Angst en fobie .. ?

Fobiën.

Een volgende bekende soort angst is de fobie. Iemand heeft hierbij een angst ontwikkeld voor een speciale situatie. Dit kan b.v. het staan op een hoogte zijn, de zgn. hoogtevrees. Of het kan gaan om angst voor spinnen of andere kleine diertjes. Andere voorbeelden ervan zijn claustrofobie: de angst voor kleine ruimtes en de angst voor onweer.

In de meeste gevallen zal iemand het voorwerp van zijn angst zoveel mogelijk proberen te vermijden. Dit leidt er vervolgens toe dat iemand er in de praktijk ook niet achter komt dat er op zich niets gevaarlijk is aan de situatie die hij vermijdt. Iemand houdt als het ware zijn eigen angst door de vermijding in stand.

-----------------------


Sanne.. 17 jaar.. Waanbeelden

Angst om alleen thuis te zijn. Angst om alleen over straat te lopen, te slapen. Durft niet alleen thusi te komen. Haalt zich van alles in haar hoofd. Bij ieder geluidje wordt er in haar hoofd een moord gepleegd.

Bang om de controle te verliezen in haar eigen huis. Bang dat ze het niet aan kan. Bang dat er "iemand" is die haar zoekt en haar pijn doet. Verkracht. Vermoord. wtf, ik draai door.

Het is zo onlogisch als ik redeneer. Als ik thuis kom met de deuren op slot en ik loop de kamer in. Ik hoor een geluid van boven. "er zit iemand" schiet er door me heen. (Hoe kan dit in godsnaam: Deuren waren op slot, geen enkel spoor van inbraak etc). "stel je niet aan" gaat er weer door me. Ik hoor weer iets. "Er is wle iemand! wegweze!" ik ga het huis uit, sluit de deur. Slenter uren over straat.. omdat ik m'n eigen huis niet in durf


Ik heb het in fases. Paar maanden niet, paar maanden heel erg. het bouwt zich telkens op. Nu zit ik weer in zo'n 'opbouwfase'. Ik voel me zo onveilig. Overal waar ik kom. Ik snap niet dat mensen zo'n onbezorgd leven kunnen leiden. Ik ben zo bang, zo angstig.

Ik vind het ontzettend rot voor mijn ouders. Ze hebben er vast veel last van. Ik heb er zelf ook zo veel last van. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om nooit meer bang te zijn..




Herkenning?
Tips?
Wtf moet ik doen

Lichten en muziek aan doen als ik alleen ben, helpt minimaal. Heb het allemaal al geprobeerd..

Gosh

x

[Lough Nacorra]

cognitieve gedragstherapie

[Lough Nacorra]

oh, en herkenning; ja.
niet jouw situatie, maar wel dat een fobie een tijdje je leven bepaalt.

En vermijden is het stomste dat je kunt doen.
Maakt het alleen erger

Wat voor therapie is dit?
In groepsverband? Waar kun je dat doen? etc?

[Nona]

Ik heb ook een tijdje last gehad van bepaalde fobieën en ik heb idd ook cognitieve gedragstherapie gehad. In een aantal sessies werden mijn angsten gedefiniëerd, gestructureerd en in kleine stapjes opgelost. Het heeft erg goed geholpen.

Wat je kunt doen is naar je huisarts gaan, uitleggen wat je probleem is en hem vragen je door te verwijzen naar een psycholoog of instelling die je kan helpen. Je huisarts zal precies weten waar je moet zijn om goed met je probleem geholpen te worden, er is een grote kans dat dit het Riagg is.

Ik heb ooit gehoord dat daar wachtlijsten zijn..

True?

Ik had trouwens al een psycholoog, voor andere shit.
Maar zou die mij ook kunnen helpen, of moet ik daar iemand voor hebben die er meer gespecialiseerd in is?

[Nona]

Er is inderdaad een bepaalde wachttijd; je kunt niet de volgende dag al terecht. Dat duurt dus waarschijnlijk een paar weken, hooguit maanden. Als jouw geval urgent is (maar reken daar niet te snel op) krijg je overigens wel voorrang.

Ik weet niet of de psych die je nu hetb je kan helpen met je probleem. Vraag het eens, dan kan hij/zij het je zelf vertellen.

