Brief.

[Jenneke.*]

Na eindeloze frutsels kwam er vanacht iets zinnigers uit. Comments?

Brief.

Er ligt al dagen een envelop op mijn nachtkastje. Ik durf hem niet te openen, uit angst voor de inhoud. Ik heb de hele brief al bij elkaar gefantaseerd. Ik herkende je handschrift toen ik zag hoe je mijn naam en adres had geschreven. Ik zag dat je er aandacht aan had besteed, normaal schrijf je niet zo netjes. Verschillende keren heb ik hem opgepakt, in mijn handen mee zitten draaien. Tegen het licht gehouden, maar meteen weer neergelegd. Ik voel me een touw in een touwtrek wedstrijd. Aan de ene kant staat een deel van me dat brandt van nieuwsgierigheid, aan de andere kant het deel dat bang is voor de inhoud. Voor de woorden, die de waarheid bevatten. Aan de dikte van de envelop is te voelen dat het een lange brief is. Minstens drie kantjes. Misschien zit er nog een foto bij, want de envelop is niet zo makkelijk te vouwen.
Bij alle scenario’s die ik al verzonnen heb, heb ik gelachen en gehuild. Het ene scenario ontpopte zich als een sprookje, een brief vol mooie woorden en prachtige gedachtes. Het andere was een dramatische liefdesverhaal, met alle clichés die maar te verzinnen waren.
‘Ik hou van je, maar onze liefde is onmogelijk.’ ‘Ik wou dat ik altijd bij je kon zijn, maar dat kan gewoon niet.’ ‘Ik ben verscheurd van verdriet.’ Na een week zat ik weer met dat ding in mijn handen. Ik moest hem openmaken, of ik wilde of niet. Weggooien was geen optie, dat zou achteraf alleen maar spijtgevoelens geven. Dus had ik een briefopener gekocht. Vraag me niet waarom ik speciaal een briefopener heb gekocht om jou brief open te maken, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen hem zo open te scheuren met mijn vingers. Ik wilde zeker zijn dat er geen lettertje van dit kostbaars verloren zou gaan. Mijn handen trilden toen ik het puntje van de briefopener in de hoek van de envelop zette. Opnieuw legde ik de brief en de briefopener weg. Ik moest eerst even rustig worden, mijn gedachten verzetten. Dus pakte ik een boek en begon te lezen, maar de letters vormden eigen woorden die in mijn gedachten verzonnen werden. Het boek begon vormen van de scenario’s aan te nemen die ik al bedacht had. Ik sloeg hem dicht en liep weer naar mijn bed. Kalm ging ik zitten, zonder naar de envelop te kijken. Met mijn hand zocht ik de briefopener. Het handvat voelde koud aan. Met mijn ogen dicht tastte ik naar de envelop, en zette de briefopener erin. Zonder na te denken scheurde ik hem open. Met mijn ogen nog steeds gesloten haalde ik de papieren eruit. Ik had gelijk. Ik voelde drie beschreven blaadjes. Met mijn vingers tastte ik de letters af, alsof het braille was. Langzaam opende ik mijn ogen. Zonder de woorden te lezen staarde ik op het papier, even was ik helemaal van de wereld. Er ging een knop om, de wereld werd weer helder en ik begon te lezen, woorden volgden elkaar in razend tempo op.
Buiten begon het te sneeuwen, en ondanks een vlaag koude wind, voelde ik me warm worden van binnen.

[Aurora]

Ja, ik vind hem leuk! Het leest lekker weg en ik vind het leuk dat je op het einde niet precies weet wat er nou eigenlijk in die brief werd gezegd. Leuk!

Klein minpuntje: je begint met tegenwoordige tijd en eindigt in de verleden tijd. Ik denk dat het mooier is om het allemaal in de tt te schrijven.

[Jenneke.*]

Hm, daar heb je wel gelijk in. Ik ga hem even wijzigen, en wil je dan even naar het resultaat kijken?

[Anki]

aaah lief!!

Het bleef me boeien, leuke stijl, en hield je goed in het stukje. Lief eind..!

Leuk! Fijne stijl.

