[verhaaltje] Destructiviteit.

[Roosje]

Destructiviteit.
Het was een zwarte avond, de laatste van haar leven. Het was de avond waarop ze de kans kreeg om mislukte dingen weer goed te maken, haar ongelijk toe te geven. Het was de laatste kans die ze had. Helemaal alleen lag ze op haar rug in haar kamer. De ramen stonden wijdopen en ze wachtte op niemand die niet komen zou. Door het grote donkerblauwe vlak heen zag ze gouden sterren schitteren aan de hemel. Tranen stroomden over haar wangen, niet te stoppen. Ze wist dat ze dood zou gaan en ze wist dat ze vanavond moest gebruiken om haar verleden te veranderen. Apathisch draaide ze zich om en strekte een hand uit naar het potje zwarte inkt dat naast haar stond. Met haar kroontjespen schreef ze:
Ik verdwijn hier. Mijn gedachten zijn bevangen door een waas van onafhankelijkheid. Vanavond verwoest ik alles. Laat me gaan. Jullie hebben mij niet nodig. Jullie kunnen het alleen. Met een sadistisch genoegen schrijf ik dit op. Ik schrijf mijn toekomst, liggend in het donker. Mijn hoofd op mijn hand, mijn lichaam tegen de grond gedrukt, alsof ik me verbergen wil voor… Alles. Als ik hier lig, kan alles over me heen schuiven. Ik zal niemand meer dwarszitten. Ik hinder niet meer. Ooit konden jullie over me heen vallen. Die tijd is over.
Kijk uit. Laat me gaan en kijk niet meer naar mij, want ik kan dit alleen. Alsjeblieft, kijk uit. Laat je niet door mij meeslepen, de diepte in.
Onherroepelijk kwamen haar woorden op papier te staan. Ze vormden een oneindige kring van gedachten, vol met misleidingen, maar voor haar klopte het. Niemand hoefde haar te volgen.
Niemand hoeft mij te volgen. Laat mij nou maar, dan komt alles goed. Ik weet dat het niet goed is wat ik ga doen, maar het is beter dan al het andere. Jullie hebben teveel van me geëist en er zit een einde aan wat ik kan.
Vanavond.
Ze trok haar pen van het papier af, doopte hem in haar zwarte inkt en boorde de punt vervolgens in de rug van haar hand. Rode druppels bloed vermengden zich met de zwarte inkt en zetten haar aan het denken. Ze schreef haar laatste twee woorden voor de helft met haar eigen bloed. Haar punt was felrood gekleurd.
Rot op.
Uitgeschreven, afgeschreven. Alles was beëindigd, op twee dingen na. Ze ging in haar vensterbank zitten, pakte haar papier en hield er een lucifer onder. Het vuur blakerde het midden van haar woorden zwarter dan het was. Vlug, de randen van het gat omkrullend, verspreidden de vlammen zich. Toen ze bijna bij haar hand waren, liet ze het vel de nacht in zweven. Een roodgloeiend vonkje dreef door de lucht naar beneden.
Nu was het haar beurt. Lucifer. Met de meest nauwkeurige precisie streek ze het stokje af en hield het tegen haar kleren tot ze brandden. Ze voelde geen pijn, want dit was het einde. De inkt op haar hand was het laatste wat ze zag. Daarna stortte ze zichzelf uit het raam, haar woorden achterna.

Het enige wat ervan getuigde dat ze ooit aanwezig was geweest, waren de pen, de inkt en de afgebrande lucifers op de grond.

-------------------------------------------------------------------------

17 december 2005. Kritiek?

[I C U]

Tranen stroomden over haar wangen, niet te stoppen.

Op de een of andere manier staat niet te stoppen hier niet mooi, vind ik. O ja, en het doet me teveel denken aan 'niet te breken' of ook wel 'NTB'. Een zeer storend iets.

Mijn gedachten zijn bevangen door een waas van onafhankelijkheid.

Bevangen van? Hmm...

Het leest goed, makkelijk.

De ramen stonden wijdopen en ze wachtte op niemand die niet komen zou

Deze zin (het laatste stuk ervan) vond ik verwarrend. Min en min is plus, maar... Nou ja, om het maar even wiskundig te zien, en laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn...

Nu snap ik wel waarom jij zo gebeten was op het thema Lucifer, of zie ik dat verkeerd?

Ja, mooi verhaaltje, kan er verder weinig over zeggen. Ik vroeg me alleen af of je ook wel eens hele blije verhalen schreef?

[duivelaartje]

Shit, heftig.

Ik heb begin was ik niet zo gecharmeerd van je schrijfsel. De zinnen zijn wat kort, waardoor het nogal stokkig leest. Ook vind ik het eigenlijk jammer dat je meteen noemt dat ze er al snel niet meer zal zijn. Dat geeft je verhaal toch weer een beetje de stempel van "ohweerzelfmoord". Toch zitten er in het begin al stukjes die ik wel leuk vond, van die woordspellingen. Spelen met taal, jeej.
Het geschrijf tussendoor van haar vind ik speels, maar ook niet bijster origineel. Dat hoeft ook niet, en je hebt laten zien dat je zoiets goed en mooi kan brengen.
Aan het einde woorden je zinnen wat langer, en wissel je wat beter af tussen lang en kort. Het idee van haar woorden achterna springen vond ik erg 'leuk' bedacht. Je raakte mij daarmee wel, maar ik was ook wel onder de indruk van je taalgebruik.
Over je laatste alinea heb ik nog enige twijfels of je dat wel of niet moet noemen. Het voegt wel iets toe, dat ze echt van de wereld is verdwenen en er slechts enkele voorwerpen aan haar herinneren.

