[Verhaal] Keltisch vuur

[Aelin]

(Even van te voren: het is het eerste gedeelte van een langer verhaal, ik wilde alleen even weten wat jullie ervan vonden. Het is ook niet echt een afgerond hoofdstuk, maar ik kan wel wat kritiek gebruiken.)

De mannen waren weg. Zomaar. Ineens. En het was alsof het nooit anders was geweest. Als vanzelfsprekend namen de vrouwen het werk over. En over de mannen werd niet gesproken. Niet persé omdat men het pijnlijk vond, maar omdat het gewoonweg niet relevant was. De mannen waren nu eenmaal weg. Waar ze precies waren wist men niet. Ze vochtten in een oorlog, ergens richting het zuiden. Tegen wie of wat wist men al helemaal niet. Men wist slechts dat het een groots gevecht moest zijn, want de mannen waren nu al maanden weg. De bakkersvrouw Moira was een beetje het dorp gaan leiden. Elke woensdag had ze een dorpsvergadering ingelast bij de oudste vrouw in het dorp, de naaister Skyla. Ze had alle vrouwen zichzelf leren verdedigen. Elke maandagavond was er een pijl-en-boog-les en alle vrouwen waren gewapend. Alle vrouwen, behalve drie jonge vrouwen.
Megan, Alana en Rosaleen voelden zich geroepen zichzelf noch het dorp te verdedigen. Indien er een aanval zou zijn, zouden ze zich wel verstoppen met de meest waardevolle spullen en wachten tot het voorbij zou zijn. Rosaleen wist van zichzelf dat ze mooi was en dat ze, hoe goed ze zichzelf ook probeerde te verdedigen, uiteindelijk toch wel gevangen genomen werd. Verstoppen leek haar een veiligere optie. Bij Megan lag het anders, ze was veel te zachtmoedig om iemand te verwonden of zelfs te doden. Ze vond het al uiterst grof om iemand uit te schelden. Alana hield gewoon niet van ruzie, en was dan ook vastbesloten zich er niet in te mengen. En hoewel deze drie vrouwen in dezelfde positie verkeerden trokken ze niet naar elkaar toe. Rosaleen had al vrij snel aan Megan duidelijk gemaakt dat ze niet gediend was van gezelschap op de vrije maandagavond, toen deze toenadering zocht. Daarna durfde Megan ook niet naar Alana toe te trekken.
Zo kwam het dus ook dat zij op maandagavond alledrie alleen in huis waren. Rosaleen borstelde haar haren toen ze merkte dat haar spiegel licht trilde, daarna ook de flessen met rozenwater en uiteindelijk hoorde ze hoeven op de grond. Ze dook vliegenvlug het al openstaande luik in en sloot het zo zachtjes mogelijk. Zo min mogelijk geluid makend kroop ze iets door en bleef ze doodstil zitten. Al gauw hoorde ze de hoeven steeds dichterbij komen, en uiteindelijk hoorde ze mannenstemmen. Door het geconcentreerd stil zitten viel ze na een minuut of tien in slaap. Plotsklaps werd ze gewekt door een streep licht in haar ogen, verschrikt keek ze op en zag tot haar opluchting dat het Alana was. “Wat is er aan de hand?” vroeg ze Alana nieuwsgierig. Alana zei niks, keek alleen bang en gebaarde met haar hoofd dat ze er uit moest komen. Toen Rosaleen opstond zag ze tot haar schrik een aantal mannen in de kamer staan en ze rook de geur van bloed, opgedroogd in de zon. “Hup hup meissie, we hebben geen dagen de tijd,” sprak de grootste man. Rosaleen klom uit het luik en werd prompt aan twee schouders beetgepakt door de man die haar zojuist had toegesproken.

[I C U]

Dit is de inleiding, neem ik aan. Ik vind je stijl wel wat hebben, maar toch kan er nog een hoop verbeterd worden, denk ik zo. Je bent goed, met de mannen die weg zijn en dergelijke.

