[Verhaaltjes voor werkstuk]

[Roosje]

Goed, ik zal het eem' uitleggen. Ik doe mee aan het draaideurproject bij mij op school, dan mag je drie (les)uren per week weg om dan een soort werkstuk te maken/iets te onderzoeken. Je hebt daar ongeveer, zeg, een half jaar de tijd voor. Daar ben ik nu dus hard () mee bezig! Ik ga kijken of je met een verhaaltje een beeld/plaats/oid over kan brengen, zonder dat je dat echt beschrijft. Daar heb ik vijf verhaaltjes voor geschreven. Nou ja, niet speciaal hiervoor, maar ik heb stukjes gebruikt die ik al eerder had geschreven en een nieuwe gemaakt. Nou moeten die stukjes er natuurlijk wel mee doorkunnen. De meeste heb ik hier ook al eerder gepost, wat vinden jullie ervan?
En mag ik jullie reacties ook gebruiken in mijn werkstuk, als ik deze verhaaltjes er ook daadwerkelijk inzet?

Sneeuw
Het sneeuwde. Kleine ronde vlokjes zweefden zacht naar beneden, maar niemand merkte het. Iedereen zat voorovergebogen, starend naar het proefwerk Nederlands en zich afvragend waar je dooien nou afbrak. Behalve één meisje. Zij was klaar, legde haar proefwerk voor zich neer en leunde achterover – ze wist waar je dooien afbrak. Ze staarde naar buiten. Het was een bruin-witte wereld, een beetje opgevrolijkt door de kleurige auto’s die verspreid waren geparkeerd. Er fietste een man over het fietspad, met zijn dochtertje achterop. Waarschijnlijk waren ze op weg naar de kinderboerderij. De sneeuw vlak bij het raam leek sneller te vallen dan die verderop. Alles was bedekt onder een dun laagje wit poeder. Ze wendde haar blik af van het raam en keek de klas weer in. Nog steeds wist niemand waar je dooien afbrak. Het dooide ook helemaal niet, de sneeuw bleef liggen waar hij lag. Er stroomden geen kleine lijntjes smeltwater langs de auto’s, de straten glinsterden niet van het vocht. De lichten van de auto die langsreed, wierpen een mat schijnsel op de straat. Het begon iets harder te sneeuwen. Dikke vlokken verduisterden haar zicht. Ze zuchtte zachtjes, bijna onhoorbaar. Zoals de sneeuw was, zo voelde ze zich. Sneeuw in haar hart.

Metamorfose – 3
Een traan liep over haar wang en liet een glinsterend, wit spoor achter, alsof daar een slak had gekropen. In het hoekje van haar oog bleef nog een stralende druppel zitten.
Ze draaide zich op haar buik en verborg haar gezicht in het groene, korte gras. Het was gewoon te veel. Haar neus snoof de warme geur van de aarde op.
Er viel een gouden straal licht op haar rug. Ze bleef liggen, haar lichaam trillend in het licht. Van boven voelde ze iets op zich afkomen. Vlak voor het op haar zou vallen, rolde ze zich weg. Op de plek waar ze net nog met haar rechterschouder lag, lag nu een hand. Ze volgde de vorm van de hand met haar ogen. De nagels, de slanke vingers, de rug van de hand waar de botjes uitstaken, het silhouet van een pols.
De gouden straal licht was afkomstig van een zaklamp. Een tweede hand hield de zaklamp vast. Twee knieën zetelden zich naast haar heupen. De zaklamp viel op de grond en de hand bewoog zachtjes naar haar wang. Hij streelde zacht de gladde huid. Toen pas keek ze naar hem.
Ja, hij was nog steeds dezelfde. Alleen zij was anders.

Metamorfose – 4
Ze liep het grote schoolgebouw uit, een beetje voorovergebogen. Haar wijsvinger zat verstopt in de vuist van haar andere hand, haar ogen waren op de grond gericht. Ze liep langs het kleine bankje, naar haar fiets.
'Tering, wat is zij lekker!'
Ze hoorde het verborgen sarcasme in de jongensstem niet, het gelach niet. Ze hoorde alleen de woorden, het complimentje dat zij er van maakte.
Ze trok haar kin de lucht in, strekte haar rug. Haar gang werd veerkrachtiger, bijna huppelend. Bij elke pas rolde ze haar voet af, haar tenen duwden haar omhoog. Haar ogen keken nu vrij de wereld in. Haar armen zwaaiden soepel langs haar lichaam, schampten steeds even haar heupen.
De vijf woordjes dwaalden door haar hoofd. Ze verzekerden haar er van dat ze iemand was.