Hm-mm

True

dankje meid

x

[Bo]

Herkenning? Ja. In deze situatie? Nee.

Ik heb zelf een geluidsfobie. Ik heb me hier heel lang voor geschaamt, vooral als ik mijn gedrag moest verantwoorden. Ik dacht dat ik een uitzonderlijk geval was, totdat ik erachter kwam dat er een naam aan verbonden was.

Mijn angst gaat voornamelijk uit naar harde onverwachtte geluiden of de dreiging daarvan. Ik kan paranoïde worden van een kind dat met een ballon speelt. Omdat ik hier toch redelijk vaak mee geconfronteerd wordt wil ik er ooit wel hulp voor zoeken, maar ik vind dat erg moeilijk.

Herkenning : Ja

Alleen thuis zijn vind ik ook niet fijn, als ik ook maar iets hoor raak ik overdag in lichte paniek, 's avonds al helemaal. Daarnaast als ik fiets kijk ik continu om mezelf heen om te kijken of er iemand fietst. Ik ben bang om vermoord, verkracht of in elkaar geslagne te worden. Maargoed, het valt op dit moment een beetje mee.
Ik ben op dit moment alleen maar ontiegelijk onzeker en probeer mijn vakantie zo druk mogelijk (qua doen) te maken zodat ik niet alleen en rustig ben.

Maar ik weet niet zo goed wat er aan te doen is. Er zijn inderdaad wachtlijsten . Ik hoop dat je niet in Almere woont want dan is een wachtlijst van 4/5 maanden redelijk normaal geloof ik .

[Quiana]

Bo schreef op 03-08-2004 @ 19:23 :
Herkenning? Ja. In deze situatie? Nee.

Same.

Mijn angsten zijn geen fobiëen (zo zijn ze iig niet benoemd door
een psych of wat, en zo noem ik ze ook niet), en lopen nogal
uiteen... Maar goed, feit is dat ik mezelf er soms behoorlijk mee
voor de voeten loop, en mja. Ik probeer het te relativeren (wat
tot op zekere hoogte ook best wel lukt), en als het goed is zal
ik er over een tijdje ook wel aan (moeten) werken met hulp ed.

En nog iets; wachtlijsten zijn er vaak wel, en dat het vervelend
is kan ik heel goed inkomen, maar toch; laat het je er niet van
weerhouden hulp te zoeken of wat dan ook. Je krijgt er nl wél
iets voor terug, en dat lijkt me zeker (meer dan) de moeite waard...

[morgana le fay]

herkenning,
ben zelf naar psycholoog gegaan. heeft geholpen.

Evatjuhhhh schreef op 03-08-2004 @ 21:31 :
Herkenning : Ja

Alleen thuis zijn vind ik ook niet fijn, als ik ook maar iets hoor raak ik overdag in lichte paniek, 's avonds al helemaal. Daarnaast als ik fiets kijk ik continu om mezelf heen om te kijken of er iemand fietst. Ik ben bang om vermoord, verkracht of in elkaar geslagne te worden. Maargoed, het valt op dit moment een beetje mee.
Ik ben op dit moment alleen maar ontiegelijk onzeker en probeer mijn vakantie zo druk mogelijk (qua doen) te maken zodat ik niet alleen en rustig ben.

Maar ik weet niet zo goed wat er aan te doen is. Er zijn inderdaad wachtlijsten . Ik hoop dat je niet in Almere woont want dan is een wachtlijst van 4/5 maanden redelijk normaal geloof ik .

Ik heb precies het zelfde, ook met dat fietsen enzo

Bo schreef op 03-08-2004 @ 19:23 :
Herkenning? Ja. In deze situatie? Nee.

Ik heb zelf een geluidsfobie. Ik heb me hier heel lang voor geschaamt, vooral als ik mijn gedrag moest verantwoorden. Ik dacht dat ik een uitzonderlijk geval was, totdat ik erachter kwam dat er een naam aan verbonden was.

Mijn angst gaat voornamelijk uit naar harde onverwachtte geluiden of de dreiging daarvan. Ik kan paranoïde worden van een kind dat met een ballon speelt. Omdat ik hier toch redelijk vaak mee geconfronteerd wordt wil ik er ooit wel hulp voor zoeken, maar ik vind dat erg moeilijk.

