieze, oude zwerver zit die hier alles aan het besmeuren is.” De man knikte kort en stond op. Wat had je eraan wereldwijs te zijn als je er geen waardering voor kreeg?

Mooi verhaal
Leuk einde, het verraste me.

Ik vind dat extra stukje iets minder ertussen passen, denk ik. Misschien omdat dat ineens echt een 'situatie' beschrijft. Ik vond het juist zo mooi dat het begon en eindige met dat bankje, en dat het stuk daartussein meer beschrijvend was. Hm, ik kan het niet uitleggen...

[Vogelvrij]

Thoughtful schreef op 17-01-2005 @ 16:01 :
Mooi verhaal
Leuk einde, het verraste me.

Ik vind dat extra stukje iets minder ertussen passen, denk ik. Misschien omdat dat ineens echt een 'situatie' beschrijft. Ik vond het juist zo mooi dat het begon en eindige met dat bankje, en dat het stuk daartussein meer beschrijvend was. Hm, ik kan het niet uitleggen...

Nee, maar ik begrijp wat je bedoelt en ben het denk ik ook wel met je eens...

Bedankt voor je reactie, ben blij dat mensen het mooi vinden