Vreselijke heimwee..

[~~dolce~~]

Hey hey,

Ik ben nu al voor 5 maanden opgenomen in een kliniek en het lijkt wel of ik in deze periode me steeds meer ben gaan hechten aan mijn eigen plek, mijn eigen kamer.
In het begin had ik last van heimwee, dit werd steeds minder en het ging een tijd goed.
Ik heb moeten vechten voor die eigen plek en ben ik zo blij dat ik die gevonden heb dat ik die plek steeds meer ga missen als ik de hele week weg ben.
De laatste 2 weken is het echt heel erg geworden en staan mijn weekenden in het teken van:"oh, nee.. over 2 dagen moet ik weer weg" Ik blijf zo veel mogelijk thuis, wil niet meer weg van mijn kamer. Bij de gedachte dat ik weer weg moet ga ik huilen, ik wil dat echt niet.
Ik begin nu te twijfelen of ik nog door wil gaan met de behandeling aangezien ik daar nog voor 7 maanden klinisch moet.. deze gedachte maakt me echt gek en wanhopig..

Morgen moet ik weer terug, en mijn hele hart schreeuwt:"nee", ik wil echt niet terug en wil thuis blijven. de hele dag ben ik hier al vreselijk mee bezig...

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, heeft iemand misschien tips oid voor mij?

xxxx

Wil je niet weg omdat je zo aan die plek gehecht bent of om andere redenen (die meer in die kliniek liggen...daar heb je ook bepaalde verplichtingen, therapieën, enz...dat is heel anders dan thuis)?

Misschien kan je dingen van thuis meenemen naar de kliniek (als je dat nog niet gedaan hebt...maar dat heb je vast al wel gedaan) en daar ook een plekje creëren dat een beetje van jou is, met dingen waar je je prettig bij voelt ed?

[~~dolce~~]

Leonoor schreef op 01-01-2006 @ 18:35 :
Wil je niet weg omdat je zo aan die plek gehecht bent of om andere redenen (die meer in die kliniek liggen...daar heb je ook bepaalde verplichtingen, therapieën, enz...dat is heel anders dan thuis)?

Misschien kan je dingen van thuis meenemen naar de kliniek (als je dat nog niet gedaan hebt...maar dat heb je vast al wel gedaan) en daar ook een plekje creëren dat een beetje van jou is, met dingen waar je je prettig bij voelt ed?

Ik heb van mijn kamer daar ook wel een soort van eigen plek proberen te maken, maar het voelt nog helemaal niet zo..

Alles is daar in de groep, en ik merk dat ik het gewoon zo moeilijk vind om alles wat er op mijn hart ligt in een groep te bespreken.. De feedback die ik krijg, ervaar ik 9 v/d 10 keer als kritiek of een beoordeling... Ik kan er eigenlijk niks mee en het enigste wat er dan gebeurd is dat ik nog meer mijn mond ga houden.
Ik voel me de hele dag een aansteller en een zeikerd, ik begin aan mezelf te twijfelen, en denk dat k alles maar verzin ofzo..

Ik weet niet meer hoe ik mij staande moet houden.. maar eigenlijk is dat thuis ook (woon in een KTC)..

Misschien voel ik me wel nergens meer prettig, ofzo..

Ik denk ook niet dat je in korte tijd echt een eigen plek kunt creeren...bij mij duurt dat iig vaak wel langer dan een aantal maanden... Ik probeer dan om zoveel mogelijk dingen om me heen te hebben wie wel fijn zijn en zo toch iets te creeren waar het minder erg is dan 'in de rest van de wereld' (voor mijzelf is dat vaak in bed onder het (- mijn eigen -) dekbed, dat voelt veilig). In een kliniek lijkt me dat nog lastiger dan in een gewoon huis.

Ik denk dat het heel logisch is dat je het moeilijk vindt om alles wat er op mijn hart ligt in een groep te bespreken. Dat vinden de meeste mensen moeilijk. Ook feedback krijgen is voor veel mensen heel lastig, veel mensen kunnen er niet mee om gaan, maar dat is wel iets dat je kunt leren. Heb je in de kliniek helemaal geen individuele therapie? Anders zou je dit daar misschien kunnen bespreken? Of dmv een brief aan je therapeut oid?

