[stof tot nadenken] De onlogische logica

De onlogische logica

Nadat ik vanavond een stukje gelezen had over Andrew Solomon en zijn werk Demonen van de middag, met betrekking tot depressie .. ging ik bij mezelf te rade over onze aanpak van problemen en kwam tot de conclusie dat hetgeen wat logisch lijkt, niet per se effectief ofwel echt logisch is.

Mensen kampen doorgaans met allerlei problemen; de een heeft sociale problemen, de ander last van hevige stemmingswisselingen en weer een ander kan zich vinden in persoonlijkheidsstoornissen als borderline en schizofrenie.

Tot heden was mijn primaire gedachtengang altijd volgens het oorzaak-gevolg principe; problemen komen immers niet uit de lucht vallen, iets of iemand heeft ervoor gezorgd deze mensen met hun problemen zitten. Voor mij was het dan ook logisch om die problemen aan te pakken door naar de bron van het probleem te gaan, ofwel te achterhalen hoe het nou werkelijk komt dat iemand zich op een bepaalde wijze voelt. Deze aanpak lijkt logisch, maar is die dat ook?

De heer Solomon oppert in zijn bevindingen dat mensen vaak te veel tijd verspillen aan de oorzaak van hun problemen, terwijl ze die tijd beter kunnen besteden door te kijken naar wat ze concreet aan hun problemen kunnen doen.

Dit is dus een hele andere aanpak dan de mijne, maar toegegeven; als er al vele goede behandelingen / therapieen bestaan voor diverse problemen, is het dan nogwel nuttig als patient zijnde zelf te zoeken naar de oorzaak van iets?

Ik ervaar de zoektocht naar de concrete oorzaak van iets veelal als een speurtocht naar het onmogelijke; het is niet tastbaar, verandert van vorm en lijkt voortdurend iets anders te zijn. Dit duidt er in principe op dat er haast nooit een concrete oorzaak aan te wijzen is en dat psychische problemen aller aard hoogstwaarschijnlijk altijd voortkomen uit een samenspel van factoren en gebeurtenissen.

Mijn conclusie:
De mens is ingewikkelder dan hij vaak zelf meent te zijn en naar de oorzaak van iets zoeken, is in feite niet meer dan jezelf voor gek te houden; je stuit namelijk veelal enkel op halve waarheden, gezien de complexiteit van de menselijke psyche.

Dus volg de onlogische logica! Zoek niet wanhopig naar de oorzaak, maar neem de situatie als deze is en probeer daar aan te werken

Opmerkingen en andere visies op dit onderwerp zijn natuurlijk van harte welkom

[Miracle]

Pfff, k vind dat je dat heel mooi hebt gezegd!

Maar voor mezelf lijkt t hetzelfde. Als ik een probleem oplos kijk ik naar waar het vandaan komt, maar daar blijf k niet te lang ophangen, en kijk dan naar hoe het anders moet.
Vaak werkt het, maar met m'n psychische problemen helaas niet, ook met jou aanpak zou ik mezelf niet kunnen helpen

K vind het leuk om te lezen hoe je erover schrijft en hoe je erover na hebt gedacht! K hoop dat het bij veel mensen zal helpen.

Kuzzzzz

ps. Dat de mens ingewikkeld in elkaar steekt ben ik al een tijd achter!

concreet wat aan het probleem doen kan ook inhouden dat je de oorzaak moet weten.
Huh
Okeej nou is het een cirkel

Ik hou het er maar gewoon op dat het ervan afhangt hoeveel zelfkennis je hebt.
Sommige mensen komen toch nooit achter de oorzaak en die moeten dus het probleem oplossen met de kennis die ze hebben.
Of je weet de oorzaak, maar de oorzaak is de oplossing niet.

Men zoekt ook niet naar de oorzaak, maar naar de OPLOSSING, wat soms inhoudt dat je naar de oorzaak moet zoeken.

Wie volgt mij

Alicia Silverstone schreef:
concreet wat aan het probleem doen kan ook inhouden dat je de oorzaak moet weten.
Huh
Okeej nou is het een cirkel

In feite is het mogelijk om van elk proces een vicieuze cirkel te maken, door het resultaat te koppelen aan de / een oorzaak .. en dan draaien we rondjes

Let wel dat ik in mijn stukje de persoon in kwestie zelf als de patient beschouw en dat het daarmee voor jou, als gewone sterveling , dus de reinste tijdverspilling is voortdurend naar de oorzaak van iets te zoeken. Onder begeleiding van een professioneel iemand, kan het met name bij psycho-therapie wel eens nuttig zijn diverse gebeurtenissen uit iemand's leven te beschouwen, maar alleen als deze duidelijk relevant lijken te zijn (men denke aan posttraumatische stoornissen)..

In het dagelijks leven lijkt me het echter nuttiger naar de huidige situatie te kijken, in plaats van in het verleden te graven naar mogelijk oorzaken .. en daarbij geen waarneembare vooruitgang te boeken.

