verwerking zelfmoordpoging

[*carmen*]

Een goede vriendin van mij heeft begin maart een zelfmoordpoging gedaan. Heel veel mensen beschuldigden haar van een roep om aandacht maar zelf wist ik dat dit niet het geval was. Uit een psychologische test, bij het Riagg, blijkt dan ook dat zij ontzettend veel problemen en stoornissen heeft die aankomend jaar behandeld gaan worden. Hierdoor komt ze ook niet terug op school maar zal ze de gehele week een dagbehandeling gaan volgen. Dus 3 of 5 X per week een dag in behandeling.

Dit is niet mijn probleem! Sinds ze dit gedaan heeft, hier ben ik ontzettend van geschrokken gaat het met mij niet goed meer. Veel van de andere vriendinnen hebben hier ook last van maar ik wou even onafhankelijk advies.
Ik heb last van huilbuien, angst om thuis te verlaten, geen zin meer om iets te ondernemen, slaap slecht en voel ergens woede tegenover haar. Maar ook opluchting dat ze volgend jaar niet weer bij ons op school begint, bij mij in de klas.
Kent iemand dit? Of heeft iemand tips om er mee om te gaan? Ik wordt er zo langzamerhand gek van, ik was toch niet degene die problemen had...

[Eend]

Wow...dat zoiets zoveel inpact op iemand kan hebben...
Zelf heb ik ook een aantal zelfmoordpogingen achter de rug en nu snap ik waarom mijn ouders me waarschijnlijk niet onder hun hoede durven te nemen. Ik zit nu al 4 maanden op de gesloten afdeling en tja, ik krijg daar een soort van therapie. Ik zit er niet voor niks.

Maar wat voor mij totaal nieuw is, is iets wat jij vertelt. Nooit geweten dat het zo'n impact op iemand kon hebben...

Sorry, kan je geen raad geven. Het is een schreeuw om aandacht geweest, waarschijnlijk. Dat kan ik ook wel uit eigen ervaring vertellen. Je weet niet meer wat je moet en de dood is dan zo'n mooie uitweg. Gewoon niks meer hoeven te voelen en op zo'n moment dacht ik altijd dat de mensen om me heen er wel overheen kwamen en gewoon weer doorgingen met leven. Het maakte me nooit zoveel uit. Ik vond het zo normaal om dood te willen...

Ik ben gewoon even sprakeloos, dat de omgeving er zoveel last van kan hebben...

[I love stars]

Eend schreef op 29-07-2005 @ 19:25 :
Wow...dat zoiets zoveel inpact op iemand kan hebben...
Zelf heb ik ook een aantal zelfmoordpogingen achter de rug en nu snap ik waarom mijn ouders me waarschijnlijk niet onder hun hoede durven te nemen. Ik zit nu al 4 maanden op de gesloten afdeling en tja, ik krijg daar een soort van therapie. Ik zit er niet voor niks.

Maar wat voor mij totaal nieuw is, is iets wat jij vertelt. Nooit geweten dat het zo'n impact op iemand kon hebben...

Sorry, kan je geen raad geven. Het is een schreeuw om aandacht geweest, waarschijnlijk. Dat kan ik ook wel uit eigen ervaring vertellen. Je weet niet meer wat je moet en de dood is dan zo'n mooie uitweg. Gewoon niks meer hoeven te voelen en op zo'n moment dacht ik altijd dat de mensen om me heen er wel overheen kwamen en gewoon weer doorgingen met leven. Het maakte me nooit zoveel uit. Ik vond het zo normaal om dood te willen...

Ik ben gewoon even sprakeloos, dat de omgeving er zoveel last van kan hebben...

Dan is het maar goed dat je het weet.
Wil je zelf niet meer, probeer dan te leven voor andere.
Ik bedoel ze geven om je. Als jij vrolijk bent of je vrolijk gedraagt zullen andere mensen dat ook fijn vinden.

Mja sterkte hè.

