Ik heb de laatste tijd veel verdriet gehad om mijn ex vriendje. Daar zwerft ook nog een topic over rond op dit forum, maar in principe gaat het hier nu niet om.
Een paar weken geleden werd er een jongen in ons vriendengroepje gelanceerd. Wij hebben een klein, maar vrij hecht vriendengroepje en J. paste er perfect bij.
J is een wat oudere, nogal diepzinnige en mysterieuze jongen die op een bepaalde manier een hele heftige aantrekkingskracht heeft op mij. Hier kwam ik een tijdje geleden, een drietal weken, achter. Ik vindt hem leuk! Terwijl ik me aan het bedenken was hoe het toch kon na R. dat ik J. zo leuk vondt hoorde ik op hetzelfde moment dat een hele goede vriendin van mij, S (ook iemand uit het groepje) en J. elkaar ook leuk vonden. Dat was slikken. Dat was moeilijk. Maar ik beet mijn kiezen op elkaar en hield mijn mond dicht. Ik wilde hun geluk niet in de weg zitten door mijn gevoelens in de groep te gooien.
Nu is het uiteindelijk toch niets tussen S. en J. geworden. Een paar dagen nadat dat duidelijk was overleed een hele goede vriend van J aan een auto ongeluk. Met z’n allen probeerde wij hem zo goed mogelijk op te vangen. Op dat moment werd ik ook weer heel erg geconfronteerd met mijn gevoelens voor J. Wanneer ik hem daar zag zitten, huilend, moest ik moeite doen om zelf ook niet in tranen uit te barsten. Maar op dit moment gaat het gelukkig al wat beter met J. Wat J. en S. betreft. S. is in dit verhaal degene geweest die J, eigenlijk op het laatste moment, af heeft gewezen. S. heeft J. op een gegeven moment duidelijk gemaakt dat het haar toch beter leek om vrienden te blijven. Waarom, dat doet er eigelijk niet eens toe. J. heeft hier uiteraard mee gezeten. Ik denk dat hij het nog steeds vervelend vindt. Maar gisteren maakte hij de opmerking dat hij S. niet meer wilde, omdat het allemaal toch een beetje vervelend was gelopen. Ik was daar niet echt van onder de indruk, maar toen hij even later de opmerking maakte “Niemand wil mij, snik”, al was het met een lach, stak dat mij toch wel. Ik heb dan de neiging om te roepen: “J, ik wil jou wel!”. Maar iets zegt mij dat ik het niet moet doen, dat ik hem niet lastig moet vallen met hetgene wat ik voor hem voel.
J. heeft een vermoeden. Dat weet ik zeker. Afgelopen zaterdag waren we op stap en toen kwam S. naar me toe. Ze zei: “Ik heb J. beloofd dat ik het niet aan je zou vragen, maar ik doet toch omdat ik om je geef en je vriendinnetje ben. Ben jij gek op J.?” Ik heb dit ontkend. Ik kon op dat moment niet eerlijk zijn tegen haar, eerlijk tegen mijzelf. Ik ben zo bezig geweest om mijn gevoelens te onderdrukken de laatste tijd dat ik er helemaal gek van wordt. Afspraakjes maken met R. om maar niet aan J. te hoeven denken.
Ik heb er met mijn beste vriend en mijn beste vriendin nu over gesproken. Zij kunnen mij ook niet echt goed advies geven.
Dus nu ga ik het vragen aan jullie: Wat moet ik doen? Moet ik het hem vertellen of juist niet (vooral gezien de dingen die hij de afgelopen weken allemaal te verduren heeft gehad)? Of kan ik beter mijn mond dicht houden en hopen dat hij op een dag een eerste stap zet?
Laatst gewijzigd op 12-07-2005 om 17:45.
|