Wovon man nicht sprechen kann, daruber mub man schweigen

De kleine had al een paar dagen last van haar maag. Ze kon niks meer binnenhouden wat resulteerde dat ze niet meer wilde eten. Bevend probeerde de moeder haar een waterige papje van maïsmeel te voeren. Ze kon alleen nog maar ellendig kreunen en bij elke nadering van de lepel en haar lippen krimpte ze ineen.
''Nee, nee ik wil niet ''protesteerde ze zwakjes. Met beloftes en smeekbeden probeerde haar moeder haar te overtuigen van de noodzaak van een hap. En toen dat niet hielp, ging ze over op de hardhandige aanpak. Ze kneep haar neus dicht in verwarring keek de kleine haar aan, meteen drong ze de lepel in haar mond.
Zo dwong ze haar kind te eten. Zo gaat het niet langer meer vertelde ze aan haar oudste kind. Een zwijgzaam ding van 15 jaar dat haar moeder zo veel hielp als ze kon. Ze was een grote hulp in de drukke huishouding van het gezin met 9 kinderen.Ze is ernstig ziek, ze heeft een dokter nodig. Morgen ga ik met haar naar de regionale ziekenhuis. Geschrokken keek ze naar haar moeder.''Ja ik weet het, het is twee dagen lopen, maar ik zie geen andere oplossing'' ze wierp een blik op haar onrustig dromende zieke kleine. Ik weet niet of ze die tocht wel aankan, ik zal de sjamana raadplegen. Ja kijk maar niet zo spottend, de sjamana's hebben al lang voor de komst van de blanke dokters, altijd de zieken geholpen zoveel als ze konden en de goed gezindheid van de geesten afgedwongen. Ja ik heb een groot vertrouwen in ze, en ondanks je sceptisme kan het geen kwaad de gunst van de geesten af te smeken.Die missie school heeft je hoogmoedig gemaakt, de sjamana bezit eeuwen oude kennis die is doorgegeven van generatie op generatie, de kennis van ons volk de intentie van het zijn.Vergeet niet nederig te zijn wat zaken betreft die je verstand te buiten gaan. Alles onderzoeken en ontlenen heeft geen zin. Ik ga er nu zo snel mogelijk naartoe voor het de nacht valt, ik ben bang dat het misschien cholera is. Hoewel er niets op wijst, maar voordat we de lange tocht gaan ondernemen zal ik de sjamana om hulp en raad vragen. Pas goed op je broertjes en zusjes.
En met die woorden liet ze haar dochter achter. Drie lange dagen bleef ze weg. Laat op de avond na de derde dag van haar vertrek naar de sjamana kwam ze terug. Hoe gaat het met de kleine vroeg ze?Ze is opgeknapt zie ik. Lachend keek ze naar haar jongste dochter die al weer kon staan en nu onbekommerd met haar broertjes zat te spelen. Ze leek haar moeder niet eens op te merken. Fronsend keek haar oudste dochter naar haar, wie ben en wat wil vroeg ze?Ik ben slechts een dwaze oude vrouw die om een overnachting plaats voor de nacht komt vragend antwoordde ze. Het spijt me maar we hebben het zelf niet al te breed zie je, ik moet alleen de zorg voor mijn broertjes en zusjes dragen. En je moeder dan?Ja, en even leek die vraag haar in verwarring te brengen. We hebben geen moeder zei ze opeens en het klonk alsof haar antwoord haarzelf nog het meest verbaasde.

Drie keer raden wat er gebeurd is.......

[Blood Fire Rage]

Alsjeblieft, gebruik consistent aanhalingstekens.

Blood Fire Rage schreef op 01-06-2005 @ 19:21 :
Alsjeblieft, gebruik consistent aanhalingstekens.

Hmm ik had haast en aan zulke dingen hecht ik geen belang.

Nog wat inhoudelijks te melden?

Volgende keer zal ik er een duidelijker structuur inbrengen en gebruik maken van interpunctie, oke?

[Blood Fire Rage]

Nou, ik heb m'n best gedaan. Maar ik volg het echt niet. Ik dacht eerst dat het door puctuatie kwam, maar zelfs toen ik dat er zelf bij ging zetten snapte ik het nog niet.