@ts. weet dat je hier niks aan heb. Maar ook jij sterkte.
Ik zal zeggen zet het van je af ze leeft nog. Mja zo makkelijk werkt het niet ... Ik kan je gelukkig (voor mij dan) niks uit ervaring vertellen. Hopelijk voor jou is er iemand die tips voor je heeft.

[ilse]

I love stars schreef op 29-07-2005 @ 19:36 :
Dan is het maar goed dat je het weet.
Wil je zelf niet meer, probeer dan te leven voor andere.
Ik bedoel ze geven om je. Als jij vrolijk bent of je vrolijk gedraagt zullen andere mensen dat ook fijn vinden.

ik ben het niet met je eens, als je je vrolijk voordoet is dat voor niemand goed. denk niet dat mensen het fijn vinden als je doet alsof je vrolijk bent terwijl je dat niet bent. en leven voor anderen.. je moet leven voor jezelf en niet voor anderen!! dit komt best wel.. vreemd over op mij. je moet het doen voro jezelf en niet voor anderen.

verder.. ik weet het niet.. misschien dat je er een keer met een maatschappelijk werker over kan praten? of een vertrouwenspersoon van school o.i.d.?

sterkte!

[*carmen*]

Eend schreef op 29-07-2005 @ 19:25 :
Wow...dat zoiets zoveel inpact op iemand kan hebben...
Zelf heb ik ook een aantal zelfmoordpogingen achter de rug en nu snap ik waarom mijn ouders me waarschijnlijk niet onder hun hoede durven te nemen. Ik zit nu al 4 maanden op de gesloten afdeling en tja, ik krijg daar een soort van therapie. Ik zit er niet voor niks.

Maar wat voor mij totaal nieuw is, is iets wat jij vertelt. Nooit geweten dat het zo'n impact op iemand kon hebben...

Sorry, kan je geen raad geven. Het is een schreeuw om aandacht geweest, waarschijnlijk. Dat kan ik ook wel uit eigen ervaring vertellen. Je weet niet meer wat je moet en de dood is dan zo'n mooie uitweg. Gewoon niks meer hoeven te voelen en op zo'n moment dacht ik altijd dat de mensen om me heen er wel overheen kwamen en gewoon weer doorgingen met leven. Het maakte me nooit zoveel uit. Ik vond het zo normaal om dood te willen...

Ik ben gewoon even sprakeloos, dat de omgeving er zoveel last van kan hebben...

Zoveel impact heeft het dus!
En jij beschrijft ook precies hoe zij zich nu gedraagt. Alsof het niet kan dat er mensen zijn die om haar geven en dat wij ons eigenlijk maar aanstellen. Wou dat het zo was!

Wel fijn dat je het door hebt, en ontzettend veel succes met je therapie en behandeling die je op dit moment hebt! Hoop dat je in je verdere leven iets goeds kunt opbouwen met jezelf en zeker met anderen!
Liefs Carmen

[Laloeske*]

http://forum.scholieren.com/showthre...readid=1233620

Ik heb ongeveer hetzelfde als jij hebt. Mijn vriend heeft ook een aantal zelfmoordpogingen gedaan vroeger.. Toen ik dit hoorde, dacht ik er wel eens overna.. Toen hij overspannen werd(en nog is), denk ik de hele dag dat ie iets voor me verbergt. Het is heel moeilijk om dan nog je bloed-eigen-vriend te vertrouwen dattie niet terug keert in zen oude patroon..

Nu lukt het me aardig door er niet aan te denken en hem heel gelukkig te maken, maar soms als ik hem ongelukkig zie, dan weet ik zelf ook niet meer wat ik moet doen...: hij huilt, ik huil, het leven lijkt een grote puinhoop + ik ben zoo bang dat er iets gebeurd of dattie iets in de gaten krijgt. Ik wil absoluut NIET dattie dit van mij denkt..

