La Flèche de Wallonie

[Zut Alors!]

La Flèche de Wallonie


AUX HEROS DE LA
62IME DIV.US. AIRBORNE
VERBOMONT
RECONNAISSANT
1944-1984



Wielrennen was altijd al een passie geweest van Maarten. De laatste paar jaar reed hij steeds meer wedstrijden, amateur, en dit weekend zou hij voor het eerst in zijn leven een rit in de Alpen rijden. Op donderdag kwam zijn oom, hem ophalen, in een grijze Nissan Vanette.
“Maarten!” kwam hij opgewekt binnen, “Ben je er klaar voor, jongen?”
Maarten knikte.
“Waar is je fiets, knul?”
“Wacht even,” antwoordde Maarten. Hij rende naar zijn rugtas, pakte zijn jas van de kapstok en begaf zich door de achterdeur naar buiten. Een minuut later verscheen hij voor het huis met zijn fiets.
“Nieuwe remmen,” zei hij blij, “Shimano.”
Zijn oom bekeek de fiets aandachtig.
“Ik zie dat je er nog meer aan heb gedaan, hij ziet er goed uit.”
Maarten had een nieuw gelzadel gekocht, speciaal voor deze rit. Daarbij had hij gelijk wat stikkers gekocht, voor op het frame. En natuurlijk had hij zijn fiets extra goed schoongemaakt. Oom Mark opende de klep van zijn busje en pakte de fiets over. De zijne stond al achterin.
“Moest er nog meer mee?”
“Neen, mijn vader heeft de rest al mee.”
Maarten draaide de deur op slot en liep achter zijn oom aan richting het busje. Hij had nog een briefje achtergelaten voor zijn moeder. Hij zou pas zondag weer terug zijn.

(…)

“Goed gedaan knul!”
Maartens oom kwam met een bezweet gezicht op hem af, en gaf hem een paar stevige kloppen op zijn schouder. Maarten stond al een kwartier te wachten. Het was zaterdagmiddag, zeventien minuten over twee, vlak voorbij de finish in Spa.
“Hier,” zei Maarten, en hij reikte zijn oom een flesje AA aan.
“Poeh,” zuchtte deze terug, na zijn eerste slok. Hij nam er nog een.
“Dat was me flink het ritje wel, niet? Hoe lang zal je vader er over doen?”
Maarten grinnikte. Zijn vader had een kilometer of zestig terug al moeten afhaken.
“Nou, als ik in die laatste paar kilometer op jou al zo’n voorsprong weet te maken…!”
Dat was ook waar. Hij had oom Mark er uiteindelijk ook nog afgereden, terwijl zijn oom die laatste paar weken nog flink getraind had.
“Jij bent nog jong,” zuchtte oom Mark, “wacht maar tot je zo oud ben als ik, dan hou je dat ook niet meer bij.”

Even later zaten ze op een nabijgelegen grasveldje van de zon te genieten, met broodjes en ondertussen al twee lege flessen bronwater.

[Miroir]

Ik heb het even kort gelezen en ik heb het idee dat dit een simpele schrijfoefening was, klopt dat? Je hebt een keer 'heb' i.p.v. 'hebt' geschreven,misschien kan je dat verbeteren.

Het probleem is dat er niet een probleem in de tekst zit. Een conflict of een 'zoektocht' ontbreekt ook, dus het is niet spannend of interessant. Of was dat ook niet de bedoeling?

[Zut Alors!]

Ik had het eerst in zijn geheel gepost, maar dan was het net even te lang. En omdat het in (bijna) hapklare brokken is geschreven...

Juistum, dit was niet de hele tekst. Misschien bedoelde je dat?

 
(…)

“Héehée!!”
Maarten was net uitgestapt toen zijn vader vanuit het huisje op hem afgelopen kwam. Zijn vader sloeg zijn arm om hem heen en zette zijn knokkels van zijn vrije hand in het kuiltje van zijn hoofd, om ze vervolgens hard heen en weer te draaien.
“Knulletje van me!”
Maarten worstelde zich los, en kietelde zijn vader in zijn zij. Toen kwam oom mark aangelopen met een loodzware tas vol spullen.

Het huisje bestond uit een keuken annex woonkamer, een kleine badkamer en drie kleine slaapkamers.
“Jou tas staat in de linker.” wees zijn vader. In de slaapkamer stonden twee éénpersoons bedden. Maarten schoof ze tegen elkaar en pakte het beddengoed, dat aan het voeteneind lag.
“Soep?” riep zijn vader vanuit de keuken.
“Tomaten?”
Maarten hoorde zijn oom antwoorden vanuit de kamer naast hem.

