Psychologie is voor Duitsers... niet voor Russen

[RedWarrior]

Zweet. Het loopt over mijn handen, laat mijn haren aan mijn voorhoofd plakken, loopt ook over mijn buik. Als ik mijn handen over de tafel beweeg laten ze een nattig spoor achter. Mijn hoofd gloeit en bonkt. Nog 10 minuten. Het moet lukken dat ik geen beurt meer krijg. Zes mensen, gemiddelde beurt duurt een halve minuut. Het moet kunnen. "Anders! Volgende zin!"

Zucht. Ik zie de letters, en ergens in mijn verre achterhoofd weet ik hoe ze klinken. Maar reken maar niet dat dat doordringt tot waar het zou moeten doordringen. Dat werd dus onverstaanbaar foute antwoorden mompelen. "Ja, jongen, zo wordt dat dus niks als je de letters niet kent. Jou geef ik voorlopig geen beurt meer, da's zonde van de tijd." Ik slik. Dat het slecht ging, dat had ik zelf al door. Moest dat dan nog eens luidop herhaald worden? En dan nog op die toon? Iedereen deed dit toch voor zijn lol? Nou, ik kon mijn lol op.

De bel ging. Hoera. Wiskunde. Ik wilde uitrazen, uithuilen voor mijn part. Daarentegen heb ik nu dus wiskunde. Geen tijd voor ook maar enige vorm van beweegelijke of heftige expressie. "Anders, doe dit niet, Anders,doe dat niet." Zucht.

Bel. Duits. Ik ren ongeveer het lokaal in. Vier minuten later laat ik het Duits over me heen ruisen, als een rustige rivier. Gek. Ik heb niks aan m'n huiswerk gedaan en toch voel ik me hier veilig. Waaraan ligt dat nou? Die ultieme rust in die uitleg, het geduld ook. Als iemand iets fout doet, vergaat de wereld niet. Ik laat het over me heenkomen. Hoe komt dat toch, dat ik wel tot rust kom, terwijl ik niet eens hoef uit te razen? En terwijl ik mijn boek niet bij heb, wat nu dus opgemerkt wordt? Een vuist landt op mijn tafel, terwijl ik uitermate geconcentreerd probeer om niet te merken dat de leraar op me afkomt. Dat hou ik lang vol, dat wil zeggen, tot die vuist op mijn tafel landt en daar een kloppend geluid maakt. Als in slowmotion kijk ik omhoog.
"Waarom heb jij je boek niet bij?"
"Uhm... omdat het thuis ligt"
"Volgende keer meenemen."

De inhoud was niet eens zoveel anders. Wat zorgde dan toch dat ik me er beter bij voelde? Veiligheid. Geen onvoorspelbare woedebuien. In dat hele lokaal ademde de sfeer rust en kalmte. Het zweet van de voorgaande uren was opgedroogd, mijn ademhaling normaal geworden. Ik voelde er heel wat meer voor om vrijwillig drie uur extra duits te doen, dan de kwelling twee keer per week van Russisch.

[Nijn*]

Ik vind het niet bijzonder goed geschreven. Het onderwerp is wel oké, al boeit het me niet echt, maar eerlijk gezegd vind ik het einde nogal een anti-climax.. Misschien is het ook leuk om die korte zinnen af en toe af te wisselen met wat langere zinnen? Daarbij, snap ik niet wat je met je titel wilt zeggen, hoezo psychologie..?

Nijn*

[RedWarrior]

bwuh... hoe het eruitkomt valt mij ook tegen... ik ga eens denken over hoe het te verbeteren. maar die psychologie slaat dus op de mogelijkheid om je te verplaatsen in een ander, te bedenken hoe iets overkomt.

[Vogelvrij]

Ik snap hem niet echt, het idee erachter (want dat is er toch wel?) begrijp ik niet en dan is het ineens een heel mat verhaal. Maar ik denk dat het nog wel wat kan worden als je hem verbetert/ herschrijft, hoor

[Nijn*]

RedWarrior schreef op 21-05-2005 @ 17:17 :
bwuh... hoe het eruitkomt valt mij ook tegen... ik ga eens denken over hoe het te verbeteren. maar die psychologie slaat dus op de mogelijkheid om je te verplaatsen in een ander, te bedenken hoe iets overkomt.

Hmm..snap het nog steeds niet maar goed
@ Vogelvrij: gefeliciteerd met je verjaardag!