Verhalenwedstrijd: De laatste druppel

[Ieke]

De laatste druppel

Ik kijk in de spiegel. Mijn wangen zijn nog een beetje rood, maar verder valt de schade wel mee. Opnieuw laat ik me achterover vallen op mijn bed. Nooit zal iemand mij weer kunnen commanderen! Ik was ook veel te aardig. Mijn vriendinnen konden me echt alles maken. Als ze sorry zeiden, vergaf ik ze wel. Natuurlijk wisten ze dat, en ze maakten er volop gebruik van. Zo gaat dat met mensen. Nu zal dat niet meer gebeuren. Laat ze maar hun best doen voor mij. Ik denk er al langer over om me wat sterker op te stellen, maar vandaag was echt de laatste druppel. Het begon vanochtend al. De halve tafel werd al bewaard voor anderen mensen, dus daar kon ik niet zitten. Toen Annemare ergens anders ging zitten, vroegen ze mij wel. Ik was niet gek, ik zei nee, ik heb ook mijn trots. In elk geval genoeg trots om te weigeren een tweede keus te zijn.
Na het ontbijt glipten Elize en Arja samen weg en zoals gewoonlijk liep ik als een lief hondje achter ze aan. Vanaf nu moet dat ook afgelopen zijn. Eenmaal boven aangekomen waren ze verdwenen, ik zoeken. Na een kwartier vond ik ze op de zolder. Toen ik vroeg of ik erbij mocht komen keken ze allebei heel ongemakkelijk. Van mij hoefde het toen al niet en nadat Arja ook nog zachtjes nee schudde ben ik naar mijn kamer gerent.
“Anna, wacht…” hoorde ik ze nog roepen, maar ik liep verder. Huilend ben ik op het bed gevallen, het maakte me niets uit dat ze me waarschijnlijk achterna zouden komen, ik had mijn emoties lang genoeg verborgen gehouden! Nu zit ik hier dus, in mijn eentje. Het is al vijf minuten geleden en ze zijn kennelijk boven gebleven. Waarschijnlijk ben ik het niet waard. Beteken ik te weinig voor ze om mij achterna te komen als ik huilend weg ren?
Ik heb het er zelf ook naar gemaakt, ik vergeef ze immers alles. Nee, vergaf, nu niet meer. Ze moeten maar wat meer moeite doen om mij te vriend te houden. Maar wat als ze me niet als vriendin willen? Snel duw ik die gedachte weg, maar het blijft wel in mijn achterhoofd spoken. Wat als ze mij laten vallen als ik niet meer alles slik, wat als ze me niet meer hoeven als ik ophoud met mijn uiterste best te doen om het iedereen zo makkelijk mogelijk te maken? Waarschijnlijk moet ik het risico maar nemen.
Nog één keer kijk ik in de spiegel en dan loop ik naar buiten. Arja komt snel de trap af lopen.
“Anna! Anna, wacht nou even,” zegt ze als ik verder wil lopen,
“Anna, het spijt ons. We deden echt vreselijk lullig, net.”
“Dat kan ik niet ontkennen, nee.” Ik kan ze natuurlijk gewoon vergeven, ze hebben echt spijt.
“Maar Elize was echt in een pesthumeur, we wilden gewoon even alleen zijn.”
Ik bevries weer van binnen, dus ze gaan een excuus verzinnen. Elize komt er ook bij staan.
“Kun je het ons vergeven?”
Even denk ik na, ik kan natuurlijk gewoon ja zeggen, dan is iedereen weer gewoon blij. Maar als ik nu niet in mijn waarde sta, wanneer dan?
“Nou, kun je het ons vergeven? We zijn toch vrienden?” Elize houdt haar hoofd scheef.
“Zo makkelijk gaat dat niet hoor,” Ik haal diep adem, nu kan ik niet meer terug,
“Jullie hebben me echt gekwetst, ik voel me er niet beter door als jullie alleen sorry zeggen.” Het is stil, dit hadden ze niet verwacht.
“Maar, maar, we konden er niets aan doen. Elize voelde zich rot.”
Luisteren ze eigenlijk wel naar mij? Ik voel warme tranen achter mijn ogen prikken.
“Daar gaat het niet om, het is niet alleen dit, jullie doen wel vaker dingen, kleine dingen.”
De blik ik Arja’s ogen is nu uitdagend geworden.
“Zoals?”
“Nou, jullie wachten niet op mij tussen de lessen door en-”
“Oh, dus we moeten altijd op jou wachten? Moet ik ook je tas dragen?”
“Nee, zo bedoel ik het niet, ik…” Ik weet dat ik op het punt sta om in tranen uit te barsten.
“Nee? Hoe bedoel je het dan?”
“Ik voel me gewoon rot als jullie zo doen. Als jullie niet naar mij luisteren enzo…”
“Nou, jij hebt geen recht van spreken! Wat weet jij nou over je rot voelen, je bent nog niet eens ongesteld!”
Ik doe mijn mond open om iets te zeggen, maar Arja vervolgd haar tirade:
“En heb ik jou ooit een rotbui zien hebben? Je bent altijd de vrolijkheid zelve, nooit ben je chagrijnig ofzo! Dat is toch ook niet normaal! En dan wil je dat wij rekening houden met jouw gevoelens?! Dat kunnen we toch niet als we niet weten hoe je je voelt! Je verbergt je altijd maar achter dat blije masker waarmee je iedereen inpalmt! Zelfs de leraren vinden je geweldig!”
“Arja,” Elize trekt aan de mouw van haar beste vriendin, “Arja! Hou op! Nu is het genoeg!”
“Dus zo denk je echt over mij?” Ik voel warme tranen over mijn gezicht lopen, “dan kan ik maar beter gaan he?” Ik draai me om en wil weglopen.
“Nee Anna, wacht!” Arja trekt aan mijn mouw.
“Nee, ik wacht niet meer! Ik heb al lang genoeg over mij heen laten lopen. Ik wil geen aardig, lief meisje meer zijn! Ik wil niet meer mijn best doen om aardig gevonden te worden! Ik wil gewoon gewaardeerd worden, en als jullie dat niet willen doen, dan moet ik maar andere vriendinnen zoeken! Denk je dat ik me nooit rot voel? Ik voel me vaak genoeg rot, maar ik ga dan niet chagrijnig doen zoals jij! Ik ben bang dat niemand mij dan nog aardig vind! Jij kunt je dat niet voorstellen he? Iedereen loopt altijd maar achter jou aan en jij doet maar wat je wilt, maar ik kan me dat niet veroorloven! Ik moet mijn uiterste best doen om iemand zover te krijgen dat hij op mij wacht! Nu is dat afgelopen! Je moet maar je best gaan doen als je mij als jouw vriendin wilt!” Met gebalde vuisten loop ik naar mijn kamer. Huilend begraaf ik mijn gezicht in mijn kussen. Ik voel mijn lichaam schokken onder het snikken. Opeens voel ik armen om mij heen, ook Elize komt erbij zitten.
“Het spijt me Anna, ik wist niet dat je er zo over dacht.”
Ik ga alleen nog harder huilen en leun tegen Arja en Elize aan. Ze zitten gewoon stil en laten me uithuilen.
We werden onafscheidelijk.