[Columnwedstrijd] Roosjes verwelken, vriendschappen vergaan

Roosjes verwelken, vriendschappen vergaan

Ze kijkt me aan. Ze lacht. Ik wil mijn ogen sluiten en teruggaan naar vijf jaar geleden, toen we elkaar leerden kennen. Toen we nog geen verleden samen hadden, alleen een toekomst. Toen onze vriendschap nog jong en ongecompliceerd was. We konden nog niet voorzien waar we vijf jaar later zouden zijn, hoe onze levens eruit zouden zien. Zo ver wilden we nog niet vooruitkijken. Nu ís het vijf jaar later. Ik blik terug op de dingen die we samen mee hebben gemaakt. De moeilijke periode waarin onze vriendschap onder druk kwam te staan. Een nare kriebel in mijn onderbuik versterkt het melancholische gevoel dat ik heb, want daarna is het nooit meer helemaal goed gekomen. We hebben samen gelachen, maar ik heb ook gehuild, alleen... En nu kijken we allebei vooruit. We zien de splitsing waar we zijn aanbeland. De splitsing die onze wegen van elkaar zal scheiden. Een traan blinkt in mijn ooghoek, maar ik laat het niet merken. Zou zij net als ik hopen dat ons contact niet volledig verwatert? Ik vertel haar dat ik haar telefoonnummer nog steeds uit mijn hoofd weet. Als antwoord krijg ik mijn eigen telefoonnummer te horen. We kijken elkaar aan. We lachen.

Na vijf jaar was vandaag het afscheid van vier van mijn vrienden. Luchtig zeiden we elkaar gedag op de plek waar we al die jaren onze pauzes samen hebben doorgebracht. Jaren van veel plezier, maar ook van verdriet als de afstand tussen ons zo groot leek. Maar ruzie heb ik nooit met ze gemaakt. Als er ruzies waren, stond ik daar meestal tussenin, terwijl ik probeerde te bemiddelen. De eerste jaren waren het leukst, toen de groep nog klein was en zij mijn beste vrienden waren. Onze eerste verliefdheid deelden we samen. Achteraf gezien waren we ook volkomen kansloos, maar dat kon niemand gelukkig iets schelen. We werden echter ouder en iedereen veranderde. Nieuwe vrienden werden gemaakt en de groep werd minder hecht. Een afstand ontstond en die is nooit meer echt verdwenen.

Na vijf jaar gaan ze dan voorgoed hun eigen weg. Ik weet dat ik ze zal gaan missen. Ik heb nog een jaartje te gaan, waarna ook ik mijn eigen weg in zal slaan. Zullen we elkaar na de examens ooit weer terugzien? Ik weet het niet. Ik weet niet waar ik over vijf jaar zal zijn, ik weet alleen waar ik de afgelopen vijf jaar ben geweest. Roosjes verwelken, vriendschappen vergaan, maar de herinneringen zullen altijd blijven bestaan.