Praten over serieuze dingen

De laatste tijd zit ik niet helemaal lekker in mijn vel. Het stomme is dat als ik me rot voel, dat er dan niemand in de buurt is.
Een paar dagen terug had ik echt de neiging om mezelf iets aan te doen, maar dat heb ik gelukkig niet gedaan. Daar wordt het alleen maar erger op.
Ik wil graag met mijn vriend over die dingen kunnen praten, maar elke keer als ik me rot voel dan ben ik alleen. Ik zeg het dan wel via msn, maar daar schiet ik natuurlijk niet veel mee op.
Als ik bij hem ben, dan voel ik me gelukkig en dan wil ik er liever niet over praten, want dan klinkt het voor mijn gevoel zo dramatisch en aanstellerig.

De laatste tijd voel ik me ook heel raar. Ik word bijna nergens meer vrolijk van, zelfs mijn vriend zien word ik niet meer heel vrolijk van.
Het komt misschien door mijn onzekerheid, verlegenheid en faalangst. Het dagelijks geconfronteerd worden met mijn angsten (faalangst enzo) maakt me heel erg moe.
Ik ben zó bang dat mijn vriend het uit gaat maken, terwijl ik er niet eens een reden voor heb. Ook ben ik helemaal niet meer zo klef als eerst en ik ben ook bang om dingen "fout" te doen.
Ik weet dat dit nergens voor nodig is, want mijn vriend zal me alleen maar steunen.
Ik vind dit een rot gevoel, want ik wil me bij m'n vriend volledig op mijn gemak kunnen voelen. Ik wil andere mensen niet met mijn gevoel lastigvallen, omdat ik het gevoel heb dat ik me aanstel.
Ik wil hier dus heel graag met mijn vriend over praten, maar het lukt me gewoon niet. Ik heb het al vaak geprobeerd, maar dan komt er geen woord uit.
Hoe kan ik er over beginnen, zonder dat het meteen over een te zwaar onderwerp gaat?
Misschien kan ik dan wel wat makkelijker praten.
Hebben jullie misschien nog tips voor me, zodat het praten wat makkelijker zal gaan?

Sorry voor deze vage post, maar ik begrijp zelf ook weinig van mijn gevoelens en moest het toch even kwijt. Mocht er nog iets onduidelijk zijn, dan vraag je het maar.

[BleuEyes]

Faded-Away schreef op 26-11-2005 @ 10:26 :
Hoe kan ik er over beginnen, zonder dat het meteen over een te zwaar onderwerp gaat?
Misschien kan ik dan wel wat makkelijker praten.
Hebben jullie misschien nog tips voor me, zodat het praten wat makkelijker zal gaan?

Ik denk dat het ook een beetje met faalangst te maken heeft. Ik heb zelf ook faalangst gehad, en voordat ik mijn vriend had, zei ik ook nooit wat tegen andere mensen over MIJN problemen. Toen mijn vriend en ik wat kregen heeft hij er een beetje voor gezorgt dat ik wat 'opener' werd. Het heeft me veel moeite gekost, want tot een paar maanden terug kon ik sommige woorden nog niet eens over mijn lippen krijgen. Nu gaat het wel beter.

Ik denk dat je er het beste gewoon over moet beginnen, hoe moeilijk het ook is. Er moet gewoon over gepraat worden, zwaar of niet ben ik bang. Je kunt wel tegen je vriend zeggen dat je moeite hebt met praten over problemen, en dat je het gesprek niet al te zwaar wilt maken.

Het is denk ik een kwestie van wennen. Ik weet niet hoelang jullie al samen zijn? Ik heb de eerste maanden van mijn relatie ook niet heel 'open' gedaan, omdat ik mijn vriend nog niet 'door-en-door' kende.

Praten over problemen moet je toch? En ik denk dat het met je vriend wel het beste is, in plaats van met andere 'vrienden'.. Maar zo denk ik erover..

4 maanden zijn we samen.
Het probleem is dus ook dat als ik in mijn eentje ben me vaker rot voel en als ik de kans heb om met iemand te praten me niet meer zo rot voel.
Vaak wil ik daardoor dan niet praten, omdat ik 't dan zo dramatisch en aanstellerig vind klinken.

[Experiment]

Faded-Away schreef op 26-11-2005 @ 12:25 :
4 maanden zijn we samen.
Het probleem is dus ook dat als ik in mijn eentje ben me vaker rot voel en als ik de kans heb om met iemand te praten me niet meer zo rot voel.
Vaak wil ik daardoor dan niet praten, omdat ik 't dan zo dramatisch en aanstellerig vind klinken.

4 maanden is nog best kort vind ik, ik voelde me pas écht op mijn gemak bij mijn vriend toen we al meer dan een halfjaar iets hadden Dus het is echt niet zo gek, als je nog niet alles lekker kan bespreken. Geduld!

Experiment schreef op 26-11-2005 @ 13:19 :
4 maanden is nog best kort vind ik, ik voelde me pas écht op mijn gemak bij mijn vriend toen we al meer dan een halfjaar iets hadden Dus het is echt niet zo gek, als je nog niet alles lekker kan bespreken. Geduld!

Ik wil gewoon met hem kunnen praten over bepaalde dingen.
Anders doe ik ineens zo raar en dan weet hij niet eens wat er aan de hand is.
Ik verwacht dan ook niet dat ik meteen mijn hele levensverhaal bij hem kwijt kan, om het zo maar even te zeggen, maar bepaalde dingen moet ik toch écht zeggen.

Gewoon een keertje er over beginnen. Ik snap het gevoel wel, al heb ik het geluk dat ik me nog maar weinig rot voel de laatste tijd. Ik sleep bijvoorbeeld nog heel veel onverwerkt verdriet mee van het overlijden van mijn vader. Ik vind het heel erg moeilijk om daar over te praten en wil dat eigenlijk ook niet. Toch is het juist doordat het zo fijn voelt bij hem dat ik er wel over wil praten. En ook als ik het niet wil en hij merkt dat ik het moeilijk heb, dan zet hij me juist tot praten aan.

Het voelt gewoon goed om er met hem over te praten. Hij luistert alleen maar en roept bv niet wat ik moet doen etc.. Ik zou het dus gewoon proberen Hij zal het vast begrijpen.
Succes.

[BrunetJuh]

Praat er gewoon met je vriend over dat je als je alleen bent rot voelt en dat bij hem niet hebt. Zo kan hij sowiesi rekening met je houden en weet hij wat er aan de hand is als hij merkt dat je even wat anders bent.

[Yerli]

Als je je rot voelt en je bent alleen kun je het ook opschrijven.
Dan pak je gewoon pen en papier (zelf pak ik trouwens liever mijn laptop, ik typ sneller dan ik schrijf) en dan schrijf je gewoon alles op wat je dwars zit. Wanneer je het hebt opgeschreven valt er bij mij meestal al iets van me af, en dan kun je zelf bepalen of je het aan iemand, misschien je vriend, laat lezen of niet.

[Experiment]

Faded-Away schreef op 26-11-2005 @ 13:52 :
Ik wil gewoon met hem kunnen praten over bepaalde dingen.
Anders doe ik ineens zo raar en dan weet hij niet eens wat er aan de hand is.
Ik verwacht dan ook niet dat ik meteen mijn hele levensverhaal bij hem kwijt kan, om het zo maar even te zeggen, maar bepaalde dingen moet ik toch écht zeggen.

Dat kun je ook wel doen, maar het is niet raar als dat een beetje ongemakkelijk voelt en niet echt soepel loopt, denk ik