hoi iets over een taartschep.

[Broeder]

Dit schreef ik een tijdje terug naar aanleiding van een weddenschap of ik in een korte tijd minimaal duizend woorden over een taartschep wist te schrijven. Het is weinig literair, dat weet ik ook wel, maar het leverde me wel een gratis kop thee op. Gaaf.



Het waren momenten als deze die de taartschep de glorie verschaften van zijn bestaan. Wanneer hij uit de kast werd gehaald - een groot houten gevaarte voorzien van menigerlei snijwerk tot in de kleinste details, die zijn plaats in het huis al innam lang voordat de huidige bewoonster dat deed - en gezet werd op het glazen plateau dat het middelpunt vormde van het vertrek.

Normaliter ging de taartschep, die al vele generaties taartschepgebruikers aan zich voorbij had zien gaan, gebukt onder de overweldigende aanwezigheid van het porseleinen serviesgoed dat zowel voor als boven hem stond op de vele eikenhouten planken, met geen waterkring bevuild, en zodoende hem het uitzicht de ruimte in ontnamen. Sierlijk gepolijste schalen uit verre streken, die de meid des avonds vulde met aardappelen, vlees en groenten - overgoten met een variëteit aan sauzen – borden van groot naar klein, afgewerkt met bladgouden randen in de vorm van bloemen en krullen en barokachtige motieven die hun evenbeeld niet kenden, als ook soepkommen, statig als koningen, schenkbekers en dessertschaaltjes, elk prijziger dan menig burgerservies bij elkaar. Alle werden dagelijks gebruikt - in hoeveelheid afhankelijk van of de vrouw des huizes zogeheten vriendinnen genodigd had - met alle voorzichtigheid die ze zich door hun fraaie verschijning toeëigenden. En mocht het zo zijn dat een meid er één brak, zij het met opzet, zij het per ongeluk, dan waren diens dagen in het huis met de vele gangen spoedig geteld. Zo kwam het dat er al vele dienstmeiden gekomen waren en gegaan, tot aan de huidige die met haar delicaat wiegende heupen nog nimmer wat gebroken had.

Dan waren er verder de koppen, met oortjes als porseleinen bruggen begroeid met klimop, staande op schotels die aandeden alsof ze rechtstreeks uit één der pompeuze paleizen uit vergane tijden afkomstig waren, en ovaalgevormde borden met verhoogde randen die een kil bed boden aan veelkleurige confituren en bonbons met rode strikken. Telkens verschenen zij ten tonele wanneer mevrouw bezoek had van dames, veelal oudere dames, in weelderigheid aan haarzelf gelijk. Zij verlieten weliswaar minder vaak de schaduwrijkheid van de kast, maar áls het dan toch gebeurde genoten zij wel meer pikante taferelen dan het dagelijks gebruikte vaatwerk ooit vernemen zou. Werden er tijdens de pretentieuze diners die eens in de zoveel tijd gehouden werden en immer om stipt zeven uur hun eerste gang verwelkomden, enkel de oppervlakkigste conversaties gevoerd over de gebeurtenissen van alledag, tijdens de theevisites liet de vrouw des huizes haar andere, zelfzuchtigere, kant zien, ware het op een uiterst gedistingeerde wijze. Want de koppen, schotels en ovaalvormige borden wísten hoe groot haar eerzucht was en haar niet te stillen honger naar rijkdom om de leegte die haar leven leidde te vullen, en hoe zij het altijd presteerde op een elegante manier manipulatief te zijn en zo te krijgen wat zij wilde.

Zo ook de taartschep, om zijn zilveren handgreep geroemd en ingelegd met enkele dure stenen, die, hoewel hij soms weken enkel glom van de zilverpoets van achter de anderen met wie hij de kast deelde, lijdzaam moest afwachten, maar meer wist van de huidige bewoonster van het huis dan enig ander stuk servies en zelfs meer dan de meid die het tot haar hobby gemaakt had te luisteren met haar spitse oren aan de deur. Telkens namelijk wanneer er iets belangrijks te gebeuren stond ontbood de vrouw, gekleed in rokken van het duurste zijde en behangen met de prachtigste juwelen, aan de meid een doos tevoorschijn te halen, waarna zij zelf naar de kast toeschreed en met haar slankere vingers de taartschep tot zich nam en zich zette op de pompeuze sofa afwachtende op de meid met de wiegende heupen.

