Zeven Uur 's Avonds

[Reynaert]

Een serie gedichten waar ik inmiddels al een tijd intensief mee bezig ben geweest. Het is voor de begrippen van dit forum misschien veel, maar als je twijfelt om te reageren bedenk dan dat poëzie communicatie is. Actie.

Zeven Uur ‘s Avonds


I

Al mijn beloften kom ik principieel niet na.

Ik ben een lanterzwans,
zwalk nalatend terwijl mijn fantasie
werkelijk filosofisch mag fluoresceren.
Steden bestaan niet, er zijn alleen maar
Stenen.

Het lieflijkliefst zou ik euforie heten,
zwemmen in een lange storm van tranen
in alles wat ik niet meer kan weten.

Maar vanaf morgen zal ik vlinders vangen.


II

De schelp fluistert
in je oorschelp
dat ze zo graag
de zee zou zijn.


III

Boven
rotspartijen
de glinstering van geslepen gedachten,
gletsjers en geisers in een landschap
van maan en onweer.
De regen verzwelgt alleen nog
uw angst. Ik reken op uw vertrouwen
in de zon, want ook in het noorderlicht
bestaat zij, ook al herkent u haar niet.
Kom, dan zoeken wij een rustplaats
ergens in een stad hier
onder.


IV

Ik wil niet te laat te komen,
het horloge afdoen moet daarvoor
afdoende zijn.
Ik wil geen lijstjes schrijven;
telkens dezelfde passages dromen
is voldoende verspilling van datgene
waar werkelijkheid om gaat.
Ook wil ik niet denken
dat ik ooit weer hetzelfde zal willen
als wat ik nu doe.
Ik wil geen opsomming maken
van alles wat ik niet wil.
En al helemaal niet
deze opsomming herschrijven.


V

Verleden jaar heb ik alles meegemaakt,
maar daar zal ik niet over spreken.
Welke woorden ik ook kies
allemaal zijn ze even onbegrijpelijk
omdat niemand heeft beleefd
wat ze reflecteren
behalve ik.

Maar omdat ik u nieuwsgierig maak
zal ik toch een poging wagen.
Het is hypocriet om zinloze woorden
te rangschikken in zinnen,
dus vandaar:

Vuur
Strijd
Kogel
Trom
Zinderzinnen
Hoop
Offer
Molen
Einde

Vergeet het maar.


VI

toen de mistbanken sneeuw werden
en ik het schoolplein niet meer kon zien
bedacht ik wat ik was

kijk
ik ben alleen
maar totaal anders

trouwens, nu we toch over water lopen
-ik bedoel praten-
kunnen we ook zwemmen
stofdeeltjes in het water stellen
de wereld aan de orde tellen
-ja, andersom-

hoe het begon heb ik nooit begrepen
ik weet alleen dat
deze woorden zich vergeten

het is al zeven uur
de krekel op het raam
is een hele verschijning
voor iemand als ik
zie toch hoe achtelooszaam
ik ben geweest
een geestverdwijning


VII

Het jongetje was zeven toen zijn vader stierf. Zijn knuffel IJskonijn kreeg er geen genoeg van om alsmaar door te vragen: “Heb jij nog geen kanker? Waarom huil je niet? Ben je doof voor dood zijn?”

Geestcircus: catastrofaal complement
zo zou zijn eerste verhaal heten.

“Kijk, het is helemaal niet erg om dood te zijn. Er is nog genoeg leven over. Je komt er wel overheen, je moet wel, anders ben je zwak en niet van deze wereld. Je wil toch niet versleten worden voor liefdesdode? Doe er iets aan, want je bent al liefdesziek.”

Het zou over hem gaan
als dokter en huurmoordenaar.

“Het is godverdomme van de gekken dat je gelooft in God! Zeg maar niet dat ik lieg want je kan er gewoon niet aan dat je papa er niet meer is en nooit meer zal bestaan.”

Hij schreef om het zwijgen:
van zijn vader en het IJskonijn,
zijn ogen op de printerbladen,
en de onuitgesproken woorden
die geïnkt voor hem lagen.

