mijn moeder

Mijn moeder is waarschijnlijk depressief. Sinds ze geen baantje meer heeft en ze haar studie heeft opgegeven zit mijn moeder thuis. In huis doet ze wel wat (huishouden enzo) maar ze komt vrij weinig het huis uit. Een paar weken geleden had ze heel erg last van haar hart dat onregelmatig klopte. Ze is toen naar de huisarts geweest en later naar het ziekenhuis maar eht was gelukkig niets verontrustends. Waarschijnlijk kwam het door stress en de huisarts vond dat ze naar een psycholoog moest. Maar nou komt het. Mij heeft ze het wel verteld, maar mijn vader heeft ze nog steeds niets gezegd. Ik zit daar een beetje mee: ik vind het niet zo eerlijk en natuurlijk maak ik me zorgen om mijn moeder.

Wat zouden jullie in mijn geval doen?

me blackrose schreef op 26-10-2005 @ 15:35 :
Wat zouden jullie in mijn geval doen?

Aan mijn moeder vragen waarom ze het mijn vader nog niet verteld heeft.
En wat zij van mij verwacht.

Leonoor schreef op 26-10-2005 @ 16:17 :
Aan mijn moeder vragen waarom ze het mijn vader nog niet verteld heeft.
En wat zij van mij verwacht.

Ik heb het haar gevraagd en ze dacht dat mijn vader het niet zou begrijpen. Dat is ook zo, hij begreep mij ook niet, maar hij probeerde me wel te helpen. Mijn moeder is alleen bang dat hij het van haar niet pikt, dat hij het geldverspilling vindt dat zij naar een psycholoog gaat. Bovendien schaamt ze zich ervoor dat ze het niet alleen kan oplossen.

me blackrose schreef op 26-10-2005 @ 16:52 :
Ik heb het haar gevraagd en ze dacht dat mijn vader het niet zou begrijpen. Dat is ook zo, hij begreep mij ook niet, maar hij probeerde me wel te helpen. Mijn moeder is alleen bang dat hij het van haar niet pikt, dat hij het geldverspilling vindt dat zij naar een psycholoog gaat. Bovendien schaamt ze zich ervoor dat ze het niet alleen kan oplossen.

Mja, bij iedereen komt er een punt in het leven waar hij of zij iets niet zelf op kan lossen. Dat moet je toegeven, dan ben je er het snelste van af. En verder denk ik dat openheid toch belangrijk is en zal blijven, want zonder dat kom je in ieder geval geen stap verder.

[w]

toch zeggen dat het beter is dat ze het wel verteld, misschien niet meteen maar als ze een paar keer geweest is...? Het lijkt me het beste als hij er wel vanaf weet, het is wel haar man. En ze kan het ook vertellen en dan zeggen van dit is mijn besluit en hier wil ik geen discussie over, dus meer als een medeling ipv zijn mening erover vragen. En ik denk dat je vader het beste wil voor je moeder en dus (uiteindelijk) het wel goed/positief zal vinden. En misschien haar kan helpen bij het proces.

En qua het zorgen maken om je moeder, ik denk dat het goed is om af en toe even met haar te praten en te vragen hoe het gaat. Ik denk dat dat voor jou fijn is maar ook voor haar wel. Hiermee hou je jezelf op de hoogte en heeft zij waarschijnlijk het idee dat je belangstelling voor haar hebt. Het is niet zo dat ze jou met al haar problemen moet opzadelen maar gewoon een beetje globaal op de hoogte houden. Misschien kan je haar aanraden een aantal keer bij een vriendin op de thee te gaan om bij te kletsen, iets gezelligs te doen. Zodat ze daar een beetje van opvrolijkt.

[Nona]

Geldverspilling, dekt de verzekering dat niet gewoon? Of heb je zo'n speciale verzekering die alleen dekt wat je opgeeft?

Anyways. Wat sociale steun kan veel helpen in een depressie. Vraag inderdaad hoe het gaat, sla een arm om haar heen en stuur haar zo af en toe naar boven om een warme douche of een bad te nemen. Opletten dat ze goed eet en slaapt kun je ook proberen, maar dat is voor jou misschien wat moeilijk aangezien je ook een leven hebt (en het kan als vervelend ervaren worden, maar dat hangt van haar af).
Verder schijnt sporten heel goed te zijn. Misschien kun je tijd maken om eens per week samen een stuk te gaan fietsen of joggen. Goed voor jou, goed voor haar en het is geen zware emotionele last.

En als het even niet lukt: het is niet aan jou. Jij kunt proberen haar te helpen, maar als dat niet lukt moet je jezelf beschermen. Erin meegetrokken worden is soms makkelijker dan het lijkt, daar hebben jullie geen van beiden wat aan.

Kruimel schreef op 26-10-2005 @ 21:55 :
Geldverspilling, dekt de verzekering dat niet gewoon? Of heb je zo'n speciale verzekering die alleen dekt wat je opgeeft?

De meeste verzekeringen vergoeden maar heel weinig psychische hulp (maar een heel klein deel ervan en maar heel weinig keer ed).

