afscheid van dier

[morango]

De situatie is zo;
Ik heb al 3 jaar een kat, werkelijk het allertofste katje dat je je in kunt denken. Hij is hier gekomen als een 8 weken oude kitten, en hij is nooit echt goed gegroeit dus is nogal mini.
Ik ben in de loop der jaren echt zó verschrikkelijk van die kat gaan houden.
Nu is het zo dat mijn vader toch te allergisch blijkt te zijn, en hier nu enorm veel last van krijgt, er zijn allergietesten gedaan etc. waaruit gebleken is dat mijn kat toch echt weg moet...
Ik vond altijd mensen die zo dramatisch over hun huisdier doen altijd maar overdreven en aanstellerig etc. Maar nu mijn eigen kat weg moet... Ik vind het verschrikkelijk. Net heb ik ontzettend hard gehuild, IK WIL NIET DAT IE WEG GAAT!

Hebben jullie ooit afscheid van jullie huisdier moeten nemen?
En hoe gingen jullie daarmee om?

Bah bah bah, ik vind het zo erg.

Past beter op F&F.

Misschien kan de kat bij familie of vrienden gaan wonen? Dan kan je er nog eens langs?

Ik heb wel eens afscheid moeten nemen van een huisdier, maar dat was omdat het dier dan overleden was.

[wizkid]

Als je een tuin hebt kan je misschien een soort groot buitenhok met planten etc. voor je kat maken. Zo hoef je hem niet weg te doen en heeft je vader er geen last van. En eventueel met een klein tuinhuisje zodat hij in de winter ook niet helemaal buiten zit.
Wij hebben ook al een keer een hond moeten wegdoen ivm een allergie. Sommige doktoren zeggen dat het wel van de honden is, andere zeggen dat het niet zo is. We hebben hem toen weggedaan maar de allergie is nooit helemaal weggegaan. Nu hebben we dus weer een hond en de allergie is niet erger geworden. Ik was dit jaar nog bij dermatologie op het ziekenhuis en de dokter daar zei tegen mij dat een allergie bijna nooit iets met eczeem te maken heeft en dat het bijna altijd aanleg is.
En de doktoren hebben het ook niet altijd juist, zelfs niet na bloedprikken. We deden hier ook aan paardrijden, maar steeds als we bij de paarden kwamen werd de allergie erger. Toen hebben we daar op laten testen maar de doktoren zeiden dat het absoluut niet van de paarden was. We zijn toen toch gestopt met paardrijden en steeds als daarna een paard in de buurt kwam begon diegene met de allergie verschrikkelijk te niezen.
Tja in het begin was het wel heel stil en vonden we het heel erg dat de hond weg was, maar na een tijdje is dat lege gevoel wel weer weg.
En zoals Leonoor zegt, misschien kun je ook eens bij vrienden/familie informeren of zij jou katje willen opvangen.

[Cookie]

Ja tis klote heb t zelf gister meegemaakt.
Wij hebben 2 paarden en 1 was al een lange tijd te koop. Hij had een klein mankementje waardoor we m niet goed kwijt konden raken. Nou was ik gisterochtend met mn moeder in de stad en ineens belt mn vader dat t paard verkocht was en dat ie smiddags dus al weg ging. Ik ben meegweest m wegbrengen en hij ging er gelijk rustig op stal staan dus het viel nog mee. Maar nu is mn pony alleen en is heel onrustig...vind ik zielig. maar gelukkig komt morgen het paard van mn tante logeren net zolang tot wij weer een ander paard hebben

Ik weet wel hoe je je voelt. Is er echt geen oplossing? Medicatie voor je vader, of idd familie?

(sorry mn verhaal zal niet heel veel bijgedragen hebben maar moest het ff kwijt)

[Cookie]

Mijn moeder zei gister: Uit het oog uit het hart. Denk wel dat dat een klein beetje waar is. Ik moet zeggen dat ik vandaag best weinig aan ons paard heb gedacht (komt vooral ook omdat ik druk was met hoe de pony zich gedroeg enz maar toch) het is vaker voorgekomen dat een paard wegmoest en daar was ik dan ong met 2 a 4 dagen wel min of meer overheen.

Het komt vast wel goed
sterkte.

[Bloem]

Ik denk eigenlijk dat een paard ook weer net een beetje anders is dan een kat die echt bij je in huis leeft, misschien wel op je bed slaapt, bij je op schoot knuffelt, enz. Maar misschien komt dat ook omdat ik nooit een paard heb gehad

[Orpa]

Bloem schreef op 25-09-2005 @ 21:31 :
Ik denk eigenlijk dat een paard ook weer net een beetje anders is dan een kat die echt bij je in huis leeft, misschien wel op je bed slaapt, bij je op schoot knuffelt, enz. Maar misschien komt dat ook omdat ik nooit een paard heb gehad

Dat denk ik wel ja. Ik denk dat t niet veel uitmaakt wel dier je hebt...
Een paard is voor mij heel speciaal... Je vormt toch een soort team met z'n dier... Je raakt totaal op elkaar ingespeeld. Ook omdat je eraan vast zit, je kunt nooit zeggen van: 'ik ga n dagje niet' omdat een paard je echt nodig heeft... Dat heeft een kat toch minder, als je die eten geeft is het al snel goed (en ik heb ook katten, in huis, dus ik weet hoe ze zijn).