Even later zaten ze alledrie aan tafel met een warm bord voor hun neus.
“Moeten we vanavond nog even een ritje maken?” vroeg oom Mark.
“Uiteraard.”
Maartens vader nam nog een hap van zijn soep.
“Ik heb sinds eergisteren niet meer gefietst,” zei Maarten. “Ik heb ’t sowieso wel effe nodig.”
De tomatensoep smaakte goed. Hij kwam dan wel uit blik, maar dat maakte hem er niet minder op. Het deed Maarten denken aan het vorige fiets-weekend. Ze zaten toen op de Veluwe, ook met z’n drieën. Dit keer was het echter andere koek. Ten eerste zaten ze nu in de Alpen, toch even een stuk meer heuvelachtig. Daarnaast was de rit die ze morgen zouden rijden wel ietsje anders dan wat hij gewend was. Tweehonderd kilometer, en het zou een behoorlijk zonnige dag worden. Maar Maarten had er zin in.
Nadat hij zijn soep op had ging Maarten naar zijn kamer om zijn tas uit te pakken.
“Hoe laat gaan we?” riep hij richting de keuken.
“Ehhm, over een half uurtje?” antwoordde zijn vader. Maartens oom en hij waren bezig met de afwas.
“Half uurtje is prima.” voegde oom Mark er aan toe.
Maarten haalde een van zijn wieleroutfits uit zijn tas en legde deze op zijn bed. Hij pakte zijn schoenen onderuit zijn tas.
“Wat voor clips zal ik doen? Look of SPD?”
“Doe maar die tweede,” riep zijn vader vanuit de keuken, “we gaan niet zo lang, en ik weet niet precies waar we naartoe gaan.”
Uit het zijvakje van zijn tas haalde Maarten de pedaaltjes voor zijn fiets en daarmee liep hij vervolgens naar de kleine stalling aan het huisje. Toen hij terugkwam zaten zijn vader en zijn oom al klaar om te gaan.
“Wacht even hoor,” zei Maarten vlug, en hij dook zijn kamer in om zich om te kleden. Voor ze weg gingen pakte zijn vader nog even een glas water om zijn twee pilletjes in te nemen.
Om half zeven ’s avonds reden ze gezamenlijk de bossen in.

[Miroir]

Nu ik de aanvulling lees kan ik het eerste stuk beter begrijpen. Het is naar mijn mening nog steeds de inleiding van een stuk tekst en je hebt mij als lezer nog niet in je greep.
Dat is denk ik mede te wijten aan dat er nog niets pakkends is gebeurd, en dat komt omdat het nog de inleiding is.

Je stijl bestaat uit normale woorden en normale dialogen, dat maakt dat het als lezer niet moeilijk is om mij te betrekken bij alles wat gebeurd. Aan de andere kant maakt het je tekst niet heel erg bijzonder. Niettemin ben ik toch nieuwsgierig naar wat er verder komt, omdat ik hoop dat de rest van de tekst wél pakkend zal zijn of dat er iets bijzonders gebeurd.

Dus; post maar verder je verhaal

[Zut Alors!]

(…)

“Het begint nou toch wel erg lang te duren, vind je niet?” begon oom Mark tegen Maarten. Ze zaten nu al ruim een uur op het grasveldje, en ze hadden diverse mensen binnen zien komen. Van Maartens vader was echter er nog geen spoor te bekennen. Maarten begon zich ook al ongerust te maken. Zijn vader had nooit zoveel moeite gehad om hem bij te houden.
“Moeten we hem anders even bellen?” vroeg Maarten. “Hij heeft een telefoon bij zich.”
“Misschien wel ja…”
Oom Mark keek heel even afwezig voor zich uit. “Jup. Goed idee.”
Hij stond op en pakte zijn mobiel uit zijn tas. “Even kijken hoor…” Al mompelend zocht hij het nummer en plaatste hij het toestel aan zijn oor. Na een paar keer overgaan werd er opgenomen.
“Allo?”
“Hée Frank, waar zit je?”
“Excusez-moi, ceci n’est pas mon telephone. Avec qui je parle?”
“Pardon?” antwoorde oom Mark. Het drong niet meteen tot hem door dat de man Frans sprak.
“Ah, mes excusez. Parlait vous Francais? Êtes vous avec le l’homme avec les cheveux brunes?”
“Ah, eh… oui. Qu’est que c’est passé ?”
Maarten kon het gesprek niet goed volgen, hij was niet zo goed in frans. Zijn oom had zich van hem weggedraaid en zat nu met zijn rug naar hem toe. Wat zou er gebeurd zijn? Maarten wist niet wat, maar hij kreeg een raar gevoel in zijn buik. Een soort voorgevoel. Oom Mark draaide zich weer naar hem toe.
“Maarten, er is iets met je vader gebeurd. Hij ligt in het ziekenhuis.”

[Miroir]

Dit is al een hele verbetering vind ik, in de zin van wat ik al eerder aangaf; er gebeurt wat, dat trekt aan!

Nu zijn er enkele dingen die ik dubbelop vind maar misschien ben ik een zeur en je moet maar kiezen of je het er mee eens bent of niet. Ten eerste zeg je in het laatste stuk dat zijn vader nog nooit zoveel moeite heeft gehad met het bijhouden van de zoon; in je allereerste stuk staat;
Zijn vader had een kilometer of zestig terug al moeten afhaken.
Daar zou even over nagedacht moeten worden. Daarnaast zeg je al; '.. een raar gevoel in zijn buik'. Om daarna 'een soort voorgevoel' te gebruiken vind ik dubbelop, ik ben sowieso niet van de 'een soort' want dat ontkracht het daaropvolgende. Ik zou het dus weglaten, een raar gevoel in zijn buik laat mij als lezer voldoende weten.

