[Columnwedstrijd] Hand in eigen boezem

Hand in eigen boezem

‘Moeite met moslims is uw eigen schuld’ is de titel van een in het oogspringend artikel in het NRC van zaterdag 21 mei. In het genoemde artikel wordt een taboe doorbroken door een groep afgevaardigde Amerikaanse intellectuelen. Reuvel Marc Graig stelde namelijk de zeer interessante vraag: ‘Hoe moeten migranten weten hoe ze moeten integreren als hun niet helder wordt gemaakt waar Nederland als natie precies voor staat?’.

Het is namelijk echt zo. Grotendeels is het niet eens een gebrek aan weten, het leeuwendeel van het probleem is het concrete gebrek aan cultuur. Nederland staat bekend als een land met tolerante inwoners. We hebben het homohuwelijk, de euthanasie wetgeving, een (relatief) stabiel zekerheidstelsel voor (sociale)zorg. We hebben stampot. We hebben BZN. We hebben Jantje Smit. Misschien is de boekdrukkunst nog een stukje cultuurgeschiedenis. We hebben het VOC gehad. Maar waar bestaat onze cultuur nou werkelijk uit? Zijn we eigenlijk niet te identiteitloos en bang om mensen te laten integreren. En is het nou niet zo dat de tolerantie waar wij om bekend staan niet uit ons hart komt maar uit Den Haag? Zijn wij niet een natie van een opeenstapeling van politiekcorrectheid? Hoe wordt er in de volksmond vaak over homo’s gepraat terwijl men goddomme als homo zijnde met elkaar mag trouwen? O, hoe trots is Jan Modaal op ons sociale zekerheidsstelsel! En welke mate geloven wij in politiek?

Het etiquette lijkt te veranderen. De koningin zei het al, de enige continuïteit is verandering. Personen als Wilders staan op en proberen nieuwe politiek te bedrijven, met vaak wijle Pim als voorbeeld. Dat wijle Pim eigenlijk meer één brok charisma was, de acteur die het Glazen Huis had kunnen doen slagen, een man die macht meer zij dan zijn mening, dan een politicus gaat men aan voorbij. Wat anders blijkt uit zijn gedrag, bijvoorbeeld in Het Zwarte Schaap? Of zijn eerdere politieke ambities bij andere partijen? Maar sinds deze charismatisch persoon, die zelfs als klootzak erg aansprak, is we wel een andere wind gaan waaien. Zeer respectabele televisie-boeven-vangers, die hun werk prima doen, zien nu ook hun politieke ambitie. Wat moet wij nou denken bij meneer Peter R. de Vries en oud politiecommissaris Blauw? Een nieuw Badman en Robin?

De bloedende, dode Theo van Gogh, onder het hemelsblauwe tentje van de politie heeft de tendens ook geen goed gedaan. Er lijkt een wij-zij gevoel te zijn ontstaan, waarbij in ieder geval het fundament onder wij ontbreekt.

Het onomkeerbare omkeren kunnen wij alleen, door ons eens echt open te stellen en niet bang te zijn. Angst is een slechte raadgever, en in andere landen werkt het ook prima. Laten wij een zijn zoals zij ons zagen!