Mijn woord al gesproken.

[Paul de Bruyn]

Weet mijn woord al gesproken
voordat 't staat op papier;
kronkelende gedachten spelen
het gevoel talloze malen gebroken
kan ik slechts dansen op de symfonie

ik fluister harmonie in jouw wezen
en droom mijn liefde tot poëzie
als de zachtste klanken in deze ochtend
Vergeef me liefste, dat ik nimmer
je gedachten deelde noch jou heb geloofd

Want ik hield van je
zonder dat jij het hebt geweten
Ik verlangde slechts een enkel woord
waarin ik kon schuilen,
en deze dans tot mij nemen



Paul de Bruyn
06-02-2006

[Azalea]

Hier weer zo'n gedicht van jou - die echt volledig in jouw stijl geschreven is - maar waarbij ik zoiets heb van: ja, dit is Paul, en dat zie je ook meteen.

Dit komt door de overgang van zinnen in elkaar.
Een voorbeeld:

'kronkelende gedachten spelen
het gevoel talloze malen gebroken
kan ik slechts dansen op de symfonie'

Heel 'spelend' neergepend. Maar die laatste zin in die strofe, die sluit heel vreemd aan op de voorgaande zinnen. (Dat is dus wat ik steeds bedoel - en dat ligt wellicht aan mij, maar het komt heel verwarrend over)

Bij de laatste zin van het gedicht heb ik ook mijn twijfels, hoewel dat na een aantal keren gelezen te hebben toch op zijn plaats valt.

Heerlijk weer de liefde beschreven in dichtvorm,
wat wij zoal gewend zijn van onze Paul.

En, ga vooral door!


Liefs,

[LiefsvanHier]

Wat Azalea al zegt, de laatste zin van de eerste strofe vind ik ook een beetje vreemd klinken. En ik weet nog niet of ik het weglaten van persoonlijk voornaamwoorden in de eerste strofe wel zo mooi vind. Veder vind ik de tweede strofe echt heel heel mooi.

[Outro]

Vooral je eerste strofe vind ik mooi, het taalgebruik spreekt me daar meer aan dan in de rest van je gedicht omdat het wat beeldender is. Ik had alleen wel een beetje moeite met het ritme bij de laatste drie regels ervan. Mooi hoe je in de laatste strofe terug komt op jouw "woord", dat voegt een hoop toe.