Hoe wij zij werd

[Vogelvrij]

Ik post het in twee delen, anders wordt het teveel, goed? Ik hoop op lief opbouwend commentaar en zo


Hoe wij zij werd

Toen er nog een wij was, heetten wij Fera en Tera. Dat waren mooie tijden. We trokken van stad naar stad, van land naar land. Nergens maakten we ons druk om. Fera was mijn tweelingzus, al zag ze er heel anders uit dan ik. Zij droeg haar zwarte haar kort, ik droeg mijn bruine krullen lang. Ze was een kop kleiner dan ik en had donkerbruine ogen, terwijl de mijne groen waren. Qua innerlijk waren we echter eender, we hoorden bij elkaar. Ondanks dat we uit een klein boerendorp uit een onbekend land kwamen, kende iedereen ons. Onze reputatie reisde sneller dan wijzelf. “Ferra am Terra,” noemden ze ons, in een poging ons accent na te doen. Hoewel we hadden geprobeerd ons de taal van onze nieuwe omgeving eigen te maken, wat mij beter was gelukt dan Fera, kon iedereen direct horen dat we vreemdelingen waren. We vonden het niet erg, de rol paste ons.

Nog geen jaar geleden besloten we om een tijdje op dezelfde plaats te blijven. Onze keuze was gevallen op het dorp met de wonderlijke naam Ang Taijkang, Geen Tijger. Er woonden zo’n duizend mensen en we waren er vrij hartelijk ontvangen. De meeste mensen hadden wel eens van ons gehoord, maar blijkbaar wisten ze geen details. Toen we de eerste avond in het café annex hotel aankwamen, viel er zoals gebruikelijk een korte stilte. Ik wens iedereen een prettige avond en de zaal vulde zich weer met zacht geroezemoes. Het onderwerp kon ik wel raden. “Hebt u misschien een kamer voor ons?” vroeg ik aan de eigenaar. Hij knikte en pakte een groot, zwart boek erbij. “Natuurlijk. Voor hoe lang?”
“Dat weten we nog niet precies,” zei ik. Fera voegde eraan toe: “Het zou een poosje kunnen duren.”
“Zolang het maar betaald wordt,” mompelde de man. Fera en ik keken elkaar verbaasd aan. “Weet u niet wie wij zijn?” vroeg Fera enigszins geërgerd. De man sloeg het boek dicht en keek ons om beurten doordringend aan. “Jullie zijn de prinsessen van Furttwire.” Hij haalde zijn schouders op. “Prinsessen moeten ook betalen.” Fera wierp een snelle blik op me, alsof ze om mijn toestemming vroeg. Normaal betaalden wij nooit, zoiets hadden wij nog nooit meegemaakt. Onze reputatie was ons altijd genoeg geweest. Wij waren natuurlijk geen echte prinsessen, al was onze vader wel de leider van ons land geweest. Lang geleden hadden we aan een waard vertelt dat we prinsessen waren, wat hij onmiddellijk geloofde. Onze mooie kleren en ons onbekende accent maakten het verhaal niet onaannemelijk. Bovendien was Furttwire hier altijd een mythe geweest, het zou een bijzonder land zijn, heel welvarend en vol geluk. Maar het lag zo afgelegen dat men, als men er eenmaal vandaan was gegaan, het bijna onmogelijk meer kon terugvinden. Dat klopte.
Hele dorpen hebben wij meegesleept in onze geloofwaardige leugens en ongeloofwaardige verhalen. De mensen vonden het prachtig en probeerden ons accent na te doen. Zodra iemand over betalen begon, trokken we weer verder. En ja, natuurlijk hadden we soms mensen moeten vermoorden, maar dit versterkte enkel de mythe. Zolang je ons goed behandelde, gaven we respect. Wij waren bijzondere mensen met macht, dat wist iedereen.
Behalve de mensen uit Ang Taijkang. Blijkbaar waren wij te ver afgedwaald en heerste de mythe hier niet. En misschien, heel misschien, waren we zelfs in de invloedssfeer van Furttwire beland.

