Infer

Ach, zo is Infer

Grijp mijn hand
niet ook mijn geest
zal buitenstaanders
ooit begrijpen

De wereld is een zinderende wolk
een zondige winter van zonweer

Misschien gisteren bedacht, zal het morgen weer vervagen,
het is fantasie wat het ontkracht, telkens als ze er naar vragen

Ze zal het niet vertellen.
Ze zullen het niet weten.
Ze zien het niet.

Ach, zo is Infer.

Nooit.

Nog voordat ze het helemaal op papier had gezet, besefte ze dat ze dat nooit had moeten doen. Ze zette een kras op het papier en trok hem door, tot over de tafel en over de grond, helemaal tot aan de tafel naast haar. Ze had haar ene hand nu op de grond, de andere probeerde haar met veel moeite nog in evenwicht te houden. Ze besefte dat ze niet zonder geluid terug op haar stoel zou kunnen komen. Ze gleed zachtjes van de stoel af en bleef op de grond zitten.
"… zullen wij onze aandacht nu richten op Berkeley. Wat hij over ideeën te zeggen heeft, is moeilijk te bevatten. Hij meent dat ze een oorzaak hebben die buiten ons bewustzijn ligt, en verder dat deze oorzaak niet van stoffelijke, maar van geestelijke aard is. Stel je nu eens voor dat... "
De leraar ging rustig verder met zijn les. Hij had het niet eens gemerkt. Evenzo ging de rest van de klas ook door met luisteren. Of misschien met wegdromen, want wanneer kun je nu beter wegdromen dan tijdens een les filosofie? Misschien zagen ze haar niet eens meer. Ze zat toch altijd helemaal achterin. Zo op de grond zag ze het even helemaal niet meer zitten. Misschien kon ze maar beter helemaal niet meer naar de lessen komen. Wat deed het ertoe? Ze telde de pluisjes op de trui van de jongen voor haar. Ze wilde ze eraf plukken, maar ze durfde niet.

Op weg naar huis telde ze de lantaarnpalen. Het waren er altijd zesentwintig. Toch hoopte ze elke keer dat dat getal zou veranderen, dat er zomaar één bij zou komen. Daarom bleef ze ze tellen, misschien zou het door al dat tellen van haar toch eens veranderen. Ze werd er soms moe van, dat tellen, maar ze besefte dat ze dat moest blijven doen, elke keer opnieuw. Het was van groot belang.
Intussen was ze bij het park aangekomen. Ze zag Anika in de verte al zitten. Ze begon te rennen, over het grasveld heen, en plofte halverwege ineens neer op de grond.
Ze was gestruikeld over een man die daar in de zon lag. Ze had hem niet eens gezien. Hij nam trouwens ook niet eens de moeite om wat tegen haar te zeggen. Misschien had ze hem niet echt geraakt.
Een beetje teneergeslagen vervolgde ze de weg naar haar favoriete bankje. Anika glimlachte. Zij glimlachte ook, ze voelde zich meteen al weer beter. Anika begreep haar tenminste, tegen haar kon ze rustig vertellen over de gebeurtenissen in de klas, over haar frustraties, over haar eenzaamheid. Eigenlijk hoefde ze niet eens te vertellen, ze begrepen elkaar zo ook wel.
Daarna zaten ze een tijdje zwijgend naast elkaar. Anika pakte een boek uit haar tas.
“Iemand vertelde mij dat ik dit eens moest lezen. Het heet “I never promised you a rose garden” Je zou het ook eens moeten lezen, Elise. Het gaat over waarheden en over verbeelden en ik denk dat wij de enigen zijn die dat kunnen begrijpen. Wij begrijpen elkaar, dus dit zul jij ook wel begrijpen, denk ik. Want ik kan het niet meer volhouden, dat begrijp jij toch ook wel? Het klopt gewoon niet. Waarom zou zo een vreemd meisje zoals jij opeens iemand tegenkomen in het park, die haar zomaar eens begrijpt? Die dezelfde denkbeelden heeft? Die haast een vriendin voor haar is? Waartegen ze alles kan vertellen? Dat gebeurt toch niet zomaar, dat móet wel verbeelding zijn. Wanneer zie jij dat ook eens in? Elise, kom op, je moet wakker worden. Niet alles wat je ziet is ook echt waar. We dromen samen een wereld bij elkaar.”

