Pijn

[Vogelvrij]

Zodra de nacht begint, komt de pijn opzetten. Eerst bijna onopvallend, een paar steken in mijn onderbuik, maar dan steeds heviger. Na ongeveer vijf minuten bestaat de omgeving niet meer en ben ik alleen met de pijn. Met mijn ogen gesloten ben ik me niet meer bewust van mijn lichaam. Mijn lichaam is pijn, pijn is mijn lichaam. Ze dringt door alles heen en laat alles verdwijnen. Elke nacht gaat het op deze manier, week na week en maand na maand.

Overdag heb ik nergens last van. ’s Ochtends trekt de pijn even snel weg als dat ze kwam en als ik aan het ontbijt zit, ben ik alweer vergeten hoe eenzaam en verloren ik me die nacht voelde. Op school praat en lach ik, voel ik me levend. En daardoor heeft het zo lang geduurd voordat ik naar de huisarts ging. Overdag vergat ik mijn leed gewoon, dus waarom zou ik naar de geneesheer moeten? Elke nacht weer overvalt de pijn me, geeft mijn lichaam zich over aan het donker.

Uiteindelijk ben ik toch gegaan. De dokter was erg aardig en nam me serieus. Hij stelde vragen als “Waar zit de pijn precies?” Moet je veel doen voor school en eet je wel genoeg?” Ik probeerde zo goed mogelijk te antwoorden en hij zei me dat het waarschijnlijk gewoon stress was. Ik hoefde alleen terug te komen als ik zou afvallen of nog minder zou eten. Ik knikte braaf en wist dat hij het niet zou begrijpen. Hoe zou ik kunnen vertellen dat ik niet wilde dat mijn lichaam bij me hoorde, dat ik mijn lichaam wilde laten weten dat het niet bij me paste? Mijn slechte eetgedrag was eigenlijk een boodschap aan de wereld (“Kijk dan wat ik met mijn lichaam kan doen!”), maar vooral ook aan mijn lichaam (“Ik kan je uithongeren zonder dat het mij schaadt, zie je nu wel dat je niet bij me hoort?”) Ergens stoorde het me ook dat de huisarts over mijn eetgedrag was begonnen, daarvoor was ik toch niet naar hem toegegaan? Ik vroeg zijn hulp voor een nachtelijke pijn die overdag haast onrealistisch leek en het enige wat hij zei was dat het door de stress kwam. Ach, welbeschouwd hebben alle scholieren stress. Ze moeten elke dag naar een gebouw dat ze haten, ze proberen kennis in zich op te nemen en goede cijfers te halen. En als ze ’s middags thuiskomen, ligt er weer een stapel huiswerk te wachten. Ja, bijna elke scholier heeft chronisch last van stress en degene die dat niet hebben, nemen hun school niet serieus genoeg of zijn ontzettend intelligent. Ik ben intelligent, maar moet wel hard werken. Het is logisch dat ik last van stress heb en ik vind het ook niet erg. Ik wil mijn school graag serieus nemen, het is toch een beetje een garantie op een mooie toekomst. Of eigenlijk geldt het meer andersom, mensen die niet serieus bezig zijn met hun school, hebben een veel grotere kans op een minder goede toekomst.

Zodra de nacht begint, komt de pijn opzetten. Ik verwelkom haar met graagte.


Ik vond hem terug in een schrift en ik geef toe dat hij nogal warrig is en toen ik hem over tikte, merkte ik dat het eigenlijk een grote ode aan de drogreden is

[Morri]

Mooi! Maar ik vind hem inderdaad nogal warrig. Moet toegeven dat ik het einde iets te snel vind gaan, kan het zo niet helemaal volgen geloof ik. Het begin en middenstuk is erg sterk, maar misschien dat het einde iets te snel gaat of iets dergelijks. Ik heb een beetje het idee dat er nog een alinea tussen moet, dat er iets is weggelaten.

Maar verder erg mooi, de stijl spreekt me erg aan.

[I C U]

Zeker een zeer sterk verhaal! Het einde komt wat abrupt, maar dat kan ook de bedoeling zijn Verder vind ik hem niet verwarrend... Mooi stukje werk!

[Zut Alors!]

Het begin wekt inderdaad een hoop intresse, zit zeer boeiend in elkaar. Alleen begin je in het derde stuk gewoon een eind heen te lullen. Vandaar dat je ook die drogredenen krijgt.

Maargoed, voor een stukje dat gewoon in je schrift is geklad is het netjes. (meestal is je tekst op het moment van de inspiratie nog het mooist).
en de laatste zin trekt het geheel toch nog een beetje recht.

Maar om meteen te zeggen: Ode aan de drogreden?

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 13-02-2005 @ 16:13 :
Het begin wekt inderdaad een hoop intresse, zit zeer boeiend in elkaar. Alleen begin je in het derde stuk gewoon een eind heen te lullen. Vandaar dat je ook die drogredenen krijgt.

Maargoed, voor een stukje dat gewoon in je schrift is geklad is het netjes. (meestal is je tekst op het moment van de inspiratie nog het mooist).
en de laatste zin trekt het geheel toch nog een beetje recht.

Maar om meteen te zeggen: Ode aan de drogreden?

Oké, maar jullie zijn positiever dan ik dacht, want toen ik het net overtikte had ik echt zoiets van: "Huh? Hoe zit het nu in elkaar?" Dus vandaar...

Maar bedankt dus, vind het fijn dat jullie het begin en middenstuk wel sterk in interessant vinden, want daar heb ik toch ook het meest mijn best op gedaan toentertijd

[CSN]

Ik vond inderdaad het begin en de laatste twee zinnen ook mooier dan het middenstuk. Op de één of andere manier doet mij dat een beetje betoog-/columnachtig aan. Op zich niets mis mee natuurlijk, maar het raakt minder dan je begin.

[Vogelvrij]

CSN schreef op 13-02-2005 @ 16:28 :
Ik vond inderdaad het begin en de laatste twee zinnen ook mooier dan het middenstuk. Op de één of andere manier doet mij dat een beetje betoog-/columnachtig aan. Op zich niets mis mee natuurlijk, maar het raakt minder dan je begin.

Ja, ik snap wat je bedoelt Het is eigenlijk een beetje een betoog, een redenatie voor mezelf, snap je? Maar er zit inderdaad minder... gevoel in