Aah ik heb hetzelfde, ook met dat hulp zoeken. Ik kan me wel inleven, in jouw fobie. Kan me er wel iets bij voorstellen zeg maar..

Hulp zoeken lijkt me toch een van de meest voor de hand liggende oplossingen die waarschijnlijk ook het meeste zal uithalen..

[Bo]

LoveGirl schreef op 03-08-2004 @ 23:47 :
Hulp zoeken lijkt me toch een van de meest voor de hand liggende oplossingen die waarschijnlijk ook het meeste zal uithalen..

Klopt. Maar als je hulp zoekt, moet je confrontatie aan durven gaan met je angst. En dat is iets wat me er op dit moment van weer houdt om hulp te zoeken. Ik ben er niet klaar voor op dit moment. Ik heb vroeger 1½ jaar therapie gehad, dus ik weet ongeveer wat ik kan verwachten.

[regardless]

ik heb ook een fobie waar ik erg mee zit:
emetofobie

dit is een fobie tegen overgeven.
dan hoor ik heelvaak mensen zeggen: ja niemand vind overgeven fijn.. nee maar het is bij mij meer dan dat.
Als mijn broertje zich niet lekker voelt raak ik al in paniek.. allemaal vragen: moet je overgeven? wat heb je gegeten? wat heb je gedaan? het liefst neem ik nog de eerst volgende trein naar me vriend zodat ik niet thuis hoef te zijn.
soms als me broertje snachts heeft overgeven en ik hoor me moeder het opruimen dan word ik wakker ga ik helmaal trillen en zweten en harkloppingen en krijg ik darm krampen.
ook als ik in de bus zit en ik hoor alleen maar een kuchje dan ben ik al bang dat er iemand overgeven moet.
zelfs als mijn kat heeft overgeven ga ik zweten en word ik helemaal bang.. allemaal van dat soort dingen..
of als ik kots zie liggen dan voel ik me de hele dag niet lekker.
ik eet ook geen over datum dingen enz.

maar als ik later kinderen wil .. dan kom ik er ook mee in aanraking.. en dan? of misschien wel met mijn werk?
dus ik wil er echt heel graag van af..

[regardless]

iedereen sterkte met z'n fobieen ik weet hoe kut het is

En wat doe je als je echt zelf moet overgeven..?

Damn wel een kutfobie jah..

[regardless]

LoveGirl schreef op 05-08-2004 @ 23:09 :
En wat doe je als je echt zelf moet overgeven..?

Damn wel een kutfobie jah..

dat hou ik heeel lang op.. tot het echt moet..
ik zou nooit maar dan ook nooit een vinger in me keel steken
en als ik zelf moet overgeven.. dan lig ik ook te zweten en te trillen en hartkloppingen.
maar als het dan klaar is dan denk ik.. wat stel je je eigenlijk aan? was toch niet zo erg? maarja.. als ik weer eens moet overgeven zal ik weer precies hetzelfde hebben.
ik hoef gelukkig bijnan ooit over tegeven .
maar ik heb de fobie zo erg dat ik soms zelfs ga bidden dat ik niet over hoef te geven.

[regardless]

ik durf daarom ook geen drugs te gebruiken (eigenlijk wel goed)
ja ik blow soms wel... maar niet veel want misschien moet ik er wel van overgeven?
drinken.. doe ik ook tot een aantal.. bijv. niet hoger dan 7/8 biertjes en niet hoger dan 2.5 glas wijn.. anders ben ik bang dat ik over moet geven.
meestal voel ik me grens wel.. maar ik hou met alles rekening. als ik me niet lekker voel ga ik het lierfst nit weg.. moet hte wel heb ik een plastic zakje in me tas.
god ik kan er wel uren over door lullen haha sorry.
maar het is zoo irritant..
maar goed die fobien over bang in huis is ook niks!

Neej joh.. moet je juist doen; doorlullen, maar misschien tegen iemand die je echt kan helpen.

En dat moet ik ook doen.. hehe

[regardless]

LoveGirl schreef op 06-08-2004 @ 07:48 :
Neej joh.. moet je juist doen; doorlullen, maar misschien tegen iemand die je echt kan helpen.