Interessanter voor het einde van je laatste stuk is misschien om de laatste zin weg te laten. Het is spannender om je als lezer af te vragen wat er is gebeurd, dan dat je leest waar die man al is.
Laat de lezer in afwachting, zo hou je de aandacht vast!
En die pilletjes die de vader inneemt voor het fietsen, heeft dat er iets mee te maken??

Maar verder; ga zo door! Het verhaal heeft veel mogelijkheden om een goed stuk te worden

[Zut Alors!]

Het is geen lang verhaal, dus teveel spanningsopbouw zint mij niet zo. Bovendien was het in eerste instantie bedoeld als een beschrijvend verhaal, dus ik ga niet teveel aan de dingen draaien. Ala, het is en blijft een schrijfseltje.

(…)

Om zeven uur ’s ochtends liepen Maarten, zijn oom en zijn vader naar hun fietsen. Ze hadden net hun inschrijvingsbewijzen opgehaald, wat betekende dat ze nu eindelijk konden vertrekken. Oom Mark gaf hem een klop op zijn schouder.
“Ben je er helemaal klaar voor, jongen?”
Maarten knikte, maar hij leek niet helemaal zeker. Dat mocht ook wel met zo’n rit in het vooruitzicht.
“Ach, maak je niet druk. Je oom en ik hebben ‘m al drie keer uitgereden. Je zult zien, als je bij de finish bent kom je erachter dat het allemaal best meeviel.”
Maartens vader kon een kort lachje niet onderdrukken.
“Maarten hoeft zich nergens druk over te maken. Als ik deze rit al uit weet te rijden, wordt het voor hem een eitje.”
Zijn vader sprong op zijn fiets en reed rustig aan de weg op. Ook oom Mark reed al weg. Maarten ging ze vlug achterna en reed ze met een vaartje voorbij. Hij had er zin in.
“Rustig aan, Maart,” riep zijn vader hem achterna, “we hebben nog een flink stuk te gaan.”
“Okee… vooruit maar weer.” antwoorde Maarten. Hij liet zich terugzakken tot de twee hem weer hadden ingehaald en zo begonnen ze aan de eerste klim.

Ja, leuk om te lezen!
Ben benieuwd wat er nou precies met die vader is..

[Zut Alors!]

(…)

“Hij is gevallen,” begon zijn oom, “zomaar.”
Beiden hadden nog geen woord gezegd. Maarten durfde het niet te vragen en oom Mark wist niet of hij het hem kon vertellen, beiden met hun hoofd bij Maartens vader.
Maarten zei nog steeds niks.
“Ik begreep eruit dat hij onwel is geworden, ongeveer een half uur geleden al. Iets met zijn hart.”
Zijn oom richtte zijn blik weer op de weg. Hij reed al veel te hard, en het was nog druk ook. Met al die haarspeldbochten was het al gevaarlijk genoeg.
“Het kan ook door de zuurstof komen.” zei Maarten.
“Wat zeg je?”
Zijn oom keek even op van het stuur.
“Van de zuurstof, in de lucht. Die is lager omdat je hoger zit. Daar kun je misselijk van worden, heb ik ergens gelezen.”
Oom Mark zei niets. Hij had eigenlijk al niet teveel willen vertellen. Hij wilde Maarten niet ongerust maken. Maarten begon maar wat aan zijn gordel te frunniken om de tijd te doden. Hij voelde nog steeds die rare kriebel. Die was alleen maar erger geworden.

Een minuut of twintig later waren ze bij het ziekenhuis. Maarten zat op één van de banken in de wachtruimte. Zijn oom was in gesprek met een arts, iets verderop in de gang. Maarten kon niet horen wat er gezegd werd. Het wachten leek eeuwig te duren. Het enige dat Maarten zag was dat het gezicht van zijn oom steeds grauwer begon te staan.
Uiteindelijk kwam oom Mark op hem afgelopen. Maarten stond op toen hij vlak bij hem was.
“Maarten…”
Maarten slikte.
“Is ‘ie.. ?”

 
(…)

 
Hij was bijna bovenaan de heuvel, nog twee bochten, hooguit. Maarten keek om naar zijn vader.
“Kom op, pa! We zijn er bijna.”
Zijn vader nam een slok uit zijn bidon.
“Hup! Tempo.” riep Maarten.
“Gaan jullie maar door.” riep zijn vader terug. Maarten hoorde hem hijgen. “Ik hou jullie toch niet bij. Ik moet even wat rustiger aan gaan, ik ben nou al bijna bekaf.”
Oom Mark kwam naast Maarten fietsen, en grijnsde.
“We zien hem zo wel weer.” zei hij opgewekt, en hij knikte met zijn hoofd richting de weg voor hen. “Kom,”

 

Zijn vader bleef achter…