Natuurlijk was het bankje verder leeg. Hoe had ze ook ooit kunnen denken dat er iemand was die haar in alles begreep, die zelfs nog vreemder was dan zij? Maar wel iemand die nooit terugpraatte. Ze had het nooit echt gemerkt.

Anika stond op en liep naar huis. Elise was geen interessant meisje, dat haar in alles begreep. Ze zóu het geweest zijn.






------------------------------
Ik wilde telkens dit verhaal al schrijven, maar liep er steeds in vast. Nu ben ik er toch nog helemaal niet tevreden over eigenlijk, maar ik kom ook niet verder. Dus ik post het toch maar, misschien hebben jullie er iets over te zeggen
Geschreven met in mijn achterhoofd I never promised you a rose garden, Aan de andere kant van de deur en De wereld van Sofie en naar aanleiding van het gedicht, dat ik eigenlijk als proloog wilde, maar uiteindelijk in het verhaal terechtkwam.

edit: Foutje, dankje CSN

[CSN]

Het eind.
Het eind is geweldig. Wat ik van je gedicht vind wist je al. Verder staat er ergens 'ze begon te begon' maar verder leest het fijn.

Je zou er droevig van worden.

[Vogelvrij]

Bij jou heb ik, evenals bij csns verhaaltje, ook al gezegd wat ik ervan vond, maar voor jou zoek ik dan ook wel de zin op die ik wat minder vond:

Waarom zou zo een vreemd meisje zoals jij opeens iemand tegenkomen in het park, die haar zomaar eens begrijpt?

zou zo een vreemd meisje zoals jij

Loopt niet zo lekker, vond ik

Verder is hij een en al gevoel, beetje vaag maar wel fijn

Stiekem volg ik het einde alleen niet, voor mijn gevoel moet juist Elise naar huis lopen?

[Reynaert]

Ik vind niet veel samenhang in het verhaal. Ik bedoel: het feit dat ze op school een filosofieles volgde heeft voor de lezer, in ieder geval voor mij, geen enkele waarde en het zorgt ervoor dat het meteen een stuk kinderlijker overkomt (meisje op school zonder vrienden). Ik zou het mooier vinden als ze dat gedicht samen met die vriendin schreef, dat zou het hele gedicht namelijk een dubbele betekenis geven. Dan zou je ook kunnen kiezen wie dan welke regel schreef, of iets dergelijks. Dan is het mooi om later te ontdekken dat ze toch alles zelf schreef. Maar goed, zo heb je het dus niet gedaan.
Nou ja, het hele begin heb ik dus al vaker gelezen in soortgelijke verhaaltjes. Je schrijft wel vlot maar ook ontzettend simpel en er is niet echt een duidelijke stijl in te herkennen (of het moet die van schoolverhaaltje zijn). Ik weet niet precies waar het aan ligt, waarschijnlijk doordat je de zinnen telkens weer op dezelfde manier opbouwt. Dat gaat vervelen na een tijdje, vind ik.
Zoals CSN al zei is het eind wel erg sterk, ook omdat je dan die oude 'stijl' los laat en in Erlebte Rede iets vertelt over die denkbeeldige vriendin.

We dromen samen een wereld bij elkaar.

Vond ik werkelijk prachtig. Heel toevallig heb ik me de laatste paar dagen ook met het thema van de gedroomde wereld beziggehouden, en het is gewoon een prachtige zin. Misschien is hij al vaker door anderen bedacht, maar dat maakt niet uit. Ontzettend mooi, ook omdat de zin (onbedoeld?) dubbelzinnig is.

Dankjewel voor je uitgebreide reactie, Reynaert. Daar heb ik wel wat aan, zeker aan je idee van het samen schrijven van het gedicht, aan zulke dingen heb ik niet eens gedacht. Misschien herschrijf ik het nog wel eens helemaal, want ik was ook nog lang niet tevreden. Dat mijn schrijfstijl een hoop gebreken heeft weet ik wel, ik weet niet wat ik daar aan moet doen, behalve veel meer schrijven, misschien.