[Soapsie]

Ik wens iedereen een prettige avond en de zaal vulde zich weer met zacht geroezemoes.

Wenste ?

Hele dorpen hebben wij meegesleept in onze geloofwaardige leugens en ongeloofwaardige verhalen.

Hadden ?


Verder; Gaaf! Je schrijft lekker soepel, ik ging er echt als een trein doorheen. Ik ben benieuwd welke kant je op zal gaan.

Soapsie

[I C U]

Heerlijk! Leest lekker, en ik ben nieuwsgierig... Ik neem aan dat er nog meer komt? Verder kan ik weinig commentaar verzinnen, misschien komt dat nog wel

[Roosje]

Whah, ik vind hem leuk. Het is zo grappig dat jij heel vaak je eigen taal gebruikt in je verhalen. (a) Echt leuk! En Ferra am Terra, dat doet me denken aan Latijn, want terra is land en ferre is dragen en am betekent misschien ook wel iets, maar het staat niet in mijn boek. An betekent wel of en a of ab betekent vanaf en ac betekent en (ook) en at betekent maar, dus er zijn wel woorden die in de buurt komen.
Goed, dat was nutteloze informatie, maar ik moest het even melden.
Verder vind ik Furttwire heel mooi klinken en leest het echt fijn, zoals I C U en Soapsie ook al zeiden.

Zij droeg haar zwarte haar kort, ik droeg mijn bruine krullen lang.

Hier heb je alleen twee keer "droeg", ik zou het mooier vinden als je één van beiden zou veranderen.

En ik ben de laatste tijd ook aan het schrijven over ikjijhijzijwij, maar dan anders.

[Vogelvrij]

Bedankt alledrie!

Morgen post ik het tweede deel. I C U: beter lezen, helemaal bovenaan staat dat ik het in twee delen post.
Ik denk trouwens dat het tweede deel minder is, maar jullie vinden het eerste deel in ieder geval goed en dat is fijn

Soapsie: Die eerste fout had ik toevallig al veranderd voordat ik je post lag, die tweede.. Daar twijfel ik nog over. Want het is wel een voltooide tijd en zo...

Roos: Fera heb ik afgeleid van het werkwoord doen-> fereer, Tera komt van tero, water. En je spreekt het ook uit als Ferra en Terra.
Zal ik van die tweede droeg had maken, of heb je een andere optie?

[welle]

Ik zou twee keer 'droeg' laten staan. Meestal vind ik herhaald woordgebruik wel storend, maar in deze situatie vind ik het juist mooi, het geeft een soort vergelijking aan.

[Soapsie]

Vogelvrij schreef op 06-10-2005 @ 16:02 :
Soapsie: Die eerste fout had ik toevallig al veranderd voordat ik je post lag, die tweede.. Daar twijfel ik nog over. Want het is wel een voltooide tijd en zo...

Ja, het zou inderdaad allebei kunnen. Maar dat laat ik aan jou over...

[Changshan]

Oeps. Was vergeten te reageren. Maar kan alleen maar zeggen dat ik het ook wel een goed stukje vind.

[Vogelvrij]

Bedankt allemaal Ik denk er nog even over na.

Hier het tweede en laatste stuk:

Overal is vuur, om mij heen en zelfs op mij. Ik huil en zoek mijn tweede paar handen, maar kan ze niet vinden. Op mijn knieën kruip ik verder. Alles stort krakend in elkaar. Waar is iedereen? Zo warm, zo warm… Is dit waar papa bang voor was, is dit waarom mama altijd zo klaagde? Al dat vuur hier, wat zijn de mensen kwaad. Was mijn papa dan geen goede leider? Waar zijn mijn handen nu, ik heb zo niet genoeg…

Ik schudde mijn hoofd, maar het was al te laat. Voor de eerste keer in ons leven voelden Fera en ik niet hetzelfde, al hadden we wel aan hetzelfde gedacht. Waar ik angst voelde, had Fera woede. Ineens lag het pistool in haar hand. Het ging zo snel dat ik het eerst niet door had, maar de hoteleigenaar had het wel meteen door. Hij schreeuwde en Fera schoot. Daarna wordt mijn herinnering vaag. Mensen sprongen op en grepen ons vast. Kenden zij geen angst voor onze wapens, hadden zij geen gevoel voor onze mooie verhalen? We moesten wel in Furttwire zijn, iedereen was hier zo wreed.