“Weet je nog, in dat zomervakantieboek van je broer stond ook een verhaaltje over een verloren vader. Toen moest je wel huilen omdat je dacht dat jij het zou kunnen zijn.”

Het werd iets als Robin Hood,
de slechten hielp hij heldhaftig om zeep
en de goeden kon hij allemaal genezen.

“Zelfs ik ben een beter mens, en ik ben nog wel een knuffel. Je hebt alles afgekeken.”

Hij heeft zijn relaas één keer gelezen,
pas nadat hij alles door had gekrast
kon hij zelf doofstil zijn en het verhaal opgeven.

“…”

Alleen de betraande titel, die liet hij in leven.

Groningen, juli 2005

[CSN]

Eerst wil ik maar even zeggen dat de lengte van je project (ik noem het project omdat ik het een project vind en omdat project een mooi woord is) me niet van het lezen heeft weerhouden en voor mij dus geen minpunt was, ik heb het gelezen alsof het één (wat langer) gedicht was, en omdat ik werkelijk nergens struikelde ging dat erg goed.

Ik vind het moeilijk om over het geheel echt te zeggen wat ik ervan vind, omdat ik van elk gedicht iets anders vind, en zal elk gedicht dan ook apart van commentaar voorzien, maar wat me over het algemeen wel opviel tijdens het lezen was dat er een soort van kalmte afstraalt .. dat kan ook door de hitte hier komen, maar ik begon te lezen en liet het allemaal over me heenkomen en dat beviel me goed. Dat ging ook automatisch. Ik heb geen een keer gedacht 'Stop! Nu schrijf je iets wat anders had gemoeten'.



I
Dit gedicht had je al laten lezen en ik geloof dat ik ook al wel gezegd had dat ik de zin 'Het lieflijkliefst zou ik euforie heten' geweldig vind (het is zo een zin die je in je signature zet en maanden laat staan omdat je er nooit moe van wordt).
De zin 'Steden bestaan niet, er zijn alleen maar Stenen.' snap ik niet. Dat is trouwens ook iets wat me bij veel gedichten opviel. Het loopt allemaal erg fijn en ik krijg er mijn eigen ideeën bij, maar geloof dat deze niet overeenkomen met die van jou toen je het schreef. Ik vind dat niet erg. Juist wel fijn zo.

II
En zo is het.

III
Dit gedicht doet me denken aan een trip die we eens maakten op vakantie een aantal jaar geleden, door een gebied waar vroeger veel vulkaanuitbarstingen waren. Ik houd eigenlijk niet zo van het gebruik van 'u' in gedichten. Ik heb daar zelf eens mee geëxperimenteerd en voelde me er alleen maar ongemakkelijk onder. Hier zou het iets toevoegen als er in het gedicht een reisleidster aan het woord is. Maar dat weet ik dus niet.

IV
"waar werkelijkheid om gaat" is geloof ik de enige regel in al je gedichten die ik wél moest herlezen (dat kan iets over mij zeggen - wat is dat, werkelijkheid?): ik las er steeds 'waar het werkelijk om gaat'. Dat is verder vast niet interessant voor jou om te weten en ik wilde verder zeggen dat ik blij ben dat je na de zin "Ik wil geen opsomming maken van alles wat ik niet wil." er nog een zin achter heb geschreven, omdat ik het anders een wat te makkelijk einde had gevonden. De eerste zin van dit gedicht vind ik het best.

V
Hier weer het 'u', waar ik zelf meestal dus niet zoveel mee heb.
Verder dit 'Het is hypocriet om zinloze woorden te rangschikken in zinnen, dus vandaar' vind ik zo origineel dat ik er jaloers op word en al snap ik niet waar de zin 'vergeet het maar' vandaan komt, deze voegt wel degelijk iets toe.

VI
Het begin van dit gedicht zegt me niet zoveel, maar zodra je schrijft van woorden die zich vergeten vind ik het prachtig worden en ik houd van, in de laatste strofe, overgangen zoals deze: 'het is al zeven uur
de krekel op het raam is een hele verschijning'

VII
Dit gedicht is anders dan de rest. Sowieso qua vorm, maar dat hoef ik je niet te vertellen.

