Ik kan eigenlijk niet anders dan het eens zijn met Dreamerfly.
Je gedicht is, hm, mat. Het heeft niets nieuws, interessants. De gevoelens zijn beschreven, en duidelijk, maar ze komen niet over. Ze zijn leeg.
Ik durf te stellen dat ik elke regel uit je gedicht al eens heb gelezen in een ander gedicht, of boek, of in een film heb gezien. Ik ken alles al. De beste voorbeelden daarvan zijn de vlinders en het gebroken hart. Dat kent iedereen, en het heeft geen waarde meer. Ooit, voordat het clichés waren, waren het hele sterke beelden, maar ze zijn zo vaak gebruikt, te pas en te onpas, dat je er aan gewend bent geraakt, en het zijn kracht heeft verloren.
Het is ook een beetje onsamenhangend, een opsomming van beschrijvingen. De eerste drie strofes, beschrijven die niet een min of meer gelijk gevoel? Één strofe was genoeg geweest. De vierde en vijfde, zelfde verhaal.
Ik snap ook niet echt waarom je de zinnen zo afbreekt.
Hier bijvoorbeeld:
"Zijn ogen
boren door mij heen"
Waarom breek je die zin af? Het voegt imo niets toe, behalve misschien dat het er wat gedichteriger uitziet.
De overgang van het ene naar het andere gevoel vind ik ook leuk, maar niet goed uitgewerkt. Je had er veel meer mee kunnen doen. Nu is het meer een grof idee, dan een uitgewerkt gedicht.
Dus, zoals Dreamerfly al zei, probeer meer te spelen met woorden, metaforen, ritme, rijm. En met rijm bedoel ik niet eindrijm, maar ook alliteraties, binnenrijm, alle soorten. Die dingen worden vrij duidelijk uitgelegd in het alles-over-dichten-topic, ik denk dat je daar veel aan kan hebben.
En wees wat zorgvuldiger met het afbreken van je zinnen. Breek ze niet zomaar af omdat het je zo uitkomt, maar bedenk ook waarom je ze juist daar wil afbreken.
Goed, ik hoop dat je er wat aan hebt.
|