Meis, wat naar voor je (en voor je moeder natuurlijk) dat je moeder depressief is. Het is moeilijk dat je vader het niet weet, maar het is iets van je moeder en zij moet het hem vertellen. Je kan wel haar een beetje geruststellen en zeggen dat het wel goed is om het hem te vertellen. Over geld hoeft ze zich geen zorgen te maken, want het komt uit de awbz. De dokter heeft haar doorverwezen, dus het is wel degelijk nodig.
Het is natuurlijk naar dat je je zo'n zorgen om je moeder maakt, maar onthoud ze dat hulp wil en beter wil worden. Dat betekent dat het goed komt. Je moet gewoon een beetje op haar passen, neem haar mee uit winkelen of ga gewoon ergens een lekker kopje koffie en een taartje met haar eten. Maar trek ook weer niet te veel aan haar.

Heel veel sterkte!

tnx voor de reacties.
De gesprekken worden niet (of in ieder geval niet geheel) vergoed omdat ze bij een particuliere praktijk gesprekken heeft (ze heeft zelf bij het riagg stage gelopen dus daar wil ze niet heen omdat iedereen haar daar kent).

Als ik haar zo zie vind ik haar niet heel depressief. Ze heeft vanmiddag nog een potje zitten janken van het lachen om een boek dat ze gisteren gekocht heeft. Ik denk dat het vooral in haar hoofd zit. Ik voel me eigenlijk ook een beetje schuldig. Ik heb jarenlang in de problemen gezeten en al die tijd is ze er voor mij geweest en heeft ze te weinig aan zichzelf gedacht. Ze heeft het er heel moeilijk mee gehad. Ze voelt zichzelf ook een mislukkeling omdat ze (nu voor de derde keer) haar studie niet heeft afgemaakt. Gelukkig ziet ze zelf dat er problemen zijn en heeft ze volgens mij wel een goed stel hersens en inzicht genoeg om hier weer uit te komen. Bovendien heeft ze geestelijke gezondheidskunde gestudeerd dus ze weet als geen ander hoe gedachtestromen in elkaar zitten, maar ik denk dat het moeilijk is om dat soort dingen op jezelf toe te passen.
Als ik 's middags thuis kom kletsen we altijd even en dan hebben we het er ook wel over. Is er misschien een manier waarmee ik haar wat positiever kan laten denken?

[w]

haar positiever laten denken. Misschien een bedankje voor de steun die ze jou heeft gegeven. Een leuk zelfgemaakt kaartje ofzoiets. Laten zien dat ze voor jou super veel betekent! Althans dat maak ik op uit jouw verhaal dat ze veel voor je betekent.
Misschien een paar keer zeggen dat je het knap vind dat ze zelf inziet dat het wat minder gaat en dat ze hulp gaat zoeken.

En misschien vertellen bijvoorbeeld van dat boek dat ze, volgens jou, daar nog heerlijk van kan genieten. En dat ze daar ook naar moet kijken. Of vaker voor dat soort leuke activiteit even lekker moet gaan zitten.

Ik vind het trouwens super van jou hoe jij probeert je moeder te helpen. Echt goed van je!

sterkte ermee

Je moeder is uiteindelijk wel diegene die het moet vertellen tegen je vader. Het beste wat je kunt doen is jou mening bij je moeder neerleggen, maar uiteindelijk mag zij het beslissen wie het wel en niet word verteld leek het me. Het is uiteindelijk haar geheim !

[maarten030]

Hier op kanaleneiland hebben ze het altijd over 'je moeder'. Maarja ik kom uit de provincie dus ik weet nog niet wat dat betekent.

[Daboman]

me blackrose schreef op 26-10-2005 @ 15:35 :
Mijn moeder is waarschijnlijk depressief. Sinds ze geen baantje meer heeft en ze haar studie heeft opgegeven zit mijn moeder thuis. In huis doet ze wel wat (huishouden enzo) maar ze komt vrij weinig het huis uit. Een paar weken geleden had ze heel erg last van haar hart dat onregelmatig klopte. Ze is toen naar de huisarts geweest en later naar het ziekenhuis maar eht was gelukkig niets verontrustends. Waarschijnlijk kwam het door stress en de huisarts vond dat ze naar een psycholoog moest. Maar nou komt het. Mij heeft ze het wel verteld, maar mijn vader heeft ze nog steeds niets gezegd. Ik zit daar een beetje mee: ik vind het niet zo eerlijk en natuurlijk maak ik me zorgen om mijn moeder.

Wat zouden jullie in mijn geval doen?

Ik heb bijna precies hetzelfde gehad alleen had mijn vader wel in de gaten wat er mis was.

Het is van uitermate belang, dat je haar geruststelt in je gesprekken. Zo krijgt ze de kans om iets rationeler te denken. Vaak hebben depressieve mensen vage waanideeën en denken ze dat alles tegen ze is. Zeggen dat dat niet zo is heeft geen zin. Je moet het laten zien, met voorbeelden dus. Of je vraagt waarom ze dat denken, zodat ze erover gaan nadenken en dan kun je met allerlei vragen proberen ze te sturen naar de conclusie dat het eigenlijk maar een gek idee is.

Als je moeder tot die conclusie is gekomen, wordt het waarschijnlijk makkelijker voor haar om het ook aan je vader te vertellen.