[stukje] Woede.

[Roosje]

Woede., 14 december 2005
‘Rot op.’ Met haar rug naar hem toegekeerd stond ze in een hoek van haar kamer. ‘Ga alsjeblieft weg.’ Het klonk als een bevel. ‘Flikker op, wil je?’ Demonstratief sloeg ze haar armen over elkaar. Ze zou het hem niet vragen, alleen maar dwingen. Hij moest weg.
Jammer genoeg was hij nog koppiger dan zij. Toen ze hem maar niet weg hoorde gaan, gaf ze eindelijk toe en draaide zich om. ‘Sta je daar nou nog steeds?’ beet ze hem toe.
‘Wat voor recht heb jij om mij dingen op te dragen?’ vroeg hij haar kalm.
‘Het recht van je te houden,’ zei zij, plotseling verlangend en lief. Haar boosheid leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn.
‘Ja, en dus?’ vroeg hij door.
‘En dus heb ik iets over jou te zeggen. Ik houd immers van je en daarom mag ik zeggen dat je weg moet gaan. Ik wil dat.’ Haar woorden klonken heel doordacht, hoewel ze snel op de zijnen volgden.
‘Het is niet waar,’ zei hij. ‘Je houdt misschien van me, maar niemand mag iemand anders dwingen.’
Dat ene woordje – niemand – haalde haar woede weer omhoog. ‘Nou, ik lekker wel,’ zei ze bozig.
‘Natuurlijk mag je dat niet. Je bent niemand niet.’
Ze kreeg echt genoeg van hem. Hij leek perse, absoluut zijn gelijk te willen halen, maar zij was vastbesloten haar eigen mening vast te houden. ‘Als jij niet op een normale manier kunt praten, ga je maar weg.’
‘Alsof jij wel gewoon praat.’
Zijn eeuwige rust frustreerde haar. Ze wilde gewoon even ruzie maken, zonder dat hij zijn psychologische oorlogsvoering in de strijd zou gooien. Gillen zou opluchten, dit niet. ‘Alsjeblieft,’ zei ze. Het sloeg voor hem nergens op, maar zij bedoelde: “Ik geef je ruzie. Neem die dan ook aan.”
Niet dat hij dat doorhad.
Agressief draaide ze zich om en ze begon te ijsberen. Vier stappen van hem af, vier weer naar hem toe. Toen ze zich voor de zeshonderdste, of voor misschien wel de zesmiljoenste keer wilden omdraaien, hield hij haar tegen. ‘Je zoekt ruzie.’
Er knapte iets. ‘Ja, ik zoek ruzie, ja!’ gilde ze recht in zijn gezicht. ‘Ik zei dat je weg moest gaan, maar nee, meneer blijft hier natuurlijk weer, eigenwijs als hij is. Ga weg! Ik hoef je niet meer, rot op, ik háát je verdomme.’

In het vuur van haar woede zei ze onomkeerbare dingen.

-------------------------------------------------------------------------

Omdat ik mijn map-met-verhalen aan het ordenen was en omdat ik toen dit tegenkwam en omdat ik me herinner dat ik het ooit in een brief aan een vriendin geschreven heb om wat woede kwijt te raken. En omdat ik er, hoe verrassend, commentaar op wil hebben.

[Choking Duck]

Als ik het lees, dan zit er voor mij een stuk glas tussen.
Het dempt de gevoelens en het geluid, en je stukje doet me niet echt iets en ik weet niet wat ik ermee moet. Maar dat kan aan mij liggen.
De laatste zin heeft wel wat.
Het is iets herkenbaars.

[Jolyne]

Ik wil verder lezen..Ik vind dat het wel redelijk goed geschreven is, en ik zou wel willen weten hou het af loopt.

[Kerboga]

Susjo schreef op 28-02-2006 @ 20:19 :
Ik wil verder lezen..Ik vind dat het wel redelijk goed geschreven is, en ik zou wel willen weten hou het af loopt.

Volgens mij is dit het einde.
@ Roos: je weet al wat ik er van vind. Duidelijker dan dat kan ik niet zijn, denk ik.

[I C U]

Sterk stuk. De emoties zijn duidelijk, en het zit goed in elkaar. Het leest ook prettig.

