Columnwedstrijd: Cockfight Ultima

[Ieke]

Cockfight Ultima

Morgen is de Grote Avond. Voor den eerste maal zal ik de vrienden en vriendinnen van mijn vriendin ontmoeten. Je kent het wel: de Grote Keuring. Spanning alom.
Terwijl ik voor mijn kledingkast sta, niet wetend wat ik morgen aan zal trekken (Casual? Cool? Mezelf?), zie ik het al helemaal voor me: we gaan de kroeg binnen, ik drentel (nerveus) achter haar aan, het is immers háár stamkroeg, met háár vrienden, háár muziek en háár aanbidders. Om ons vervolgens tussen haar vrienden te voegen. Wellicht zullen een aantal van die vrienden ook tot de categorie ‘aanbidders’ behoren. Wat mij tot de Grote Indringer maakt, de Vijand, de Duitser, de Bezetter; hij, die ten koste van alles verdreven dient te worden: Cockfight Ultima.
Ik weet hoe dat gaat; een hartelijke begroeting, een ‘leuk dat je er bent’, een ‘we hebben al zo veel over je gehoord’, een ‘je boft maar met zo’n vriendin.’ Mijn réét.
Na een poosje ( ondertussen heb ik al twee rondjes op mijn naam staan, aangezien verder niemand aanstalten maakt om zich naar de bar te begeven.) komen de sarcastische opmerkingen (die zíj natuurlijk nét niet hoort ); een ‘wat een aparte kledingstijl heb je zeg’, een ‘je zit al aardig onder de plak, hè?’ en een ‘je lijkt toch niet echt haar type te zijn.’
Geloof me. Ik spreek uit hardgeleerde ervaring. In mijn hele leven heb ik al verscheidene Grote Avonden meegemaakt, en nog nooit heb ik aan het eind van zo’n Avond gedacht: wat leuk dat haar vrienden nu ook mijn vrienden zijn! Waarschijnlijk zal ik dat deze keer ook niet denken over haar vrienden. Jaloerse klootzakken dat het zijn!
Maar neem van mij aan dat ik me zal verweren. Elke verbale prik of duw in mijn richting zal ik beantwoorden met een verbale Steniging; een regen van cynische kiezels zal ik over hen uitstorten, met rotsblokken van sarcastische pijniging zal ik smijten.
En dan maar hopen dat ze niet terugketsen naar mijn vriendin…