politiek

Waarom is het systeemmodel in wezen een optimistische kijk op het politieke proces

[the economist]

effe gegooogled:

Systeemmodel is een schematische voorstelling van zaken, die probeert te verklaren via welke
fasen een bepaald proces altijd verloopt.
4 fasen:
1. Invoer; de eisen en wensen vanuit de samenleving
2. Omzetting; eisen en wensen worden vertaald in politieke besluiten
3. Uitvoer; concrete besluiten
4. Terugkoppeling; evaluatie van het gevoerde beleid


3 Kritiekpunten van het systeemmodel;
1. het besluitvormingsproces hoeft niet altijd strikt volgens deze fasen te verlopen
2. het model geeft geen enkel waardeoordeel over de manier waarop de overheid haar rol
vervult.
3. model legt alleen het politieke proces uit => geen rekening met politieke cultuur in het
land.

Daarbij zoiu ik zelf nog meer die 4 stappen willen bekritiseren:
1. wensen uit de samenleving. Lol ! Wat wil de samenleving dan, daar krijg je nooit hoogte van. Ze willen vaak iets niet, zijn overal maar tegen. Geen belastingverhoging, maar ook geen korting op overheidsuitgaven.Ze willen meer woningen, maar not in my back yard. Of windenergie idem dito. Of buitenlanders uitzetten, tenzij het dat lieve Afgaanse meisje uit de straat betreft.

2. Daar gaat het ook al mis. De VVD zet die beelden net even anders om in mogelijke besluiten dan groenlinks.

2,5.hoho, zijn we nu al bij besluiten ? Ik mis nog even dat soms een kwestie lang kan blijven hangen in het ambtelijke of politieke apparaat.
Soms komt de politiek helemaal niet meer tot besluiten (belgie)
of de politiek begrijpt de kwestie te weinig, en kan daarom niet tot de goede besluiten komen (betuwelijn/Irak)

3. Er kan soms een discrepantie liggen tussen besluiten door de politiek genomen, en zoals ze door het ambtenarenapparaat tot uitvoer worden gebracht. Wetten worden (expres) niet uitgevoerd, of vertraagd. Ook dat is politiek

4.de evaluatie is meestal gekleurd. Als men al grote blunders heeft gemaakt, verschuild men zich met 'met de kennis van toen'. Als jij product A koopt, maar later heeft je vriendje product B en dat lijkt toch beter, dan ga je allemaal dingen verzinnen waa4romA toch ook een goede keus was. Dat heet cognitieve dissonantie. In de politiek is dat allemaal 50 graadjes erger, omdat men zich niet moet verantwoorden naar zichzelf, maar naar de (stemmende) buitenwacht.