De bakkersvrouw Moira was een beetje het dorp gaan leiden

Deze zin is niet mooi. Probeer daar iets anders van te maken, en laat dat 'een beetje' maar weg.
Verder vind ik het tweede deel ook niet echt goed, qua inhoud. Je geeft ineens heel veel info, en nu kan het zijn dat je dat in de rest van het verhaal gebruikt, maar toch. Probeer het wat subtieler te maken, zoals het nu is, is het teveel een opsomming van feiten.
Je titel trok eigenlijk meteen mijn aandacht, en ik denk dat je ook een hoop van dit verhaal zou kunnen maken. Blijf schrijven!

Edit: Ik zal zelf niet kunnen reageren, ik ga voor een hele tijd weg... Maar toch!

[Vogelvrij]

per se
vochten

Er staan een paar van dat soort kleine foutjes in
Maar je stijl is wel oké, geloof ik.

[Aelin]

(Na een hele tijd weer een deeltje erbij, misschien dat er nog een stukje tussenkomt, maar bij mij veranderd er altijd superveel terwijl ik bezig bent met schrijven, dus na 10 hoofdstukken kan bv een stukje in het begin nog veranderen)

Het rook raar hier, een beetje naar de zee of naar de wind. Maar hoe kon het dan dat het alleen maar donker was. Ze was wakker geworden van het geluid van stromend water en fluisterende stemmen die zowel bekend als vreemd klonken. Aarzelend ging ze rechtop zitten en keek het vertrek rond. Ze was alleen. Of toch niet? In de hoek recht tegenover haar zag ze iets, maar haar blik was nog wazig van de slaap. “Dat werd tijd,” hoorde ze een mannenstem zeggen en wat ze gezien had in de hoek bleek nu een man te zijn, een jongen eigenlijk nog. “Heb je honger?” vroeg hij haar met een vriendelijke stem. Ze dacht even na en terwijl ze hem in haar opnam knikte ze aarzelend. “Ja, ik geloof het wel” Hij glimlachte en liep naar de deur van het vertrek, waarop hij klopte en iets zei in een taal die ze niet begreep. De deur werd geopend en het licht overviel haar, het was als een flits en snel sloot ze haar ogen. Toen ze de deur weer hoorde sluiten opende ze haar ogen weer en keek, nu met een wat minder wazige blik, het vertrek voor een tweede keer rond. Er waren geen ramen, alleen muren, en het leek haast ondergronds te zijn. Over de muur tegen over haar liepen kleine straaltjes water en links in de hoek was een klein kraantje en een soort wasbak. Meer dan het groezelige matrasje waar ze op lag was er niet, hoewel het een vrij grote ruimte was.
Ze ging met haar rug tegen de muur zitten en vroeg zich af waar ze nu was, hoe ze er gekomen was en wat er was gebeurd. Ze wist het niet, het enige wat zich in haar hoofd vormde was een lichte hoofdpijn en ze besloot maar weer even te gaan liggen. Langzaam doezelde ze weer in slaap en werd even later gewekt door de deur die weer open ging. Dezelfde jongen als zojuist kwam binnen met wat brood en wat water. “Hier,” zei hij terwijl hij haar het brood aanreikte, “Het is het enige wat ik nu kan vinden dus je zal het ermee moeten doen.” Ze mompelde een bedankje en nam een hapje van het brood. Het smaakte alsof het al dagen oud was, maar ze merkte dat haar lichaam dankbaar reageerde op het eten en at het gulzig op. “Had je zo’n honger?” vroeg de jongen haar lachend. Ze was helemaal vergeten dat ze niet alleen was en veegde beschaamd haar mond af. Ze lachte een beetje en knikte. Aarzelend zei ze: “Waar ben ik eigenlijk? En hoe kom ik hier? En… wie ben jij eigenlijk?” De jongen glimlachte alsof hij de vraag al verwacht had en zei: “Je bent in ons fort, je was flauwgevallen, dus hebben we je in een wagen gelegd, met die twee andere meisjes en hierheen gebracht. Ik heet Elden en ik heb op je gepast. Maar nu heb je dat niet meer nodig en dat ga ik even melden.” En voor ze het wist was hij de deur al uit. Op haar gepast, hoe hij het ook zei, alsof ze een kind was. Nou, ze zou ze heir wel duidelijk maken dat ze geen kind was. Ze was immers de mooiste vrouw van het dorp, dus zou ze hier ook wel de mooiste vrouw zijn. En dat kwam haar altijd goed van pas…