[Verhaal] Sprookje: Muurfeeën

[FreeZzze]

Dit sprookje zal niet zo heel erg lang worden, het moet een sprookje blijven de hoofdstukjes zijn dan ook niet al te lang! Hier alvast het eerste stukje:

I

In het land der glorie waar menige gasten van and’re rijken verwelkomd werden, waar witte kraaien het lied der nachtegaal zongen en waar het millennium der vrede zegevierde, brak een hemelszuiver hart.
Een lakei is druk in de weer om er voor te zorgen dat de koningin haar volk, van wie ze geen halt kan verwachten, begroet vanaf het balkon. Lanitia leek betoverd door de schoonheid der tuinen van Afasict die reeds niet zijn aangetast door haar ongeuite storm gevoelens. Het frisse briesje uit het noorden maakt haar ogen glaziger en haar gezicht strakker dan men ooit tevoren heeft waargenomen. Haar symmetrische lippen die vervaardigd moeten zijn door de beste pottenbakker uit de beste klei, beginnen te rimpelen en spreken de woorden: “Nerdai, nerdai.” “Niet vandaag.”
Al na een kwart etmaal staat er een dozijn lakeien om de koningin heen. De mooiste baljurken, het lekkerste eten, de beste muziekanten van het nieuwe oosten en de koning zelf krijgen haar niet in beweging. Alleen een zuchtje wind doet diens kledij golven, net als een verdronken elf in deinend water.

[I C U]

Het leest nogal moeilijk vanwege het taalgebruik. Daardoor ben ik meer bezig met elk woord ontleden dan te begrijpen wat er staat en wat er bedoeld wordt... Ik zou het nog een keer schrijven, maar dan minder moeite doen om de zinnen zo moeilijk/mooi mogelijk op papier te krijgen.

[FreeZzze]

Whihi Ik doe dus een beetje teveel mijn best Ach tis nog maar 't eerste stukje... Kan ik de lezer ff laten schrikken Thanx for the comment

[FreeZzze]

II

Ergens ver weg, in een land waar men niet weten kan of de zon wel schijnen zal, of de storm zal zwijgen en of morgen een uitvlucht is, gaf een vrouw haast alles wat ze had.
Het had al enkele dagen geregend in het arme, maar oh zo grote Geoviní. Het eerste wat me opviel, was dat het hier bijna altijd donker was. Het klimaat, de kledij, de ontelbare hoeveelheden houten huisjes. Zelfs de paleizen van de koning en zijn familie straalden somberheid uit. Elk mens in dit rijk droomde van een reis naar het licht, naar Afasict.
Een jonge gesluierde vrouw, met een opvallend grijze huid, sloop uit het kleinste huisje dat in de omgeving te vinden was. Ze liep elk steegje af, dat haar verder naar lager kon brengen. De enkele burgers die haar tegen waren gekomen keken verschrikt op, maar liepen toch door, met een angstige doch vragende blik in hun gezicht. De voetstappen werden luider naarmate de vrouw zich mengde in de menigte van het stadsplein. Zij, die men ‘de schaduw’ noemt, loste op, in alle donkerte.

[Morgan le Fay]

ik houd wel van dat plechtige taalgebruik, maar het is inderdaad wel wat veel van het goede in zo'n klein stukje

[I C U]

Dat 2e stukje vind ik al een stuk beter, qua taalgebruik. Het maakt alleen niet veel meel duidelijk over het eerste stuk, of ligt dat aan mij?

[FreeZzze]

Nee tis idd vaag gebrabbel om t verhaal te rekken en ook de lezer een beetje nieuwsgierig te maken , een nieuwe verhaallijn Hier weer een nieuw stukje!

III

Iedereen is ten einde raad. De koningin heeft haar volk al twee lange dagen laten wachten. Nog steeds staan alle ogen gericht op het balkon. Het eten is verdord, de slingers treuren en de herauttrompetten spelen het volkslied op een deprimerende toon. Er is nog hoop, maar niet één burger durft te vragen wat er aan de hand is.
De koning loopt peinzend door de tuinen van zijn paleis zich niet bewustzijnd van de schoonheid om zich heen. Hoe hard hij ook probeert, hij vindt geen losse herinnering die aanleiding zouden kunnen geven tot problemen. Hij loopt richting de vijver waarin de grootste fontein des lands zich bevindt. Het grind onder zijn blote voeten knarst net zo hard als zijn gedachten hem krenken. Hij gaat gehurkt aan de kant van de vijver zitten. Gevoelloos kijkt hij naar de druppels uit de fontein die net als hij, verdrinken in de massa.
Schuldig kijken de lakeien de koning aan die net terug is gekomen van zijn middagwandelingetje. De koning lijkt de uitdrukkingen op hun gezichten niet op te merken want hij loopt gewoon door. De lakei die in zijn eentje probeerde om de koningin naar het balkon te leiden vertelt de koning het slechte nieuws. In zijn beleefdste en mooiste Afasicts zegt hij: “Estajú, Lèr kais wer ati norta er lesp. Te Nint baist nec er jay.“
“Majesteit, wij hebben u wat belangrijks te melden. De koningin is niet te vinden.”

