Stormachtige kust

[I C U]

Ik had je al een tijdje niet meer gezien. Niet dat ik vergeten was hoe je eruit zag, helemaal niet zelfs, daarvoor had ik mijn ogen te vaak dichtgedaan en aan jou gedacht. Toch was ik kleine dingen wel vergeten. De glimmertjes in je ogen, bijvoorbeeld, wanneer je iets grappigs zegt. Of de manier waarom je zeer onsamenhangend een verhaal kan vertellen dat, hoe serieus ook, uiteindelijk uitdraait op een komedie.
Toen ik je weer zag, wist ik al dat het mis was. Zou het zo zijn dat ik toch iets meer voor je voel dan ik had gedacht, of altijd beweerd had? Is dat gevoel van vriendschap en interesse omgeslagen in meer dan dat, in de neiging om je tegen me aan te trekken, te zoenen of te knuffelen, of gewoon, voor de grap, het elastiekje uit je haar te trekken en je krullen vrij te laten? Want dat was ook nieuw: je staart. Sexy, vind ik. Maar dat mocht ik niet hardop zeggen, omdat je er dan mee geplaagd zou worden.
Eigenlijk passen we niet bij elkaar, jij bent te jij, en ik ben te ik. Iemand had het erover dat je me niet aan zou kunnen. Misschien heeft ze gelijk, misschien ook niet. Maar hoe zou ik jóu ooit aankunnen? Een glimlach is al voldoende om mijn mening te doen veranderen, laat staan als je ogen daar ook nog eens zo bij glimmen…
Misschien dat we het vaak niet met elkaar eens zullen zijn, ik heb zo het idee dat we best verschillend denken over dingen. Denk je dat dat erg zou zijn? Ik weet het niet, misschien dat we wel een weg zouden vinden.

Soms, als we samen met vrienden ergens zitten, en jij voor je uit kijkt, zonder iets te zien, vraag ik me af wat je denkt, ziet en voelt. Eigenlijk wil ik alles van je weten. Hoe slaap je? Op je rug? Of op je zij? Snurk je? Of adem je zachtjes en gelijkmatig, met je mond een klein beetje open? Ben je zo’n persoon dat in een kacheltje verandert zodra de slaap vat op je krijgt? Vind je het raar dat ik dit van je wil weten?

Ik heb nog een foto, van ons tweeën. Jij in pak, ik in galajurk. Armen om elkaar heen, dicht tegen elkaar. In het kader van vriendschap natuurlijk. Stel je voor. Ik lach blij, jij zegt iets tegen iemand, waarschijnlijk iets grappigs en op die bepaalde toon, die ik nu in mijn hoofd hoor.
Op die foto passen we perfect bij elkaar, het lijkt juist. Als ik de foto zie, dan komt er maar een woord in mijn hoofd op: ‘Ja’. Doodsimpel, twee letters. Ja. Is het ja? Ook bij jou? Wil ik het überhaupt weten?
Dit voelt anders dan mijn vorige uitspattingen, dit voelt veel kalmer, veel… rustiger. En tegelijkertijd voelt het als golven die tegen de rotsen aanslaan in een storm. Soms gaat de storm liggen, dan is er even rust in mijn hoofd, tot de storm weer komt. Mijn lijf is een stormachtige kust, wachtend op een schipbreuk…

Straks, als ik in bed lig, zal ik fantaseren over ons tweeën, een strandwandeling makend, hand in hand, de wind door onze haren. Allebei rode wangen, want het is koud. Pratend, alles wat in ons omgaat tussen ons in brengen en het daar even laten hangen, opdat we beiden weten waar het om gaat. Je ogen zullen mijn gezicht aftasten, ze zullen mijn ogen tegemoet stralen, en vervolgens op mijn mond blijven rusten. Dan geef je me een kus en zeg je me hoe graag je me ziet. Ik glimlach als reactie, en druk een kus op je hand. O, heerlijke fantasie…

15-01-2006

Dit is eigenlijk helemaal niet mijn type verhaal, maar ik vind het toch wel fijn. Het stuk waarin het gaat over hoe hij slaapt en of hij een kacheltje wordt als de slaap hem vat vind ik mooi.

Die uitspattingen die kalmer voelen dan anders vind ik ook fijn, alleen vind ik het jammer dat er daarna een storm aan te pas komt. Op één of andere manier doet de zin 'Mijn lijf is een stormachtige kust, wachtend op een schipbreuk…' een beetje pijn. Het woord lijf staat voor mij tegenover het woord 'lichaam'. Lichaam is vrij neutraal, en bij een lijf denk ik aan zwetend vlees. Als je het vervolgens ook nog als een kust voorstelt, is het idee van een aangespoelde zeerob die wacht op vloed niet meer uit mijn hoofd weg te krijgen. Het ligt misschien aan mij, maar dat beeld is niet waar naar je op zoek bent.