Wereldwijs
'Vind je mij slim?' vroeg ze met vermoeide stem, een oude vrouw die gerustgesteld wilde worden.
'Slim?'
'Ja.'
'Nee, slim ben je niet. Wel wijs.'
'Is daar een echt verschil tussen?'
'Slim is als je veel verstandelijk vermogen hebt, zeg maar. Wijs ben je... gewoon, als je veel weet. Over mensen. Als je anderen raad kan geven. Als je goed naar anderen luistert om zelf meer te weten te komen.'
'Dus dat ben ik.’
'Ja, je bent wijs.’
'Hoe wijs?'
'Zo wijs als... zo wijs als het water uit de oceaan, de lava uit de aarde en de bomen uit het bos. Zo wijs als de wereld.'
'Ja?'
'Ja. Je hebt er de tijd voor gehad. Je heb negenentachtig jaar geleefd, dan mag dat wel. Je bent al zo lang op aarde, je hebt van alles meegemaakt. Daar word je bijna vanzelf wijs van.'
'Bedoel je, dat iedereen van mijn leeftijd wijs is?'
'Nee. Je moet er wel iets voor doen, en dat heb je gedaan, je hele leven lang.'
Tevreden sloot ze haar ogen en ademde haar laatste lucht uit.
(over deze ben ik zelf het minst tevreden)

Weerspiegelende ogen
Ik stond voor de spiegel en keek mezelf aan. Er brandde alleen een klein lampje rechts van me. Ik boog voorover, leunde tegen de wasbak en staarde naar mijn ogen. In mijn pupil zag ik een klein figuurtje, de weerspiegeling van mijzelf. Ogen zijn de spiegels van de ziel – bij mij zijn ze de spiegels van mijn buitenkant.
Het enige wat ik wilde, was dat iemand het zou zien. Zou zien, wie ik was, hoe ik was. Niemand kende me echt, ze dachten het alleen, maar het was niet waar. Ze wisten niet hoe alleen ik me soms voelde, dat mijn vrolijkheid bestond uit opeengestapelde glimlachjes.
Ik liet mezelf op de grond vallen, tegen de verwarming aan, en huilde. Nee, ik was helemaal niet tevreden met mezelf. De laatste twee jaar had ik andere mensen niet meer laten zien wie ik was, ik had mezelf in een cocon gesloten. Maar juist dat denkbeeld gaf me weer moed. De vlinder die uit een cocon komt, is tenslotte mooier dan de rups die ze ooit was.
Ik stond weer op, steunde tegen de wastafel en ving in de spiegel mijn eigen blik op. Nog steeds zag ik alleen mezelf, mijn buitenkant.
De dag erna, maandag, school. De eerste persoon die ik zag na mijn innerlijke metamorfose was mijn beste vriend. Hij kwam voor me staan en zei: ‘Goh, wat grappig, ik kan mezelf in jouw ogen zien.’
Ik leunde voorover, bijna tegen hem aan en fluisterde langs zijn oor: ‘Dat was nou net niet de bedoeling.’
(en dit vind ik zelf de beste)

Nou? (Hm, misschien niet handig om ze allemaal tegelijk te posten...)

[Vogelvrij]

Leuk hoe je het onderwerp metamorfose steeds op een andere manier beschrijft Ik vind het wel leuke verhaaltjes, ze lezen lekker en zijn gewoon... Gewoon leuk
Weerspiegelende ogen is echt mooi

[I C U]

Roos, ben het met je eens dat die laatste het best is, maar ik vind Metamorfose - 3 ook errug !
De eerste vind ik wat minder, het is inhoudelijk minder sterk, naar mijn idee.

[Roosje]

Nog meer mensen? (Sorry, nodig voor werkstuk.)

[Choking Duck]

Ik vind alle stukjes wel goed, maar de laatste het best denk ik.
(Sjongejonge, wat is een mening geven dubbelzinnig....)
Vooral omdat ik iemand heel erg in dat stukje kan plaatsen, maar ik zal jullie de details besparen.

De laatste zin van 'Wereldwijs' zou je op de een of andere manier langer moeten maken, misschien er nog iets voor zetten. Het lijkt zo opeens te gaan.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt!

[Roosje]

Choking Duck schreef op 11-02-2005 @ 23:43 :
Ik vind alle stukjes wel goed, maar de laatste het best denk ik.
(Sjongejonge, wat is een mening geven dubbelzinnig....)
Vooral omdat ik iemand heel erg in dat stukje kan plaatsen, maar ik zal jullie de details besparen.

De laatste zin van 'Wereldwijs' zou je op de een of andere manier langer moeten maken, misschien er nog iets voor zetten. Het lijkt zo opeens te gaan.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt!

Ik kan ook iemand in dat laatste stukje plaatsen, dat is waarom ik het geschreven heb.

Ik zal eens kijken naar die laatste zin!

Altijd, dank je.

[SiemdeCyper]

He Roosje,

Pm me maar, ik heb namelijk je stukjes een keer uitgeprint en meegenomen de bus in. Daar heb ik overal aanwijzingen e.d. bijgeschreven. Of gil een keer over msn, ik ben nu te lui om het over te schrijven .