[Jenneke.*]

Dit is in tt geschreven, hier en daar een kleine aanpassing. Beter?

Brief.

Er ligt al dagen een envelop op mijn nachtkastje. Ik durf hem niet te openen, uit angst voor de inhoud. Ik heb de hele brief al bij elkaar gefantaseerd. Ik herkende je handschrift toen ik zag hoe je mijn naam en adres had geschreven. Ik zie dat je er aandacht aan hebt besteed, normaal schrijf je niet zo netjes. Verschillende keren heb ik hem opgepakt, in mijn handen mee zitten draaien. Tegen het licht gehouden, maar meteen weer neergelegd. Ik voel me een touw in een touwtrek wedstrijd. Aan de ene kant staat een deel van me dat brandt van nieuwsgierigheid, aan de andere kant het deel dat bang is voor de inhoud. Voor de woorden, die de waarheid bevatten. Aan de dikte van de envelop is te voelen dat het een lange brief is. Minstens drie kantjes. Misschien zit er nog een foto bij, want de envelop is niet zo makkelijk te vouwen.
Bij alle scenario’s die ik al verzonnen heb, heb ik gelachen en gehuild. Het ene scenario ontpopte zich als een sprookje, een brief vol mooie woorden en prachtige gedachtes. Het andere was een dramatische liefdesverhaal, met alle clichés die maar te verzinnen waren.
‘Ik hou van je, maar onze liefde is onmogelijk.’ ‘Ik wou dat ik altijd bij je kon zijn, maar dat kan gewoon niet.’ ‘Ik ben verscheurd van verdriet.’ Nu, een week later,zit ik weer met dat ding in mijn handen. Ik moet hem openmaken, of ik wil of niet. Weggooien is geen optie, dat zal achteraf alleen maar spijtgevoelens geven. Dus heb ik een briefopener gekocht. Vraag me niet waarom ik speciaal een briefopener heb gekocht om jou brief open te maken, maar ik kan het niet over mijn hart krijgen hem zo open te scheuren met mijn vingers. Ik wil zeker zijn dat er geen lettertje van dit kostbaars verloren zal gaan. Mijn handen trillen op het moment dat ik het puntje van de briefopener in de hoek van de envelop zet. Opnieuw leg ik de brief en de briefopener weg. Ik moet eerst even rustig worden, mijn gedachten verzetten. Dus pak ik een boek en begin te lezen, maar de letters vormen eigen bedachte woorden die in mijn gedachten vastgeklonken zaten. Het boek begint vormen van de scenario’s aan te nemen die ik al bedacht heb. Ik sla hem dicht en loop weer naar mijn bed. Kalm ga ik zitten, zonder naar de envelop te kijken. Met mijn hand zoek ik de briefopener. Het handvat voelt koud aan. Met mijn ogen dicht tast ik naar de envelop, en zet de briefopener erin. Zonder na te denken scheur ik hem open. Met mijn ogen nog steeds gesloten haal ik de papieren eruit. Ik heb gelijk. Ik voel drie beschreven blaadjes. Met mijn vingers tast ik de letters af, alsof het braille is. Langzaam open ik mijn ogen. Zonder de woorden te lezen staar ik op het papier, even ben ik helemaal van de wereld. Er gaat een knop om, de wereld wordt weer helder en ik begin te lezen, woorden volgen elkaar in razend tempo op.
Buiten begint het te sneeuwen, en ondanks een vlaag koude wind, voel ik me warm worden van binnen.

Jenneke.* schreef op 23-12-2005 @ 19:22 :
Dit is in tt geschreven, hier en daar een kleine aanpassing. Beter?

Ja! Nu zit er zelf nog meer in terwijl je leest. Mijn complimenten.

[Ruby Blue]

COMPLIMENTEN!

Zeer zeker! Geweldige schrijfstijl en geboeid tot het eind!
Heel leuk, heb je die brief zelf geschreven, en zo ja.
WAT STOND ERIN ?

[Jenneke.*]

Als ik erin had gezet wat er in de brief stond, was de hele magie verdwenen. Wat erin zou kunnen staan, laat ik over aan de fantasie van de lezer.