de Mens

de Mens

groot, machtig
strevend
mensen zoals zij
lopen langs zichzelf

wij allen zijn mensen
mensen zoals zij
hardwerkend streven naar vermogen
voor gratie en aanzien

wanneer dat is bereikt
wordt de ladder verlengd
het doel verhoogt
voor meer bewondering

de zelfzuchtigheid
besluipt langzaam zijn prooi
zonder dat zijn slachtoffer het merkt
wordt hij vernietigd

het hart wordt kil
vult zich met egoisme
dat de liefde verjaagd
gevoelens verbergt

wij allen dragen dat masker op ons hart
maar wanneer wij onszelf overwinnen
de liefde voelen terugvloeien
zal het masker vervagen

[dromenvanger]

Er staan enkele werkwoordsfouten in (verhoogd ,verjaagt

Verder vind ik er niet veel aan. Het is maar gewoontjes, zinnetjes gerangschikt, ik kan het niet goed uitleggen. Verder komt het op mij erg christelijk (ofzo) over, zo moraliserend, als de preek van de pater in de kerk.

[Lalala1111]

Sorry, maar, ik kan eigenlijk niet anders dan me aansluiten bij dromenvanger. Wil nog wel even zeggen dat ik het idee en de beeldspraak van het masker wel erg mooi vind, maar 'niet zo' uitgewerkt. Jammer

ik moest bij de titel aan Menzis denken

dromenvanger schreef op 22-02-2006 @ 17:17 :
Er staan enkele werkwoordsfouten in (verhoogd ,verjaagt


das wel erg stom ja, dankjewel

owh en verder is het ook niet echt een goed gedichtje maar dacht laat ik hem toch maar plaatsen, misschien kan ik met het idee verder en hem uitwerken..

xxx

[lukas15]

Het is wel erg cliché om de mens te blijven afschilderen als groot, machtig, hardwerkend en strevend naar vermogen. Eigenlijk spreek je met je dichtvorm jezelf tegen.

Je zeurt twee strofes over die vreselijke mens, en vervolgens praat je over een ladder waarmee mensen naar meer bewondering klimmen. Dat doe je zelf ook. In de volgende twee strofes zeur je maar door over zelfzuchtigheid (dat woord bestaat niet eens!), een prooi, een tegenstander die wordt vernietigd, een kil hart, gevuld met egoïsme. Een hart dat liefde verjaagd en gevoelens verbergt. Alsjeblieft zeg. Het lijkt alsof je door die twee strofes ook wil dat wij bewondering krijgen voor je bittere kijk op de mensch.

De laatste strofe slaat alles. In het eerste deel van je gedicht schilder je de mens wel heel erg slecht af. Erger kan bijna niet. We zijn allemaal beulen, sadisten, tirannen....maar...als we het maskertje van ons hartje halen zal de liefde terugvloeien.

Wat mij betreft mag je dat verder uitwerken wel laten. Ga wel door met dichten, maar niet zo. Probeer dit onderwerp eens van een andere kant te bekijken. Bewonder die zwarte kant!

[*nerwen elensar]

Kan me enkel bij de rest aansluiten. Dit doet me niet echt iets. Hou trouwens al niet van het gehele moraliserende toontje in het gedicht.