[Column/Sprookje] Duivelse doekoe.

[aaronmirck]

“Ik heb een goed plan”, zegt een zware stem aan de overkant van de tafel.
Wat, vraag ik zoals dat gewenst zou zijn.
“Nou, je zit toch met dat maatschappelijke probleem?”
Ik knik.
“Ik zat dus te denken, als we alle mensen nou in ruil voor hun werk papier geven.”
“Papier?” Echoot het door de kamer. Iedereen kijkt me aan. Ik verontschuldig mij, maar hij vindt het niet erg.
“Speciaal papier, wat uniek is. En schijfjes, veel metalen schijfjes, kleine schijfjes.”
Aha, antwoord ik geïnteresseerd. Mijn gedachten zijn bij hele andere dingen, dat weet hij ook wel. Ach, het huwelijk is een ophoping van concessies, dat wist ik ook wel van te voren, maar soms hoop je…
“En dat ze dan met die schijfjes en papieren spullen kunnen ruilen…”
“Maar dat papier en metaal is toch niets waard?”
“Schat, dat weten zij toch niet”, knipoogt hij.
“Belachelijk, waarom denk je dat die oermensen dat gaan geloven. Wat ik bedoel is, dat iedereen wel weet dat je er niets aan hebt – die papieren en schijfjes bedoel ik. Hoe wou je dat noemen? Wat in godsnaam is het nut?”
“Massamoord. Massamoord noem ik het denk ik.”
“Massamoord?” Klinkt dat niet een beetje bekakt?”
“Uhmmm, wat dacht je van geld”
“Dat klinkt al een stuk, beter’

“Maar schat, vertel me nou waarom je dat geld zo graag zou willen hebben?”
De duivel antwoordt, dat mensen die geen geld hebben, niet werken, geen recht hebben op eten. Dus geen recht op leven. “Mensen komen naar mij toe als ze doodgaan, dus krijgen we het weer eens gezellig. De mensen zijn daar toch al veel te gelukkig. Het is daar een waar paradijs”.
“Dat is waar, snood plan. Een vraagje: hoe krijgen we dit tot de mensen?”
“Ik dacht aan de, de, de uhmm, de – godver, hoe heten ze? Die de baas spelen?”
-“De autoriteiten.” “Dank je, ja de autoriteiten. We gebruiken de autoriteiten om heb het te laten geloven. In hun geboden zullen voortaan verzoeken om meer, veel meer schijven en papieren klinken. Op dat moment – luister je nog?”
“Ja, ik vind het alleen een beetje…”
“Een beetje wat?”
“Onzin. Onzin. Wie is er nou zo stom?”
“Op dat moment heb ik gewonnen, van god, eindelijk.”
“Hallo, wie is er nou zo stom? Luister je wel naar mij? Soms vraag ik me af of die therapie wel echt werkt?”
“De mensen. Schat, ik wil het er nu niet over hebben. Ze geloofden toch ook in dat kwijtgeraakte sprookjesboek van ons.”

Oké, mijn hart ligt toch al op mijn tong vandaag, ik vind er niet zoveel aan. Niets, eigenlijk. Het dialoog is erg verwarrend geschreven, het leest niet zo fijn, en tja, het onderwerp spreekt me ook niet aan.

Het lijkt alsof je dit gedroomd hebt en het direct toen je wakker werd opgeschreven hebt oid, heel eeh ja, sleepy, alsof je nog een beetje droomdonken was toen je het schreef.

[Vogelvrij]

snood plan?

Wat, vraag ik zoals dat gewenst zou zijn.

Er zijn nogal wat formuleringen waarbij ik me afvraag of ze wel helemaal kloppen en wat je er nu mee bedoelt
Ach, je idee is natuurlijk wel leuk, maar ik denk dat het beter uitgewerkt zou kunnen worden

Leuk bedacht, maar had veel beter uitgewerkt kunnen worden.

[I C U]

Ik vind er niet zoveel aan. Op zich is het wel origineel, maar de uitwerking laat te wensen over, en het leest op de een of andere manier niet prettig.

[aaronmirck]

ok, dus een re-write?

[Tovenaar]

aaronmirck schreef op 10-05-2005 @ 21:19 :
ok, dus een re-write?

Ik zou het idee in ieder geval onthouden, het is knap bedacht, misschien kan je daar ''ooit'' nog eens een echt lang, goed verhaal omheen bouwen.

[aaronmirck]

ok, dankje, zal het ergens opslaan