Het is hier en daar ook wat slordig. In de eerste alinea zeg je 'waarom' in plaats van 'waarop', maar dat is geen probleem. Zulke dingen doe ik ook. Wat ik niet doe, of in ieder geval probeer te mijden als de pest, is het wisselen van tijden. Je schrijft in de verleden tijd, maar wanneer je het hebt over verhalen die verteld werden, zeg je dat die 'uitdraaien' op een komedie (einde eerste alinea). Zeker als het een flashback is, moet je geen tegenwoordige tijd gebruiken.

Ook in de eerste alinea heb je de zin 'Niet dat ik vergeten was hoe je eruit zag, helemaal niet zelfs, daarvoor had ik mijn ogen te vaak dichtgedaan en aan jou gedacht. Toch...' Zodra ik 'Niet dat ik...' gelezen heb, wacht ik op een 'maar,...' om de zin af te maken, maar in plaats daarvan kom je met twee bijzinnen en daarna een punt, om in de volgende zin verder te gaan, zonder maar. Gooi het 'helemaal niet zelfs' eruit en maak het vast aan de vorige zin met het woord 'maar'. Lees het een paar keer hardop, vergelijk het met wat je eerst had en je zal zien dat het beter gaat.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

LUH-3417

[I C U]

Zeker commentaar waar ik wat aan heb, dankjewel! Waarschijnlijk ben ik hier en daar inderdaad wat slordig geweest, en hoewel ik het meermalen heb doorgelezen, heb ik die fouten gewoon niet gezien.
Mocht ik vanavond tijd en zin hebben, zal ik het verbeteren. Bedankt iig!

Edit: Bij het voorbeeld dat jij noemt over tijdenwisseling... Uitdraait moet ook zo staan, omdat iets is wat bijna dagelijks voorkomt

[Vogelvrij]

Leib und Korper! We hebben een lichaam en een lijf, als je lacht, raak je de beheersing over je lichaam kwijt en "verval" je in je lijf. Mja, ik heb Bergson al best goed geleerd! Dit terzijde...

Of de manier waarom je zeer onsamenhangend een verhaal kan vertellen dat, hoe serieus ook, uiteindelijk uitdraait op een komedie.

waarop, nietwaar?

Toen ik het las, vermoedde ik dat het te lang zou worden, maar je hield precies op tijd op. Het is een fijn verhaal, vind ik. Natuurlijk, het onderwerp is cliché, maar je gedachtengang is goed te volgen

Ow, dat waarop had LUH ook al ontdekt, nou ja, jammer dan

[I C U]

Dank je! Tja, ik had nog wel even door kunnen mieren, maar ik wist even niets meer.

Ik heb het trouwens aangepast in Word, maar dat zal ik niet hier opnieuw posten. Wel wordt de titel dan anders. De essentie is hetzelfde, hier en daar is de zinsopbouw wat anders...

[Barones]

Hey

Eigenlijk weet ik niet bijzonder veel over je verhaal te vertellen maar ik vind gewoon dat jij een reactie verdient, omdat je op ieders verhalen altijd reageert.
Ik vind je verhaal mooi opgeschreven. Ik neem aan dat het naar een persoonlijke ervaring is, dus dat het cliché is zal ik niet nog een keer zeggen (heb ik nu toch gedaan )

ik vind het einde mooier dan het begin. In het begin vond ik het niet heel erg fijn lezen, maar ik vind het sterker worden naar het einde toe

Kortom, ik vind het wel een leuk stukje om te lezen

maar niet vaker dan 1 keer

[I C U]

Barones schreef op 18-01-2006 @ 17:42 :
Hey

Eigenlijk weet ik niet bijzonder veel over je verhaal te vertellen maar ik vind gewoon dat jij een reactie verdient, omdat je op ieders verhalen altijd reageert.
Ik vind je verhaal mooi opgeschreven. Ik neem aan dat het naar een persoonlijke ervaring is, dus dat het cliché is zal ik niet nog een keer zeggen (heb ik nu toch gedaan )

ik vind het einde mooier dan het begin. In het begin vond ik het niet heel erg fijn lezen, maar ik vind het sterker worden naar het einde toe

Kortom, ik vind het wel een leuk stukje om te lezen

maar niet vaker dan 1 keer

Idd, sommige verhalen moet je maar een keer lezen Ik ken het gevoel. En ja, het is cliché, natuurlijk, maar dat zijn de meeste gevoelens... Dus ach! Dank je voor je reactie!

[I C U]

*up*