Haar woorden klonken heel overdacht, hoewel ze snel op de zijnen volgden.

Zou 'overdacht' niet beter 'doordacht' kunnen zijn? Ik zit er zelf over te twijfelen of dat beter is, maar ik vind deze zin niet echt lekker in elkaar steken.

Je laatste zin is errug sterk

[Roosje]

Hm, bedankt voor het commentaar. Ik heb overdacht inderdaad veranderd.

En @ Susjo, dit was inderdaad al het einde.

@ Choking Duck: Ik weet niet, misschien komt dat doordat dit puur van me af schrijven was.

[Uice]

Roosje schreef op 28-02-2006 @ 15:41 :
Woede., 14 december 2005
‘Rot op.’ Met haar rug naar hem toegekeerd stond ze in een hoek van haar kamer. ‘Ga alsjeblieft weg.’ Het klonk als een bevel. ‘Flikker op, wil je?’ Demonstratief sloeg ze haar armen over elkaar. Ze zou het hem niet vragen, alleen maar dwingen. Hij moest weg.
Jammer genoeg was hij nog koppiger dan zij. Toen ze hem maar niet weg hoorde gaan, gaf ze eindelijk toe en draaide zich om. ‘Sta je daar nou nog steeds?’ beet ze hem toe. zei ze.
‘Wat voor recht heb jij om mij dingen op te dragen?’ vroeg hij haar kalm.
‘Het recht van je te houden,’ zei zij, plotseling verlangend en lief. Haar boosheid leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn.
‘Ja, en dus?’ vroeg hij. door.
‘En dus heb ik iets over jou te zeggen. Ik houd immers van je en daarom mag ik zeggen dat je weg moet gaan. Ik wil dat.’ Haar woorden klonken heel doordacht, hoewel ze snel op de zijnen volgden.
‘Het is niet waar,’ zei hij. ‘Je houdt misschien van me, maar niemand mag iemand anders dwingen.’
Dat ene woordje – niemand – haalde haar woede weer omhoog. ‘Nou, ik lekker wel,’ zei ze. bozig
‘Natuurlijk mag je dat niet. Je bent niemand niet.’
Ze kreeg echt genoeg van hem. Hij leek perse, absoluut zijn gelijk te willen halen, maar zij was vastbesloten haar eigen mening vast te houden. ‘Als jij niet op een normale manier kunt praten, ga je maar weg.’
‘Alsof jij wel gewoon praat.’
Zijn eeuwige rust frustreerde haar. Ze wilde gewoon even ruzie maken, zonder dat hij zijn psychologische oorlogsvoering in de strijd zou gooien. Gillen zou opluchten, dit niet. ‘Alsjeblieft,’ zei ze. Het sloeg voor hem nergens op, maar zij bedoelde: “Ik geef je ruzie. Neem die dan ook aan.”
Niet dat hij dat doorhad.
Agressief draaide ze zich om Ze draaide zich om en ze begon te ijsberen. Vier stappen van hem af, vier weer naar hem toe. Toen ze zich voor de zeshonderdste, of voor misschien wel de zesmiljoenste keer wilden omdraaien, hield hij haar tegen. ‘Je zoekt ruzie.’
Er knapte iets. ‘Ja, ik zoek ruzie, ja!’ gilde ze recht in zijn gezicht. ‘Ik zei dat je weg moest gaan, maar nee, meneer blijft hier natuurlijk weer, eigenwijs als hij is. Ga weg! Ik hoef je niet meer, rot op, ik háát je verdomme.’

In het vuur van haar woede zei ze onomkeerbare dingen.

Zo is ie beter. Over het algemeen kun je aan de context wel aflezen op wat voor manier iets gezegd wordt, dus dingen als 'zei ze bozig' zijn meestal overbodig. 'Vroeg hij door' is natuurlijk helemaal onzin, de lezer merkt ook wel dat hij al eerder iets vroeg en nu weer iets.
Je bent sowieso geneigd heel veel overbodige informatie te geven, waardoor het lijkt alsof je je lezer onderschat. Dat is jammer, want de dialoog is wel sterk, maar wordt constant onderbroken door een uitleg van zaken die iedere lezer al lang snapt.