Dan is het mooi om later te ontdekken dat ze toch alles zelf schreef.

Dat is in ieder geval niet waar (en ook meteen aan Vogelvrij: ), want heel Elise bestaat helemaal niet. Vandaar ook het einde, het ís Anika die naar huis loopt, daar gaat het juist om.

Die filosofieles moet er ook niet per se in, maar ik wilde wel verwijzen naar Berkeley. En misschien moet ik het gedicht toch niet in het verhaal verwerken, ik twijfel daar achteraf over. Het moet niet een 'meisje op school zonder vrienden' zijn, het moet alleen de eenzaamheid benadrukken. Mja, er zitten een hoop puntjes in die beter uitgewerkt hadden kunnen worden, misschien moet het toch een langer verhaal zijn, ik wilde er teveel in verwerken.

Maar in ieder geval bedankt voor de reacties. En ik ga kijken wat i k er nog aan kan veranderen, misschien.

[Dentaku]

Ik haat gedichten, daarom zal ik niet inhoudelijk reageren op het bovenstaande stuk. Neem me niet kwalijk dat ik de moeite nalaat mijn commentaar teder en lief te brengen. Ik ben voor harde aanpak. Ik heb je verhaal gelezen en denk dat er meer uit jou te halen valt wat je schrijven betreft, dat besef ga ik je niet ontnemen door nu vriendelijkheid te cultiveren in de mededeling dat je tekst niet te overtreffen valt.

“Ze had haar ene hand nu op de grond, de andere probeerde haar met veel moeite nog in evenwicht te houden.” Je spreekt niet over ‘ene hand’. Deze zin frustreerde mij dermate dat ik hem aan een bewerking heb overgevelerd; “Ze had een van haar handen nu op de grond, met de andere probeerde ze met veel moeite nog in evenwicht te blijven.” Zoals je ziet heb ik een aantal woorden ook veranderd. Wat vind je van deze zin?

“Ze besefte dat ze niet zonder geluid terug op haar stoel zou kunnen komen.” Wees creatief. Je zult zien dat je woorden kunt weglaten of toevoegen om het geheel mooier te maken. Zo ben ik van mening dat je in deze zin het woord ‘kunnen’ kan weglaten. Het woord ‘kunnen’ leest gewoonweg niet makkelijk. Nog een voorbeeld.. “Ze gleed zachtjes van de stoel af en bleef op de grond zitten.” Lijkt het je iets om het woord ‘af’ weg te halen? Ook zou ik ‘de stoel' vervangen door ‘haar stoel’. Waarom? In de voorgaande zin spreek je namelijk ook over ‘haar stoel’. Het zou stupide zijn om nu te spreken over ‘de stoel’. Het geheel na deze bewerking; “Ze besefte dat ze niet zonder geluid terug op haar stoel zou komen. Ze gleed zachtjes van haar stoel en bleef op de grond zitten.”

“Of misschien met wegdromen, want wanneer kun je nu beter wegdromen dan tijdens een les filosofie?” Vervang het woord ‘nu’ met ‘nou’ en ‘een les’ door ‘de les’ en je zult zien dat het de zin een stuk volwassener maakt. “Of misschien met wegdromen, want wanneer kun je nou beter wegdromen dan tijdens de les filosofie?” Dat ik dit zou doen betekent niet dat het beter of mooier is. Je hoeft het niet met me eens te zijn maar het is belangrijk hier over na te denken en de gewoonte te ontwikkelen kritisch te zijn wat je schrijven betreft.

“Ze wilde ze eraf plukken, maar ze durfde niet.” Probeer niet te obsessief te zijn met het beschrijven van hetgeen je personage('s) zien. Soms doet het er gewoon niet toe. De overkill maakt het lezen moeizaam.

