Ik zie je voor je uitstaren, je lege ogen. Dwalend tussen jouw dromen en nachtmerries. Wat ooit eens een scheiding was, is compleet vervaagd. Vlak voor jouw zicht en je kon er niets tegen doen. Je fantasie verwaterde, je toekomst vervloog. Nu is daar enkel de angst. Een vrees voor de gevolgen van de vervaging.
Met pijn in mijn hart kijk ik naar je, tranen vormend in mijn ogen. Ik smeek God om je te helen, je pijnen weg te nemen en je weer bij me terug te brengen. Maar Hij kijkt terug, met een uitdrukkingsloze blik. Zou Hij de hoop hebben opgegeven, de hoop waar wij allen zo hard voor vechten? De hoop die jij in lucht hebt op laten gaan.
Je weet wat je waard bent, je weet wat je voor mij betekent. Probeer jezelf niet te overtuigen van het tegenovergestelde, om de komende klap zachter te maken. Laat je zwakte niet de overhand nemen, vecht terug. Voor jezelf en voor mij. Wellicht voor ons.
Ik weet dat de psychoses de regels uitmaken, bepalen wat je wel mag voelen en wat niet. Ik weet ook dat het je de grootste moeite kost om daar tegenin te gaan, ze te doen verdwijnen. Maar jouw kortdurende bewustheid laat jou weten dat je het wel degelijk kunt. Blijf daarin geloven. Voel, denk en weet dat je hieruit kunt komen, dat je het tot de eindstreep zal halen.
Ik zal je bijstaan, je helpen. Zoals jij ooit het mijne gered hebt, dat aan een dun draadje boven een kilometers diepe ravijn bungelde, zal ik ook jouw leven redden. Sta me toe je hand vast te houden. Vertrouw me en geloof in me.
Er is niets liever dat ik doe dan jou helpen. Er is niets liever dat ik doe dan van je houden. Mijn leven is jouw leven en jouw leven is belangrijk voor het in stand houden van de mijne. Ik wil je dicht bij me hebben. Ik wil je kunnen voelen, kunnen ruiken en proeven. Laat me van je genieten, blijf bij me. Laat me van je houden, mis me. Laat me voor je zorgen en hou van me.
-x-
__________________
Schrijven is georganiseerde spontaniteit!
|