[Frida]

Ik weet niet of ik je volledig volg. Maar ik doe een poging :

Je spreekt hier enerzijd over een aanpak die gebasseerd is op het S-R principe ( Stimulus-Recatie) en anderzijds over een aanpak die eerder gaat naar het actuele psychische welzijn, deze waarnemen en niet teruggrijpen naar het verleden. Ongeveer toch?

Nouw je spreekt dus over twee verschillende aanpakken. Maar binnen de psychologie zijn er toch zoooo veel verschillenden benaderingen van de mens?

• biologische benadering
  Waar men de genetische en evolutionaire factoren, de hersenwerking en de biochemische processen als oorzaken van gedrag/gevoel gaat zien. En men dus bij een aanpak met medicijnen werkt of zelfs met psychochirurgie
  
• Psychodynamische visie
  Waar (oiv Bv Freud) de oorzaken van gedrag e.d. gezocht worden binnen onbewuste motieven, conflicten en afweermechanismen, en vroegkinderlijke ervaringen. Introspectie en droomanalyse zijn dan bv mogelijke therapieën.
  
• Behaviorisme Waar het gedrag dus idd steunt op dat S-R principe. Maar waar enkel het uiterlijke waarneembare gedrag telt! Men ziet dan als belangrijkste oorzaken vroegere leerprocessen en het huidige milieu.
  
  Verder heeft men nog stromingen zoals de cognitieve benadering of de humanistische benaderingen en die steunen telkens weer op verschillende visies binnen de psychologie. Men ziet dat deze in de loop van de geschiedenis zijn ontwikkeld. en dat in onze atuele psychologie de aanpak van de psychologen gebasseerd is op verschillende elementen uit verschillende benaderingen.
  
  Dus maw gaan ze bij het ene probleem wel eerder teruggrijpen naar het verleden maar bij sommige psychische ziektes eerder kijken naar het actuele milieu en daar op inwerken.
  
  Het is dus idd waar dat je niet steeds altijd alles kan oploosen door de oorzaak iut het verleden te gaan zoeken. Maartoch ook niet altijd nutteloos.
  

Mijn conclusie:
De mens is ingewikkelder dan hij vaak zelf meent te zijn en naar de oorzaak van iets zoeken, is in feite niet meer dan jezelf voor gek te houden; je stuit namelijk veelal enkel op halve waarheden, gezien de complexiteit van de menselijke psyche.

Idd de mens zit ingewikkeld in elkaar maar daar is men zich al langer van bewust en men probeert al heeel lang een duidelijk(er) inzicht te scheppen op onze psyche...

Nou Frida, ten eerste heb ik het dus over mens zelf; dat iemand zelf eigenlijk vaak te veel tijd verspilt aan het zoeken naar een oorzaak voor zijn / haar problemen i.p.v. naar de actuele situatie te kijken.

Wat betreft de aanpakken:

Biologische benadering
Uit het stukje wat ik gelezen heb, blijkt idd dat deze aanpak een veelgebruikte is binnen de psychologie, met name bij depressie. 2 stoffen die daarbij van belang zijn, zijn cortisol en serotine.

Behandeling middels de biologische benadering is in feite ook niets anders (mijns inziens) dan het aanpakken van de actuele situatie, i.p.v. naar een oorzaak te zoeken. Dit omdat het nog niet geheel duidelijk is wat eerst komt; de depressie of de biologische onbalans.

Psychodynamische visie
Deze zoekt dus wel naar een oorzaak.

Behaviorisme
Ah, hier komen de diverse therapieen te voorschijn. Dit doet me denken aan dingen als NLP en dergelijke.

Maar goed, wat ik in feite echt zeggen wil in mijn stukje: mensen verspillen zelf te veel tijd aan het zoeken naar een oorzaak van hun problemen, terwijl ze deze tijd beter kunnen besteden door naar hun actuele situatie te kijken en hieraan te werken. We zijn zelf geen psychologen en tevens is het haast onmogelijk om jezelf geheel objectief te benaderen

BTW: studeer jij psychologie of iets dergelijks?

[Frida]

Nou Frida, ten eerste heb ik het dus over mens zelf; dat iemand zelf eigenlijk vaak te veel tijd verspilt aan het zoeken naar een oorzaak voor zijn / haar problemen i.p.v. naar de actuele situatie te kijken.

Ah, noujah ik zei ook al dat ik gewoon een poging deed op reageren, want dat ik geen volledig vat op je topic had gekregen

Maar het is idd zo dat de mens (vaak) zelf kijkt naar zijn problemen. Het lijkt ons ook allen logisch dat er een oorzaak hoort bij een probleem. Waar we ons vaak niet van bewust zijn is dat een "probleem" waarvoor we een oorzaak zoeken, een gevolg kan zijn van allerlei opgestapelde dingen. Vaak willen we problemen uitschakelen door een oorzaak uit te schakelen. Achteraf blijkt dan bv dat het probleem helemaal nog niet is geëlimineerd. Op deze manier twijfelt men vaan of men wel de juiste oorzaak had en zoekt men een nieuwe.

