[column] In de lift

[Zut Alors!]

Mijn hart gaat altijd sneller kloppen in de lift. Niet omdat ik hoogtevrees heb, of bang ben voor kleine ruimtes, maar omdat ik altijd met iemand anders in de lift sta. Vanmiddag weer. Ik zag een meisje dat nog bezig was haar fiets op slot te zetten, terwijl de lift al klaar stond. Speciaal voor haar zette ik mijn voet even voor de deur. Ze kwam dankbaar toegesneld toen ze het zag. “Dankjewel.” zei ze zelfs. Het moment daarop echter, toen de deur dichtviel, bewoog ze zich naar het meest vergelegen hoekje van de lift en bleef ze daar zo stil mogelijk staan. Opeens probeerde ze zo min mogelijk op te vallen.
Zo gaat dat in de lift. Je wordt gedwongen om dicht op elkaar te staan, en dat is een rechtstreeks conflict met je persoonlijk welzijn. Het liefst heb je niet dat iemand jouw persoonlijke ruimte betreedt: niet zomaar iedereen mag dichtbij jou staan. En jij hoort ook niet zo dicht bij hun te staan. Het is net als wanneer je iemand lang probeert aan te kijken. Dat mag ook niet, dat doe je niet. Sterker nog, dat kan je niet. Langer dan twee seconden is onbeleefd, tenzij je van elkaar houdt. Mensen mogen eigenlijk ook niet langer dan twee seconden vlakbij elkaar in de buurt staan. In de lift heb je echter geen keuze.
Het meisje deed in ieder geval alles om duidelijk te maken dat ze zich schuldig voelde over het overtreden van mijn persoonlijke grens. Ze keek maar zoveel mogelijk de andere kant op, naar de deuren, die per verdieping voorbij kwamen glijden. Veel mensen doen dat in de lift. Ik deed dat niet. Ik keek stiekem naar haar. Als zij af en toe stiekem mijn kant op keek, begon ze nerveus te glimlachen en keek ze weer snel de andere kant op. Maar ik bleef kijken. Ik zei zelfs nog “doeg,” toen ze eindelijk op haar verdieping was. Ze zei gelukkig nog wel “doeg” terug, maar daarna liet ze de deur achter zich dichtvallen en liep ze weg.
Soms hebben mensen het gewoon nodig om de regels te doorbreken, om grenzen te verleggen. Dit is mijn manier. Ik moet toegeven, ik vind het zelf heel eng. Toch wacht ik iedere keer weer tot er iemand komt voor wie ik de deur open kan houden als de lift er is.

[I C U]

Ik vind m goed! Niet echt als column eigenlijk, maar hoe je het anders zou moeten noemen weet ik ook niet. Het is een lief stukje, hoewel ik ook niet weet of dat wel het juiste woord is. Het amuseert, het leest fijn, verder weet ik ook niet wat ik er over zou kunnen zeggen!

[Sketch]

Die eindzin

[Reynaert]

Het is een beetje een platgetrapte weg die je betreedt, volgens mij ben je niet de eerste die zo'n sociaal-vreemde situatie als de lift beschrijft in een column, en je zegt niet iets vernieuwends of grappigs. Maar het is wel herkenbaar, het gebeurt mij ook bijna dagelijks. Je stijl is wel oké, hoewel je vrij veel woorden als 'plotseling', 'opeens' en 'zo (...) mogelijk' gebruikt. Die eerste twee gebruik je in situaties waarbij ik persoonlijk een ander woord had gekozen en dat laatste gebruik je te vaak voor zo'n kort stukje tekst.
Tot slot, je laatste alinea vind ik raar. Regels doorbreken en grenzen verleggen door mensen langer aankijken dan dat gewenst is? Ik vind het overdreven en het wordt zelfs een beetje treurig als je er 'dit is mijn manier' aan toevoegt; blijkbaar weet je geen betere manier. En je laatste zin vind ik ook omslachtig, ik zou er zelf van maken 'Maar wanneer de lift er is wacht ik iedere keer op iemand voor wie ik de deur open kan houden.'

[Raakvlak]

ik vraag me af hoe een platgetrapte weg eruit ziet.
hetzelfde, toch?

[Reynaert]

Raakvlak schreef op 28-04-2005 @ 17:42 :
ik vraag me af hoe een platgetrapte weg eruit ziet.
hetzelfde, toch?

Uitdrukking van een leraar die ik heb overgenomen. Maar als je het in andere termen wil horen: "een open deur die al meermalen is ingetrapt".

Mooi geschreven