Ik wil hem altijd steunen, en ik sta altijd volkomen achter hem, maar ik ben wel heeel erg bang dat er iets kan gebeuren.. En ja, het risico loop je altijd, overal, dat iemand een zelfmoordpoging doet.. Maar mijn vriend trekt zich dingen heel erg aan... Als we ruzie hebben gehad, dan is het na 1 week nog niet helemaal over.. Terwijl ik dan bv alweer heel gezellig doe enzo.. Hem kost dat dan 2 weken... En op dat moment weet ik niet zo goed wat ik moet doen... : geen ruzie maken, en het meningsverschil maar laten zitten / of wel bepraten+uitpraten en hem een
1. lage dunk van zichzelf laten krijgen(want zo is hij)
2. Ik ga denken dat hij zit met wat er vroeger gebeurt is, en of hij
van plan is iets te doen.
3. Na 2 weken pas weer een vrolijke T. (ik noem hem T.)

Ik hou heel veel van mijn vriend, maar soms ben ik gewoon heel erg bang dat hij terug keert in dit patroon. Ik vertrouw hem wel, en hij zegt zelf dat ik niet weet hoe moeilijk hij het daarmee heeft gehad... En volgens mij moet je het hebben meegemaakt... Maar ik kan bv niet naar films kijken waar ze iemand 'ophangen', dan stik ik gewoon van binnen en leg ik de link naar mijn vriend toe..

Mijn vriend heeft het al aardig verwerkt (denk ik), het ligt meer bij mij...

Meis, je kunt altijd met me praten....

[rare kwast]

een zelfmoord poging is meestal een schreeuw om hulp.. iemand weet niet meer wat ie moet (wat eend dus zegt...)
dus die beschuldigingen slaan nergens op 9dat eerst ff)

kan jij met iemand er over praten? of heb je het er met iemand over gehad na dat ze een poging heeft gedaan...?
denk dat dat wel belangrijk ik...zoek een manier om je woede te uiten (sport, schrijven, tekenen) en praat met iemand..of een forum o.i.d

en ja eend..dat is dus de inpact voor andere..."helaas" vergeet je dat als je zo een poging onderneemt....

[I love stars]

ilse schreef op 29-07-2005 @ 19:42 :
ik ben het niet met je eens, als je je vrolijk voordoet is dat voor niemand goed. denk niet dat mensen het fijn vinden als je doet alsof je vrolijk bent terwijl je dat niet bent. en leven voor anderen.. je moet leven voor jezelf en niet voor anderen!! dit komt best wel.. vreemd over op mij. je moet het doen voro jezelf en niet voor anderen.

Klopt . Tis wel verstandig om dan hulp te zoeken en er met andere mensen erover te hebben.
Je moet je zelf eruit helpen , maar daarbij zo min mogelijk mensen belasten is mijn mening.

maar als je het echt niet ziet en je wilt zelfmoord plegen , leef dan tijdelijk voor andere. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat je de vrolijkheid van het leven terug krijgt.

Ik hoop dat ik het nu beter heb geformuleerd.

[Freestyler*]

I love stars schreef op 29-07-2005 @ 19:36 :
Dan is het maar goed dat je het weet.
Wil je zelf niet meer, probeer dan te leven voor andere.
Ik bedoel ze geven om je. Als jij vrolijk bent of je vrolijk gedraagt zullen andere mensen dat ook fijn vinden.

Mja sterkte hè.

@ts. weet dat je hier niks aan heb. Maar ook jij sterkte.
Ik zal zeggen zet het van je af ze leeft nog. Mja zo makkelijk werkt het niet ... Ik kan je gelukkig (voor mij dan) niks uit ervaring vertellen. Hopelijk voor jou is er iemand die tips voor je heeft.