[Vogelvrij]

De kleine had al een paar dagen last van haar maag. Ze kon niks meer binnenhouden wat (erin?) resulteerde dat ze niet meer wilde eten. Bevend probeerde de moeder haar een waterig papje van maïsmeel te voeren. Ze kon alleen nog maar ellendig kreunen en bij elke nadering van de lepel en haar lippen kromp ze ineen. (ik snap deze zin sowieso niet)
''Nee, nee ik wil niet ''protesteerde ze zwakjes. Met beloftes en smeekbeden probeerde haar moeder haar te overtuigen van de noodzaak van een hap. En toen dat niet hielp, ging ze over op de hardhandige aanpak. Ze kneep haar neus dicht. In verwarring keek de kleine haar aan, meteen drong ze de lepel in haar mond.
Zo dwong ze haar kind te eten. Zo gaat het niet langer meer vertelde ze aan haar oudste kind. Een zwijgzaam ding van vijftien (getallen uitschrijven onder de twintig jaar dat haar moeder zo veel hielp als ze kon. Ze was een grote hulp in de drukke huishouding van het gezin met 9 kinderen.Ze is ernstig ziek, ze heeft een dokter nodig. Morgen ga ik met haar naar het regionale ziekenhuis. Geschrokken keek ze naar haar moeder.''Ja ik weet het, het is twee dagen lopen, maar ik zie geen andere oplossing'' ze wierp een blik op haar onrustig dromende zieke kleine. Ik weet niet of ze die tocht wel aankan, ik zal de sjamana raadplegen. Ja kijk maar niet zo spottend, de sjamana's hebben al lang voor de komst van de blanke dokters, altijd de zieken geholpen zoveel als ze konden en de goed gezindheid van de geesten afgedwongen. Ja ik heb een groot vertrouwen in ze, en ondanks je sceptisme kan het geen kwaad de gunst van de geesten af te smeken.Die missie school heeft je hoogmoedig gemaakt, de sjamana bezit eeuwenoude (toch?) kennis die is doorgegeven van generatie op generatie, de kennis van ons volk de intentie van het zijn.Vergeet niet nederig te zijn wat zaken betreft die je verstand te buiten gaan. Alles onderzoeken en ontlenen heeft geen zin. Ik ga er nu zo snel mogelijk naartoe voor het de nacht valt, ik ben bang dat het misschien cholera is. Hoewel er niets op wijst, maar voordat we de lange tocht gaan ondernemen zal ik de sjamana om hulp en raad vragen. Pas goed op je broertjes en zusjes.
En met die woorden liet ze haar dochter achter. Drie lange dagen bleef ze weg. Laat op de avond na de derde dag van haar vertrek naar de sjamana kwam ze terug. Hoe gaat het met de kleine vroeg ze?Ze is opgeknapt zie ik. Lachend keek ze naar haar jongste dochter die al weer kon staan en nu onbekommerd met haar broertjes zat te spelen. Ze leek haar moeder niet eens op te merken. Fronsend keek haar oudste dochter naar haar, wie ben en wat wil vroeg ze? (ehm...?) Ik ben slechts een dwaze oude vrouw die om een overnachting plaats voor de nacht komt vragend antwoordde ze. Het spijt me maar we hebben het zelf niet al te breed zie je, ik moet alleen de zorg voor mijn broertjes en zusjes dragen. En je moeder dan?Ja, en even leek die vraag haar in verwarring te brengen. We hebben geen moeder zei ze opeens en het klonk alsof haar antwoord haarzelf nog het meest verbaasde.



En de interpunctie klopt ook niet helemaal, maar dat komt natuurlijk door de haast. En ik heb dus heel je verhaaltje gelezen, maar ik snap het eigenlijk niet echt. Gaat het eigenlijk nog verder?
De moeder brengt haar dochter naar de sjamana, tot daar kon ik het volgen. Wat gebeurt er dan?

[I C U]

Zoals Vogelvrij al zegt: tot een bepaald punt kon ik het volgen, daarna was ik het kwijt. Waarschijnlijk zou een duidelijke interpunctie al helpen... Zoals het nu is, kan ik weinig nuttig commentaar leveren!

[Guenevery]

Zoals al een paar maal is gezegd, is het einde van het verhaal wat wazig. Waarschijnlijk is het hele stuk zowiezo beter te volgen als de dialogen gewoon de juiste opbouw hadden en de interpunctie wat meer zou kloppen. Maar het kan ook aan mij liggen.

Eigenlijk snap ik het verband met Wittgenstein ook niet, maar ik ben wel benieuwd hoe je je verhaal en zijn uitspraak met elkaar vervlecht.