[stukje] alleen

Ik zat alleen in een hoekje van de kamer, mijn knieën opgetrokken en mijn armen beschermend voor mijn bovenlichaam. Ik keek voortdurend de hele kamer rond zodat ik alles in de gaten kon houden. Trillend zat ik te wachten op het onvermijdelijke. Ik voelde de angst door mijn lichaam verspreiden, kruipend tot het in elk klein plekje te voelen was. Ik wist wat er zou gaan gebeuren.
De deur viel met een enorme klap dicht. Hij was thuisgekomen. Hij kwam de kamer binnen en zag mij zitten: een klein meisje, onbeschermd en onschuldig. Hij keek me met een doordringende blik aan, wenkte me en liep vervolgens naar de slaapkamer.
Ik bleef zitten en maakte mezelf nog kleiner in de hoop dat ik onzichtbaar zou worden. In mijzelf begon een tweestrijd tussen twee onmogelijke keuzes.
Vanuit de slaapkamer drong zijn harde, angstaanjagende stem tot mij door. Hij was boos, maar gaf me nog een laatste kans om het goed te maken. Ik rilde, omdat ik wist wat er zou gebeuren als ik kwam, maar ook wat er zou gebeuren als ik niet kwam.
Een gevoel van machteloosheid kwam over me heen. Ik verlangde naar de bescherming van mijn moeder, maar zij was er niet.
Een traan liep over mijn wang terwijl ik opstond. Ik liep richting de deur, legde mijn hand op de klink en twijfelde nog een laatste maal. Na enkele seconden duwde ik de klink naar beneden. Ik stapte over de drempel naar buiten, de vrijheid in. Maar wel alleen.


geschreven naar aanleiding van een opdracht. Commentaar zeer welkom.

Ik vind het niet echt vernieuwend...niet qua onderwerp en niet qua manier van schrijven. Ik vraag me ook af of het einde logisch is...je schrijft dat ze weet wat er gebeurd als ze niet komt en vervolgens gaat ze weg (waarmee ze dus niet komt - gebeurt er dan niets daardoor?)...

Leonoor schreef op 07-01-2006 @ 10:14 :
Ik vind het niet echt vernieuwend...niet qua onderwerp en niet qua manier van schrijven. Ik vraag me ook af of het einde logisch is...je schrijft dat ze weet wat er gebeurd als ze niet komt en vervolgens gaat ze weg (waarmee ze dus niet komt - gebeurt er dan niets daardoor?)...

Vernieuwend hoeft het ook niet te zijn Het moest over dit onderwerp gaan en iets zijn wat je zelf hebt meegemaakt.
Het einde is wel logisch, maar het is niet duidelijk dat het logisch is. Het komt te onduidelijk naar voren dat ze weet wat er gebeurd als ze niet komt(en daar blijft), niet als ze weg is. Dat is iets wat ik er dus beter in moet zetten.
Bedankt voor je feedback.

[I C U]

Zoals Leonoor al zei: het is niet echt origineel, of vernieuwend. Zoiets is al veel vaker gedaan. Toch vind ik het wel iets hebben, ik voelde er wel iets bij. "Maar wel alleen." Wel een aardig stukje!

In het kader van goede voornemens, een vrij uitgebreide reactie met dan ook alles waar ik mijn bedenkingen bij heb. Laten we beginnen met de eerste zin

Ik zat alleen in een hoekje van de kamer, mijn knieën opgetrokken en mijn armen beschermend voor mijn bovenlichaam.

Ik zou zeggen dat die armen nog om haar knieën heen zouden zitten, anders lijkt het me een bijzonder onprettige uitgangspositie die je niet lang kunt volhouden. Maar dat is echt voor de vorm.
Daarna volgt er heel veel 'ik', wat eigenlijk niet zo prettig leest. Beter zou je een zin als

Trillend zat ik te wachten op het onvermijdelijke. Ik voelde de angst door mijn lichaam verspreiden, kruipend tot het in elk klein plekje te voelen was.

onderwerploos maken, zodat je iets minder ge-'ik' hebt. Je kunt dan denken aan

Trillend wachten op het onvermijdelijke. De angst verspreidde zich door mijn lichaam, kruipend tot het in elk klein plekje te voelen was.

Op die manier wissel je een paar keer van onderwerp, zodat je zinnen wat 'frisser' aanvoelen.

Hij kwam de kamer binnen en zag mij zitten: een klein meisje, onbeschermd en onschuldig.

Dit vind ik niet zo mooi gemaakt, ik zou zelf er twee losse zinnen van maken, zodat de dubbele punt gehalveerd wordt. Op die manier leg je, denk ik, ook meer nadruk op de beschrijving van de ik-persoon.

Vanuit de slaapkamer drong zijn harde, angstaanjagende stem tot mij door.

Ook dit vind ik niet zo mooi, omdat ik er niet zo van houd als je 'doordringen' gebruikt in combinatie met 'vanuit plaats x'. Het zal best goed zijn, dat weet ik zo niet, maar het is zo onwaarschijnlijk. Mijn gevoel zegt nee.

Een traan liep over mijn wang terwijl ik opstond.

Deze zin vind ik ook niet fantastisch, alleen al om het clichématige erin. Bijna ieder verhaal met dit onderwerp heeft zo'n zin er in, waardoor het nietszeggend wordt. Probeer iets subtieler te zijn, een ander aspect beschrijven wat haar verdriet uitdrukt. Tranen en wangen lijken bijna verplichte kost.

en twijfelde nog een laatste maal.

Hetzelfde voor dit stukje, laat het weg of verzin iets beters. Dit werkt al zo naar een einde toe dat voor iedereen bekend is, wat best jammer is omdat de rest van je slot nog best origineel gebracht zou kunnen worden.

De rest van het verhaal, zoals eerder gezegd, cliché, maar met opdrachten weten we eigenlijk niet anders. Die zijn meestal cliché en dat is jammer. Iets als onze verhalenwedstrijd is dan weer wat creatiever, hinthint. Ik geloof dat dat laatste tussen sterretjes moest. Hoe dan ook, het is wel goed geschreven, maar het onderwerp en de aangestipte stukken maken dat ik het toch niet graag een tweede maal zou lezen.

Grimm