Misschien wel cliche..ik weet niet, ik wilde dit gewoon opschrijven...commentaar is welkom, zoals altijd..
De koopavond is bijna afgelopen, langzaam loopt de stad leeg. Ik loop met een zweverige pas op de muziek die mijn discman brengt. Ik zet mijn voeten neer op de bas van de muziek, rustig. Een vrouw rent langs mij heen en kijkt angstig om zich heen. Ze is haar dochtertje van vijf-en-een-half kwijt. Ze vraagt aan iedereen of ze haar dochter heeft gezien. Ook aan mij. Ik zeg nee en loop door. Ik moet mijn bus halen.
Er hangt een kille sfeer in de bus, er is weinig plek en dat betekent dat ik naast iemand moet gaan zitten. Ik heb er een gruwelijke hekel aan en met tegenzin ga ik naast een mollige vrouw zitten. Ze leest in een klein boekje, de bijbel? Ik neem haar in mij op. Ze heeft een bol maar vooral opvallend klein hoofdje. De vrouw heeft een permanentje, en een nep kleur in haar haren. Haar wangen zijn rood van rouge en boven haar ogen zit een mismaakt lijntje van een donkerblauw oogpotlood, de vrouw kan zich niet opmaken. Op haar lippen zit een vuurrode kleur en een lijn erom heen. In haar veels te nette blokjes broek, die overigens veel te strak zit, zit een verkeerde vouw. Op haar jas zit een plakkertje. Op het plakkertje staat: I love God… Ik blijf ernaar staren. Geërgerd hoor ik een luide kuch. Ik weet dat het de vrouw is, ze wil me laten merken dat ik niet zo moet staren naar haar I-love-god-sticker. Wie plakt er nou een sticker op een jas, en al helemaal zo'n plakgeval!
De vrouw staat op en gaat naast iemand anders zitten. Verbaasd over dat ik niet verontwaardigd ben zet ik mijn discman weer op en leg mijn benen over de stoel naast mij. Zo… nu komt er vast niemand naast mij zitten.
Nou, geweldig. De meest lelijke man die ik me kan voorstellen, vraagt heel vriendelijk of ik mijn benen aan de kant wil doen. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet, maar met tegenzin, en dat laat ik hem ook duidelijk blijken, haal ik mijn benen van de stoel. Vervolgens loopt hij weer weg, wat is dat nou weer voor figuur? Dan komt er een jongen naast mij zitten. De bus gaat weer rijden en ik kijk naar buiten. Dan tikt de jongen op mijn schouder en kijk ik om. Nu pas zie ik wie het is en ik schrik me te pletter en begin zenuwachtig te lachen. ' uhm, wat doe jij hier?' Zit ik toch echt oog in oog met hem, ja, met hem, waar ik een tijdje geleden hand in hand door de stad heb gelopen. Hij had me beloofd te bellen. Zoals elke jongen doet, maar vervolgens niks meer van zich laat horen. Hij glimlacht en zegt: ' ik moet naar huis, en daarom zit ik in de bus.' Hij pakt mijn hand, een rilling gaat door mijn lichaam heen. Zachtjes geeft hij een kneepje. Met zijn andere hand trekt hij het rechteroordopje uit mijn oor. De linker had ik er zelf al uitgehaald. Vervolgens aait hij over mijn wang. Opnieuw een rilling. Hij strijkt mijn haar uit mijn ogen en vraagt ' Heb jij eigenlijk een telefoonnummer?' Daarom belde hij niet! Ik bloos en knik. Hij komt dichterbij. Dan geeft hij heel zachtjes een kusje op mijn bovenlip en trekt dan zijn hoofd weer terug. Uit verlegenheid werp ik een blik naar buiten en zie een moeder haar vijf-en-een-half jarige kind omhelzen. Ze veegt haar tranen uit haar ogen en kust het kind. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik trek zijn hoofd naar mij toe en geef hem een kus op zijn mond. Langzaam maar heel lief zoenen we. Hand in hand verlaten we de bus. Ik weet eindelijk weer wat liefde inhoud…
__________________
Tsja...nou zeg...
|