vriendin!!

[ilonatje]

een jaar geleden merkte ik dat een vriendin van me aan het afvallen was..

alleen niet op de goede manier maar op de verkeerde(vinger in de keel,of gewoon niks eten)

ik ben de enigste wie het weet maar nou word ze wel heel erg dun en het lijkt net of niemand het ziet!!
het is sinds ze een vriend heeft maar die jongen is eigenlijk hartstikke lief in mijn ogen dus snap niet waarom..

oke ze was wel aan de dikke kant maar nou dus totaal niet meer ben bang dat het binnenkort echt uit de hand gaat lopen.
moet ik dr ouders waarschuwen? ik denk alleen dat die ouders zeggen dat het haar eigen probleem is ze zijn niet echt bezorgde type's..

ik weet het echt niet meer een andere vriendin zegt wel ze is vlink afgevallen maar denkt niet verder

als ik haar erop aan probeer te spreken doet ze net of het niks is dat ik me aanstel enzo..

ze is wel een type wie er alles aan doet om aandacht te krijgen maar of dit er ook mee te maken heeft ??

ik weet het niet meer hebben jullie dit ook megemaakt of maak je het mee?mischien tips ofzo?

ik snap er niet veel van aangezien ze best een eigendunk heeft en dan toch extreem afvallen ik vat het gewoon niet meer word er moedeloos van

Als een eetstoornis (ik weet niet of het dat is, maar daar even vanuitgaand) iets was wat te begrijpen viel, dan was het probleem, denk ik, kleiner.

Misschien nog eens met haar er over proberen te praten of haar een brief sturen waarin je je verhaal vertelt. En anders misschien eens met haar ouders praten of met een docent op school ofzo (je zou haar ook kunnen zeggen dat je hier over nadenkt, dan weet ze dit ook). Al zal ze je dat waarschijnlijk absoluut niet in dank afnemen en misschien zelfs de vriendschap verbreken (ik zeg dit niet om je af te schrikken, maar het is wel iets wat je in overweging moet nemen, denk ik).

Het topic past beter op psychologie btw. Daar staan ook al redelijk veel topics over dit onderwerp, die zou je ook eens op kunnen zoeken en door kunnen lezen.

[ExiledAgony]

ilonatje schreef op 06-09-2005 @ 10:01 :

het is sinds ze een vriend heeft maar die jongen is eigenlijk hartstikke lief in mijn ogen dus snap niet waarom..

Het komt niet onregelmatig voor dat wanneer een persoon in een relatie terecht komt deze kritischer naar zichzelf gaat kijken. Omdat je bang bent om weer alleen te eindigen als je niet perfect bent/wordt.
In mijn geval was het dat ik te dun was, in ieder geval, dat werd me van alle kanten gezegd, ook van mijn 'partner'.
Ik heb er dus uiteindelijk ongeveer 10 kilo aangegeten om gewoon perfect te zijn voor diegene. Zodat die me mooi zou vinden. Ookal vond ik mezelf dunner mooier. Dat maakt je op zo'n moment niet zoveel uit.
In haar geval vond ze zichzelf dus waarschijnlijk te dik.
En om minder dik te worden moet je afvallen.

Maar dat is hoe ik het zie.

ik denk dat je het best over met haar kunt gaan praten

of mischien een idee om haar dit te laten lezen?

en om nou achter haar rug naar haar ouders te gaan lijkt me niet echt verstandig... je lost er niks mee op.

want ze moet het zelf willen , zo voelt ze zich alleen maar aangevallen en wil ze je denk ik niet meer zien.

mischien kun je dan samen met haar hulp gaan zoeken?
dat maakt het voor haar denk ik makkelijker want dan krijgt ze steun van jou.

maar goed , ze moet het natuurlijk wel zelf willen allemaal.