[FreeZzze]

IV

Geruisloos had ze het luik geopend en schoot ze naar binnen. Met een klap donderde ze bijna van de trap af. Haar handen grepen zich instinctief vast aan het einde van de trapleuning. Ze trok haar lichaam, dat neigde bovenop de vele glazenpotjes te vallen, met zorgvuldigheid omhoog. Dat was op het nippertje.
Schuldig had ze om zich heen gekeken alsof een onzichtbare schim haar had betrapt terwijl ze zonder haar hand te bewegen haar haar bedekte met de sluier die zich die net als zijzelf herstelde van de schrik. Zorgvuldig deed ze haar beige schoentjes, het enige lichtkleurige dat ze had, uit. En schoof zij ze geruisloos onder de laagste traptree. Zwevend bewoog ze zich voort langs de lange rijen oude boeken. Het ene boek was uitgerafelder dan het andere en vele bevatten meer stof dan handgeschreven teksten. Hoe meer ze zigzagde van rij naar rij hoe magischer de omgeving werd. Elke keer dat ze langs een kaarslicht liep leek ze op te lossen in haar eigen schaduw. De kandelaars gemaakt van doodshoofden begroetten haar bij iedere stap die ze maakte. Terwijl de lucht steeds ijler werd en de boeken steeds dikker dan dat ze hoog zijn, werd het geborrel steeds luider.
Een man van middelbare leeftijd die merkbaar een beter kleurtje had dan de schaduw reikte haar een vergeeld papiertje toe. Zorgvuldig bestudeerde ze het. In haar ogen kon ik een korte twijfel ontdekken. De man leek op zoek te zijn naar iets in de kastjes en tafeltjes de hoek die een keuken leken te vormen. Het mooie witte soepje in het keteltje op het haardvuur stopte met borrelen nadat de man het vuur met een haast vriendelijk gebaar het vuur had gedoofd.
De schaduw liep plotseling uit haar stilstand naar het bovenste kastje dat het dichtst bij de haard stond en haalde er een potje uit waar een vogelnestje zonder ei in zat. Ze vroeg aan de man, die ze bij zijn naam Maitul noemt, of dit het juiste potje was. Maitul ging languit liggen op zijn zelfgemaakte inzakstoel en nam net als zijn huid een dode gestalte aan. Na een verstikkende stilte bromt hij op een overdreven zware toon “Jer.” “Ja.”
Toen stuurde Maitul haar de schaduw weg. Weer langs de levenslange boekenkasten. Ze slaakte een zucht van opluchting toen haar schoentjes nog steeds onder de tree lagen. Heel voorzichtig was ze de trap opgelopen, keek door de kier van het luik of ze iemand zag lopen, en sprong de straat op waar geen sterveling te bekennen was.

[FreeZzze]

V

Het wordt donker, erg donker. Het lijkt wel alsof er een deken, een deken van donkere wolken valt,
Bovenop Afasict.
Een dozijn lakeien, de mooiste kleren en de beste muziekanten uit het nieuwe oosten krijgen de koning niet in beweging. Na een tijdje geeft iedereen het op. Één lakei houdt de wacht. Elke twee uur wisselen de lakeien elkaar af. Nog steeds zwijgt de koning, net als zijn volk dat inmiddels verslagen naar huis is gekeerd. Elke lakei let goed op of de koning beweegt maar geen één lakei ziet hem bewegen, totdat ook de koning zelf spoorloos verdwijnt.
Elk plekje in het kasteel wordt doorzocht. De stoffige zolder, de muffe kelders, de zonnige terrassen. Zelfs in het allerhoogste kamertje in de kleinste toren. Het kamertje voor de een kleine prins of prinses die nog geboren moet worden. Terwijl een lakei de kamer inspecteert klopt er iemand aan. Bijna tippelend van vreugde lopen er een stuk of zeven lakeien naar de grote voordeur. Vol aandacht kijken ze elkaar aan. Wie doet open?
Bijna alles in het kamertje is roze, ondanks dat niemand weet of het een meisje of jongetje wordt. De lakei controleert of de kastjes niet té stoffig zijn, de raampjes zo helder als glas en of er geen dingen op de verkeerde plek staan. De kamer lijkt ongeschonden te zijn. Alsof een vlek in zijn oog hem afleidt loopt hij naar de grote doos met speelgoed. Eventjes lijkt het alsof hij niet weet wat hij ermee aanmoet. Dan schuift hij de doos opzij. Het behang met al zijn diertjes en feeën is er afgescheurd.
Netjes staan ze in een rij, klaar om te buigen. Zorgvuldig wordt de deur geopend. Verschrikt kijkt elke lakei op, één voor één. Zonder hun lippen te bewegen fluisteren ze. “Maitul?!”