Ze stopten ons in twee aparte cellen. We gilden, krijsten, schreeuwden, maar het maakte niets uit. Pas nu viel het mij op dat deze mensen een ander accent hadden dan we de afgelopen twintig jaar hadden gehoord. Het was niet precies het onze, maar het kwam er een beetje bij in de buurt. Blijkbaar waren wij heel langzaam teruggereisd naar onze geboortestreek. Eerst tien jaar bedelend heen, daarna tien jaar als prinses terug. En nu…
Ik heb in die dagen voornamelijk gehuild. Normaal huilde ik nooit, maar ik was gebroken. Mijn geschiedenis frustreerde mij opeens, ik begreep het niet meer. Waarom waren wij toen eigenlijk zo ver weg gevlucht? Hoe was het mogelijk dat wij nu in de gevangenis zaten? Ik piekerde en huilde, dagen en nachten lang.
Totdat Fera mijn cel binnenliep. Deze paar dagen afzondering hadden ervoor gezorgd dat onze weinige verschillen waren versterkt. Fera had niet gehuild, Fera had ervoor gezorgd dat ze de sleutels in handen kreeg. Verder had ze drie wapens. “Maar waar moeten we dan heen?” jammerde ik. Fera keek me aan met een blik die ik nog nooit had gezien. Niet-begrijpend. “Gewoon, weer terug de andere kant op.”
“Ze zullen ons oppakken, het heeft geen zin. Ons leven is over.” Fera pakte een van de pistolen en begon eraan te friemelen. “Waar heb je het over? We kunnen weer leven zoals vroeger.” Ze begreep me niet meer. Ik begreep haar ook niet meer. Ik wist dat de mythe zou weg zijn, dat we waren ontmaskerd. Niemand zou ons meer geloven, iedereen zou ons dood willen hebben. “Niet waar,” zei ik. “Het is…” Verder kwam ik niet, ik kon mijn gedachten niet onder woorden brengen. Even was het stil, toen hoorden we een bewaker die door de gang kwam aanlopen. Fera en ik keken elkaar verschrikt aan. “Nee!” gilde ik, maar het was –alweer- te laat. Ik sprong op en probeerde Fera’s pistool te pakken, maar ze wilde het niet afgeven. Ineens ging het af, we schrokken er allebei van. De bewaker stond met getrokken pistool naar het gevecht te kijken. “Vluchten heeft geen zin,” hijgde ik. “Je maakt het alleen maar erger.” Fera antwoordde niet. Ze trok zich los en schoot.

[Soapsie]

Ik wist dat de mythe zou weg zijn

...weg zou zijn.

Verder snap ik de clue niet echt...kun je me die uitleggen?

[I C U]

Ik geloof ook niet dat ik het echt snap. Het lijkt wel alsof ik een heel stuk mis. Ook het verschil in sfeer is opvallend. Het eerste stuk was heel vredig en kalm, het tweede deel is... duister, zwaar. Wel knap dat je dat zo kan neerzetten! Maarre, nee, duidelijk is het niet. Het blijft fijn lezen, trouwens

[Roosje]

Het is ineens iets... heel anders, zeg maar. Ik vind het niet helemaal aansluiten op het eerste gedeelte. Wel ongeveer en ik weet niet zeker of ik het helemaal snap, maar eigenlijk vind ik het té onduidelijk.

O, en ik zou van die tweede inderdaad had maken.

[Changshan]

Edit: Wacht, snapte het toch niet gelijk. Een half gedroomde flashback en dan één van die twee die haar geduld verliest en de hoteleigenaar neerschiet omdat ie om geld vraagt?