Als je niet goed in je vel zit voel je je, denk ik, ook niet snel ergens prettig...maar daarom kan je wel zo goed mogelijk proberen een prettige plek voor jezelf te maken.

[~~dolce~~]

Leonoor schreef op 01-01-2006 @ 18:50 :
Ik denk ook niet dat je in korte tijd echt een eigen plek kunt creeren...bij mij duurt dat iig vaak wel langer dan een aantal maanden... Ik probeer dan om zoveel mogelijk dingen om me heen te hebben wie wel fijn zijn en zo toch iets te creeren waar het minder erg is dan 'in de rest van de wereld' (voor mijzelf is dat vaak in bed onder het (- mijn eigen -) dekbed, dat voelt veilig). In een kliniek lijkt me dat nog lastiger dan in een gewoon huis.

Ik denk dat het heel logisch is dat je het moeilijk vindt om alles wat er op mijn hart ligt in een groep te bespreken. Dat vinden de meeste mensen moeilijk. Ook feedback krijgen is voor veel mensen heel lastig, veel mensen kunnen er niet mee om gaan, maar dat is wel iets dat je kunt leren. Heb je in de kliniek helemaal geen individuele therapie? Anders zou je dit daar misschien kunnen bespreken? Of dmv een brief aan je therapeut oid?

Als je niet goed in je vel zit voel je je, denk ik, ook niet snel ergens prettig...maar daarom kan je wel zo goed mogelijk proberen een prettige plek voor jezelf te maken.

Er is een heel klein beetje individuele therapie, maar dat is er dan weer op gericht om wat je daar verteld ook in de groep te zeggen...

Ik weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen...

~~dolce~~ schreef op 01-01-2006 @ 18:55 :
Er is een heel klein beetje individuele therapie, maar dat is er dan weer op gericht om wat je daar verteld ook in de groep te zeggen...

Je kunt in de groep natuurlijk ook aangeven dat je het lastig vindt...ik denk dat je niet de enige zult zijn.

Ik weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen...

Juist daarom lijkt het mij verstandig om het bij die individuele therapie er iig over te hebben. Dan kun je misschien met je therapeut bekijken wat je er aan kunt doen ed?

[Frostbite]

Waarvoor zit je in eerste instantie in die kliniek?

[Quiana]

Vragen die meteen in mijn hoofd opkomen bij het lezen van dit
berichtje zijn vooral;

- waar staat jouw eigen plek, jouw eigen kamer voor? Wat is
kenmerkend eraan, wat haal je eruit, en vooral; wat heeft het
jou te bieden wat je in de kliniek niet vinden kunt?

- wat maakt dat je thuis wil blijven, wat win je daarmee? Wat is
het gevolg op de korte termijn, en wat op de lange termijn?

- waarom wil je stoppen met je behandeling? Wat maakt je zo
gek en wanhopig bij de gedachte dat je nog 7 maanden klinisch
verder moet?

Misschien is het handig om je gedachten op een rij te zetten dmv
een balans; wat zijn de voor- en nadelen van je behandeling en
het (klinisch) voorzetten daarvan, zowel op de korte en de lange
termijn.. En misschien is het ook goed om dit onderwerp (waarom
je zo naar je kamer verlangt) aan te kaarten en uit te pluizen in
therapie (al dan niet individueel)..

Ik heb namelijk het gevoel dat die angst (etc) die daarin zit,
namelijk ook een stukje met het basisvertrouwen wat je voor
therapie nodig hebt te maken heeft, dus dat lijkt me niet iets om
opzij te schuiven.. Maar dat is maar mijn gevoel natuurlijk.

Verder merk ik vooral ook dat ik denk van; KOM OP MIR!, doe je
mond open, geef áán wat je nu hier post. Kan je wat je nu hier
post ook echt kwijt in therapie? Kan je dit aangeven, of neig je
toch eerder naar het zwijgen/voor jezelf houden?

