De Prins (op de blauwe fiets)

[WhisperingWind]

De Prins (op de blauwe fiets)

Ik schuif iets dichter tegen je aan. Ietsje maar, om je even te laten voelen dat ik er nog ben.
Zo-even was ik er nog niet. Zo-even zat ik hier, samen met jou, maar zag ik mijn ziel wandelen over straat.
'Hé!'
'Hé hallo!' Haar prins. Haar prins, haar man, haar alles. Maar hoe kon zij dat toen weten?
'Zal ik je knuffelen?' Verbaasd keek haar aan.
'Zal ik je blij maken en gelukkig?' Ze had kunnen weten dat hij dat niet goed zou opvatten.
'Ik bén toch gelukkig?' Nóg gelukkiger, bedoel ik toch.
'Maar ik zal je alles geven wat je wil, ik zal doen wat jij wil en voor je vechten.' Ze dacht dat ze sterk was, ze dacht dat ze het kon. Nee, ze dacht het niet alleen, ze wist het.
Ze zag dat hij de vastberadenheid van haar gezicht las. Zou hij ook hebben gelezen dat ze wel met hem wilde zoenen? Zou hij hebben gezien dat ze meer wilde dan alleen maar een knuffel?
'Ik wil je.' Hij sprak, een tijdje later, de woorden uit die ze zó graag wilde horen. Hij wil haar.
Ze sprong -bijna letterlijk-, een gat in de lucht. Een gat die ze toch wel zou helen, zeker als hij dat graag zou willen.
Haar prins, haar man, haar alles. Voor hem zou ze alles doen.

Plotseling voel ik iets zachts op mijn lippen. Een mond, een kus. Ik sla mijn armen strak om hem heen.
'Nooit laat ik jou nog gaan.' Ik zie, als ik goed kijk, een traan glinsteren in zijn ooghoek.
Ooit wordt hij mijn koning.