[Roosje]

Changshan schreef op 06-10-2005 @ 20:52 :
Wat valt er niet te snappen? Ze zijn nog steeds in dezelfde herberg als die brand uitbreekt.

Alleen wil ik ook wel een flashback om het gat een beetje op te vullen.

Het einde.

[Changshan]

Roosje schreef op 06-10-2005 @ 20:53 :
Het einde.

Post gewijzigd.

Maar het einde is dan wel toch weer simpel. De één wil vluchten, de ander wil zich niet verder in de moeilijkheden werken en rustig in de gavngenis afwachten... degene met het pistool schiet uiteindelijk waarschijnlijk de bewaker door z'n harses.

[Roosje]

Ja, dat dacht ik ook al.

Opzich wel intressant, maar juist daardoor ben ik dan heel nieuwsgierig naar alle informatie erbij. Maar goed, ik ben ook iemand die in verhalen veel details en informatie zoekt, waardoor ik me dan helemaal inleef. Wel leuk geschreven dus, maar ik mis de mogelijkheid om je in te leven, alhoewel dat wel moeilijk is met een kort stuk

[Vogelvrij]

Changshan schreef op 06-10-2005 @ 20:56 :
Post gewijzigd.

Maar het einde is dan wel toch weer simpel. De één wil vluchten, de ander wil zich niet verder in de moeilijkheden werken en rustig in de gavngenis afwachten... degene met het pistool schiet uiteindelijk waarschijnlijk de bewaker door z'n harses.

Wie heeft het over brand?

Ow wacht, die flashback Ja, maar dat is eigenlijk uit haar jeugd, toen zij nog in Furttwire woonden en haar vader de leider was. Ze staken hun huis in brand en zij vluchtten. Tien jaar lang, en in die tijd kwam de mythe tot stand van zij als prinsessen enzovoorts.
Ik kan me voorstellen dat het wat onduidelijk is

Maar je hebt gelijk over het einde. Behalve dan dat ik had bedacht dat ze haar zus (ook) doodschoot, maar dat zijn gewoon twee verschillende interpretaties of zo Klopt wel beter met de titel

Oké, ik droom gewoon te moeilijke dingen om echt te kunnen opschrijven Want ja, ook dit verhaal is weer gebaseerd op een droom van me

Als dingen nog niet duidelijk zijn: specifieke vragen wil ik graag beantwoorden

[Changshan]

Het stuk is simpelweg nog niet af. Het is best wel goed zo, maar dan moet je gewoon verder schrijven om het duidelijker te maken.

[Vogelvrij]

Changshan schreef op 07-10-2005 @ 15:23 :
Het stuk is simpelweg nog niet af. Het is best wel goed zo, maar dan moet je gewoon verder schrijven om het duidelijker te maken.

En dan te bedenken dat ik het al duidelijker héb gemaakt

Dit is echt mijn eeuwige fout, van jullie verwachten dat jullie mijn vreemde hersenkronkels kunnen volgen

Toch bedankt natuurlijk Maar moet ik het gewoon meer uitleggen, meer duidelijk maken? Ik ben altijd zo bang dat het dan zoveel uitleg wordt en dat het dan saai is...

[Roosje]

Als je meer uitlegt, hoeft het nog niet per definitie saai(er) te worden. En wat Chang zei - ik zou het einde duidelijker maken, ook in je verhaal zelf.

[Astuanax]

Ik hoop op lief opbouwend commentaar en zo

Hehehe, ik dacht dat je nu toch al wist dat letteren nooit lief is

Ik vind het eerste deel heel leuk, mysterieus en vlot. Het tweede deel komt te snel, je had beter eerst een tussenstukje ingebouwd.
(ik schrijf ook vaak over dromen die ik gehad heb )

[Vogelvrij]

Astuanax schreef op 07-10-2005 @ 21:45 :
Hehehe, ik dacht dat je nu toch al wist dat letteren nooit lief is