Nooit lachte de vrouw, niet wanneer zij alleen was gedurende de dag – aanschouwende haar voor het oog oneindige collectie aan boeken, kunst, sieraden en overige rijkdommen, of dinerend in het sobere kaartlicht, alleen, weigerend de tafel te delen met de meid die uit de lagere kringen van de maatschappij afkomst was, doch eveneens niet wanneer zij dineerde met kennissen die haar feitelijk vreemd waren of converseerde met de dames van de thee. Zij toonde nooit enige affectie, wanneer één van haar minnaars haar bezocht, haar legde op de bank en langzaam haar rokken afstroopte, haar decolleté becomplimenteerde en zich met zijn naakte lichaam aan het hare tegoed deed. Zij vertrok geen spier wanneer diezelfde minnaar, doorgaans een goedgeklede man die haar leeftijd vaak met ongeveer een tiental jaren overtrof, haar een enveloppe toestopte, enkele lief bedoelde woorden toefluisterde en het huis verliet, gebracht tot de voordeur door de zwijgzame meid. Enkel lachte zij, genoot zij, wanneer de meid de kamer verlaten had en zijzelf de doos opende, het deksel loshaalde en met behulp van de taartschep een stuk nam uit het ronde geheel om haar vingers te dopen in de zachte zoetheid. Ze schaterde als de chocolade vegen maakte op haar egale huid en de slagroom haar handen bedekte, daar zij vorkjes onnodig achtte, zo luid dat de meid niet eens haar spitse oor tegen de kamerdeur hoefde te drukken om te weten wat er gaande was. Daarna, nadat zij een stuk tot zich genomen had en de doos weer gesloten, dan belde zij. Nimmer belde zij, behalve dan, soms een kwartier, soms een uur - met gedempte stem - en enkel de taartschep wist naar wie.

Deze dag was zo’n dag. Echter, iets klopte er niet. Nadat de meid haar de gevraagde doos gebracht had en zij zich zette op haar luxueuze bank, die zitplaats bood aan meer personen dan er ooit tegelijk in haar huis waren, opende zij doos maar haalde van achter één der kussens van de sofa een mes, plaatste het naast de zoete delicatesse in haar kartonnen Elysium, en stak een sigaret op, die zij vanonder haar zwarte rok vandaan haalde. Ze lachte niet, maar wachtte tot de meid - enigszins uit haar doen - klopte op deur en een man binnenliet met een gezicht onbekend aan de taartschep. Hij groette haar en zij noodde hem naast haar op de bank. En dat was iets wat zij nooit deed, in het gezelschap van een andere man; spreken. Enige beleefdheidswoorden wisselden zij uit, waarna de vrouw hem vroeg wat ze wilde, directer dan zij ooit gedaan had. Zij gingen staan en uit zijn jaszak haalde de man, een jongere dan de mannen die zij gebruikelijk ontving, een pakketje, of meer een verfomfaaid geheel - onhandig verpakt in servetten die van buiten het huis kwamen. Vlug stopte ze het weg op de plaats waar eerder de sigaret vandaan was gekomen en toen zij daartoe haar rok optilde en de man stotterde bij het zicht op haar jarretels drukte de vrouw, anders emotieloos in andermans gezelschap, haar mond op de zijne en reikte naar de doos, op raakafstand van de taartschep.

Minuten verstreken en zij lachte. Beheerster dan anders, maar lachen deed ze, en nadat ze weer plaats had genomen temidden van de harde kussens van de sofa sneed ze zichzelf een stuk taart, dat rood kleurde als rozen in de bloei van hun leven, en schepte het op een bord, met bladgouden randen gedecoreerd.

Verscheidene dagen duurde het tot de vele mensen die plots over de vloer kwamen verdwenen. Dagen waarin de taartschep geen spoor opving van de vrouw die zo vaak met hem schepte, die zo genoot van het scheppen als geen van zijn eerdere eigenaars dat gedaan had. Toen pas kwam de meid, straf als altijd, die met haar hagelwitte schort wiegend om haar heupen hem oppakte en plaatste in de kast, waar hij achter vlekkeloze schalen en potsierlijke schenkbeters voor eeuwig wachten zou op haar die hij beminde.

[Astuanax]

haha

Ik heb het niet helemaal gelezen want het is een beetje saai maar toch vind ik het fantastisch

[do_89]

hahaha, tof

[Roosje]

Ik heb hem ook niet helemaal gelezen, want het werd een beetje saai, maar in principe vind ik het echt geweldig. Het gaat alleen niet overal over een taartschep, mja. Je merkt trouwens ook wel dat je schreef voor de woorden, of iig, zo komt het over.

[Disintegration]

Haha, heel fotografisch geschreven eigenlijk

Alleen jammer dat het net, net te langdradig wordt...

Welk soort thee leverde deze litaire grol over de taartenschep je eigenlijk op? Overigens vind ik dat je er een koekje bij verdient van me

[Broeder]

Disintegration schreef op 28-07-2005 @ 00:42 :
Haha, heel fotografisch geschreven eigenlijk

Alleen jammer dat het net, net te langdradig wordt...

Welk soort thee leverde deze litaire grol over de taartenschep je eigenlijk op? Overigens vind ik dat je er een koekje bij verdient van me

Natuurlijk wordt het langdradig, maar wat moet je anders schrijven als je veel woorden moet schrijven en geen tijd hebt een goede verhaallijn te bedenken. Gewone automaatthee trouwens. Zonder koekje