En dat moet ik ook doen.. hehe

ja eigenlijk wel.. maar krijg je zo iets vergoed van de verzekering en dat soort gedoe?

maar wat jij hebt heb ik ook wel een beetje hoor.
ik pas nu 10 dagen op het huis van me vriend dus ben er alleen en als het dan donker is.. en ik hoor wat dan denk ik ook van HOH wat was dat? zou er iemand zijn?
maar dan denk ik nee dat kan helemaal niet.
dus ik herken wel een beetje van jou.
en idd in het donkerfietsen kijk ik ook altijd even achterom.

[kieviet]

regardless schreef op 05-08-2004 @ 23:01 :
knip

*herkenning*

ik heb dus echt precies t zelfde,probeer alles te checken voordat ik iets eet,en bij elk krampje in me buik zit ik meteen strak en vraag ik me af of k over ga geven.T ging zo de slechte kant op dat ik bijna niet meer uit durfde te gaan of naar de stad te gaan.Maar ik zit nu onder behandeling,krijg ook die cognitieve gedragstherapie.ben nu maar een paar keer geweest maar k heb nog niet echt t gevoel dat t werkt omdat k juist helemaal in paniek raak als k daarzo zit,wetend dat ik niet 123 naar buiten kan.Ik schaam me der ook voor,wie is der nou zo bang om over te geven dat ie der een jaar kleedgeld voor over heeft om t niet te laten gebeuren

regardless schreef op 06-08-2004 @ 11:48 :
en idd in het donkerfietsen kijk ik ook altijd even achterom.

Dat is zeer normaal hoorde ik van de mevrouw die mij 'hielp' bij jeugdzorg. Ze zei dat iedereen dat wel eens doet om het veilige gevoel te hebben. Als het echter uit de hand loopt moet je dus wél aan de bel trekken.

en over de verzekering : het hangt ervanaf hoé je verzekerd bent en wát voor behandeling je hebt. Als je bijvoorbeeld wordt doorverwezen naar een eerstelijnspsycholoog dan viel het bij mij (particulier) erg duur uit. (€75 euro p.g). Maar nu ben ik doorverwezen naar een psychiater en nu kost het mij de 'eigen bijdrage' ala €10 euro p.g.

Het verschilt dus erg.

[regardless]

kieviet schreef op 08-08-2004 @ 22:13 :
*herkenning*

ik heb dus echt precies t zelfde,probeer alles te checken voordat ik iets eet,en bij elk krampje in me buik zit ik meteen strak en vraag ik me af of k over ga geven.T ging zo de slechte kant op dat ik bijna niet meer uit durfde te gaan of naar de stad te gaan.Maar ik zit nu onder behandeling,krijg ook die cognitieve gedragstherapie.ben nu maar een paar keer geweest maar k heb nog niet echt t gevoel dat t werkt omdat k juist helemaal in paniek raak als k daarzo zit,wetend dat ik niet 123 naar buiten kan.Ik schaam me der ook voor,wie is der nou zo bang om over te geven dat ie der een jaar kleedgeld voor over heeft om t niet te laten gebeuren

jaa precies ik heb er ook alles voor over om maar niet te hoeven overgeven. wat moet je allemaal in die therapie doen? en hoeveel kost dat voor jou?

[kieviet]

Hij ging eerst er achter proberen te komen in welke situaties ik dan juist zo bang ben .In mijn geval dus vaak in kleine ruimtes,als ik uit ga enzo en in de klas.En daarvoor kreeg k 3 soort oefeningen. 1. rustig ademem 2. verschillende spiergroepen 7 seconde aanspannen en dan loslaten zodat je helemaal ontspannen word. 3. nagaan bij je zelf of je zou kunnen overgeven. Daarvoor gaf die soort meerkeuze vraag. Waardoor ben ik misselijk?
a. verkeerd gegeten? b. door de spanning? c. anders
dat helpt wel omdat je er dan zelf dieper er op ingaat en dan merk je dat je eigenlijk helemaal niet gaat overgeven.

