[Columnwedstrijd] Geen titel

Geen titel

Mijn gele kanariepietje (genaamd Harry) is ziek. Hij heeft zijn linkervleugeltje gekneusd. Ik breng hem bij de bekende van me, genaamd Hellen. Hellen is 23 jaar, zwart geverfd blond haar, vaak zwarte kleding, maar geen gothic, wel dierenparagnost.

Ik druk op de bel en de deur van haar twee-onder-één-kapper gaat open. "Hey Steffie, kom binnen", zegt ze rustig. Ik het huis in en kom in de overloop die vol met foto's hangt, ik denk wel een stuk of tachtig. De foto’s hebben allemaal een houten lijstje en zijn zwart-wit. Toch zijn het wel foto's die vrij actueel zijn. Hellen op de verjaardag van haar zusje, Hellen op een party, Hellen in haar tuin, Hellen met haar katten, Hellen aan het werk. Ja, ze is wel overal aanwezig.

Ik loop achter Hellen aan de woonkamer in. De woonkamer is knus ingericht en is alweer behangen met foto’s. Naast de 3-persoons bruine, suède bank staat een 'kattenflatje', zoals ze het zelf noemt. Een soort speeltuin voor katten. De kamer zelf is niet groter dan 4 bij 5 meter. Maar oppergezellig. Géén hightech apparatuur te vinden in dit huis, maar wel de geur van wierook.

"Hoe komt het dat je vogeltje zijn vleugel lam is?", vraagt Hellen. Door mijn schouders in de lucht te steken en een zoeloelip te trekken, begrijpt Hellen dat ik er ook niet het fijne van weet.

Ik plof op de bank en vertel Hellen wat er met mijn kanarie Harry aan de hand is. Hellen zelfs is ondertussen op een oude, bruine Chesterfield gaan zitten. Het leer is wel wat oud, maar daardoor ziet hij er ook erg knus uit. Hellen pakt mijn vogeltje uit mijn handen en begint voorzichtig het vleugeltje vast te pakken dat 'kapot' is. "Hoezo heet ze Harry? Dat is toch géén meisjesnaam?" Damn! Ze ziet gewoon als één van de weinigen, dat Harry eigenlijk een Harriëtte is.

Ik slurp ondertussen aan mijn zoethoutthee. De mok is lekker groot, maar heeft geen oor, dus ik verbrand constant mijn vingers. 'Sssst!' Fluistert ze zo hard naar me dat het bijna een schreeuw is. "Ik moet me kunnen concentreren." Oh ja, da’s waar. Ik slurp op een fluistertoon door en kijk ondertussen wat Hellen aan het doen is.

Ze pakt uit een wandkast een potje met rood poeder en strooit het over het lamme vleugeltje van Harry uit. Ik hoor het spul knisperen tussen haar vingers, wat mij aan het geluid van zand tussen je kiezen doet denken. Harry's linkervleugel is nu vaalrood en blijkbaar vindt ze het niet helemaal toppie, want m'n vogeltje piept er als een gek op los.

Hellen legt het vogeltje nu op haar rode, met goud ingeweven Perzisch tapijt die zulke hoge pollen heeft, dat Harry ze waarschijnlijk onder zijn oksels voelt kietelen. Hellen begint nu een dans op te voeren die op een mix van Salsa en Tango doet denken. Statig, maar toch flexibel. Ondertussen stoot ze de meest waanzinnige kreten uit haar mond. Ha! Ha! In mijn hoofd kom ik niet meer bij van het lachen, totdat… Harry beweegt zijn vleugeltje weer!

Hellen weet ondertussen wel wat de oorzaak van het lamme vleugeltje is. "Harry vloog tegen de spijlen van zijn kooitje aan." Telepathisch heeft hebben de twee vrouwelijke geslachten dus contact met elkaar gemaakt, Hellen beaamt het nogmaals. Opgelucht dat ik ben, werk ik de rest van de thee naar binnen en bedank Hellen. Met Harry op mijn schouder loop ik weer naar buiten.

Zouden dieren dan toch kunnen praten?