Een teddy als verstekeling

---

Dag 1

Vannacht heb ik rondjes gelopen, simpelweg omdat ik me rot voelde.
Niet dat het hielp, maar er is nu even een grens tussen wat er toe doet en wat niet.

Ik ben vannacht weer in slaap gevallen, slecht en onoplettend, de nachtmerrie komt toch wel uit ..dat we er al zijn, en dat ze me ontdekken. maar ik laat me niet gek drijven. Nee. Niet door bizarre gedachtes, ook al word straks alles om me heen abnormaal.
Dagen tel ik af met krasjes maken op de vloer, onder ‘De berg’. Die dingen krijgen ze nooit in een paar dagen weg, het zijn er simpelweg téveel. 13 wagons vol, vol met betraande, gescheurde, kleine, stoffige, stinkende, ranzige teddyberen. Maar wel mijn dubbele schuilplaats, omdat die beesten in hun leven toch meer liefde gehad hebben dan mij, zelfs de meest nieuwe, minst aangeraakte. Ik haat ze, ik haat al die greppels onder ze. 20 greppels nu al.

Hoeveel kinderen zouden er al verdwenen zijn?
Aantal beren dat hier ligt?, ik weet ’t niet precies, maar meer dan 500 zijn het er gemakkelijk.

Hij heeft me verteld, in een wanhopige mengelmoes van Engels en zijn taal, dat hij de gruwelen van de scheidingen gezien heeft. Hoe kindlief onder de armen van moeder weggehaald word, en dat die kinderen ook heus wel weten wat er met mama en papa gaat gebeuren. Hij wilde daar niet aan meedoen, en nu is hij samen met mij verstekeling, samen bang als we schoten horen, samen bang als de trein stilstaat.

Greppel 21, voedseltekort, hoe zuinig we ook doen
Z’n rugzak is gescheurd, en er is 1 fles stinkend spul uit kapotgevallen, ik weet niet wat t is, maar hij is er goed pissig om .. schold iets als 'mai whdkha, demn'


---

comments please .

[Roosje]

Ik vind dit te warrig om het goed te vinden en om er nuttig commentaar op te kunnen geven. Waarschijnlijk zou een groot gedeelte veel duidelijker worden als je meer van dit verhaal post, als dat er is, maar voor nu heb ik daar niets aan.

Ik kan dus maar één, eh, "nuttig" ding zeggen: probeer het te verduidelijken. Jij weet in je hoofd misschien wel waar alles over gaat, maar als schrijver moet je er voor zorgen dat je publiek ook weet hoe alles in elkaar steekt.

En toch vind ik het ergens, èrgens, diep van binnen ook best goed, juist omdat het zo warrig en onbegrijpelijk is.

Roosje schreef op 10-02-2006 @ 19:55 :
Ik vind dit te warrig om het goed te vinden en om er nuttig commentaar op te kunnen geven. Waarschijnlijk zou een groot gedeelte veel duidelijker worden als je meer van dit verhaal post, als dat er is, maar voor nu heb ik daar niets aan.

Ik kan dus maar één, eh, "nuttig" ding zeggen: probeer het te verduidelijken. Jij weet in je hoofd misschien wel waar alles over gaat, maar als schrijver moet je er voor zorgen dat je publiek ook weet hoe alles in elkaar steekt.

En toch vind ik het ergens, èrgens, diep van binnen ook best goed, juist omdat het zo warrig en onbegrijpelijk is.

Er hoort nog een stuk aan ja, zal 't zsm plaatsen.
Was benieuwd hoe t 1'ste kleine deel overkwam.

---

Ik had gisteravond echt een plek nodig om goed te gaan liggen, alles doet me pijn, gelukkig is een zacht 'bed' geen probleem hier.
Dromen overspoelden me .. over thuis, de stad, vroeger .. nu is alles kapot, niemand is meer een persoon, t enige wat we gemeen hebben is het huilen om die leegte. Die moordende sfeer van huizen zonder ramen of deuren, waar dit eindeloze treinspoor doorheen leid, ‘t maakt het gevoel los van pure haat, totale wanhoop, en de vraag of wij misschien de enige overlevenden zijn. De enige.
En toch, misschien leren we ooit. Opstaan en weer vrede sluiten, al is dit een uitzondering..dit is geen machtsspel zoals vroeger. Dit is mens tegen mens. Ras tegen ras.

Ik werd zó kwaad dat wakkerschrikken onvermijdelijk was.
Zonlicht door de houten kieren en kogelgaten! Even een speels vleugje verlichting in mijn ziel, een helder moment. Goede gevoelens als deze probeer ik vast te houden, ik concentreer me, rek de stijve benen onder mn rok uit, en zie dat mijn maatje weg is, de trein stilstaat, en buiten zware schoenen de zonneschijn laten verdwijnen.
Het is alsof ik bezig ben me op mijn bange gevoel te concentreren, zodat ik niet begin te gillen als het erger word. De wagon lijkt te kantelen terwijl ik vastgeplakt ben aan de vloer. Met al mijn moed duik in op tijd in ‘de berg’. Ik weet zeker dat niemand in die vieze boel gaat graven.