Ik ben via mijn huisarts gegaan, en je moet zeg maar per keer een eigen bijdrage leveren,soms word dat vergoed door je verzekering maar das niet altijd zo.bij mij is het 10 euro per keer.

[kaatje in da house]

soms, als ik afspreek met een goeie vriend (die ik helaas niet al te vaak zie) om vanavond ff gezellig over de telefoon te kletsen, durf ik niet op te nemen of verzin ik een smoes zodat ik maar niet hoef te bellen. Vooral bij vrienden heb ik dat juist ik ben zo bang dat ik dan oerstom overkom, terwijl als zij mij bellen het wel aardig gaat.
Maar dit heb ik in vlagen, maar als ik het heb dan ook meteen heel extreem, als ik iets moet regelen via de telefoon dan zoek ik net zolang iemand die dat voor mij wilt doen, want al hangt mn hele toekomst er vanaf, ik bel dan NIET
En meestal (gelukkig) gaat het wel goed en durf ik wel een telefoongesprek te voeren.

Maar ik wilde vanavond iets leuks gaan doen met mn vrienden omdat ik ze al een tijd niet gezien heb (ben tijdelijk verhuisd naar maastricht voor mn opleiding), maar ik durf ze niet te bellen om voor te stellen om iets leuks te gaan doen met zn allen. Maar ik wil ze wel heel graag zien want ik mis ze...

klinkt misschien voor jullie heel simpel allemaal, maar dit is voor mij echt een dilemma

Ka

[Summerlover]

regardless schreef op 05-08-2004 @ 23:01 :
ik heb ook een fobie waar ik erg mee zit:
emetofobie

dit is een fobie tegen overgeven.
dan hoor ik heelvaak mensen zeggen: ja niemand vind overgeven fijn.. nee maar het is bij mij meer dan dat.
Als mijn broertje zich niet lekker voelt raak ik al in paniek.. allemaal vragen: moet je overgeven? wat heb je gegeten? wat heb je gedaan? het liefst neem ik nog de eerst volgende trein naar me vriend zodat ik niet thuis hoef te zijn.
soms als me broertje snachts heeft overgeven en ik hoor me moeder het opruimen dan word ik wakker ga ik helmaal trillen en zweten en harkloppingen en krijg ik darm krampen.
ook als ik in de bus zit en ik hoor alleen maar een kuchje dan ben ik al bang dat er iemand overgeven moet.
zelfs als mijn kat heeft overgeven ga ik zweten en word ik helemaal bang.. allemaal van dat soort dingen..
of als ik kots zie liggen dan voel ik me de hele dag niet lekker.
ik eet ook geen over datum dingen enz.

maar als ik later kinderen wil .. dan kom ik er ook mee in aanraking.. en dan? of misschien wel met mijn werk?
dus ik wil er echt heel graag van af..

Dat heb ik dus ook
Tenminste niet zo erg in de zin van dat als anderen het hebben dat ik me ook gelijk ziek voel, daar ben ik inmiddels een beetje overheen.

Maar vooral bij mezelf. Ben chronisch ziek en daardoor voel ik me heel vaak spontaan heel erg ziek worden, en ik wéét dat ik niet ga kotsen als ik maar rustig blijf, alleen het idee al dat ik niet thuis ben maar ergens op straat ofzo als het gebeurt vind ik al zo eng dat ik al maandenlang níks meer eet als ik weet dat ik weg moet. Ook al is dat pas 's avonds ergens, ik eet níks.

En dat helpt me een klein beetje om rustig te blijven, maar ik zit er de dagen van te voren zo over in dat die aanvallen alleen maar erger worden, en van bang zijn word ik juist gespannen en dus misselijk, waardoor ik 't ID heb dat die angst alleen maar bevestigt word van: 'zie dat het wel kan!'

en vind het zó stom van mezelf, maar ik durf echt niks meer.. ben nu bij een psycholoog maar die knakker neemt het probleem volgens mij niet serieus. Tenminste, hij heeft geen idee adt het m'n leven zo erg beinvloedt, ik altijd zakjes bij me heb voor als ik moet kotsen, al helemaal niet meer in ruimtes kom waar ik niet gelijk weg kan (dus verdiepingen in winkels zijn al helemaaaaal not done) etc.

Vraag me echt af of je van zoiets af kan komen