Ik vind het eerste deel heel leuk, mysterieus en vlot. Het tweede deel komt te snel, je had beter eerst een tussenstukje ingebouwd.
(ik schrijf ook vaak over dromen die ik gehad heb )

Ik ben wel altijd lief, ik wilde maar dat jullie mijn voorbeeld volgden

Het is toch fijn dat jullie mijn eerste helft leuk vinden En ik ga misschien nog wat sleutelen aan de tweede helft, als ik zin heb en tijd en zo Gewoon wat uitbreiden, wat beter uitleggen dus. Ik zie wel of dat gaat lukken

Ik schrijf eigenlijk bekant alleen maar over mijn dromen, omdat ik in het dagelijks leven nooit wat meemaakt en je moet ergens je inspiratie vandaan halen

[Vogelvrij]

Ik heb nog geprobeerd dingen te verbeteren, veranderen. Ik weet niet of iemand nog zin heeft het te lezen, maar zou wel leuk zijn
Mensen die een pb van mij verwachten, mijn internet doet het niet echt, dus mja


Overal is vuur, om mij heen en zelfs op mij. Ik huil en zoek mijn tweede paar handen, maar kan ze niet vinden. Op mijn knieën kruip ik verder. Alles stort krakend in elkaar. Waar is iedereen? Zo warm, zo warm… Is dit waar papa bang voor was, is dit waarom mama altijd zo klaagde? Al dat vuur hier, wat zijn de mensen kwaad. Was mijn papa dan geen goede leider? Waar zijn mijn handen nu, ik heb zo niet genoeg…

Ik schudde mijn hoofd, maar het was al te laat. Voor de eerste keer in ons leven voelden Fera en ik niet hetzelfde, al hadden we wel aan hetzelfde gedacht. Waar ik angst voelde, had Fera woede. Ineens lag het pistool in haar hand. Het ging zo snel dat ik het eerst niet door had, maar de hoteleigenaar had het wel meteen door. Hij schreeuwde en Fera schoot. Daarna wordt mijn herinnering vaag. Mensen sprongen op en grepen ons vast. Kenden zij geen angst voor onze wapens, hadden zij geen gevoel voor onze mooie verhalen? We moesten wel in Furttwire zijn, iedereen was hier zo wreed.

Ze stopten ons in twee aparte cellen. We gilden, krijsten, schreeuwden, maar het maakte niets uit. Pas nu viel het mij op dat deze mensen een ander accent hadden dan we de afgelopen twintig jaar hadden gehoord. Het was niet precies het onze, maar het kwam er een beetje bij in de buurt. Blijkbaar waren wij heel langzaam teruggereisd naar onze geboortestreek. Het verbaasde me, we hadden er nooit over nagedacht waar we heen gingen. Toen Fera en ik erachter kwamen dat onze ouders overleden waren, vluchtten we zo ver mogelijk weg. Na bijna tien jaar anoniem geleefd te hebben, kwam de prinsessenmythe tot stand en keerde het tij. De slechte, armoedige jaren maakten plaats voor rijke jaren vol macht. We dachten bijna nooit meer aan Furttwire en letten er ook nooit op waar we heen reisden. Maar nu was dat alles voorbij.
Ik heb in die dagen voornamelijk gehuild. Normaal huilde ik nooit, maar ik was gebroken. Mijn geschiedenis frustreerde mij opeens, ik begreep het niet meer. Waarom waren wij toen eigenlijk zo ver weg gevlucht? Hoe was het mogelijk dat wij nu in de gevangenis zaten? Ik piekerde en huilde, dagen en nachten lang.
Totdat Fera mijn cel binnenliep. Deze paar dagen afzondering hadden ervoor gezorgd dat onze weinige verschillen waren versterkt. Fera had niet gehuild, Fera had ervoor gezorgd dat ze de sleutels in handen kreeg. Verder had ze drie wapens. “Maar waar moeten we dan heen?” jammerde ik. Fera keek me aan met een blik die ik nog nooit had gezien. Niet-begrijpend. “Gewoon, weg van hier.”