Je zit nu 5 maanden klinisch, en het lijkt me toch wel dat je dan
een bepaalde plek gevonden moet hebben in de kliniek, dat je
je draai ook hebt gevonden in therapie. Dat je een positie hebt
voor jezelf van waaruit je kunt werken aan jezelf; daarvoor zit
je er immers!

Als ik het zo lees, krijg ik niet het gevoel dat dat zo is bij jou..
Dat is geen kritiek op jou, dat is ook geen falen
van jou, máár het is wel iets waar je mee moet.. Want op het
moment dat het basisvertrouwen er niet is, dat je in de kliniek
niet de veiligheid ervaart die nodig is om te kunnen werken
aan jezelf, dan kun je ook niet alles uit de therapie halen wat
je nodig hebt, omdat het in feite juist die groep/therapie is die
je blokkeert..

En dat is zonde. Want je kán heel veel leren, je kán er heel veel
uithalen.

Ik hoop dat het je lukt om dit onderwerp (mbt je tweede post
zeg maar) uit te pluizen in individuele therapie, ik hoop ook echt
dat je niet vervalt in het voor jezelf houden van gedachten en
dingen, etc. 'k Zou het echt heel jammer vinden als je zometeen
halverwege stopt met je behandeling, of na 12 maanden opname weggaat, terwijl je niet 'klaar' bent daar, terwijl je niet alles eruit
gehaald hebt wat er voor je in zit (want JA, ik geloof wel dat er
een hoop voor je inzit!), omdat je hier zo hard tegenaan loopt..

[edit]

Trouwens, dingen die mij erg geholpen hebben om mijn kamer
een beetje meer als 'van mij' te maken;

- foto's van leuke uitstapjes, vakanties, "pleziermomenten" etc
- foto's van mensen die om je geven (gaf me ook heel veel om
door te gaan als ik mezelf absoluut niet de moeite waard vond
om voor te vechten, omdat ik dan kon kijken naar de mensen
die mij wél de moeite waard vinden.. Die wél heel graag willen
dat Quiana beter wordt, en als ik dan niet voor mezelf kon vechten, kon ik dat wel (iets beter) met die gedachte in mijn hoofd)
- dingen die kenmerkend voor mijn kamer zijn meenemen, voor
zover mogelijk (thuis is mijn kamer mijn vluchtplekje, om tot rust te komen; een zitzak waar ik diep in kan wegkruipen, veel kussens op mijn bed, kaarsjes op een tafeltje, de kruik voor als ik slaap, etc etc)
- kaartjes! (in het ziekenhuis hing ik ze boven m'n bed en op de
vensterbank etc, maar in een 'gewone kamer' heb je wat meer
mogelijkheden ze leuk/aanwezig neer te zetten/hangen, met
ook een beetje de steunende/motiverende functie van punt 2)

Verder, tja.. Moeilijk. Ik denk dat dit ook een beetje met het
versterkende effect te maken heeft; je voelt je niet goed in
de groep, de therapie is sowieso ook niet makkelijk, en dus
is het ook moeilijker een plekje ervan te maken waar je je toch
prettig en geborgen kunt voelen..

Misschien dat je hier wat mee kan (voor zover je dat al nog niet
gedaan had), en anders, tja - dan kom ik toch weer op wat ik
ook wel hierboven zei; ik hoop dat het je lukt om je plek
te vinden, niet alleen wat betreft de therapie, maar ook gewoon
in de groep, de kliniek, de gehele situatie waarin je nu zit.

Zet 'm op.

Denk je dat stoppen met therapie écht de oplossing is?

Sterkte!

Misschien is het ook wel een teken dat je uit het "zieken"wereldje wilt, dat zou een heel gezond teken zijn. Bij mijn laatste opname kreeg ik op een gegeven moment ook super veel heimwee en ik ben toen tegen alle adviezen in toch naar huis gegaan. In het begin had ik het wel heel moeilijk, wist absoluut niet hoe ik weer een fatsoenlijk leven op kon bouwen, maar ik had het zo gehad met al die klinieken. Uiteindelijk gaat het nu heel goed met mij.