Ik ben het er totaal niet mee eens. Zelfs niet na je nuancering.
Als je ergens dood van gaat , is het wel op een bepaalde manier te leven voor anderen. Je moet voor jezelf leven en in je eentje sterk genoeg zijn/worden om het leven aan te kunnen. Je kunt niet zo afhankelijk zijn van andere mensen, waar ik overigens niet mee wil zeggen dat je niet met andere mensen om moet gaan of dat je geen hulp moet zoeken.
Bovendien als mensen echt om je geven, zullen ze niet van je verlangen dat je er alles aan doet om hen zo min mogelijk te belasten. Die willen niet dat jij jezelf eruit helpt. Die willen jou er samen uithelpen.

Ik blijf er ook bij dat als je echt dood wilt, je dat zeker moet nastreven. Alleen de mens wil van nature helemaal niet dood. Mensen willen een beter leven en dat gaan ze met zelfmoord iig niet bereiken. Een poging kan echter wel het een en ander te weeg brengen. Het is niet voor niks dat er maar heel weinig pogingen succesvol zijn.

en ts. Waar heb je het dan precies zo moeilijk mee?

[Jessicaa_b]

ehm, ik denk zelf dat jij moet proberen met mensen over je gevoel te praten. Het lucht waarchijnlijk op en zij kunnen je helpen door deze periode heen te leven.

[luna_p]

Eend schreef op 29-07-2005 @ 19:25 :
Wow...dat zoiets zoveel inpact op iemand kan hebben...
Zelf heb ik ook een aantal zelfmoordpogingen achter de rug en nu snap ik waarom mijn ouders me waarschijnlijk niet onder hun hoede durven te nemen. Ik zit nu al 4 maanden op de gesloten afdeling en tja, ik krijg daar een soort van therapie. Ik zit er niet voor niks.

Maar wat voor mij totaal nieuw is, is iets wat jij vertelt. Nooit geweten dat het zo'n impact op iemand kon hebben...

Sorry, kan je geen raad geven. Het is een schreeuw om aandacht geweest, waarschijnlijk. Dat kan ik ook wel uit eigen ervaring vertellen. Je weet niet meer wat je moet en de dood is dan zo'n mooie uitweg. Gewoon niks meer hoeven te voelen en op zo'n moment dacht ik altijd dat de mensen om me heen er wel overheen kwamen en gewoon weer doorgingen met leven. Het maakte me nooit zoveel uit. Ik vond het zo normaal om dood te willen...

Ik ben gewoon even sprakeloos, dat de omgeving er zoveel last van kan hebben...

Ik herken wel veel in je stukje. Dat je eigelijk niet echt door hebt dat de omgeving zoveel te lijden heeft om jou.
Ik vond het het heel moeilijk om mensen weer onder ogen te komen naar mijn poging. Want ik wil ze juist niet belasten met mijn problemen en door dat het mislukte en dus nog steeds hier ben, maken ze zich juist alleen meer zorgen en zijn ze meer beslast.

Maar ik vind dat je niet moet leven voor andere. Wat ik ook denk is dat iemand die zegt dat je voor andere moet leven heeft nooit de wanhoop gevoeld, koud, vedriet die je opzo moment kan voelt

[Balance]

Freestyler* schreef op 30-07-2005 @ 13:16 :
Ik ben het er totaal niet mee eens. Zelfs niet na je nuancering.
Als je ergens dood van gaat , is het wel op een bepaalde manier te leven voor anderen. Je moet voor jezelf leven en in je eentje sterk genoeg zijn/worden om het leven aan te kunnen. Je kunt niet zo afhankelijk zijn van andere mensen, waar ik overigens niet mee wil zeggen dat je niet met andere mensen om moet gaan of dat je geen hulp moet zoeken.
Bovendien als mensen echt om je geven, zullen ze niet van je verlangen dat je er alles aan doet om hen zo min mogelijk te belasten. Die willen niet dat jij jezelf eruit helpt. Die willen jou er samen uithelpen.

Ik blijf er ook bij dat als je echt dood wilt, je dat zeker moet nastreven. Alleen de mens wil van nature helemaal niet dood. Mensen willen een beter leven en dat gaan ze met zelfmoord iig niet bereiken. Een poging kan echter wel het een en ander te weeg brengen. Het is niet voor niks dat er maar heel weinig pogingen succesvol zijn.