Als ik niks meer hoor doe ik mn ogen open, en probeer iets te zien, maar mijn handen graven een uitgang naar het niets.
Ik begrijp het niet, totdat een raar slaperig gevoel me forceert te blijven, waar ik ook ben.
TL-lampen boven me, en een typische ziekenhuisgeur. Het enige wat ik zo snel herken. Dit keer wil ik niet wegvallen, omdat ik wil zien wie me nu opeens bruut oppakt en wegdraagt .. Een baard, smalle neus, lieve blauwe ogen, meneer medeverstekeling!

Zo stijf alsof ik 2 dagen in een moeilijke houding heb gelegen sta ik op, en val meteen weer om, in zijn armen dan. Ik word teruggelegd en meteen begint hij een, gelukkig makkelijker te verstaan, verhaal over 2 soldaten van leger Oost die hem die ochtend, dat de trein kapot was gegaan, verrasten, en hij hun op zijn beurt. Want slap is hij écht niet, mijn makkertje uit West. Met kapmessen hadden 2 andere Oosterlingen in de berg staan hakken, geen overlevenden was de simpele opdracht. Mijn pols werd flink geraakt, maar dat hadden ze niet door. Waren ze 5 minuten langer gebleven, dan hadden ze mn bloed onder de knuffels vandaan zien stromen. Meo, zo heet mijn redder, heeft gewacht tot ze weg waren, en snel mijn pols verbonden met de EHBO-kit die in zn rugzak zat.

Samen zitten we nu, ironisch genoeg, in een verlaten gevangenis. ’T enige gebouw hier op het platteland.
Van het prikkeldraad en de geesten word ik bijna depressief.
Hij blijft gelukkig de hele tijd bij me..niet alleen ben ik blij dat hij me gezelschap bied, maar ook omdat hij in zijn stad goed getraind is in de mentale kunsten. 4x heeft ‘ie me al gered in de trein, van die … dingen .. levende gedachtes, geesten, noem het als je wilt. En nu hier ook weer, echt blij mee. Ik zou het niet kunnen.
Ook heb ik met zijn hulp een klok gevonden. 21 September 2060, alweer 4 jaar weg van huis, al 4 jaar alles kwijt.

--

ik zou graag willen weten hoe het 'leest' .. gemakkelijk, zwaar? En kan je je inleven in de persoon?

kom maar met die comments

Het heeft zeker iets. Het maakt me nieuwsgierig en als je nog meer hebt geschreven zou ik dat graag lezen.
Net als Roosje zegt is het wel warrig en tamelijk onbegrijpelijk op sommige punten, maar omdat ik daar zelf ook nogal een handje van heb val ik daar niet zo over.
Enkele aandachtspunten:
''Vannacht heb ik rondjes'' gevolgd door ''Ik ben vannacht weer in slaap gevallen''is niet zo'n mooie herhaling
13 wagons vol, 20 greppels nu al, 2 dagen, 2 soldaten,maar meer dan 500 zijn het er gemakkelijk, 4x heeft (en nog wel meer). Cijfers onder de twintig én ronde cijfers altijd voluit schrijven. x ipv keer schrijven is smstaal.
De ... die je vaker gebruikt zijn ook niet mooi. Het staat geforceerd spannend of zo.
''Even een speels vleugje verlichting in mijn ziel, een helder moment. Goede gevoelens als deze probeer ik vast te houden, ik concentreer me, rek de stijve benen onder mn rok uit, en zie dat mijn maatje weg is, de trein stilstaat, en buiten zware schoenen de zonneschijn laten verdwijnen.'' Leuk verwoord!
Er zal vast nog meer te zeggen zijn, maar ik vind het even genoeg geweest. Laat vooral meer van je horen!

[rare kwast]

ik vind het verhaal beetje choastisch
maar dat is juist ook weer mooi..
zo een denkende choas in je hoofd..

heel apart eigenlijk

[planckton]

Ik vond het ook erg mooi en het maakt me vooral nieuwsgierig naar meer. Maar ik vind dat er te veel informatie instaat, er zijn te veel dingen die je moet (of wil) onthouden omdat ze nog niet uitgewerkt worden. In mijn geval leidt dat tot te snel en onnodig afhaken, juist omdat het verder goed geschreven is.
Om even op je vragen in te gaan, het leest vrij zwaar (maar dat is geen negatief commentaar hoor) en tot nu toe kan ik me niet in de persoon inleven, maar ik weet ook niet of dat een doel is wat je nastreeft? Het lijkt me namelijk een vrij complex en niet-standaard-persoon, dus als je wel wil dat mensen zich kunnen inleven zul je meer moeten schrijven, zodat lezers ook weten waar die complexe gedachten vandaan komen.
Verder zou ik het erg knap vinden als je hiervan uiteindelijk een kloppend verhaal van kan maken (dus als het af is bedoel ik dan), ik zou zeggen ga door..