Het is echter zo dat we een probleem niet losstaan kunnen beschouwen. Een probleem bij de mens, een probleem in een gezin bv moet beschouwd worden als een systeem. Het ene heeft steeds invloed op het ander. Stel je de mens als individu even voor als gezin, we zien dat bv de vader met een drankprobleem of het kind met een depressie invloed gaat uitoefenen op het hele gezin. Het hele gezin is als het ware ontregeld. Als men dat probleem van de vader of van het kind wil aanpakken moet men ook een aanpak richten op het hele gezin. Want het hele gezin heeft er letsels van... ( Ik snap zelf niet meer waar ik naar toe wil ) Najah ik bedoel maar dat men dan niet ENKEL naar de psyche van het kind moet kijken ofzo maar zich ook moet richten naar de ACTUELE invloeden van het gezin. Deze kunnen een probleem namelijk tot stand brengen of tot stand houden.

Dit is met de mens toch ook zo dan...
Als we enkel kijken naar HOE iets tot stand is gekomen en niet naar de dingen in het actuele leven die het TOT STAND HOUDEN kunnen we een probleem nooit aanpakken.
Hiermede ben ik het dus eens met jou






[Maar goed, wat ik in feite echt zeggen wil in mijn stukje: mensen verspillen zelf te veel tijd aan het zoeken naar een oorzaak van hun problemen, terwijl ze deze tijd beter kunnen besteden door naar hun actuele situatie te kijken en hieraan te werken. We zijn zelf geen psychologen en tevens is het haast onmogelijk om jezelf geheel objectief te benaderen

gelijk heb je? Ik denk dat we idd ook niet objectief kunnen zijn over onszelf. We vormen nl een mening, een visie op onszelf die dingen kunnen niet als objectief gezien worden neen. En dan nog.. als we bezig zijn met zelf problemen te gaan determineren, dan gaan we een probleem proberen begrijpen, verklaren en een een (voorlopige) conclusie aan koppelen--> dit lijkt vrij sterk op een interpretatie en een interpretatie is ook niet objectief neen



BTW: studeer jij psychologie of iets dergelijks?
hoezo? Kheb enkel beroepsgerichte psychologie op school...

Frida schreef:
*de menselijke psyche als systeem*

Gelijk heb je Een probleem wordt inderdaad tevens in stand gehouden door actuele factoren, hetgeen dingen eigenlijk alleen maar moeilijker maakt

als we bezig zijn met zelf problemen te gaan determineren, dan gaan we een probleem proberen begrijpen, verklaren en een een (voorlopige) conclusie aan koppelen--> dit lijkt vrij sterk op een interpretatie en een interpretatie is ook niet objectief neen

Dat bedoel ik, je kunt zelf de oorzaak van een probleem meestal niet precies vaststellen.

hoezo? Kheb enkel beroepsgerichte psychologie op school...

gewoon, viel me op aan de wijze waarop je reageert Psychologie is trouwens meer een hobby van me *studeert eigenlijk voor software engineer*

[proycon]

Het zoeken naar de oorzaak is inderdaad niet altijd de logische oplossing..

Je hebt een psychische probleem en je doel is dat probleem OP TE LOSSEN..

Dat betekend vaak inderdaad dat je de oorzaak moet vinden en het daar moet aanpakken. Maar lang niet altijd, soms moet je het probleem in je cognitieve gedrag aanpassen en is het zoeken naar de oorzaak of het daar proberen aan te pakken, zinloos.

Het kan zelfs zo zijn dat het zoeken naar de oorzaak het probleem juist verergerd, dan is het dus niet logisch naar de oorzaak te zoeken aangezien je je eigen doelstelling dan tegenwerkt..

Een concreet voorbeeld is een fobie, die pak je niet bij de oorzaak aan, de oorzaak doet er ook niet veel toe en is vaak bijna niet te vinden. Je pakt een fobie aan bij je gedrag...

[Frida]

******** schreef:
Gelijk heb je Een probleem wordt inderdaad tevens in stand gehouden door actuele factoren, hetgeen dingen eigenlijk alleen maar moeilijker maakt
Of mensen de kans geeft dingen uit het verleden recht te zetten? Najah de invloed van de achtergrond is hoedanook zeer sterk op het actuele gedrag. Maar het actueleheeft de doorslag gevende kracht

Dat bedoel ik, je kunt zelf de oorzaak van een probleem meestal niet precies vaststellen.
Maar andere kunnen het wel, dus zelf zoeken naar een oorzaak = bijna nutteloos, andere zoeken naar oorzaak= misschien wel handig maar niet altijd...
Goede conclusie?

gewoon, viel me op aan de wijze waarop je reageert Psychologie is trouwens meer een hobby van me *studeert eigenlijk voor software engineer*

*gaat nu maar exame afleggen*

Frida schreef:
Maar andere kunnen het wel, dus zelf zoeken naar een oorzaak = bijna nutteloos, andere zoeken naar oorzaak= misschien wel handig maar niet altijd...
Goede conclusie?

Tuurlijk Mij ging het dus ook voornamelijk over het zelf zoeken naar een oorzaak, misschien dat ik het niet duidelijk genoeg heb omschreven