“Heb jij nog geen kanker? Waarom huil je niet? Ben je doof voor dood zijn?”

Erg treffend.

De laatste zin is dat ook. Mooi is hoe je een gedicht dat over de dood gaat afsluit met het woord 'leven'.



Ik heb geen favoriet gedicht, ook geen gedicht waarvan ik kan zeggen 'dat is de minste'. Ik ben over allemaal positief en ze horen ook zeker in serie. Of er onderling ook echt een verband/thema is tussen de gedichten weet ik niet, maar ze passen bij elkaar.

Je gedichten doen me heel hard ergens aan denken (behalve aan mijn vakanties in vroegere jaren). Ik weet nog niet wat. Ik kom daar nog op terug.

[Sketch]

Ah, ik vind 'm echt heel goed geworden, je zevenluik. Het was ook heel fijun om te lezen, je gaat er in op, vloeit mee met het ritme, en zoals CSN al zei er straalt een soort van kalmte vanaf.
Deze gedichten lees je niet, je ervaart ze.

Ik herinner me dat je zei dat de gedichten echt bij elkaar horen, maar dat jij waarschijnlijk de enige bent die het verband ziet. CSN zag het verband niet, ik zie het ook niet, maar ik heb er ook niet naar gezocht. Ookal zie ik het verband niet, het voelt wel als een geheel. Meer verband dan dat hoeft er ook eigenlijk niet te zijn.

Omdat het één geheel is ga ik de gedichten niet apart bekijken zoals CSN heeft gedaan.

Het was lang geleden dat ik hier iets las waar ik écht van onder de indruk was.

[CSN]

Deze gedichten lees je niet, je ervaart ze.

Ja, dat wilde ik dus eigenlijk zeggen.

[Paris]

Ik was het eerst allemaal achter elkaar aan het lezen en ik snapte niet meer echt waar je nou heen ging met het verhaal/onderwerp van je gedicht, maar toen bedacht ik me opeens dat het verschillende gedichten waren. Ik raakte er een beetje in verloren, het leest inderdaad erg makkelijk weg, je gaat mee met het gedicht. Ik vind ze op de één of andere manier ook goed bij elkaar passen, maar ik ga nog op zoek naar het verband, want daar ben ik nou wel erg benieuwd naar. Ik ga niet op alles afzonderlijk commentaar geven, maar ik vond de laatste toch wel het mooist. Qua toon, de sfeer van het gedicht, ik vond 'm erg sterk. Het geheel is ook erg sterk. Maar, van jou kunnen we dat ook wel verwachten.

VII doet me trouwens een beetje denken aan het boek 'Je hebt me nooit een rozentuin beloofd'. En dat is, uit mij gezien in ieder geval, een compliment.

[Reynaert]

CSN
I: De zin "Steden bestaan niet, er zijn alleen maar Stenen" kan bijvoorbeeld betekenen dat de grote gehelen feitelijk niet bestaan omdat het samenraapsels zijn van kleinere delen (Steden => Stenen).
III: Een hekel aan 'u' hebben is denk ik iets persoonlijks. Maar als het voor jou gemakkelijker te verteren wordt als er een reisleidster aan het woord is dan is er een reisleidster aan het woord.
V: "vergeet het maar" wordt wel eens gezegd als mensen iets proberen maar tijdens die poging falen en er de brui aan geven.
VI: Sleutelwoord, dementie. Maar nu heb ik al teveel gezegd.

En een pluim voor je bijzonder snelle en uitgebreide reactie.

Sketch
Tof dat je er van onder de indruk bent. Het 'thema' is heel los eigenlijk en heeft veel met de titel te maken, maar dan telkens op een andere manier. Maar ze passen ook bij elkaar door het gevoel wat elk gedicht oproept, tenminste bij mij.

Paris
Dat boek heb ik wel eens een keer gelezen, het heeft geen diepe indruk gemaakt omdat ik nu niet meer weet waar het over ging, maar de titel heeft op een bepaalde manier wel wat hiermee te maken. Vooral met gedicht V.

En allemaal bedankt.