[ilonatje]

Rammetjuh87 schreef op 06-09-2005 @ 16:01 :
ik denk dat je het best over met haar kunt gaan praten

of mischien een idee om haar dit te laten lezen?

en om nou achter haar rug naar haar ouders te gaan lijkt me niet echt verstandig... je lost er niks mee op.

want ze moet het zelf willen , zo voelt ze zich alleen maar aangevallen en wil ze je denk ik niet meer zien.

mischien kun je dan samen met haar hulp gaan zoeken?
dat maakt het voor haar denk ik makkelijker want dan krijgt ze steun van jou.

maar goed , ze moet het natuurlijk wel zelf willen allemaal.

ze wil er dus liever niet over hebben...
ze doet ook net of ze er mee is gestopt maar ik zie gewoon dat ze erg afvalt en steeds kleinere maten kleding nodig heeft..

dus samen hulp zoeken zal ze niet mee in stemmen
anders was ze wel gestopt denk ik..

ik sta dus eigenlijk machteloos
wanneer zou het echt mis gaan zijn er mensen met ervaring?

ilonatje schreef op 06-09-2005 @ 19:18 :
wanneer zou het echt mis gaan

Dat is niet te zeggen...dat is heel erg verschillend per persoon.

Ik heb wel ervaring in de zin van dat ik mensen met een eetstoornis ken.

[Spiteful]

Ik kende (een beetje) ook een meisje dat wat te dik was en besloot drastisch te vermageren, ong op dezelfde manier als de vriendin van ts, nauwelijks eten, overgeven en dergelijke.
Ze werd snel slank, maar stopte daarna ook niet met vermageren.
Ze nam wel aan van andere mensen dat ze mager was, al was ze er zelf niet echt van overtuigd denk ik. Ze deed er ook altijd overdreven luchtig over en vermeed het onderwerp. Iedereen had het wel door en ze kreeg ook regelmatig te horen van haar vrienden dat ze te mager werd. Heeft ong een jaar geduurd, daarna is ze wat bijgedraaid, weer wat bijgekomen. Ze is nu nog altijd mager, maar lang niet abnormaal te noemen. Ik kende haar niet zo goed dus ik weet niet precies hoe ze er uiteindelijk bovenop gekomen is. Ik denk niet dat ze bijzondere psychische problemen had, gewoon een uit de hand gelopen vermageringskuur, maar ik was eig niet in een positie om dat te weten. Mja, heb je miss niet zo veel aan...

[nietzijweer]

Misschien durft ze niet te stoppen omdat ze bang is dat ze dan weer "dik" wordt en alle moeite voor niets was?

Of mensen hebben haar gecomplimenteerd met haar gewichtsverlies en ze wil die waardering blijven krijgen door door te gaan met afvallen?

Het zou ook gewoon zo kunnen zijn dat dat meisje heel erg onzeker is, en haar eetpatroon het enige in haar leven is (voor haar gevoel) waar ze zelf de volledige controle over heeft.

Ik zou zeker haar ouders waarschuwen, mijn ouders zijn ook niet zo bezorgd, maar toen het slecht met me ging waren ze er voor me. En nu het goed gaat gedragen ze zich als daarvoor, al is onze band er wel sterker door geworden.

Als moeder zou ik het van je waarderen dat je me erop wijst, omdat dat betekent dat je om mijn dochter geeft. Ook al doen die ouders niets, je hebt het geprobeerd en je kunt jezelf daarna niets meer kwalijk nemen. (ik weet niet of jij zo'n type bent, maar voor het geval dat..)

[Kitaantjuh]

Ik heb zelf ook een eetstoornis gehad.. ik wilde gewoon niet meer eten. En het hielp voor mij echt geen moer dat mensen tegen mij zeiden dat ik meer moest eten. "Wat wisten zij er nou vanaf?" Alleen m'n beste vriendin had er nog een beetje invloed op. Maar goed naar haar ouders stappen is ook geen goed idee. Je ouders kunnen je hoogstens dwingen je avond eten op te eten... Maar op school bepaal je zelf wat je met je brood doet. Voor de rest weet ik eigenlijk niet wat je kunt doen, ik dwong mezelf na een tijdje weer normaal te eten (wat overigens heel veel moeite kostte). Ik denk dat je er gewoon op aan moet dringen dat ze met je praat erover.. dat ze in ieder geval vertelt waarom ze nog steeds aan het afvallen is. Als je er vaker oppervlakkig over praat kun je er later waarschijnlijk dieper op ingaan, en dr aan dr verstand brengen dat ze niet normaal bezig is.