Ik vind dat je wanneer je zelfmoordplannen hebt je altijd eerst 1 ding moet voorstellen: dat de persoon van wie je het meest houdt besluit uit het leven te stappen. Dat die persoon weg is en dat jij zonder hem/haar verder moet. Dat jij je schuldig voelt omdat jij vindt dat je diegene niet hebt kunnen helpen (terwijl het niet eens jouw schuld is!).
Het is allemaal heel vervelend voor je als je niet kan leven zoals het op dat moment gaat, maar op het moment dat jij uit het leven stapt wens jij de persoon van wie je het allermeest houdt precies hetzelfde toe. Want denk maar niet dat die persoon nog een fijn leven kan hebben zonder jou.

Maar goed, waarschijnlijk ben je op het moment dat je tot zo'n besluit komt helemaal niet meer in staat om aan anderen te denken of je in anderen te verplaatsen. Tenminste, dat hou ik mezelf altijd maar voor, want ik hoop ten zeerste dat al die mensen niet opzettelijk hun nabestaanden zoveel pijn doen.

[Eend]

I love stars schreef op 29-07-2005 @ 19:36 :
Dan is het maar goed dat je het weet.
Wil je zelf niet meer, probeer dan te leven voor andere.
Ik bedoel ze geven om je. Als jij vrolijk bent of je vrolijk gedraagt zullen andere mensen dat ook fijn vinden.

Mja sterkte hè.

Het is misschien goed bedoeld, maar één van de dingen waar ik aan onderdoor ben gegaan, is juist dat ik me beter voordeed dan ik daadwerkelijk was.
Op zo'n moment ben ik juist helemaal van de wereld en als ik dan logisch kon denken, dan deed ik dat op zo'n moment echt wel. Denk maar niet dat ik zit te springen om telkens gedwongen opgenomen te worden, want dat is écht geen pretje, je hebt niks te vertellen.

Het is jammer dat er nog te veel mensen denken zoals jij nu doet. Je doet t niet expres, voor jou is het misschien logisch, maar het levert heel veel onbegrip op. Als je niet begrepen wordt, versterkt dat de gedachte dat mensen niet van je houden.

En thnx

[Eend]

Balance schreef op 31-07-2005 @ 00:11 :
Maar goed, waarschijnlijk ben je op het moment dat je tot zo'n besluit komt helemaal niet meer in staat om aan anderen te denken of je in anderen te verplaatsen. Tenminste, dat hou ik mezelf altijd maar voor, want ik hoop ten zeerste dat al die mensen niet opzettelijk hun nabestaanden zoveel pijn doen.

Toen ik dood wilde, had ik psychotische kenmerken. Tenminste, ik wilde niet eens dood, ik moest het. Er was een dwang in mijn hoofd die me telkens vertelde wat ik moest doen.
Als een mens volledig bij zn nuchtere is, dan zal ie nooit zelfmoord kunnen plegen, denk ik.
Ik denk dat de mensen die zelfmoord plegen in een zware depressie, psychose of gewoon een impulsieve bui hebben. Ik geloof nooit dat mensen, die van hun levend genietend, een zelfmoordpoging kunnen doen.

[Freestyler*]

Balance schreef op 31-07-2005 @ 00:11 :
Ik vind dat je wanneer je zelfmoordplannen hebt je altijd eerst 1 ding moet voorstellen: dat de persoon van wie je het meest houdt besluit uit het leven te stappen. Dat die persoon weg is en dat jij zonder hem/haar verder moet. Dat jij je schuldig voelt omdat jij vindt dat je diegene niet hebt kunnen helpen (terwijl het niet eens jouw schuld is!).
Het is allemaal heel vervelend voor je als je niet kan leven zoals het op dat moment gaat, maar op het moment dat jij uit het leven stapt wens jij de persoon van wie je het allermeest houdt precies hetzelfde toe. Want denk maar niet dat die persoon nog een fijn leven kan hebben zonder jou.