Ik wil niet zeggen dat een kliniek alleen maar ziekmakend is, ik heb zeker goede dingen geleerd daar, maar op een gegeven moment zie je in dat je leven niet IN de kliniek ligt, maar daarbuiten. Ik zeg niet dat het voor jou ook geldt, maar ik ben door die bewuste keuze te maken daar weg te gaan, pas echt hard tegen de ziekte gaan vechten. Niet dat ik in de kliniek niet hard vocht, maar ja, nouja, ik weet ook niet precies wat ik wil zeggen. Misschien ben je de kliniek gewoon ontgroeid.

Ik denk dat je een kliniek idd kunt ontgroeien, maar ik vraag me af of dat bij ~~dolce~~ het geval is...als ik haar posts lees krijg ik die indruk niet. En zoals Quiana al zei: "Dat is geen kritiek op jou, dat is ook geen falen".

Om het te redden in 'de echte wereld' moet je wel over bepaalde vaardigheden beschikken. En als je die niet hebt moet je ze leren. Ik weet niet of ~~dolce~~ dat in die kliniek al (voldoende) gedaan heeft. Daar kan ik ook niet over oordelen, want daarvoor ken ik haar niet goed genoeg. Op basis van haar posts denk ik dat Quiana met haar post erg gelijk heeft.

Maar meningen kunnen natuurlijk verschillen.

Ik geef natuurlijk alleen maar mijn mening op basis van mijn eigen ervaringen. Toen ik weg ging had ik ook nog geen goede vaardigheden. Ik ben eigenlijk op een dieptepunt weggegaan, had net een IBS achter de rug. En de eerste maanden thuis verliepen alles behalve soepel, ik was nog steeds heel depressief, kon niks hebben, sliep de halve dag. Maar op een of andere manier hield het idee dat ik niet mijn hele leven in de psychiatrie wou doorbrengen me op de been, en ben ik er uiteindelijk zelf uitgekomen. Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen, maar dit zijn mijn ervaringen.

[Elisabeth.]

Ik ben drie maanden geleden verhuisd, en ik ben nu al heeel erg aan mn kamer gehecht. Ik vermijd ook zo veel mogelijk logeren bij vrienden, en altijd als we iets gaan doen doen we het bij mij thuis.

Ik denk dat het misschien komt omdat je eigen kamer je rust geeft, je voelt je er veilig. Dit komt dan waarschijnlijk ook omdat je je in de kliniek niet helemaal fijn voelt, en daardoor ga je je eigen plek meer waarderen. Gewoon in je eigen omgeving, je kunt doen wat je wilt, en je hebt alles bij de hand.

Zo is het in elk geval bij mij.

[gR..]

Als ik een tijdje ergens buiten huis moet logeren of iets dergelijks krijg ik ook vaak last van heimwee.. bij mij helpt het dan om bijvoorbeeld muziek mee te nemen (op mp3 speler ofzo) die me aan thuis doet denken en waar ik me bij op me gemak voel.. Je kan ook bijv foto's van thuis meenemen..
Je kan ook een boek meenemen die je dan leest voordat je bijv gaat slapen, zodat je niet de hele tijd zit te piekeren over hoe graag je naar huis wilt.. succes ermee!

[~~dolce~~]

oke, ik heb alles ingebracht in de groep en therapie..

Ik heb besloten om door te gaan.. tja... verder uhm... t is heel moeilijk en zwaar maar het is wel beter voor mij..

thnx iedereen voor de reacties, heb er zeker wat aan gehad en het heeft me aan eht denken gezet waardoor ik nu deze beslissing heb gemaakt!

xxxxxx

[kroot]

Wouw. Knap van je. Daar heb ik veel bewondering voor!!!
Succes!

[Quiana]

Heel erg dapper van je!