Nee, goed gedaan! Je korte zinnen af en toe vond ik wat minder, daarvoor leek het soms wat minder vloeiend. Er zat echter wel vaart in, maar of dat nou perse had gemoeten..

[duivelaartje]

I C U schreef op 17-01-2006 @ 20:19 :
Deze zin (het laatste stuk ervan) vond ik verwarrend. Min en min is plus, maar... Nou ja, om het maar even wiskundig te zien, en laat dat nou net niet mijn sterkste punt zijn...

Ik twijfelde inderdaad ook bij die zin. "Niemand die niet", is dus eigenlijk "iemand die wel". Maar dat is wiskundig bekeken. Ik denk dat Roos meer bedoelde dat het elkaar moest versterken. - + - = -- Ofzo.

[Barones]

Ik vind je verhaal niet zo heel bijzonder. Ik heb meer van je gelezen en ik vind dit er een beetje voor onderdoen. Het lijkt een beetje alsof je te graag een droevig verhaal wilt schrijven, waardoor sommige dingen nogal overdreven op mij overkomen. Maar je had al gezegd dat het een tijdje geleden niet zo heel goed met je ging dus ik neem aan dat het gewoon een 'vanjeafschrijf' stukje was? Oke hier 2 zinnetjes waar ik me een beetje aan zat te storen.

Ze wist dat ze dood zou gaan en ze wist dat ze vanavond moest gebruiken om haar verleden te veranderen.

Dit vind ik niet zo heel erg mooi staan. Haar verleden veranderen? Het kan aan mij liggen, en het zal vast zijn om de 'sfeer' in het verhaal op te halen maar ik vind het té...
het staat gewoon een beetje vreemd.

Met haar kroontjespen schreef ze:

Ook dit vind ik minder mooi. Het is de keuze van de schrijver, maar ik had er denk ik iets van gemaakt als: Met haar kroontjespen begon ze te schrijven...

Maar goed nu ben ik aan het muggenziften


Verder gebruik je veel korte zinnen. Dit maakt het verhaal een beetje hakkerig.

Nou dit was mijn mening

[Porcelain]

Eigenlijk vind ik hier een beetje dezelfde dingen als vorige keer. 'Tranen stromen over haar wangen'-zinnen (die al zo vaak gebruikt zijn) afgewisseld door goede zinnen als 'een sadistisch genoegen schrijf ik dit op. Ik schrijf mijn toekomst' en de eindzin. Soms is je schrijfstijl heel fijn, soms cliché. Ik zou de clichédingen eruitzeven, want dat is gevaarlijk in een verhaal met dit onderwerp (dat ook al vaak gebruikt wordt) en zonde van de rest.

Het is wel lekker luguber . En de titel is aanlokkelijk (maakt dat ik op dit verhaal klikte in plaats van de hele lijst anderen eromheen).

[Love & Peace]

Roosje schreef op 17-01-2006 @ 20:01 :
Destructiviteit.
Het was een zwarte avond, de laatste van haar leven.

Dit vind ik een onwijs lelijke zin, waarmee ik noooit mijn verhaal zou beginnen.

Eerst zeg je :"het was een zwarte avond", dus vertelt door een mysterieuze verteller die ver terug in haar geheugen tast, maar daarop vervolg je met :"de laatste van haar leven" waar je veel directer bent. Het was een zwarte avond, wat tevens de laatste avond zou zijn die ze ooit nog zou meemaken, lijkt me al een betere zin.

en dan dit:

de laatste van haar leven. Het was de avond waarop ze de kans kreeg om mislukte dingen weer goed te maken, haar ongelijk toe te geven. Het was de laatste kans die ze had.

Je begint eerst met het hevigste, dat ze dood gaat en vertelt vervolgens minder aangrijpende dingen. Ik zou het omdraaien, klinkt het veel spannender.

En eerste indrukken zijn altijd heel belangrijk.

Ze trok haar pen van het papier af, doopte hem in haar zwarte inkt en boorde de punt vervolgens in de rug van haar hand. Rode druppels bloed vermengden zich met de zwarte inkt

Dit vind ik echt prachtig.

Ze ging in haar vensterbank zitten,

op, neem ik aan.

Ze voelde geen pijn, want dit was het einde.

Dit vind ik een beetje zwak.

Maar dat het geen happy end met bloemetjes, iedereen bij, blije kindergezichtjes, etc. heeft vind ik wel leuk.

[Roosje]

Hm, nu ik teruglees, merk ik zeker wel dat jullie gelijk hebben. Ik was redelijk overstuur toen ik dit schreef, heb er later ook niet meer echt naar gekeken. Vandaar misschien. Ik zal er iig nog eens naar kijken, bedankt voor al het commentaar en de kritiek en zo.

En oh, I C U: Ehm, ja, ik kàn het wel, maar dat is onderhand al wel weer een tijdje geleden.

Daarnaast: niemand die niet komen zou is een zin uit mijn dagboek en ik móést en zóú hem ergens in een verhaal gebruiken. Als ze wacht op niemand, en zelfs dìegene komt niet - dat idee, zeg maar. Niemand als in een persoon. Maar ik kan het wel veranderen in "op mensen die niet komen zouden", als dat duidelijker is. Maar ik weet iig wel dat het wiskundig gezien niet klopt, feitelijk. En lucifer doelde niet per definitie op dit verhaal.