“Toch hoopte ze elke keer dat dat getal zou veranderen, dat er zomaar één bij zou komen.” Jammer dat je twee keer gebruik maakt van het woord ‘dat’. Je zou bijvoorbeeld de tweede ‘dat’ kunnen vervangen door het woord ‘het’. Het maakt de zin vloeiender. “Misschien had ze hem niet echt geraakt.” Je raakt iemand, of je raakt iemand niet. Je spreekt bijvoorbeeld ook niet over ‘iemand voor de helft raken’. Ze valt niet zonder reden, dus ze heeft de man geraakt. Misschien was het de bedoeling om de lezer de indruk te geven dat het personage twijfelt aan zichzelf?

Wees zo vrij om enkele bovenstaande punten te negeren die je niet schikken. Verder wil ik je nog meegeven dat Reynaert inderdaad een goed idee heeft voorgesteld. Schrijf iets meer over Anika.. Komt er nog een vervolg?

Dentaku.

Dankjewel voor je reactie, Dentaku. Dat je gedichten haat hoeft geen reden te zijn om meteen helemáál niet op de inhoud in te gaan. Het gaat niet om het gedicht. Het was alleen naar aanleiding daarvan geschreven, en zonder dat zou het naar mijn idee niet compleet zijn (en misschien ook minder begrijpelijk, ik weet het niet).

Maar aan je commentaar heb ik zeker wel wat. Sommige dingen zijn eigenlijk haast slordigheidsfoutjes, die ik misschien ook wel veranderd had als ik mijn verhaal tien keer overgelezen had.
Behalve dan:
Ze had een van haar handen nu op de grond, met de andere probeerde ze met veel moeite nog in evenwicht te blijven.”
gedeeltelijk ben ik het met je aanpassing eens, maar niet helemaal. Ze probeert zelf niet in evenwicht te blijven (júist niet), haar hand doet dat.
“Misschien had ze hem niet echt geraakt.”
Ze valt wél zonder reden, ze heeft de man niet geraakt, dat kan helemaal niet, want ze bestaat niet eens. Ik bedoelde dat raken dubbelzinnig.

Verder ben ik het met je eens, en dat soort dingen moet ik er ook uithalen, want ik struikel zelf ook wel eens over mijn eigen zinnen. Als ik het zou herschrijven ga ik jouw punten er zeker in verwerken (en misschien ook wat Reynaert zegt).
Er komt geen vervolg, misschien wel meer uitgebreide versie.

[Dentaku]

Thoughtful schreef op 09-07-2005 @ 14:24 : Dankjewel voor je reactie, Dentaku. Dat je gedichten haat hoeft geen reden te zijn om meteen helemáál niet op de inhoud in te gaan. Het gaat niet om het gedicht. Het was alleen naar aanleiding daarvan geschreven, en zonder dat zou het naar mijn idee niet compleet zijn (en misschien ook minder begrijpelijk, ik weet het niet).

Natuurlijk kan ik inhoudelijk op je gedicht reageren. “Wat een goed gedicht”. Laten we het daar op houden.

Ze had een van haar handen nu op de grond, met de andere probeerde ze met veel moeite nog in evenwicht te blijven.”
gedeeltelijk ben ik het met je aanpassing eens, maar niet helemaal. Ze probeert zelf niet in evenwicht te blijven (júist niet), haar hand doet dat.

Ze probeert in evenwicht te blijven.. Of ze dat nou probeert door middel van een hand, voet, stok of zelfs een vriendin neemt het feit niet weg dat zíj in evenwicht probeert te blijven, enkel helpt haar hand haar daarbij.

“Misschien had ze hem niet echt geraakt.”
Ze valt wél zonder reden, ze heeft de man niet geraakt, dat kan helemaal niet, want ze bestaat niet eens. Ik bedoelde dat raken dubbelzinnig.

Struikelt ze over haar eigen voeten?

Verder ben ik het met je eens, en dat soort dingen moet ik er ook uithalen, want ik struikel zelf ook wel eens over mijn eigen zinnen. Als ik het zou herschrijven ga ik jouw punten er zeker in verwerken (en misschien ook wat Reynaert zegt).
Er komt geen vervolg, misschien wel meer uitgebreide versie.

Leuk om te horen dat je iets met mijn punten doet. Succes met het uitbreiden van je verhaal.. Wanneer je weer mijn mening wilt horen kun je me altijd een PM sturen. Nogmaals, succes!

Dentaku.