Maar goed, waarschijnlijk ben je op het moment dat je tot zo'n besluit komt helemaal niet meer in staat om aan anderen te denken of je in anderen te verplaatsen. Tenminste, dat hou ik mezelf altijd maar voor, want ik hoop ten zeerste dat al die mensen niet opzettelijk hun nabestaanden zoveel pijn doen.

misschien. Ik denk dat je het sowieso niet moet zien als opzettelijk andere mensen zoveel pijn doen. En misschien denkt iemand die zelfmoord wil plegen juist dat de rest beter af is zonder hem of haar.
Maar ik vind het belachelijk dat je zou moeten blijven leven, om andere mensen geen pijn te doen.

[rare kwast]

Balance schreef op 31-07-2005 @ 00:11 :
Maar goed, waarschijnlijk ben je op het moment dat je tot zo'n besluit komt helemaal niet meer in staat om aan anderen te denken of je in anderen te verplaatsen. Tenminste, dat hou ik mezelf altijd maar voor, want ik hoop ten zeerste dat al die mensen niet opzettelijk hun nabestaanden zoveel pijn doen.

idem als je "besluit" zm te plegen omdat je t niet meer ziet zitten dan denk je vaak ook niet aan de nabestaande...
nu kan ik nog realistisch denken van: ow nee die kunnen niet zonder me en die doe ik veel pijn maar als je "ineens" echt dood wil dan vergeet je dat..
iedereen kan zonder je en je bent niets waard

dus dat laatste klopt wel een beetje ik denk ook niet dat mensen opzetterlijk iemand pijn willen doen..

[Balance]

Freestyler* schreef op 31-07-2005 @ 15:32 :
misschien. Ik denk dat je het sowieso niet moet zien als opzettelijk andere mensen zoveel pijn doen. En misschien denkt iemand die zelfmoord wil plegen juist dat de rest beter af is zonder hem of haar.
Maar ik vind het belachelijk dat je zou moeten blijven leven, om andere mensen geen pijn te doen.

ik vind het belachelijk dat je een ander iets aandoet waar je zelf juist van af probeert te komen: een ondraaglijk leven. En men zal inderdaad wel denken dat een ander juist beter af is zonder hem/haar, vandaar ook dat ik zeg dat je op zo'n moment moet bedenken hoe het zou als jóúw dierbare besloot zoiets te doen en het onzin vond om voor jou te blijven leven.
Maar ik denk (en hoop) dat Eend gelijk heeft als ze zegt dat een nuchter denkend mens nooit tot zoiets in staat is en dat er andere factoren (zoals psychotische kenmerken) inderdaad meespelen.

[Freestyler*]

Balance schreef op 31-07-2005 @ 19:10 :
ik vind het belachelijk dat je een ander iets aandoet waar je zelf juist van af probeert te komen: een ondraaglijk leven. En men zal inderdaad wel denken dat een ander juist beter af is zonder hem/haar, vandaar ook dat ik zeg dat je op zo'n moment moet bedenken hoe het zou als jóúw dierbare besloot zoiets te doen en het onzin vond om voor jou te blijven leven.
Maar ik denk (en hoop) dat Eend gelijk heeft als ze zegt dat een nuchter denkend mens nooit tot zoiets in staat is en dat er andere factoren (zoals psychotische kenmerken) inderdaad meespelen.

nou ik geloof niet dat het leven van anderen ondraaglijk wordt als ik zelfmoord pleeg hoor.
En als ik zo hopeloos ben dat ik zelfmoord wil plegen, geloof ik al helemaal niet dat het net zo ondraaglijk wordt als mijn leven.
Ik ben er zeker toe in staat, alleen ik wil nu niet dood want ik wil wat van mijn leven maken. Maar om de nabestaanden zal ik het echt niet laten. Dat dat erg egoistisch is, zal ik verder niet mee zitten. Mijn leven, mijn dood.