Ik moet zelf al 2 jaar na 6 maanden afscheid nemen van de veulens van m'n paard... En de 3de gaat eind october weg. Dat is echt verschikkelijk... K zie zo'n diertje geboren worden, je speelt ermee, je ziet ze groeien en nieuwe dingen leren, je voed ze op. En dan moeten ze weg, naar een nieuwe eigenaar, of in iedere geval naar een andere stal, een andere plaats iemand anders die ervoor gaat zorgen. En met het veulentje van dit jaar heb ik een gigantisch sterke band, ben helemaal weg van haar. Dus als die weg moet ben ik echt bang dat k doordraai...

Na een week is dat gevoel trouwens wel n stuk minder... Je moet eraan wennen dat ze er niet meer zijn...

Hoewel... Ik heb 2 verzorgpaarden, de moeder van die veulens en een hangst van 29 en die gaan over n paas ook weg omdat de eigenaar gaat verhuizen. En ik ga iedere dag naar die dieren, ben de enige die die merrie rijd en ik zorg voor haar... Ik leef echt met dat dier... Ben er helemaal weg van... Als die weg gaat word ik waarschijnlijk echt gek...

[AngelLena]

Het is altijd rot om afscheid te moeten nemen van een lid van de familie, of dat nou een kat is of een hond, paard, vogel etc. Maar in sommige gevallen moet het nou eenmaal en zijn jullie daarmee beiden beter af. Als er geen andere opties meer zijn, ga dan zelf zoeken naar een goed huis voor je kat zodat je in ieder geval kunt zeggen dat je vrede kunt hebben met zijn nieuwe baasjes.

[Cookie]

Orpa schreef op 25-09-2005 @ 22:10 :
Dat denk ik wel ja. Ik denk dat t niet veel uitmaakt wel dier je hebt...
Een paard is voor mij heel speciaal... Je vormt toch een soort team met z'n dier... Je raakt totaal op elkaar ingespeeld. Ook omdat je eraan vast zit, je kunt nooit zeggen van: 'ik ga n dagje niet' omdat een paard je echt nodig heeft... Dat heeft een kat toch minder, als je die eten geeft is het al snel goed (en ik heb ook katten, in huis, dus ik weet hoe ze zijn).

*knip*

Idd, maar het is ook hoe je er tegen aan kijkt. Wij hebben ook katten en zou het ook rottig vinden als die weggingen (is wel anders want ze komen niet binnen)
Orpa krijg je nog paarden weer? Bij ons is net (uurtje geleden) het paard van mn tante gebracht als gezelschap voor die van mij....Dat went echt heel snel. Vooral als je zoals nu ff elk (half)uurtje gaat kijken. Ik denk dat dat een HEEL GROOT verschil maakt...of er nog een ander dier voor in de plaats komt. Het is ook maar net hoe je er zelf onder bent.

[Orpa]

Cookie schreef op 26-09-2005 @ 20:11 :
Idd, maar het is ook hoe je er tegen aan kijkt. Wij hebben ook katten en zou het ook rottig vinden als die weggingen (is wel anders want ze komen niet binnen)
Orpa krijg je nog paarden weer? Bij ons is net (uurtje geleden) het paard van mn tante gebracht als gezelschap voor die van mij....Dat went echt heel snel. Vooral als je zoals nu ff elk (half)uurtje gaat kijken. Ik denk dat dat een HEEL GROOT verschil maakt...of er nog een ander dier voor in de plaats komt. Het is ook maar net hoe je er zelf onder bent.

Ik krijg waarschijnlijk dan een poosje geen paard meer... Dat is een van de kloterige dingen eraan, er is dan niets om me af te leiden...

[Evil creature]

Al zou me neus zo rood als een overrijpe tomaat worden, mijn katten gaan de deur niet uit.

[Napoleonfan]

Ik zou niet kunnen leven zonder katten. Het heeft me al verschrikkelijk veel pijn gedaan toen mijn lieve Romy overleed. Zij was alles voor me. Daarna ging het ook flink achteruit met me.

Afscheid nemen is niet gemakkelijk, op welke manier dan ook. Je moet het een plekje geven óf een manier zoeken waardoor je 'm bij je kan houden. Bij een overleden dier/mens kan dat door een foto, graf, urn, herinneringen, of een ander bezit. Maar jouw kat leeft nog, dus misschien maakt dat het juist wel makkelijker. Als je contact houdt met de volgende eigenaar, dan kun je misschien afspraken maken over bezoek. Succes en sterkte er mee!

[Ninnoc_Juniper]

Toen mijn cavia's dood gingen was ik egt heel supperr drietugh, maar nu gaat het well weer, want k heb twee katten gekregen

Je komt er wel over heen. In jouw geval zou ik inderdaad hopen dat het naar een bekende gaat, zodat je je kat nog kan zien. Mijn hond is niet zo lang geleden overleden, dat is een veel te definitief afscheid

vorig jaar is onze kat overleden. drie weken daarvoor was ze aangerden en werd haar pootje geamputeerd. volgens die dierenarts zou het "geen probleem" zijn....
ik vond het echt heel erg en na lang denken en gedoe hebben we toen een nieuwe kat, bo, gekregen. omdat we er na een jaar twee wilden heeft ze een nestje kittens gekregen.. haar kitten is nu ongeveer 4 maanden oud en eergisteren is zijn moeder, bo dus, dood gereden ik vind het echt zo erg maar doordingen doet het nog niet echt....