Ik wil zijn

[Christiana]

Ik wil zijn,
want ooit was ik geweest.
Ik wil zijn,
als de takken aan de boom.

Kijk naar buiten.
Door een raam met tralies.
Tralies die ik zelf maakte.
Toen ik me vrij voelde.

Ken geen geluk.
Behalve dat wat ik gaf.
Alles oud en afgedankt.
Weet me geen houding

Hoop dat ik ooit zie,
de bloemen in de tuinen.
Pluk er zomaar één.
Streel de rups op de boom.

Alles in mijn gedachten,
begrijpen is een onbegrijpelijk iets.
Verzonken,
in mijn eigen pijn.

Ik wilde zijn,
wat ik nu ben.
Want wat ik nu zie,
is alles wat ik ben geweest

[Christiana]

Niet allemaal tegelijk

[Bird-one]

met het gevoel wat in je gedicht ligt, kan je erg veel. jammer dat je dat er allemaal niet mee gedaan hebt. het klinkt als een verhaaltje en in mijn ogen nog saai om te lezen ook.

[Porcelain]

Wat bird-one al zei, en:
Het komt wat msnnerig op me over omdat je je zinnen niet goed begint en aflsuit (ja, dat doe je expres, maar het heeft niet het gewenste effect op mij). Je zinnen zijn ook heel kort en kunnen me daarom niet vasthouden.

'Ik wil zijn
want ooit was ik geweest'

Ik was geweest? Kan dat?
De tralies vind ik niet goed genoeg uitgewerkt hoewel het me wel interesseert wat je er nou mee bedoelt, maar je gaat er verder niet op in. Weetje, je zou een heel gedicht kunnen schrijven over die tweede strofe. Je probeert veel te veel dingen in je gedicht te stoppen, daardoor wordt het oppervlakkig. Dit is een 'stream of consciousness', een stroom van gedachten waar verder niets over wordt gezegd, niets wordt uitgewijd, snap je?

'Hoop dat ik ooit zie
de bloemen in de tuinen'

Niet zo'n mooie zin, je zegt normaalgesproken ook niet 'Ik denk dat ik ga naar bed'.

Verder zou ik niet zoveel komma's en punten gebruiken: 'Kijk naar buiten. Door een raam met tralies.', daar hoeft geen punt of komma bij en zo zijn er meer zinnen. Je breekt nu zinnen af omdat je naar de volgende regel gaat. Ik hieronder je gedicht op een andere manier neergezet, zo vind ik hem er interessanter uit zien.

Ik wil zijn

Ik wil zijn, want ooit was ik geweest.
Ik wil zijn als de takken aan de boom.
Kijk naar buiten door een raam met tralies.
Tralies die ik zelf maakte
toen ik me vrij voelde.

Ken geen geluk, behalve dat wat ik gaf.
Alles oud en afgedankt,
weet me geen houding
Hoop dat ik ooit zie,
de bloemen in de tuinen.
Pluk er zomaar één, streel de rups op de boom.

Alles in mijn gedachten,
begrijpen is een onbegrijpelijk iets.
Verzonken in mijn eigen pijn.

Ik wilde zijn wat ik nu ben.
Want wat ik nu zie,
is alles wat ik ben geweest

[Reem]

Christiana schreef op 09-12-2005 @ 18:42 :
Niet allemaal tegelijk

Je hebt de laatste dagen al een beetje veel gedichten gepost, terwijl de regel is 'niet meer dan één per dag' en 'niet meer dan drie per week'. Kijk dus wel uit, want je hebt er al drie gepost. Door jouw plotselinge overvloed aan gedichten is men ook minder snel gemotiveerd om te reageren op je gedichten en sowieso is het hier een beetje stil.

Je gedicht vind ik te veel beschrijvend. Volgens mij zei ik bij het eerste gedicht dat je postte dat herhalingen altijd gevaarlijk zijn, maar ook hier gebruik je weer herhalingen (Ik wil zijn en tralies, bijvoorbeeld) en dat verzwakt het gedicht. Verder begrijp ik je interpunctie niet helemaal: je gebruikt wel erg veel punten en aan het einde van de derde strofe ben je er geloof ik één vergeten. Die punten maken het erg moeilijk om je gedicht vloeiend te lezen, er zit dan ook geen ritme in (wat niet per sé hoeft, maar vaak is het wel fijn).
De laatste strofe is wel apart, die vind ik ook de beste van het hele gedicht. De rest vind ik niet origineel (behalve dan de tralies die je maakte toen je je vrij voelde) en verrast me niet. Eigenlijk heb ik dezelfde kritiek als op het gedicht dat je hier laatst postte.